Kraamtranen, verhaal kwijt

L

Leli

Even mijn verhaal kwijt:

Afgelopen vrijdag, 26 november, ben ik bevallen van onze prachtige dochter. Ik kijk terug op een fijne bevalling, ondanks dat het lang duurde en er toch pijnbestrijding nodig was. Maar, vanaf dat moment zitten we echt op een roze wolk en genieten we zo van onze kleine meid. Zo gelukkig, dankbaar en trots heb ik mij echt nog nooit gevoeld, zo bijzonder dat te ervaren.

Maar nu zijn ze daar: de kraamtranen. Lieve help wat een heftig gevoel is dat. Ik voel me zo onwijs 'leeg' en blijf nu op dit moment constant denken aan ons leven dat zo anders zal zijn, of ik daar eigenlijk wel aan toe ben, of ik het moederschap wel aankan, maar de meest heftige gedachte die mij ook het meest verdrietig maakt, is dat onze topper van een kraamzorg over 1.5e dag weg zal gaan. Ik barst echt in tranen uit zodra ik daar aan denk. Ik vind dat zo spannend, jammer en zal haar zo ontzettend missen. Ze heeft er echt voor gezorgd dat de kraamweek nog fijner was voor ons drietjes en heeft ons in zo'n korte tijd zo veel geleerd. Ik zou echt niet weten wat ik zonder haar zou moeten, wat het dus ook nog lastiger maakt om afscheid van haar te nemen.

Maar het gekke is, is dat ik overdag (ondanks dat ik nog steeds heel dankbaar en gelukkig ben met de kraamhulp), juist denk 'ik zal haar echt missen, maar straks lekker met z'n drietjes en ons eigen ritme vinden'. Gisteren moest ze wat eerder weg en ik vond het juist eventjes fijn zo, samen. Maar in de avond komen alle emoties los blijkbaar, beginnen de kraamtranen en denk ik aan al het bovenstaande.

Die ellendige hormonen ook, het is echt niet niks. Hopelijk gaat het gauw over en kan ik even slapen voordat de kleine meid zich weer meldt voor haar voeding!
 
Hey meid, super herkenbaar hoor! 
Ik heb nog een foto van mezelf waarop ik er niet uit zie. Ik draag een boxer van mn man, een oud shirt en ik zit te lekken op een matje. Haar in de klit. En mijn gezicht dik van het huilen. Het stopte gewoon maar niet. In mijn armen mijn kleine hoopje dochter. En ik miste haar zo erg, veilig in mijn buik. Dat nieuwe waarin ze alleen maar huilde en waarin ik geen idee had, geen rust, al het bekende ritme dat we met zij tweeen hadden weg en geen idee hoe dit nieuwe was wat ik wilde. Dat was het op dat moment niet. Hele waardevolle foto vind ik achteraf. 
Moeder worden is zo'n grote verandering, een echte live event. Daar ga je op termijn je draai in vinden. Het is compleet normaal dat het nu voelt alsof de grond onder je voeten is weggevallen. 
Ik was ook steeds redelijk vol vertrouwen overdag. En na de nacht wist ik gewoon niet meer waar ik het zoeken moest. Hoe ging ik voor dit tere mensje zorgen? De kraamhulp was nog geen 2 uur weg die laatste dag en ik hing huilend aan de telefoon of mijn moeder wilde komen. Toen die na een week weg ging was het nog steeds moeilijk, maar ik heb me ertoe gezet dat ik er nou eenmaal doorheen moest. Dat uitzoeken hoe we het gewoon met zn drieen moesten gaan doen. En dat ging de eerste 2/3 maanden echt niet zoals het ideaalbeeld. Maar het ging wel. En daarna werd het leuk. Die eerste maanden zijn zwaar. Maar je leert elkaar langzaam kennen, en je groeit langzaam in je rol als moeder. 
Blijf er vooral open over praten. Ik heb gemerkt dat mijn vriendinnen deze gevoelens ook hadden. Soms minder hevig, soms nog erger. En de ene was na 2 weken gesetteld en de ander na een jaar pas. Maar gewoon horen dat het normaal is wat je voelt. Hoe anderen ermee om gingen. Dat is heel fijn. 
Huil het er maar even goed uit en accepteer je gevoelens. Het maakt niet dat je minder moeder bent of minder om je kindje geeft. ♥️
 
