kraamtranen

A

ANONYMOUS_USERNAME

ik ben uiteindelijk geen juli mama geworden maar augustus op 7-8-2012 is onze dochter Zoë geboren. maar toch even mijn vraag hier:

hebben er meer zo ontzettend veel last van kraamtranen (gehad)?

ik kan de hele dag wel janken en vooral omdat ik mijn buik met haar bewegingen er in mis. en omdat ik me soort schuldig voel dat ik eerst er helemaal door heen zat en wilde dat ze geboren werd en nu wil ik dat ze nog ff in mn buik kon.. voel me echt down ondanks dat we super blij zijn dat we haar nu heerlijk vast kunnen houden.



 
meis, ik wist ook niet wat me overkwam.. Dat over die kraamtranen had niemand mij ooit verteld. Ik was de eerste week ook echt "raar" Voelde me echt een looser en kon wel om alles huilen. Gelukkig had ik een hele goeie kraamhulp die me steunde.. Het komt toch allemaal wel goed!
 
hier ook kraamtrranen gehad, ik reageerde heel heftig kon om alles huilen zelfs als iemand me groete. Gaat gelukkig weer over.
 
Hier ook flinke kraamtranen gehad. en nog ben ik heel emo. en ons meisje is al 7wkn oud.
maar ik weet dat het bij mij een paar maanden nog duurt voordat ik echt mezelf weer ben. had ik met de eerste ook.
Maar lekker laten komen die tranen,tis allemaal heel normaal wat je voelt. alles ligt op zijn kop in je leven,je lijf en je hoofd. geef het maar goed de tijd en blijf praten. met je kv, maar ook met fam en vrienden. dat helpt het beste om er weer emotioneel weer bovenop te komen.
Heel veel succes, en wel een beetje genieten he van je meissie!!!
Dikke knuf
 
Kraamtranen horen er helaas bij. Bij mij begon het op dag drie na de bevalling en ik heb nu ook nog af en toe huilbuien. Ons mannetje is intussen 6 weken oud. Wordt steeds minder en zal ook weer over gaan, nog even volhouden ;)

Xx Nikky (Mamaclub Augustus)
 
Tja... die kraamtranen vertellen ze je er inderdaad niet bij maar mijn ervaring is dat na de eerste hypergelukkige dagen (puur door de adrenline van de bevalling) je in en enorm gat kan vallen. Elke keer weer huibuien. Vaak begon het in de middag bij. Alsof alles je teveel wordt en er even niets meer bij kan hebben. Alles is zo nieuw! En je moet overal zo aan wennen en je ben nog zo onzeker of je alles wel goed doet.
Bij mijn tweede kindje was dit gevoel al veel minder, ik was ook veel minder onzeker... toch kwamen er tranen al was het wel minder.

Laat het lekker stromen dat zal ook opluchten. Maar hou het ook een beetje in de gaten. Als je agenlang achter elkaar 's morgens down opstaat en je nergens op de dag nog geluk kunt ervaren dan moet je wel even aan de bel trekken. Down zijn hoort erbij en tranen en huilbuien ook maar je moet nog wel geluksmomenten kunnen hebben.
 
Als ik moe ben wordt ik een emo. Ook meteen weer een signaa dat ik rustiger aan moet doen. Ik mis het zwanger zijn ook zo nu en dan. Merk nu pas hoe fijn ik het vond.

Hou het wel in de gaten dat het minder wordt.
 
vorige week vrijdag ging ik de brief van het ziekenhuis bij de ha bregen en toen ging het ook ff is dus ze wilde me die zelfde middag nog bij de dokter zelf hebben. hier heb ik een goed gesprek gehad. ze zei dat het er echt bij hoort en ze verwacht niet dat het een depressie is/word. morgen moet ik weer terug. ze houden me goed in de gaten.

ik voel me vooral schuldig omdat ik er eerst helemaal door heen zat en wilde dat ze geboren werd en nu dat ze nog ff terug kon. we zijn super blij met ons meisje en ze is erg makkelijk maar mis mijn buik en het zwanger zijn echt enorm.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan