Laten huilen...

Op een of andere manier kan ik altijd slecht tegen als ze huilt en vooral als ze naar bed moet..
Vaak als ze naar bed ging en ze begon te huilen dan ging ik er snel heen om de speen weer tegen en te troosten.
Nu was ze vrijdagavond wakker geworden (overdag ook al niet in haar hum) en ontroostbaar..dit was echt huilen, was echt te merken dat ze ergens last van had maar ik had geen idee waar van...na 2 uur is ze toch huilend in slaap gevallen.
Zaterdagochtend werd ze tevreden wakker maar toen ze weer naar bed moest begon het weer van voor af aan. omdat ik alleen thuis was en daarna naar een verjaardag moest moest ik nog douchen..zat niks anders op om haar te laten huilen...prettig douchen was er niet bij maar al snel hoorde ik dat het wat minder werd en viel ze toch in slaap..
s middags hetzelfde liedje, ook maar weer laten huilen, na een half uur viel ze over haar toeren weer in slaap en s avonds ook maar minder lang gehuild....
Heb nu echt het idee dat ik het in het begin verkeerd heb aangepakt...ik was niet zo van het laten huilen.
Vanochtend weer in bed gelegd en ze sliep na 2x huilen! :)
Zou het dan toch helpen???
Maar het is wel moeilijk want mijn hart breekt als ik haar zo over de toeren hoor gaan....

Ik denk wel dat ze ergens last van heeft, heb het idee dat er kiezen aankomen, maar kan het niet goed zien...
Voor heeft ze nu alles en had verwacht dat het nu ff klaar was, maar ze kwijlt onzettend en had ook wat verhoging...en dan laat ik haar huilen...

boh voel je dan een slechte moeder zeg!!!
En mijn partner kan er net zo slecht tegen als ik en is er al een moment van spanning!!

Waar is die gebruiksaanwijzing..hahahhaha
 
Meid, herkenbaar hoor. Ik breek even in, ben van mei 2011 maar heb een dochter die dit ook heeft gedaan. Op een dag begon ze ineens te huilen toen ik haar 's avonds naar bed bracht. Ik natuurlijk ongerust... speentje geven, troosten... als ik de deur al open deed werd ze al stil. Zodra ik de hielen weer lichtte begon het weer. De eerste avond ben ik het eerste uur constant naar boven gelopen, daarna heb ik haar laten huilen. Ze heeft het tot half 10 volgehouden, daarna is ze in slaap gevallen.
De volgende avond precies hetzelfde. Ik ben toen 1 keer gaan kijken en duidelijk gezegd dat ik niet meer terug zou komen. 1 uur gehuild. (was al een heel verschil!) de derde avond begon het opnieuw, nu een halfuur en de vierde avond een kwartier, de 5e avond was het over.

Kinderen op deze leeftijd gaan je echt uitproberen. Als je je kinderen went aan het feit dat je steeds terug komt als ze geluid maken tijdens het proberen te slapen, dan kunnen ze er op een gegeven moment misbruik van maken. Dan proberen ze je gewoon steeds aan je bedje te krijgen.
Ook komt op deze leeftijd wat verlatingsangst voor. Ze denken dan dat je echt weg bent... dit kun je oplossen door de deur op een kier te laten staan en boven te blijven rommelen tijdens het inslapen. dan hoort ze je en dat geeft haar dan weer een veilig gevoel. Maar als ze ondanks dat blijft huilen dan is het gewoon uit proberen. Ik weet dan geen betere oplossing dan maar te laten huilen. want ook al kom je even een aai over de bol geven... dan hebben ze je aandacht al weer en hebben ze gewonnen en blijven ze het proberen. Negeren dus!

Ik denk dus dat je het goed hebt gedaan, ook al voelt het zo rot.... maar geloof me... op deze leeftijd kunnen ze zelf al kleine problemen oplossen. In dit geval: ik wil dat mama komt, dan huil ik maar ze komt niet... uiteindelijk geef ik het dan maar op! en ze kunnen het lang vol houden voordat ze het opgeven hoor.

Je zult zien dat het zichzelf oplost als je het negeert.
 
Ik sluit me aan bij Bloempje...

Stan heeft dit toen hij ongeveer 6 maanden was ook gedaan...

Afgelopen week ook weer, en ik dacht hij de hele dag het miemelen was omdat hij zoveel bij had geleerd in een week....

Maaaaaar vanmorgen was zijn 1e tandje te zien!!!!
 
Vind het ook altijd super moeilijk om ze te laten huilen hoor!denk iedere moeder wel in haar hart.maar idd vaak helpt het wel,Kyandro slaapt bij mn schoonma slecht,puur omdat hij gaat huilen als ze de kamer uitloopt.(ze gaan dan meteen terug naar hem,tot ie slaapt maar soms kan ie gewoon niet in slaap vallen met mensen om zich heen,
ik heb mn man laten zeggen,dat ze gewoon de kamer uit moet lopen ook al huilt ie,vaak is hij al stil als we beneden zijn.
maar als hij na 10 min niet stil is ga ik er heen,(hij heeft een keer overgegeven na lang huilen)dat vond ik erg zielig en lijk me niet de bedoeling.maar 9 van de 10 keer gaat ie gelukkig goed slapen
liefs jootje
 
hey,

hier ook herkenning!
Ook ik vind het moeilijk om Floor te horen huilen.
Wij houden vaak aan dat ze maximaal 15 minuten mag huilen (hebben we vanaf het begin gedaan). Soms zet ik dan zelfs de babyfoon maar even uit, zodat ik het niet hoef te horen.
Als het daarna nog net zo erg huilen is, of zelfs erger dan in het begin, dan ga ik er heen. Maar geef niet te veel aandacht. Dus, speen terug, knuffel terug, muziekje nog een keer aan, en een welterusten floor. MEestal helpt dat wel. Als dat echt niet helpt, is er dus ook wat.
Gelukkig is het meestal na twee huiltjes, slapen. Heeft ze dus kennlijk even nodig..

Liefs,

T
 
Hier komen deze momenten ook voor. Huilen zonder duielijke reden en zodra ze hoort dat ik de deur weer open doe is ze weer stil. Julia huilt dan zo zielig, maar ik denk dat ze ons aan het uitproberen is. Wij hanteren ook max 15 minuten huilen. Dan gaan we naar haar toe, geven haar de knuffel, stoppen haar weer in, geven een aai over haar bolletje en gaan dan zonder iets te zeggen weer weg. Zo laten we wel weten dat we er zijn, maar reageren we niet op het huilen.
Laatst wilde echt niet slapen, de volgende dag had ze weer een tandje. Toen voelde ik me wel schulidg dat ik ahar neit uit haar bed heb gehaald en heb geknuffeld, want ze had pijn en had mij echt nodig. Maar ja, dat kon ik van te voren ook neit weten. Ik ben liever concequent dan dat ik voor elk huiltje anar haar kaemrtje ga. Maar wel heel moeilijk voor mijn moederhart!

Liefs
 
Terug
Bovenaan