Ik kwam net een blog tegen op hyves en ik vond m zo herkenbaar, dus dacht, ff delen. Komt ie:
Moeder worden.
Hemelse gevoelens van geluk en intense liefde, overspoeld de moeder. Maar het is niet zomaar moeder worden, nee je wordt niet zomaar moeder!
Ten eerste, je neemt geen kind, je krijgt een kindje. Je moet er veel voor oefenen en alleen uiterst getalenteerde en secure mensen lukt het om gelijk raak te schieten. Dan is het niet te hopen dat je man, vriend, partner/vage kennis, rookt, drinkt, of iedere dag zijn shotje heroïne naar binnen spuit, want dan is dat zaad niet vooooruit te branden.
Eigenlijk kunnen vrouwen er helemaal niets aan doen, aan het gedrag wat zich na de geboorte en hun verdere leven ontwikkeld wordt. Het is genetisch bepaald en staat al vast voor vrouwen een eitje worden.
Voor de vrouw is een ideale man, een man die haar versiert en de eerste stappen zet,
een man die hard werkt, maar wel laat merken dat zij het belangrijkste is van zijn leven, en dat hij daar voor vecht als dat moet, ook met een ander. Een man die haar meeneemt om lekker te wandelen, daarna een hapje eten aanbied, en vervolgens haar verleid in bed, waarna ze samensmelten tot de volgende ochtend, om haar zachtjes te vertellen dat hij haar nooit meer los laat.
En zo is het eigenlijk ook al voor de geboorte. Die eitjes liggen parmantig te wachten, tot hun prins met de witte staart, elkaar de hersens in slaan, om als eerste met het eitje ervandoor te gaan. Lieflijk aan de wandel tot ze uiteindelijk in die warme baarmoeder samensmelten en elkaar zachtjes vertellen dat ze elkaar nooit meer los laten.
Ondertussen kotst de aanstaande moeder heel de wc onder, onder invloed van hysterische hormonen, die van haar kruin naar de tenen, weer terug rennen naar boven. Een stoffige mevrouw, en een ziekenhuisfoldertje vertellen dat de moeder zwanger is en moeder wordt.
Maar de moeder is geen moeder.
Verschrikkelijk lelijke positiekleding, striae waar de Chinese muur geen betekenis meer bij heeft, de weegschaal die 14 kilo meer aangeeft, emoties en vliegende borden zijn aan de orde van de dag.
De moeder probeert zichzelf weer een beetje op te vrolijken door aan het kamertje te beginnen, kleertjes te kopen en uit te rusten.
Want ja, je wordt nu eenmaal moeder, maar je bent nog lang niet zover.
Je slentert van de ene zwangerschapsyoga naar de andere pufcursus, en weer door naar de haptonomische zwangerschapsbegeleiding die je moeten voorbereiden op die alles behalve pijnloze bevalling, en moeder worden.
Met een nat bed, maakt de moeder de vader wakker en zegt het codewoord:
“Schat, het is zover”.
Door de adrenalinestoot staat vader al paraat met 1 digitale fototoestel, een filmcamera om zijn nek, en zijn telefoon, om het geluid van zijn persende geliefde op te nemen. Je weet nooit wat dat nog is waard wordt, denkt de vader, die nog geen vader is.
De moeder weet niet waar ze het zoeken moet, als ze voor de 36e keer vader Jacob weg puft, en vraagt de verloskundige of ze niet nog andere liedjes kent. De verloskundige geeft een kleine greep uit haar collectie maar als ze het dan toch mocht adviseren, dan werd het ‘Heb je even voor mij’ van onze Frans, waarna de ontsluitingsween overgaan in persgedrang.
Nog steeds geen moeder te bekennen.
De hulpeloze en ietwat onnozele vader staat langs de zijlijn met tranen op zijn voorhoofd en in zijn ogen. Hij probeert waar hij kan de moeder te steunen, en lieve, behulpzame en coachende woorden te fluisteren terwijl hij de moeder aankijkt.
De moeder schreeuwt terug dat zij liever heeft dat hij zijn bek houdt en haar beter een slok water kan geven.
Na 8 flinke persweeën wordt er een mensje geboren. Tenminste, de professionele om je heen laten de moeder geloven dat het een zoon is. Dat is namelijk nog niet van dat mensje dat onder de witte aanslag zit, af te lezen, en wordt nog zwaar in de kreukels op moeders borst gelegd.
Moeder is net bevallen van een zoon, maar moeder is nog geen moeder.
