Lusteloos

A

ANONYMOUS_USERNAME

Lieve meiden,

Ik heb ontzettende last van lusteloosheid. Weet niet goed wat te doen en ik kan ook nergens de energie vandaan halen. Niets lukt.

Als ik naar mijn huishouden kijk dan is dat er letterlij een van jan steen. Maar wat moet ik. Ik heb nog niet eens de puf om ergens een doekje overheen te halen. Ik ben net met de hondjes gaan wandelen. Kwam ik weer een bord in de tuin tegen met "hoera een meisje". Zij wel en ik niet. Klinkt heel kinderachtig maar ik kan het niet goed hebben.

Nu loopt mijn vloeiing op zijn eind. Morgen een nacontrole in het ziekenhuis. Wil het in mijn agenda noteren zodat ik weet wanneer ik gestopt ben met vloeien, maar dan denk ik waarom. Heeft het zin, om dit straks te weten? Ik heb ook veel hoofdpijn. Het gaat maar niet over, kan dat hormoonwisseling zijn? Morgen maar eens navragen.

Ik denk vaak hier kom ik nooit meer uit. Ik weet ook niet of ik de energie heb om me op te laten voor een nieuwe zwangerschap. Denk vaak wat heeft het voor een zin. Dat zal ook wel mislopen. Als ik dit zo teruglees dan denk ik erg he? eens was ik een vrolijk type, nu voel ik me een ouwe zeur.

ik moest het even kwijt, misschien voel ik me straks weer wat beter.

bedankt voor het "luisteren".

Liefs talke
 
Lieve Talke,

Je moet niet te veel van jezelf vragen! Het duurt echt nog even voordat je er weer een beetje bovenop bent. Luister naar je lichaam en doe het rustig aan. Ik herken een hoop in je verhaal, en ik zelf zit nog steeds met ups en down's (en het is op 7 maart "alweer" 3 maanden geleden dat Danny* is overleden...). Af en toe heb ik er ook flink de balen in, dat ik nog steeds niet alles lichamelijk en geestelijk aan kan. Ik ben al een paar keer flink met mn neus op de feiten gedrukt, en veel mensen worden zelfs een beetje boos op me, dat ik weer te veel wil doen. Dus...lieve Talke: neem er echt de tijd voor......Het wordt vanzelf minder, maar dat kan niet van de ene op de andere dag.

En wat betreft dat je de datum op wil schrijven wanneer je laatste dag van vloeien was, ik heb  dat ook gedaan.... Ik hou nu ook mn menstruatie bij, en waarom weet ik ook niet. Veel nut heeft het (nog) niet, maar voor mn gevoel moet ik het bijhouden.

Sterkte meis, ooit kan je je kleine hummeltje een plekje gaan geven, maar het heeft echt zn tijd nodig!

Liefs Kitty
Mama van Danny*
 
Lieve Talke,

Meid wat een verdriet nog he!
het is heel normaal hoor dat je nog zo moe ben, bij mij was het afgelopen vrijdag 3 maanden geleden en ik heb het ook nog hoor.
Ik kan ook nog zo moe zijn, weinig concentreren, snel op mijn tenen getrapt en weinig kunnen hebben en snel huilen.
In het begin had ik ook zoiets van wil dit vandaag doen en dan morgen dat etc.
Nou dat werkte dus mooi niet, werd er alleen maar onrustig en onzeker van.
En baalde dan weer  als aan het eind van de week bleek dat ik weinig had gedaan.
Nu kan ik het beter los laten en gaat het sommige dagen goed met mij en sommige dagen doe ik helemaal niets.

Schrijf het allemaal maar op hoor, geeft niets, iedereen begrijpt je hier!!

Liefs ingeborg
Trotse mama van Melle & Wisse*
 
Talke,

Ik begrijp jouw verdriet. Ik ben begin nov bevallen bij 17 weken.

Ik ben nu al een aantal maanden verder en sta nu wel open  voor een nieuwe zwangerschap, maar ik heb nog steeds mijn verdrietige momenten.
 
Helaas bleek een week na mijn bevalling dat mijn moeder kanker heeft en wij weten nu nog niet hoe dat verder gaat. De chemo en bestraling zitten er nu op.

Twee dingen hebben mij  erg gedwongen en geholpen om verder te gaan en er niet te lang bij stil te (kunnen)  staan

1. mijn moeder, ik voel echt dat het erger kan dan een baby verliezen, omdat ik er niet aan moet denken om haar nu al kwijt te raken

2. ik heb al een kind, die houd mij op de been en geeft mij ook de kracht om al blij te zijn met wat wij al hebben.

Jij hebt nog geen kinderen en hopelijk geen zieke familieleden, ik kan mij dus voorstellen dat jij het nog moeilijker hebt dan ik. Wat ga jij dan door een hel. Ik hoop dat je een superman hebt om dit mee te bespreken en er samen doorheen te komen.

Lieve Talke houd alsjeblieft moed.
Probeer de tijd te nemen en geef jouw verdriet de ruimte.
Je moet toch rouwen om een kindje dat niet bij jullie kan zijn.
Jullie wilden dit kindje heel graag en dat doet heel veel verdriet.

Maar weet ook dat op een dag het beter met je zal gaan en dat je een dag zult beleven waarop je je ineens realiseert dat je er die dag nog niet aan gedacht hebt.

Ik wens je alle sterkte en vooral heel veel moed om de draad langzaam op te pakken en de zon toe te laten in je leven!

gr mama van MD
 
Hoi Talke,

Als ik je verhaal lees herken ik mezelf wel. Ik begrijp dat jou zwangerschap al veel verder was dan de mijne (9 weken) dus kan ik me voorstellen dat het nog veel ingrijpender is. Het heeft idd tijd nodig denk ik, om je weer wat beter te voelen. Ik wilde je alleen even laten weten dat je lusteloosheid en boosheid en verdriet erg herkenbaar zijn... Ik wens je veel sterkte toe en hoop dat de zon gauw weer mag gaan schijnen voor je!

