Laten huilen, of niet?

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi dames,
ik had mijn verhaal al als reactie bij een ander topic gezet, maar open toch een nieuw topic omdat ik erg benieuwd ben naar de ideeen van andere moeders over dit onderwerp.

Nogmaals mijn reactie:


'Ik ben ook een van de meeleesmama's. Ik lees regelmatig met veel plezier en interesse mee, maar reageer zelden..

Ook
ik ken de wisselende periodes wat betreft het slapen van mijn meisje.
Ik laat haar alleen noooooit huilen! Dat gaat echt tegen mijn gevoel
in. Ik denk dat het 'laten huilen' misschien wel het gewenste effect
heeft voor de ouders, maar ten koste van wat? Volgens mij huilt een
kindje altijd om een reden. Die kleintjes maken natuurlijk zo
ontzettend veel mee en hebben van alles te verwerken. Dit gebeurt onder
andere dmv huilen. En dit doen ze natuurlijk bij degene bij wie ze zich
het veiligst voelen: de ouders.
Ik denk dat een kindje na uren
huilen het maar opgeeft en in slaap valt van vermoeidheid, maar wel een
stukje vertrouwen in de ouders is verloren. Eigenlijk laat je als ouder
zien dat je er niet altijd bent voor je kleintje...

Het is niet
zo dat ik opspring bij iedere kik die mijn meisje geeft. Maar als ze
echt huilt, haal ik haar uit bed en troost haar. Dit soms meerdere
malen per avond / nacht. En gelukkig weet ik inmiddels dat het korte
periodes zijn waarin ze zo onrustig is en dat het binnen een paar dagen
weer over is.

Het stuk: http://www.natuurlijkouderschap.org/ schaduwkantslaaptraining.html (even aan elkaar plakken en copieren, ik weet niet hoe ik een link kan maken...)
bevestigt alleen maar meer mijn gevoelens hierover.

Dit
is absoluut geen aanval op de moeders die het anders doen. Opvoeden is
zo'n gevoelsding en ik denk niet dat er maar een waarheid is hierin. Ik
wilde dit alleen met jullie delen.

Groetjes,
Barbara mv Santana (14/09/2006)'

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ik probeer met Julian zoveel mogelijk te letten op wat voor huil het is. Inmiddels kan ik al redelijk zijn huiltjes vanuit de slaapkamer  onderscheiden:
- paniekerig (waarschijnlijk gedroomd of heel misschien verlatingsangst, maar dit laatste merk ik voor de rest nooit bij hem)
- pijn (vooral bij doorkomende tanden en kiezen, of bij ziekte)
- aandacht

Het zijn vaak fasen waarin Julian huilt. In de eerste 2 gevallen ga ik wel altijd even naar hem toe en haal hem ook wel uit bed, niet altijd trouwens. Ik ga eigenlijk nooit met   hem van zijn slaapkamer af, in ieder geval niet naar beneden. Bij tandenpijn geef ik Chamodent druppels en soms een paracetamol. Hij ligt er altijd binnen een paar minuten weer in. Aan het eind van zo'n fase merk ik dat zijn huiltjes overgaan in aandachthuilen. Er is dan niks aan de hand, maar het is zo leuk dat mama dan bij me komt. Zijn huilen klinkt dan ook heel nepperig, hahaha! Dan laat ik hem huilen. Is het na 10 minuten nog niet over, dan ga ik even naar hem toe, aai over zijn bol, speentje in zijn mond en knuffel in zijn handen en dan ga ik weer. Na 1 of 2 avonden weet hij dat het verder geen zin heeft en dan breekt er weer een periode aan dat hij savonds niet huilt (heerlijk!)

In het prille begin dacht ik ook: gewoon laten huilen, want dat hoorde ik altijd om me heen (vooral van de wat oudere generatie en dan ook vooral van vrouwen). Totdat ik het verhaal las dat er ooit een vrouw   heel stoicijns haar kind had laten bleren en er pas de volgende ochtend achter was gekomen dat de kruik had gelekt..... Nu wordt hier geen kruik gebruikt, maar zoiets wil ik niet op mijn geweten hebben. Dus ik ga altijd even checken als er echt gehuild wordt.

Groetjes,
Ellen mv Julian

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Kian is geen huilert, dus als hij huilt ga ik meteen kijken. Hij heeft in het verleden wel gehuild, maar dan ging ik eerst snel kijken. Controleren of alles goed was, dan een paar minuutjes laten, weer kijken enz enz

Hier ook een praktijk voorbeeld over "laten huilen", maar dan van mezelf.

Toen Kian net geboren was huilde hij savonds veel. Onze verloskundige had ons geleerd: zorgen dat z'n buik vol zit, z'n luier schoon is en dat ie er goed bijligt. Dan 10 minuutjes laten huilen en gaan kijken, checken of alles goed is, even knuffelen en weer opnieuw beginnen.
Dus wij gingen heel mans op de bank zitten met een wekkertje voor ons neus om 10 minuten bij te houden. Na 7 minuten hielden we het niet meer en ging mijn man naar boven.
Hij trof Kian aan, die zich door zijn woede/verdriet omhoog geworsteld had. Hij lag in zijn wieg met zijn hoofd naar achtergeklapt en met zijn neusje tegen de bovenwand van de wieg aanschurend. We zijn ons wezenloos geschrokken. Hij had blijkbaar zoveel kracht al in z'n beentjes dat hem dat gelukt was. Daar zijn we nu dus ook erg allert op.
Sindsdien heeft onze kraamhulp (die al iets van 30 jaar in het vak zat) nooit meer geadviseerd om 10 minuten op de klok te blijven staren.

Laten huilen gaat ook tegen mijn princiepes in, maar ik ben wel bedacht op "aandacht trekken". Het kan ook een gewoonte worden van een kind, en soms moet dat afgeleerd worden. Klinkt heel hard, maar ik ben niet hard hoor. Ik hou het niet langer als een paar minuten uit. Maar nogmaals.. een echt huilkind ken ik niet, dus ik weet ook niet wat ik in dat geval zou doen.

Liefs Nelleke

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ik laat Jamie ook eigenlijk nooit huilen. Nu is het geen huilbaby en is dat nooit geweest ook. Huilde hij af en toe maar eens wat meer. Dat had hem een hoop ellende bespaart (maar dat is een ander verhaal).

Ik ben van mening dat een kindje huilt omdat er iets aan de hand is. Ik ging dus wel altijd kijken. Eventjes alles controleren. Een kusje en weer terug naar bedje. Ik ging nooit naar beneden of van zijn kamertje af. Ik ehb ook weleens geprobeer dom hem langer te laten huilen, maar dit ging zo tgegen mijn gevoel in dat ik dat na een paar keer echt heb opgegeven.

Hier in huis dus niet laten huilen!!

Gr. Natasja mv Jamie