A la minute wordt de moeder van de blauwe wolk gedonderd, als zij merkt, dat het kleine wonder zonder schaamte op moeders buik zijn urine en meconium loost. Dit is totaal niet wat de moeder ervan verwacht had en barst in tranen uit. Tot overmaat van ramp constateert de verloskundige dat de moeder geen 2 aparte uitgangen meer heeft, maar 1 grote.
De moeder laat haar kind bij de vader met zijn fototoestel, en de kraamverzorgster achter om in het ziekenhuis weer wat aan elkaar te laten binden.
Eenmaal weer thuis gekomen, kan de kraamweek beginnen en moeder, kan starteb met het langzaam moeder worden. Er wacht een huis vol visite, en iedereen wil allemaal minstens 2 keer op de foto. 1 met moeder, en 1 met kindje. Vader en moeder leven in een roes, en sturen na ander half uur, het bezoek het huis uit, zodat ze eens even met zijn drietjes, nu als echt gezinnetje, even aan elkaar kunnen wennen. En het is alweer voedertijd, dus alle tactieken, wijze raad en tips van de kraamverzorgster worden aandachtig doorgenomen, en als het kindje na 30 minuten weer in bed ligt, trekt de kraamverzorgster de deur achter haar dicht en wenst de vader en moeder een goeie nacht.
Vader en moeder denken dat ze al heel wat als vader en moeder zijn.
De nacht valt, en het zoontje is erg onrustig. Hij blijft maar huilen en niets lijkt hem te troosten. Ondertussen hangen de vellen aan moeders tepels, die met krom getrokken tenen haar zoon de borstvoeding laat drinken. De vader en moeder zijn zo blij als de kraamverzorgster om 8 uur haar sleutel in het slot steekt, en bombarderen haar met vragen en onzekerheden. Eenmaal bijgepraat, gaat de zoon in bad. Camera’s in de aanslag en filmen maar. De moeder huilt alweer en vraagt zich af waarom haar kindje zo veel afvalt. Troostende woorden brengen haar weer wat tot bedaren, maar helemaal eroverheen is ze niet. Met temperaturen blijkt het kindje te koud te zijn, omdat de vader en de moeder geen kruiken hebben bijgemaakt. En weer komt wel duidelijk naar voren dat de vader en moeder, eindelijk nog helemaal geen vader en moeder zijn.
De stuwing kwam op gang en moeder was al iets trots dat ze wat grotere borsten had gekregen door haar zwangerschap, maar van triple double D, had ze nooit durven dromen. Haar borsten leken wel ballonnen, nee meloenen in vergelijking tot de mandarijntjes en lychees van voor de zwangerschap. En vader was helemaal niet meer te stuiten. Hij zag zijn allerliefste druifje van de hele wereld veranderen in een van de geilste pornosterren tussen Maas en Waal. Duidelijk geen vader, die vader.
De wijkverpleegkundige komt langs voor de hielprik en gehoortest, en om moeder op emotioneel vlak is goed te testen. Met hun vriendelijke en kalmerende praatjes doen ze net of het een hele kleine ingreep is, maar als ze er eenmaal mee bezig zijn, moet je dat hoofd van die moeders is zien. Bloedbaden, alles eronder, dekbed, witte pak, de wijkverpleegkundige, een schreeuwende baby, een vader die alles op band vast legt en een moeder die labiel voor zich uit staart en wit wegtrekt.
Vader gaat voor moeder op zoek naar de blauwe wolk, maar helaas ligt die nog iets te ver weg.
De volgende dagen blijkt het kindje goed te groeien en heeft het de vader en moeder al regelmatig onder geplast. Ook heeft het kleine zoontje zijn bijna ouders kennis laten maken met het fenomeen; spuitluiers. Gele drassige drap dat letterlijk de muren, kasten en de vader en moeder onder spuit.
Het voeden gaat ook al een stuk beter en de standaardkaarten met teksten als; “Hoera, een zoon!” en “Een Jongen” stromen binnen en er wordt met trots een lijntje gespannen. Moeder komt al wat meer uit bed en verliest geen verlepte bloedstolsels meer.
En komt daar nu een moeder in zicht?
De vader kan alleen het kindje in bad doen, en gaat vandaag met zijn zoon onder de douche. De moeder staat nu met de foto/filmcamera en telefoon in haar handen om dit glorieuze moment vast te leggen, en om stiekem later te kunnen terug kijken hoe dat nou ook allemaal weer ging. Een man die voor het eerst met zijn zoon onder de douche staat, wordt ook al echt een beetje vader.
De laatste dag voor de kraamverzorgster breekt aan en geeft alle taken, zowel huishoudelijk en lichamelijk, over aan de vader en moeder. De kraamverzorgster verteld ze dat ze nu een echt gezinnetje zijn, en dat ze nu met hun zoontje aan hun grote avontuur kunnen beginnen.