Mickey
 
Lieve meiden,

Gisteren de nacontrole gehad. De gyn heeft gelukkig de tijd voor ons genomen. Ik heb veel vragen beantwoord gekregen. Ze gaf aan dat wanneer we er weer aan toe zijn dat we er dan ook weer voor kunnen gaan.

Niet standaard wacht 3 maanden of zo. Ik heb het idee dat een volgende zwangerschap mij zou helpen. Alleen moet ik dan goed stevig in mijn schoenen staan. Op dit moment suist alles aan me voorbij en had ik het gevoel dat ik moeite moest doen om kopje boven te blijven.

Ik werk sinds vorige week halve dagen en ik moet zelf alles aangeven. Ik heb daar veel moeite mee om te zeggen dat het niet lukt. Ze laten me maar baggeren. Intussen dacht men dat ik deze week weer volledig aan de slag zou gaan en het werk stapelde zich op. Ik kwam vandaag op het werk en zag letterlijk tussen de bomen het bos niet meer.

Ik had gisteren aangegeven (heb op maandag altijd vrij) dat ik deze week ook nog voor de helft ziekgemeld wil zijn. Ik kan niet zover vooruit kjiken. Vandaag ben ik voor mezelf opgekomen. Ik heb aangegeven dat ik het niet bolgewerkt krijg. En dat is iets wat ik normaal nooit doe. Ik denk dat ik zo laag ben gezonken, dat ik weet dat degene die me hieruit kan helpen is mezelf.

Ik heb gisteren een afspraak gemaakt met een vrouw (homeopatisch) een soort maatschappelijk werker dat ik graag ervoor wil zorgen dat ik beter kan relativeren, het piekeren het piekeren kan laten en proberen het leven positief te benaderen.

Voor een volgende zwangerschap moet ik eerst aan mezelf werken. Ik heb morgen de afspraak. Ik hoop dat het de eerste stap is naar verwerking. Alleen kom ik er niet uit.

Ik houd jullie op de hoogte.

Liefs talke
 
Lieve Talke,

Wat herken ik me in je. Ik heb niet hetzelfde als jij meegemaakt, ik ben op 31 okt geopereerd aan een bbz. Maar ik zit momenteel ook in een dipje. Ik heb het gevoel dat ik al die tijd geen steun heb gekregen van mijn partner. We waren bezig met een tweede maar hebben besloten om maar weer aan de pil te gaan. Dit doet me ontiegelijk pijn, ook al hebben we al een gezonde dochter van 21 mnd. Maar op dit moment is mijn relatie belangrijker dan de wens voor een tweede kind. Ik ben dinsdag bij de dokter geweest om hulp te vragen, ik ben niet meer de vrolijke meid van toen. Lusteloos, wil en kan alleen maar slapen, geen energie enz. Gelukkig wil mijn vriend mee naar een volgende afspraak bij de dokter, misschien dat zij mij verder kunnen helpen en anders iemand anders. Maar ik heb onder ogen gezien dat ik er zo kapot aan ga en ook mijn relatie en dat wil ik voorkomen.
Goed dus dat je op je werk op bent gekomen voor jezelf. Je hebt maar 1 lichaam en daar moet je zuinig mee zijn. Neem gewoon de tijd die je nodig hebt. Toen ik hier op het werk vertelde dat het niet goed ging met mij en mijn relatie zei mijn baas dat ik alle tijd moest nemen die nodig was, werk komt op een tweede plaats. Ik ben echt blij dat mijn baas zo reageerde en hoop dat jij ook binnenkort weer blaakt van de energie. Ik ben teveel bezig geweest met mezelf en een tweede zwangerschap. Even een stap op de plaats nemen en daarna zien we weer wel.
Ik wens voor de toekomst veel sterkte en succes toe en hou ons op de hoogte. Zoals je ziet/leest zijn hier voldoende meiden die je een luisterend oor bieden. Ook ik heb hier al veel aan gehad.

Liefs Jessica
 
Hoi Talke,

Ik herken je gevoel hoor. Het is niet raar dat je zo down bent. Ik ben vier septemeber na een zwangerschap van 19 weken, bevallen van een zoontje Sven. Ik kon van kleine dingen, zoals een verjaardag helemaal in paniek raken, want dan moest ik gezellig doen. Verschrikkelijk. Het liefst wil je wegkruipen en de boel de boel laten.

Elke dag had ik een doel nodig om op te staan. Deed kleine dingetjes waar je niet te veel bij hoeft na te denken. Deze dingetjes hielden mij wel op de been. Als jij dingetjes wilt op schrijven in je agenda, doe je dit toch gewoon. Ik merkte aan mijzelf, omdat ik zoveel onrust in mijn hoofd had, ik maar ben gaan opschrijven hoe ik mij voel. Zeg maar een dagboek. In het begin schreef ik er elke dag in, maar die behoefte (een half jaar later) is nu minder geworden. Het heeft mij heel erg geholpen om mijn verdriet een beetje te ordenen (voor zover dat kan). Er is ook zoveel op je af gekomen.

Je hebt er nu geen boodschap aan en ik geloofde het eerst ook niet, maar uit praktijkervaring is duidelijk dat het wel zo is. Met de tijd slijt de ergste pijn. Natuurlijk blijf  je verdrietig en dit zal ook nooit helemaal weggaan.
Ik wil je heel veel sterkte wensen.

Liefs Ivanka
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan