A
Anoniem
Guest
Ik weet even niet meer wat ik moet doen. Ik loop de hele dag al kniezend en zenuwachtig door het huis. Ik heb last van mijn bovenbuik.
Ik heb tijdens mijn zwangerschap een pancreatitus gehad. Dat is een ontsteking aan je alvleesklier. Het is een zeer ernstige aandoening ( je kunt er dood aan gaan ). Ik ben toen een maand verschrikkelijk ziek geweest en heb 3 weken met sondevoeding in het zhuis gelegen. Vooral de eerste week was ik er heel slecht aan toe. Ik ben toen 10 kilo afgevallen en had echt de meest vreselijke pijn die je je kunt voorstellen ( normaal krijgen deze patienten een morfinepomp maar ik was zwanger ). Ik heb steeds maar weer vage klachten en 3 maanden geleden hebben ze ook mijn galblaas maar verwijderd. Maar ik heb dus nog steeds last.
Ik ben doodsbang voor herhaling natuurlijk. Dus dan ga ik malen. Is dit normaal??? Is het psychisch??? Ik ben ook nog steeds zo labiel. Ik weet dat ik er morgen weer anders tegenaan kijk. Maar het is zo'n irritant gevoel, ik kan het maar niet van me af zetten. Spoor ik eigenlijk wel, zit het niet gewoon in mijn hoofd? ik zit mezelf helemaal gek te maken hier.
Dan voel ik me ook nog eens schuldig. Ik heb geen morfinepomp gehad maar wel elke 6 uur een spuit petihidine. Ook niet goed voor de kleine. Ze lijkt er niks aan te hebben overgehouden maar toch.........dat weet je nooit zeker. Haat CTG werd na elke spuit heel strak. Als ik daar nog aan denk .
Maar moet ik nu mijn internist bellen? De laatste keren dat ik klachten had was mijn bloed gewoon goed maar dat was het de eerste week toen ik in het zhuis lag ook. Dat zegt ook niet alles maar ze doen dan niks. Moet ik doorzeuren of me er bij neerleggen en maar afwachten. Ik weet het echt niet meer.
Ik weet ook niet waarom ik dit hier opschrijf trouwens. Ik moet er gewoon eens over ophouden maar het houdt me zo bezig. Ik ben het iig weer even kwijt
Ik heb tijdens mijn zwangerschap een pancreatitus gehad. Dat is een ontsteking aan je alvleesklier. Het is een zeer ernstige aandoening ( je kunt er dood aan gaan ). Ik ben toen een maand verschrikkelijk ziek geweest en heb 3 weken met sondevoeding in het zhuis gelegen. Vooral de eerste week was ik er heel slecht aan toe. Ik ben toen 10 kilo afgevallen en had echt de meest vreselijke pijn die je je kunt voorstellen ( normaal krijgen deze patienten een morfinepomp maar ik was zwanger ). Ik heb steeds maar weer vage klachten en 3 maanden geleden hebben ze ook mijn galblaas maar verwijderd. Maar ik heb dus nog steeds last.
Ik ben doodsbang voor herhaling natuurlijk. Dus dan ga ik malen. Is dit normaal??? Is het psychisch??? Ik ben ook nog steeds zo labiel. Ik weet dat ik er morgen weer anders tegenaan kijk. Maar het is zo'n irritant gevoel, ik kan het maar niet van me af zetten. Spoor ik eigenlijk wel, zit het niet gewoon in mijn hoofd? ik zit mezelf helemaal gek te maken hier.
Dan voel ik me ook nog eens schuldig. Ik heb geen morfinepomp gehad maar wel elke 6 uur een spuit petihidine. Ook niet goed voor de kleine. Ze lijkt er niks aan te hebben overgehouden maar toch.........dat weet je nooit zeker. Haat CTG werd na elke spuit heel strak. Als ik daar nog aan denk .
Maar moet ik nu mijn internist bellen? De laatste keren dat ik klachten had was mijn bloed gewoon goed maar dat was het de eerste week toen ik in het zhuis lag ook. Dat zegt ook niet alles maar ze doen dan niks. Moet ik doorzeuren of me er bij neerleggen en maar afwachten. Ik weet het echt niet meer.
Ik weet ook niet waarom ik dit hier opschrijf trouwens. Ik moet er gewoon eens over ophouden maar het houdt me zo bezig. Ik ben het iig weer even kwijt