lotgenoten

A

ANONYMOUS_USERNAME

Lieve mama's van kleine engeltjes die niet mochten leven.

Het is heel verdrietig om je kindje te verliezen, of je nu 6 weken zwanger bent geweest of 9 maanden. Het doet heel veel pijn, maar na verloop van tijd verwacht de buitenwereld dat je je lieve kindje bent vergeten (of het een plekje hebt gegeven...) maar jij bent nog steeds verdrietig. Het was een o-zo gewenst kindje en dat blijft het je leven lang. Maar de buitenwereld vergeet het... Als je graag contact wilt met lotgenoten, zijn er lijsten waar je je bij aan kunt sluiten om met lotgenoten te mailen. Hier vind je altijd een luisterend oor, iemand die herkent en je begrijpt... Kijk maar eens op www.herfstinmijnhart.nl en www.lieveengeltjes.nl
Sterkte verder met dit grote verlies allemaal.
Een lotgenote.
 
Eerder wist men met 6 weken nog niet eens dat men zwanger was. Tegenwoordig wel, het geeft duidelijk extra verdriet aan diegene die wel zwanger zijn , maar snel een miskraam krijgen. Vroeger zou je gedacht hebben dat je overtijd was, nu hebben we het verdiret van een miskraam.

Wat ik zou willen zeggen is, dat een ieder recht heeft op zijn of haar verdriet, maar dat je bij een zwangerschap die snel weer afgebroken wordt er geen drama van moet maken, je zit jezelf dan alleen maar in de weg.

Ik heb mijn verdriet gehad na mijn miskramen, vergeten ben ik het niet, maar de pijn is wel weg.

Ik besef wel dat dit waarschijnlijk heel anders was geweest als ik het kindje al had gevoeld en het om een vroeggeboorte was gegaan. Dan krijg je echt een klein mensje te zien en is het veel tastbaarder.

Iedereen sterkte
 
Niet om 't een of ander, maar ik wist anderhalve week voor mijn menstruatiedatum al dat ik zwanger was (noem 't maar moederinstinct). Dus dat had ik 'vroeger' dan ook wel geweten! En twee weken over tijd, dan weet elke weldenkende vrouw - met een regelmatige cyclus - toch ook wel hoe laat het is?
Ik heb uiteindelijk na bijna 15 weken een miskraam gehad van Marijn, een jongetje dat de dag ervoor nog naar me zwaaide op de echo. Dat doet nu, ruim 8 weken later nog enorm veel zeer.
Voor iemand die pas 6 weken heen was kan dat precies zo voelen. En dan zeg jij dat je er geen drama van moet maken. Dat is voor iedereen heel verschillend.

Misschien bedoel je het niet zo, maar uit jouw woordkeuze proef ik toch iets van 'stel je niet aan'. En da's niet leuk om te lezen als je hier komt, of dat nou da 8,5 maand of na 6 weken zwngerschap is.

Jij bent misschien zo'n nuchtere, maar dat is niet iedereen.

Marjon
 
Hoi Miep,
Ieder ervaart zijn miskraam of vroeggeboorte op zijn eigen manier. Ik ben zelf ons kindje verloren met 18 weken zwangerschap, en heb echt behoefte om met lotgenoten te praten. Juist omdat de buitenwereld vindt dat je snel door moet met het leven. Terwijl ook dit kindje (ons 4de) zo welkom was in ons gezin, we keken er met zijn 5en zo naar uit, een broertje of zusje erbij. voor ons had het kindje al een plekje in ons huis, in ons hoofd, maar vooral in ons hart.
Voor de 12 weken houd je er rekening mee dat het een miskraam kan worden, hoewel je dan ook erg verdrietig kan zijn, zeker als het een erg welkom kind is waar lang op is gewacht. Maar na 12 weken is het grootste risico voorbij, waardoor het kindje al echt meetelt in een gezin. Mogen we in deze steeds harder wordende maatschappij dan niet eens meer rouwen om ons doodgeboren kindje?????
 
Hoi anne

Het rouwen om je kindje mag voor de buitenwereld maar even duren,dan vind men dat je gewoon weer verder moet gaan.Helaas werkt het zo niet.Bij ons ishet bijna 3 jaar geleden dat onze tweeling bij 24 weken geboren werd zonder enige kans..nu 3 jaar verder hebben ondertussen een gezonde dochter van 1 jaar maar het verlies van onze kindjes is nog niet vergeten
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan