Hoi anoniem,
Ik weet precies wat je bedoelt. Ik had al vrij snel in de gaten dat mijn lontje aanzienlijk korter was dan voorheen (hoewel ik altijd al wel een hittepetit was). Op de momenten dat ik geïrriteerd reageerde vond ik dat altijd volkomen terecht, want de ander was gewoon heel stom/irritant bezig! Pas achteraf besefte ik dat ik wel heel erg kortaf had gereageerd en dat de aanleiding eigenlijk helemaal niet belangrijk was. Ik heb mijn omgeving toen verteld dat ik erg veel last had van m'n hormonen en dat ik heus probeerde me in te houden en dat ik hoopte dat ze me maar even in m'n sop zouden willen laten gaarkoken. Dat heeft behoorlijk geholpen. Met name mijn collega's hadden het het zwaarst met me, maar ze lieten me maar gaan als ik weer zo'n bui had. Nu vind ik dat erg knap van ze. Ik weet niet of ik hetzelfde zou kunnen.
Door het probleem aan te kaarten kon ik mezelf trouwens ook wat beter relativeren. Dus de waarschuwing aan m'n omgeving heeft op twee manieren effect gehad.
Overigens merk ik nu (27 weken) dat m'n buien wat minder worden. Je hoeft dus niet tot je bevalling te wachten tot het over gaat!
Oh, ja en het lijkt me bijzonder stug als je man je verlaat vanwege je hormoonbuien. Lekkere vent zou dat zijn zeg!
Heel veel sterkte!!
Isabella