Ook bij mij is bij in de 10de week bij de echo ontdekt geen hartslag meer en een kindje van 8,5 week. Eerst afgewacht tot spontane afstoting, maar dat gebeurde niet. Nu gisteren weer naar het ziekenhuis. Eerst wilde ik voor de pillen gaan, maar mij werd toch geadviseerd om voor currutage te gaan, mijn placenta was namelijk al erg groot en ze waren bang dat het allemaal niet ging lukken. Nu moet ik dinsdag onder het mes. Wat een gedoe zeg! Eerst 1,5 week gewacht kan je 3 dagen later eindelijk naar het ziekenhuis moet je weer wachten. Weer bloed laten prikken afspraak maken voor de operatie. Krijg je dood leuk te horen! Ja we kunnen je dinsdag plaatsen, maar dat gaan ze niet leuk vinden. Nou sorry!!! Heb ik niet lang genoeg gewacht (we zijn nu al weer 3 weken verder) en ik heb hier zeker om gevraagd!! Ik vind het zeker leuk. Ik vond het nog knap van mij zelf, want het enige wat ik zei: Ja, ik vind het ook niet leuk".
Zegt ze alleen "nou dan plaatsten we je wel voor dinsdag". Met zo'n kop dat ik haar wel achter het bureau vandaan kon trekken. Ik hield me in en ging maar zo snel mogelijk weg!
Takt was ver te zoeken, als ze dan over agressie hebben bij patiënten dan denk ik tja soms kan ik me daar dus wel wat bij voorstellen. Er zijn mensen in het ziekenhuis die je bloed onder je nagels vandaan kunnen halen. Tuurlijk is geweld nooit goed, maar je kan toch ook wel een beetje tact verwachten als je te horen hebt gehad dat je een miskraam gaat krijgen.
Ik heb het er wel moeilijk mee. Ik voel me namelijk nog zo zwanger! Tuurlijk ik weet wel ik ben 1 van de 10 en ik weet dat ik een gezond mensje op aarde kan zetten. Ik heb namelijk een hele lieve gezonde dochter van ruim 1,5 en ik werd niet moeilijk weer zwanger. Toch ik verlangde zo naar dit kindje en was er zo blij mee. Ach en ik was heus wel onzeker en hield best wel rekening mee dat het altijd mis kan gaan, maar toch ik had geen enkel teken dat het fout zat en nog zit. Juist dat laatste vind ik erg moeilijk ik twijfel aan mijn lichaam. Het is als of ik er niet meer op kan vetrouwen dat het laat weten dat het fout zit. Ook het feit dat ik me nog zo zwanger voel, maar wel een dode vrucht bij me draag vind ik erg moeilijk. Sorry ik ben normaal niet iemand die loopt te treuren, maar ik vind het moeilijk.
Zegt ze alleen "nou dan plaatsten we je wel voor dinsdag". Met zo'n kop dat ik haar wel achter het bureau vandaan kon trekken. Ik hield me in en ging maar zo snel mogelijk weg!
Takt was ver te zoeken, als ze dan over agressie hebben bij patiënten dan denk ik tja soms kan ik me daar dus wel wat bij voorstellen. Er zijn mensen in het ziekenhuis die je bloed onder je nagels vandaan kunnen halen. Tuurlijk is geweld nooit goed, maar je kan toch ook wel een beetje tact verwachten als je te horen hebt gehad dat je een miskraam gaat krijgen.
Ik heb het er wel moeilijk mee. Ik voel me namelijk nog zo zwanger! Tuurlijk ik weet wel ik ben 1 van de 10 en ik weet dat ik een gezond mensje op aarde kan zetten. Ik heb namelijk een hele lieve gezonde dochter van ruim 1,5 en ik werd niet moeilijk weer zwanger. Toch ik verlangde zo naar dit kindje en was er zo blij mee. Ach en ik was heus wel onzeker en hield best wel rekening mee dat het altijd mis kan gaan, maar toch ik had geen enkel teken dat het fout zat en nog zit. Juist dat laatste vind ik erg moeilijk ik twijfel aan mijn lichaam. Het is als of ik er niet meer op kan vetrouwen dat het laat weten dat het fout zit. Ook het feit dat ik me nog zo zwanger voel, maar wel een dode vrucht bij me draag vind ik erg moeilijk. Sorry ik ben normaal niet iemand die loopt te treuren, maar ik vind het moeilijk.