 
Hi Leli,

Gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter!! Prachtig he!? Zo'n kleintje die jou een overweldigend gevoel van warmte en liefde kan geven. Ik ben zelf 3 weken geleden bevallen en herken de dingen die je schrijft. Ik voelde me lichamelijk echt nog een wrak toen de kraamzorg eindigde en begreep echt niet hoe andere mensen het deden. Uiteindelijk voelde ik me na 2 weken echt iedere dag een heel stuk beter en kon ik steeds meer genieten. Anyways..
Laat ik beginnen met te zeggen HET KOMT ALLEMAAL GOED!! Je hebt je kindje tijdens de 9 maanden dat je zwanger was al uitstekend verzorgd en groot gebracht, dalijk als de kraamzorg weg is komt je moeder instinct nog meer naar voren en zul je ook nu nog uitstekend voor je kleintje kunnen zorgen. Natuurlijk kun je niet alles weten maar vaak zijn er mensen in je omgeving, Google, of een consultatiebureau waar je al je vragen kunt stellen en advies kunt krijgen.

Dat gezegd hebbende, laat al je tranen vooral lopen! Huil maar.. dat hoort erbij. Van spanning, verdriet of simpelweg van geluk. Ik heb ook veel gehuild en het hoort er gewoon bij.

You can do this mama!!!
Veel geluk en liefde gewenst.

 
Herkenbaar hoor, zodra het begon te schemeren (eind okt bevallen) en de vermoeidheid van de dag inkickte was het een en al melancholie haha. Ik merkte dat toen ik meer opknapte en de vermoeidheid iets afnam de wereld weer een stuk minder huil werd. Wat voor mij echt hielp was aan het begin van de avond echt al samen cocon en en het gezellig maken in de slaapkamer, als in tv aan met iets leuks, drankje en hapje erbij, kleine tussen ons in. Dan was de ruimte overzichtelijker, zaten we toch samen ontspannen en kon ik tussendoor ook even een oogje dichtdoen en ja dat scheelde echt. Nou moet ik ook zeggen dat ik fysiek wat moest herstellen door een spoedkeizersnee en wie weet werkt dit totaal niet voor jou maar goed, voor mij werkte dit iig haha succes ermee en het is een fase, ook dit gaat weer voorbij
 
Ach meid… heel herkenbaar.

Ik heb heeeel wat afgehuild tijdens de kraamweek en echt als een klein kind tijdens het afscheid nemen van de kraamhulp. Deze gevoelens horen er echt bij.
Ik heb de weken daarna nog steeds heel wat afgehuild en soms nóg (ze is nu 3 maanden) Zoveel zorgen en dingen rondom je kindje (dat was ook omdat ze verborgen reflux had hoor) Soms voelde ik niet eens die ‘roze wolk..’
Maar van binnen weet ik/wist ik dat hij er wel is ?
Zielsgelukkig dat zij ons gegeven is.
We moeten echt rollen in onze rol als moeder en bij de een gaat dat wat sneller dan bij de ander.
Lekker die tranen laten gaan! Prop er even iets heeeel lekkers in en trek je lekker terug indien nodig. Het komt goed!
 
Oh meiden, wat fijn jullie verhalen te lezen zeg ? ergens weet je natuurlijk dat je niet de enige bent, maar toch voel ik mij dan ook wel weer best eenzaam ofzo. Maar ik app veel met een vriendin die het ook zo erg heeft gehad en natuurlijk lees ik jullie berichtjes op dit forum wat ik ook fijn vind (en wat ook weer tranen opwekt haha)

Gisteravond was het heel heftig. Ik merkte dat ik zo onrustig werd en er echt uit moest. Dus we hebben m'n schoonouders gebeld die even bij de kleine meid bleven (ze lag rustig te slapen) en wij zijn even een stukje gaan wandelen. Even eruit.
En straks als de kraamzorg weg is en afscheid heeft genomen, gaat mijn vriend ook even weg, dus komt mijn moeder even langs zodat ik niet alleen zit. Daar zie ik nu wel een beetje tegenop!
Ik heb het gisteren in ieder geval lekker laten gaan. Het gekke is, is dat ik er nu dus nog helemaal geen last meer van heb. Nu overheerst vooral een trots en gelukkig gevoel, dus daar geniet ik dan extra van. Het kan vanmiddag zo maar anders zijn!

Ik heb ook een foto gemaakt inderdaad, van mijn huil hoofd terwijl ik onze dochter de fles geef! Ziet er niet uit, maar inderdaad: heel waardevol eigenlijk! ?

Thanks meiden, voor jullie lieve en warme woorden. Net wat ik echt even nodig had hihi
 
Ik herken je voor een volle 100%! Ik heb dat ook, de avonden zijn het zwaarste, zo'n hopeloos gevoel...
Slaap jij er ook zo slecht door? (naast dat je moet voeden). Ik ben 5 dagen geleden bevallen, en het valt me in de avond echt enorm zwaar...
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan