Koppigheid

<p>Onze dochter (20 maand) krijgt haar kuren, ik ben eens benieuwd hoe jullie hier mee omgaan. Casus:</p><p>* Als we van de creche komen gaan we al maanden met de fiets naar huis. Plots wil ze niet meer in het fietszitje. Ze spartelt tegen, strekt haar, etc. Als ik haar aan de kant zet en zeg: papa gaat zonder jou + vertrek dan plots komt ze afgelopen.</p><p> </p><p>Hetzelfde geldt voor de auto. Meestal is dit als we uit een situatie vertrekken maar evenwel bij het naar bed gaan. Met een vast ritueel dat we al maanden hebben probeert ze het tegenovergestelde: loopt naar kamer, stribbelt tegen, ...</p><p>Als ik dan zeg: oké dan slaap je maar op de grond, papa is weg (licht uit, deur toe) komt ze huilend afgelopen. Je zou denken dat ze het wel leert na 10 keer maar dit spelletje duurt ondertussen al een drietal weken. 's avonds valt het mee maar vooral die kleren aandoen, schoenen aandoen, op de fiets wordt ze koppig terwijl ze het allemaal graag doet. Hoe pakken jullie zoiets aan?</p>
 
2 is nee… Het is begonnen!

Soms helpt het om keuze te geven uit twee acceptabele opties; wil je zelf naar je kamer lopen of zal ik je tillen? Wil je naar de fiets rennen of springen? Verder vooral consequent zijn, maar ook wel kiezen waarover je de strijd aan wilt gaan. Geen halve strijd dus. Niet eerst; je mag geen … en dan toch geven, maar vooraf bedenken of het de strijd waard is of niet. Succes!
 
Jup. Hier ook 1 die begon toen die 2 was. En toen na half jaar dachten we oh mooi. Hij is de fase uit. En nu is die 3.5 en nog kunnen we hem achter behang plakken.

Zijn broertje is nu 14 maanden maar soms lijkt het of die er nu ook al in zit. Pfff haha

Je grenzen stellen en je strijden uitzoeken idd.
 
Terug
Bovenaan