<p>Hallo dames,</p><p>we zijn in verwachting voor een tweede ik gok dat ik nu op 6 weken zit. Nu heb ik bij mn eerste veel last gehad van misselijkheid ( 8 maanden ) wat ik nu ook ervaar. Helaas moet ik veel naar t toilet ( diarree) met veel krampen ook zijn mijn darmen ontzettend luidruchtig, gek alleen linkerkant. Is dit herkenbaar voor één van jullie? <br />Zo vroeg in de zwangerschap?</p><p><br />ook krijg ik mn ogen niet open van vermoeidheid gelukkig werk ik vanuit huis maar ben zeker niet productief bezig. Voel me ontzettend schuldig tegenover mn dochtertje die mij echt in de ogen aankijkt of ik wil spelen, heb er totaal geen kracht voor. In de avond moet ik er gewoon van huilen omdat ik me heel slecht erover voel dat ik er niet voor haar kan zijn. </p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Kwaaltjes en schuldgevoel
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Diarree en borrelen/krampen in darmen en dat alleen/vooral linksboven klinkt voor mij normaal in de zwangerschap. Voor mij begint dat telkens voor NOD en duurt in elk geval tot ik weer een beetje fatsoenlijk kan eten (al begint het dus voor de misselijkheid en het moeilijke eten bij mij). Heb ik deze zwangerschap ook gehad tot ik rond een week of 12-13 ineens wel weer brood en normaal eten kon eten zonder meteen te moeten overgeven. De misselijkheid was toen nog niet echt voorbij, alleen eten ging beter, ik werd nog steeds kotsmisselijk van de geur van koffie, pepernoten en poep of plasluiers (helemaal als hij een keer een wegwerpluier aan had als hij thuis kwam van de opvang), gelukkig is nu met 16 weken de misselijkheid bij mij een heel stuk minder. Bij mijn zoontje duurde dat tot 18 weken en ook met lastig zelf kunnen eten, dus wie weet bij jou ook minder lang deze keer. Ik hoop het in elk geval voor je.
En het schuldgevoel herken ik ook. Ik ben zeker die eerste paar maanden echt geen leuke mama geweest voor hem, nu de laatste weken wordt het gelukkig weer wat beter. Een luier verschonen was garantie op overgeven en energie om naar de speeltuin te gaan is er gewoon niet, gelukkig werkt mijn man ook thuis op de dag dat ik normaal alleen voor ons zoontje zorg. Ik probeerde te doen wat wel ging: boekjes voorlezen en rustig op de grond samen zitten spelen (en dan het kotsteiltje vlakbij bewaren, evt twee neerzetten omdat hij er graag in gaat zitten als een soort boot). Maar het is wel confronterend om van de opvang te horen dat ze daar bezorgd zijn over mijn gezondheid omdat hij zo vaak 'mama ziek' zegt of kotsen naspeelt... Of de beloftes die je gewoon niet waar kan maken van ' ja mama komt' - o nee, mama moet eerst ff met spoed haar maag weer legen... En dan heb ik het nog niet eens over schuldgevoel (en uiteraard enorme dankbaarheid) richting mijn partner die enorm veel bijspringt om enerzijds onze zoon dus alsnog te verzorgen en vermaken, en anderzijds om het huishouden te doen.
Ik heb trouwens in het eerste trimester ook heel erg last gehad van vermoeidheid (nog steeds wel, maar ben nu wat meer gewend aan middagdutjes en langer blijven liggen 's nachts), en ik had ook meteen alweer bloedarmoede te pakken. Misschien iets om te bespreken met de verloskundige om daar meteen op te laten prikken bij de eerste controle? Ik weet dat het ook 'gewoon hormonaal' kan zijn, maar bij mijn zoontje heb ik er veel te lang mee rond gelopen en sliep ik 16 uur per dag, daar heb ik met een dreumes erbij nu echt geen tijd meer voor, nu heb ik veel sneller staalpillen gekregen en wordt het in elk geval niet nog erger daardoor.
En het schuldgevoel herken ik ook. Ik ben zeker die eerste paar maanden echt geen leuke mama geweest voor hem, nu de laatste weken wordt het gelukkig weer wat beter. Een luier verschonen was garantie op overgeven en energie om naar de speeltuin te gaan is er gewoon niet, gelukkig werkt mijn man ook thuis op de dag dat ik normaal alleen voor ons zoontje zorg. Ik probeerde te doen wat wel ging: boekjes voorlezen en rustig op de grond samen zitten spelen (en dan het kotsteiltje vlakbij bewaren, evt twee neerzetten omdat hij er graag in gaat zitten als een soort boot). Maar het is wel confronterend om van de opvang te horen dat ze daar bezorgd zijn over mijn gezondheid omdat hij zo vaak 'mama ziek' zegt of kotsen naspeelt... Of de beloftes die je gewoon niet waar kan maken van ' ja mama komt' - o nee, mama moet eerst ff met spoed haar maag weer legen... En dan heb ik het nog niet eens over schuldgevoel (en uiteraard enorme dankbaarheid) richting mijn partner die enorm veel bijspringt om enerzijds onze zoon dus alsnog te verzorgen en vermaken, en anderzijds om het huishouden te doen.
Ik heb trouwens in het eerste trimester ook heel erg last gehad van vermoeidheid (nog steeds wel, maar ben nu wat meer gewend aan middagdutjes en langer blijven liggen 's nachts), en ik had ook meteen alweer bloedarmoede te pakken. Misschien iets om te bespreken met de verloskundige om daar meteen op te laten prikken bij de eerste controle? Ik weet dat het ook 'gewoon hormonaal' kan zijn, maar bij mijn zoontje heb ik er veel te lang mee rond gelopen en sliep ik 16 uur per dag, daar heb ik met een dreumes erbij nu echt geen tijd meer voor, nu heb ik veel sneller staalpillen gekregen en wordt het in elk geval niet nog erger daardoor.