Kraamtranen.. tips?

[Gebruiker10404059]

Afgelopen zaterdag ben ik na een horrorbevalling middels een keizersnede uiteindelijk bevallen van onze mooie gezonde zoon.

Ik voel me vreselijk. Ik hou van m'n kind en kan echt van hem genieten op bepaalde momenten. Maar ik ben ook heel angstig en verdrietig. Met name als ik hem hoor huilen en niet goed weet wat er aan de hand is. Als hij lekker slaapt of wakker en rustig is dan voel ik grote onrust en ben ik bang dat hij elk moment weer kan gaan huilen. S'nachts is het drama en is hij heel hysterisch en ontroostbaar, wat we ook doen.. hem bij ons leggen, op ons leggen, tegen ons aan, lopen, alles. Ook na voedingen slaapt ie misschien 10 min en dan is ie weer wakker.

Het overweldigd me soms ook. Dan ben ik bang voor de toekomst, welke invloed dit heeft op mijn relatie etc. Mijn relatie is overigens echt heel goed, mijn man is de liefste papa die uit zichzelf alle zorg voor de kleine op zich neemt door de keizersnede. Het is gewoon een stomme angst.

Soms denk ik: waar ben ik aan begonnen.. terwijl ik wel heel veel van mijn zoontje hou.

Heeft iemand tips of advies hoe ik hiermee om moet gaan? Ik ben eigenlijk gewoon constant doodsbang :-(

 

[Gebruiker10098701]

Hooi, 
Allereerst, gefeliciteerd!! 
Ik zou dit echt even bespreken met je kraamzorg. Die heeft wellicht nog goede tips! Ik snap je angst heel goed, het is allemaal niet niks maar er zit natuurlijk wel een grens aan gezonde angst en een kraamverzorgster kan dat goed inschatten. 
Wellicht kan die je verder helpen. 
 

 

[Gebruiker10262088]

Ach, lieve kersverse mama, als eerste wil ik je feliciteren met de geboorte van jullie zoontje. Jij hebt een ongelooflijke prestatie verricht. Je mag echt trots zijn op jezelf ?
Zo te lezen liet hij zichzelf niet zo makkelijk geboren worden ? de kleine man laat dat blijkbaar ook goed weten. Jullie moeten elkaar de aankomende weken en maanden echt gaan leren kennen. Gun dit proces ook tijd, houdt hem veel tegen je aan en praat tegen hem. Laat hem horen dat het zwaar voor je was en dat je begrijpt dat dit voor hem ook heel pittig is geweest. Spreek naar hem uit dat je jezelf angstig voelt als hij huilt omdat je nog niet goed weet wat hij nodig heeft. Kortom, praat tegen hem. Neem hem mee in wat je voelt. Huil samen met hem. Je zal merken dat hierdoor de spanning je lijf uit kan en dat laat je hem met deze boodschap ook weten. Blijkbaar wil hij zijn verhaal ook bij je kwijt. Hij wil een ouder waar hij zijn verdriet bij kwijt kan.
Ik lees wel wat signalen die je goed in de gaten moet houden. Het is namelijk goed mogelijk dat er een postnatale depressie op de loer ligt. Ik herken namelijk je verhaal in mijn ervaring die ik had bij de geboorte van mijn tweede kindje. Hij bleek ook veel te huilen. Ik had ook spanningsklachten, als hij huilde raakte in in paniek. Heel mijn lijf zat vol met spanning. In mijn hoofd kon ik het niet meer gestructureerd krijgen.
Ik heb een aantal tips voor je. De belangrijkste is om je uit te spreken hoe je jezelf voelt. Spreek naar je partner, ouders, een goede vriendin, kraamhulp/ verloskundige je gevoelens uit. Neem hun mee in wat er in je omgaat.  Het vertellen,  het praten er over, een stukje erkenning en begrip kan echt de situatie verlichten. 
Je kan ook altijd contact opnemen met de pop poli. Google maar eens. 
Het is goed mogelijk dat je spanning en angst vanzelf af gaan nemen maar ik verwacht dat je hier zelf niet uit gaat komen. Ik zou hulp inschakelen van een professional. Vaak is het al voldoende om een aantal keren met een psycholoog te praten of met professionals van de pop poli.
Ik weet dat je momenteel echt denkt dat dit nooit meer over gaat. Maar echt, dit gaat ook weer voorbij. Heel veel ouders zullen dit beamen. Ik hoop dat je hier kracht en hoop uit kan halen.
Liefs?
 
 

 

[Gebruiker10317368]

heey, 
ik zag dit en dacht meteen JA ik moet hierop reageren! 
Ik ben 8 maanden geleden bevallen van mijn eerste zoontje, in het begin wist ik nog niet eens wat kraamtranen waren .. en überhaupt niet eens dat dat was, maar Pfff wat heb ik ze gehad niet normaal..
ik wist het allemaal niet meer moe wallen tot aan m'n knieën.. de nachten krampjes .. niet weten wat je moet doen en hoe je je kind het beste kan troosten, en dit is heel normaal
ik heb het ook met mijn kraamzorg besproken. Ze zei tegen me dit is normaal, je bent voor het eerste moeder en weet niet eens wat je kind bedoeld of wat ieder huiltje is maar dat is normaal ze zijn pas op de wereld en tuurlijk dat je dan je kind nog niet goed kent en niet weet wat alles betekend .. hier kom je na een tijdje achter dus maak je echt geen zorgen de kraamtranen gaan voorbij op een moment vind je je rust maar blijf ook met je partner of andere mensen praten over hoe je je voelt .
het komt goed ! ?

 

[MrsM]

Hoihoi, hierboven lees ik al heel veel lieve en goede tips! Ben je bij de bevalling ook veel bloed verloren? (Kraamtranen horen er een beetje bij door de verandering van je hormonen. Daarnaast klinkt het ook alsof je een traumatische herinnering aan je bevalling hebt.) Als ik dit zo hoor, zou het ook kunnen dat je een flink ijzertekort hebt (was bij mij uiteindelijk ook de oorzaak van me heel rot voelen). Spreek je zeker uit hoe je je voelt, maar laat je ook fysiek nakijken en zorg dat je weer voldoende je tekorten aanvult. Veel sterkte!