En dat ze dan nu echt vader en moeder zijn
Moeder worden.
Hemelse gevoelens van geluk en intense liefde, overspoeld de moeder. Maar het is niet zomaar moeder worden, nee je wordt niet zomaar moeder!
Ten eerste, je neemt geen kind, je krijgt een kindje. Je moet er veel voor oefenen en alleen uiterst getalenteerde en secure mensen lukt het om gelijk raak te schieten. Dan is het niet te hopen dat je man, vriend, partner/vage kennis, rookt, drinkt, of iedere dag zijn shotje heroïne naar binnen spuit, want dan is dat zaad niet vooooruit te branden.
Eigenlijk kunnen vrouwen er helemaal niets aan doen, aan het gedrag wat zich na de geboorte en hun verdere leven ontwikkeld wordt. Het is genetisch bepaald en staat al vast voor vrouwen een eitje worden.
Voor de vrouw is een ideale man, een man die haar versiert en de eerste stappen zet,
een man die hard werkt, maar wel laat merken dat zij het belangrijkste is van zijn leven, en dat hij daar voor vecht als dat moet, ook met een ander. Een man die haar meeneemt om lekker te wandelen, daarna een hapje eten aanbied, en vervolgens haar verleid in bed, waarna ze samensmelten tot de volgende ochtend, om haar zachtjes te vertellen dat hij haar nooit meer los laat.
En zo is het eigenlijk ook al voor de geboorte. Die eitjes liggen parmantig te wachten, tot hun prins met de witte staart, elkaar de hersens in slaan, om als eerste met het eitje ervandoor te gaan. Lieflijk aan de wandel tot ze uiteindelijk in die warme baarmoeder samensmelten en elkaar zachtjes vertellen dat ze elkaar nooit meer los laten.
Ondertussen kotst de aanstaande moeder heel de wc onder, onder invloed van hysterische hormonen, die van haar kruin naar de tenen, weer terug rennen naar boven. Een stoffige mevrouw, en een ziekenhuisfoldertje vertellen dat de moeder zwanger is en moeder wordt.
Maar de moeder is geen moeder.
Verschrikkelijk lelijke positiekleding, striae waar de Chinese muur geen betekenis meer bij heeft, de weegschaal die 14 kilo meer aangeeft, emoties en vliegende borden zijn aan de orde van de dag.
De moeder probeert zichzelf weer een beetje op te vrolijken door aan het kamertje te beginnen, kleertjes te kopen en uit te rusten.
Want ja, je wordt nu eenmaal moeder, maar je bent nog lang niet zover.
Je slentert van de ene zwangerschapsyoga naar de andere pufcursus, en weer door naar de haptonomische zwangerschapsbegeleiding die je moeten voorbereiden op die alles behalve pijnloze bevalling, en moeder worden.
Met een nat bed, maakt de moeder de vader wakker en zegt het codewoord:
“Schat, het is zover”.
Door de adrenalinestoot staat vader al paraat met 1 digitale fototoestel, een filmcamera om zijn nek, en zijn telefoon, om het geluid van zijn persende geliefde op te nemen. Je weet nooit wat dat nog is waard wordt, denkt de vader, die nog geen vader is.
De moeder weet niet waar ze het zoeken moet, als ze voor de 36e keer vader Jacob weg puft, en vraagt de verloskundige of ze niet nog andere liedjes kent. De verloskundige geeft een kleine greep uit haar collectie maar als ze het dan toch mocht adviseren, dan werd het ‘Heb je even voor mij’ van onze Frans, waarna de ontsluitingsween overgaan in persgedrang.
Nog steeds geen moeder te bekennen.
De hulpeloze en ietwat onnozele vader staat langs de zijlijn met tranen op zijn voorhoofd en in zijn ogen. Hij probeert waar hij kan de moeder te steunen, en lieve, behulpzame en coachende woorden te fluisteren terwijl hij de moeder aankijkt.
De moeder schreeuwt terug dat zij liever heeft dat hij zijn bek houdt en haar beter een slok water kan geven.
Na 8 flinke persweeën wordt er een mensje geboren. Tenminste, de professionele om je heen laten de moeder geloven dat het een zoon is. Dat is namelijk nog niet van dat mensje dat onder de witte aanslag zit, af te lezen, en wordt nog zwaar in de kreukels op moeders borst gelegd.
Moeder is net bevallen van een zoon, maar moeder is nog geen moeder.
A la minute wordt de moeder van de blauwe wolk gedonderd, als zij merkt, dat het kleine wonder zonder schaamte op moeders buik zijn urine en meconium loost. Dit is totaal niet wat de moeder ervan verwacht had en barst in tranen uit. Tot overmaat van ramp constateert de verloskundige dat de moeder geen 2 aparte uitgangen meer heeft, maar 1 grote.
