Op 10 juni om 17:12 is mijn dochter Layla geboren. Ze was 2800 gram.
Om half 3 zijn mijn vliezen gebroken. Helaas was het vruchtwater niet helder, maar bruin. De verloskundige kwam zo snel mogelijk langs en het bleek dat Layla in het vruchtwater had gepoept. Voor de zekerheid moest ik dus zo snel mogelijk naar het ziekenhuis om te kijken of alles goed met haar ging. Mijn weeen waren nog niet op gang gekomen. De taxi was er binnen twee minuten. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis deden ze een CTG en bleken mijn weeen wel al begonnen te zijn, maar ze waren nog niet zo hevig dat ik ze herkende als weeen. Bij iedere wee bleek mijn meissies hartslag te kelderen en er werd daarom besloten dat een spoedkeizersnee noodzakelijk was. Voor ik het wist lag ik in de operatiekamer en kreeg ik allerlei slangetjes en prikjes. Ik was best een beetje zenuwachtig, maar had het volste vertrouwen in de doktoren. Ze hadden dit dan ook al honderden keren gedaan en het zou niets hebben uitgemaakt als ik in paniek was geraakt. Twee minuten nadat ze begonnen met de operatie was Layla geboren. Ik lag achter een doek en wachtte op een huiltje, zoals je altijd in de film ziet. Deze bleef uit. Het was ijzig stil. Na wat een eeuwigheid duurde, maar volgens mijn vriend maar 1 minuut, kwam iemand ons vertellen dat ze haar naar een andere kamer hadden meegenomen om meteen helemaal te checken. Mijn vriend mocht toen mee en daardoor was ik gerust dat alles goed was. Een minuutje later kwamen ze haar laten zien. Wat een plaatje. Ze ging vervolgens naar de afdeling neonatologie om haar goed in de gaten te houden en mijn vriend ging met haar mee. Pas nadat ze mijn buik een half uur later hadden gedicht kon ik naar haar toe en haar voor het eerst vasthouden.
Misschien dat dit iets te veel op de details ingaat. Ik wil mensen niet bang maken, vooral ook omdat ik eigenlijk de hele tijd vertrouwen had dat alles goed zou komen. Het was wel een hele belevenis en daarom deel ik dit graag om aan te geven dat het niet altijd loopt zoals je wil, maar het resultaat is net zo prachtig.
Om half 3 zijn mijn vliezen gebroken. Helaas was het vruchtwater niet helder, maar bruin. De verloskundige kwam zo snel mogelijk langs en het bleek dat Layla in het vruchtwater had gepoept. Voor de zekerheid moest ik dus zo snel mogelijk naar het ziekenhuis om te kijken of alles goed met haar ging. Mijn weeen waren nog niet op gang gekomen. De taxi was er binnen twee minuten. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis deden ze een CTG en bleken mijn weeen wel al begonnen te zijn, maar ze waren nog niet zo hevig dat ik ze herkende als weeen. Bij iedere wee bleek mijn meissies hartslag te kelderen en er werd daarom besloten dat een spoedkeizersnee noodzakelijk was. Voor ik het wist lag ik in de operatiekamer en kreeg ik allerlei slangetjes en prikjes. Ik was best een beetje zenuwachtig, maar had het volste vertrouwen in de doktoren. Ze hadden dit dan ook al honderden keren gedaan en het zou niets hebben uitgemaakt als ik in paniek was geraakt. Twee minuten nadat ze begonnen met de operatie was Layla geboren. Ik lag achter een doek en wachtte op een huiltje, zoals je altijd in de film ziet. Deze bleef uit. Het was ijzig stil. Na wat een eeuwigheid duurde, maar volgens mijn vriend maar 1 minuut, kwam iemand ons vertellen dat ze haar naar een andere kamer hadden meegenomen om meteen helemaal te checken. Mijn vriend mocht toen mee en daardoor was ik gerust dat alles goed was. Een minuutje later kwamen ze haar laten zien. Wat een plaatje. Ze ging vervolgens naar de afdeling neonatologie om haar goed in de gaten te houden en mijn vriend ging met haar mee. Pas nadat ze mijn buik een half uur later hadden gedicht kon ik naar haar toe en haar voor het eerst vasthouden.
Misschien dat dit iets te veel op de details ingaat. Ik wil mensen niet bang maken, vooral ook omdat ik eigenlijk de hele tijd vertrouwen had dat alles goed zou komen. Het was wel een hele belevenis en daarom deel ik dit graag om aan te geven dat het niet altijd loopt zoals je wil, maar het resultaat is net zo prachtig.