Hoi,
Ik heb sinds een week echt continue dat ik volschiet om het een of ander. Soms pure ontroering als ik naar mijn lieve Diederikje kijk, maar ik ben ook een aantal dingen zat. Bijvoorbeeld dat ik na die heftige bevallilng nog zo'n stroom van die k-kwalen heb gehad (stuwing, huiduitslag als allergische reactie op de antibiotica, giga-aambeien, darmkrampen, etc.) waardoor ik elke dag nog wel krom lig van de pijn.
Maar een groot punt is ook dat ik mijn schoonfamilie (ouders) op een andere manier zie sinds de geboorte. Ik ben heel teleurgesteld in het feit dat ze mijn man zo weinig morele steun hebben geboden vlak na de bevalling. Hij heeft echt een shitdag (zacht uitgedrukt) gehad in het ziekenhuis, toen ik op de intensive care lag. En zij lijken zich alleen maar druk te maken over het feit dat zij opa en oma zijn geworden. Of het ook ECHT zo is, weet ik niet goed, maar zijn moeder was bijv. overduidelijk beledigd dat wij van mijn ouders al een zilveren rammelaar hadden gehad, toen zij er ook mee aankwamen (terwijl ze dat van tevoren wist!). Ik heb ook altijd het gevoel gehad dat zij denkt dat wij veel vaker bij mijn familie zijn, etc. terwijl dat ECHT niet zo is.
Dinsdag hebben ze het geboortekaartje gekregen, geen reactie. Vandaag is mijn man even langs geweest en dan zeggen ze wel: wat een leuk kaartje, maar ik vind dat gewoon zo sneu voor hem. Ik lijd hier overigens meer onder dan hij, hij heeft inmiddels wel geaccepteerd dat zijn ouders nou eenmaal zo zijn. Ik realiseer me nu gewoon dat we dit soort dingen altijd van ons af hebben laten glijden, maar ik vind sinds de geboorte gewoon dat er een moment is dat ze daar niet meer mee weg zouden moeten kunnen komen, en dat mijn man daarin wel meer voor zichzelf mag opeisen. Maar ja, ik maak me hier dus vooral druk om, hij niet.
Dit kost me zoveel energie, ik denk hier veel over na momenteel. Ik vind mijn eigen familie wat dat betreft zoveel relaxter dan mijn schoonfamilie. Wat ben ik blij dat mijn ouders en zussen/broer wat subtieler en sensitiever zijn zeg!
Het lastige is dat ik momenteel echt helemaal GEEN zin heb om bij mijn schoonouders langs te gaan, of dat ze hier langskomen. En al helemaal niet zonder mijn man erbij. Ik ben er gewoon even zo ontzettend klaar mee... Maar ja, ik kan hun hun kleinkind ook niet onthouden natuurlijk (en dat wil ik ook niet).
Enerzijds denk ik dat ik echt wel een terecht punt heb, maar ik ben ook gewoon nog zo hormonaal dat mijn relativeringsvermogen wellicht wat aangetast is;-) Ik vind het heel lastig om enerzijds lekker mijn emoties de vrije loop te laten en anderzijds mezelf eens ernstig toe te spreken. Maar het zal wel moeten, want dit is gewoon energieverspilling.
Herkent iemand dit? En nog tips? Ik bedoel, ligt dit echt aan mij en mijn hormonen? En hoe krijg ik dat dan weer een beetje onder controle?
Ik heb sinds een week echt continue dat ik volschiet om het een of ander. Soms pure ontroering als ik naar mijn lieve Diederikje kijk, maar ik ben ook een aantal dingen zat. Bijvoorbeeld dat ik na die heftige bevallilng nog zo'n stroom van die k-kwalen heb gehad (stuwing, huiduitslag als allergische reactie op de antibiotica, giga-aambeien, darmkrampen, etc.) waardoor ik elke dag nog wel krom lig van de pijn.
Maar een groot punt is ook dat ik mijn schoonfamilie (ouders) op een andere manier zie sinds de geboorte. Ik ben heel teleurgesteld in het feit dat ze mijn man zo weinig morele steun hebben geboden vlak na de bevalling. Hij heeft echt een shitdag (zacht uitgedrukt) gehad in het ziekenhuis, toen ik op de intensive care lag. En zij lijken zich alleen maar druk te maken over het feit dat zij opa en oma zijn geworden. Of het ook ECHT zo is, weet ik niet goed, maar zijn moeder was bijv. overduidelijk beledigd dat wij van mijn ouders al een zilveren rammelaar hadden gehad, toen zij er ook mee aankwamen (terwijl ze dat van tevoren wist!). Ik heb ook altijd het gevoel gehad dat zij denkt dat wij veel vaker bij mijn familie zijn, etc. terwijl dat ECHT niet zo is.
Dinsdag hebben ze het geboortekaartje gekregen, geen reactie. Vandaag is mijn man even langs geweest en dan zeggen ze wel: wat een leuk kaartje, maar ik vind dat gewoon zo sneu voor hem. Ik lijd hier overigens meer onder dan hij, hij heeft inmiddels wel geaccepteerd dat zijn ouders nou eenmaal zo zijn. Ik realiseer me nu gewoon dat we dit soort dingen altijd van ons af hebben laten glijden, maar ik vind sinds de geboorte gewoon dat er een moment is dat ze daar niet meer mee weg zouden moeten kunnen komen, en dat mijn man daarin wel meer voor zichzelf mag opeisen. Maar ja, ik maak me hier dus vooral druk om, hij niet.
Dit kost me zoveel energie, ik denk hier veel over na momenteel. Ik vind mijn eigen familie wat dat betreft zoveel relaxter dan mijn schoonfamilie. Wat ben ik blij dat mijn ouders en zussen/broer wat subtieler en sensitiever zijn zeg!
Het lastige is dat ik momenteel echt helemaal GEEN zin heb om bij mijn schoonouders langs te gaan, of dat ze hier langskomen. En al helemaal niet zonder mijn man erbij. Ik ben er gewoon even zo ontzettend klaar mee... Maar ja, ik kan hun hun kleinkind ook niet onthouden natuurlijk (en dat wil ik ook niet).
Enerzijds denk ik dat ik echt wel een terecht punt heb, maar ik ben ook gewoon nog zo hormonaal dat mijn relativeringsvermogen wellicht wat aangetast is;-) Ik vind het heel lastig om enerzijds lekker mijn emoties de vrije loop te laten en anderzijds mezelf eens ernstig toe te spreken. Maar het zal wel moeten, want dit is gewoon energieverspilling.
Herkent iemand dit? En nog tips? Ik bedoel, ligt dit echt aan mij en mijn hormonen? En hoe krijg ik dat dan weer een beetje onder controle?