De moeder laat haar kind bij de vader met zijn fototoestel, en de kraamverzorgster achter om in het ziekenhuis weer wat aan elkaar te laten binden.
Eenmaal weer thuis gekomen, kan de kraamweek beginnen en moeder, kan starteb met het langzaam moeder worden. Er wacht een huis vol visite, en iedereen wil allemaal minstens 2 keer op de foto. 1 met moeder, en 1 met kindje. Vader en moeder leven in een roes, en sturen na ander half uur, het bezoek het huis uit, zodat ze eens even met zijn drietjes, nu als echt gezinnetje, even aan elkaar kunnen wennen. En het is alweer voedertijd, dus alle tactieken, wijze raad en tips van de kraamverzorgster worden aandachtig doorgenomen, en als het kindje na 30 minuten weer in bed ligt, trekt de kraamverzorgster de deur achter haar dicht en wenst de vader en moeder een goeie nacht.
Vader en moeder denken dat ze al heel wat als vader en moeder zijn.
De nacht valt, en het zoontje is erg onrustig. Hij blijft maar huilen en niets lijkt hem te troosten. Ondertussen hangen de vellen aan moeders tepels, die met krom getrokken tenen haar zoon de borstvoeding laat drinken. De vader en moeder zijn zo blij als de kraamverzorgster om 8 uur haar sleutel in het slot steekt, en bombarderen haar met vragen en onzekerheden. Eenmaal bijgepraat, gaat de zoon in bad. Camera’s in de aanslag en filmen maar. De moeder huilt alweer en vraagt zich af waarom haar kindje zo veel afvalt. Troostende woorden brengen haar weer wat tot bedaren, maar helemaal eroverheen is ze niet. Met temperaturen blijkt het kindje te koud te zijn, omdat de vader en de moeder geen kruiken hebben bijgemaakt. En weer komt wel duidelijk naar voren dat de vader en moeder, eindelijk nog helemaal geen vader en moeder zijn.
De stuwing kwam op gang en moeder was al iets trots dat ze wat grotere borsten had gekregen door haar zwangerschap, maar van triple double D, had ze nooit durven dromen. Haar borsten leken wel ballonnen, nee meloenen in vergelijking tot de mandarijntjes en lychees van voor de zwangerschap. En vader was helemaal niet meer te stuiten. Hij zag zijn allerliefste druifje van de hele wereld veranderen in een van de geilste pornosterren tussen Maas en Waal. Duidelijk geen vader, die vader.
De wijkverpleegkundige komt langs voor de hielprik en gehoortest, en om moeder op emotioneel vlak is goed te testen. Met hun vriendelijke en kalmerende praatjes doen ze net of het een hele kleine ingreep is, maar als ze er eenmaal mee bezig zijn, moet je dat hoofd van die moeders is zien. Bloedbaden, alles eronder, dekbed, witte pak, de wijkverpleegkundige, een schreeuwende baby, een vader die alles op band vast legt en een moeder die labiel voor zich uit staart en wit wegtrekt.
Vader gaat voor moeder op zoek naar de blauwe wolk, maar helaas ligt die nog iets te ver weg.
De volgende dagen blijkt het kindje goed te groeien en heeft het de vader en moeder al regelmatig onder geplast. Ook heeft het kleine zoontje zijn bijna ouders kennis laten maken met het fenomeen; spuitluiers. Gele drassige drap dat letterlijk de muren, kasten en de vader en moeder onder spuit.
Het voeden gaat ook al een stuk beter en de standaardkaarten met teksten als; “Hoera, een zoon!” en “Een Jongen” stromen binnen en er wordt met trots een lijntje gespannen. Moeder komt al wat meer uit bed en verliest geen verlepte bloedstolsels meer.
En komt daar nu een moeder in zicht?
De vader kan alleen het kindje in bad doen, en gaat vandaag met zijn zoon onder de douche. De moeder staat nu met de foto/filmcamera en telefoon in haar handen om dit glorieuze moment vast te leggen, en om stiekem later te kunnen terug kijken hoe dat nou ook allemaal weer ging. Een man die voor het eerst met zijn zoon onder de douche staat, wordt ook al echt een beetje vader.
De laatste dag voor de kraamverzorgster breekt aan en geeft alle taken, zowel huishoudelijk en lichamelijk, over aan de vader en moeder. De kraamverzorgster verteld ze dat ze nu een echt gezinnetje zijn, en dat ze nu met hun zoontje aan hun grote avontuur kunnen beginnen.
En dat ze dan nu echt vader en moeder zijn