Lieve Lieve meiden,
wat een aangrijpende verhalen weer. Helaas het zijn geen verhalen het is de bittere waarheid. Ik vind het aangrijpend om te lezen, en dan besef ik weer hoe ongrijpbaar alles is.
Twee jaar geleden ben ik op 29 april na een zwnagerschap van 18 weken bevallen van ons kleintje. Heel vertederend een kindje ter grote van mijn hand met het duimpje nog in de mond. Een klein jongetje. De pijn die we voelden, ik, mijn man, de twee grote zussen, is gelukkig afgenomen. Nu hebben jullie het gevoel dat depijn nooit minder zal worden, nooit zal weggaan. Ik denk dat je als moeder altijd met weemoed en een stukje verdriet aan jullie kleintjes zullen denken, maar ik weet ook dat de pijn wel minder wordt. Dat is geen verraad, dat is gewoon zo.
Binnen 3 maanden was ik weer zwanger en op 3 april 2006 werd onze zoon geboren. Op zijn geboortekaratje prijkt een sterretje. Van grote betekenis voor ons, voor anderen gewoon een sterretje. En afgelopen april ben ik bevallen van nog een dochter (en ook op haar geboortekaartje schijnt ons sterretje). 3 bevallingen in 2 jaar tijd. Ja zwaar, en ja ik denk nog steeds aan ons kleintje, maar ik kijk ook met veel liefde naar mijn 4 kinderen en ben dankbaar voor hen. Nee de jongste twee zijn geen vervanging, maar ze maken wel veel goed.
Soms denk ik wel eens, ons kleintje was er nog niet klaar voor. Hij was nog niet klaar om bij ons geboren te worden, en in april 2006 was hij dat wel. Misschien is dat wel mijn manier om er mee om te gaan.
Meiden ik wens jullie heel veel sterkte, en vergeten doen jullie jullie kleintjes nooit, maar ergens schijnt er wel weer een zonnestraaltje voor jullie. Blijf dromen, het is je hoop voor de toekomst.
Miep
wat een aangrijpende verhalen weer. Helaas het zijn geen verhalen het is de bittere waarheid. Ik vind het aangrijpend om te lezen, en dan besef ik weer hoe ongrijpbaar alles is.
Twee jaar geleden ben ik op 29 april na een zwnagerschap van 18 weken bevallen van ons kleintje. Heel vertederend een kindje ter grote van mijn hand met het duimpje nog in de mond. Een klein jongetje. De pijn die we voelden, ik, mijn man, de twee grote zussen, is gelukkig afgenomen. Nu hebben jullie het gevoel dat depijn nooit minder zal worden, nooit zal weggaan. Ik denk dat je als moeder altijd met weemoed en een stukje verdriet aan jullie kleintjes zullen denken, maar ik weet ook dat de pijn wel minder wordt. Dat is geen verraad, dat is gewoon zo.
Binnen 3 maanden was ik weer zwanger en op 3 april 2006 werd onze zoon geboren. Op zijn geboortekaratje prijkt een sterretje. Van grote betekenis voor ons, voor anderen gewoon een sterretje. En afgelopen april ben ik bevallen van nog een dochter (en ook op haar geboortekaartje schijnt ons sterretje). 3 bevallingen in 2 jaar tijd. Ja zwaar, en ja ik denk nog steeds aan ons kleintje, maar ik kijk ook met veel liefde naar mijn 4 kinderen en ben dankbaar voor hen. Nee de jongste twee zijn geen vervanging, maar ze maken wel veel goed.
Soms denk ik wel eens, ons kleintje was er nog niet klaar voor. Hij was nog niet klaar om bij ons geboren te worden, en in april 2006 was hij dat wel. Misschien is dat wel mijn manier om er mee om te gaan.
Meiden ik wens jullie heel veel sterkte, en vergeten doen jullie jullie kleintjes nooit, maar ergens schijnt er wel weer een zonnestraaltje voor jullie. Blijf dromen, het is je hoop voor de toekomst.
Miep
);