Hallo allemaal,
Ik moet even wat met jullie delen want het zit mij allemaal nogal hoog. Ik heb wel vaker verteld dat wij er 10 jaar over hebben gedaan om onze kinderwens in vervulling te laten gaan. We hebben echt ontzettend veel meegemaakt in die tijd. Zowel lichamelijk als geestelijk. Ik zal er niet teveel over uitwijden want die tijd is geweest. Maar nu komt het probleem dat ik mij vreselijk opgelaten voel tegen over vrouwen waar het niet bij lukt. Als ik ze tegenkom durf ik zelfs mijn jas niet uit te trekken omdat ze dan mijn groeiende buik zien. Ik voel mij zo machteloos tegen over hun. Ik merk zelfs dat sommigen het moeilijk vinden met mij te praten (enkelen) Mijn man denkt er iets nuchterder over die zegt steeds dat ik niet moet vergeten wat wij allemaal hebben meegemaakt en deze mensen daar ook begrip voor moeten hebben. Dat is ook wel zo maar gevoelens heb je soms niet in de hand. Ik wil deze mensen begrijpen maar snap hun ook zo goed. We worden nog best veel met het verleden geconfronteerd want we staan onder controle bij de gyn van het fertilliteitscentrum. Ik durf nu niet eens meer naar plaatsen waar ik die vrouwen tegen kom, puur en alleen om ze maar niet te kwetsen. Het klinkt voor jullie misschien heel raar allemaal en het is waar soms gaan mijn gevoelens met mij aan de loop. Maar ik zit er wel mee.
Ik wou dit even met jullie delen en misschien hebben jullie er een mening over. Trouwens ik geniet wel heel erg van mijn zwangerschap.
Groeten pinklady
Ik moet even wat met jullie delen want het zit mij allemaal nogal hoog. Ik heb wel vaker verteld dat wij er 10 jaar over hebben gedaan om onze kinderwens in vervulling te laten gaan. We hebben echt ontzettend veel meegemaakt in die tijd. Zowel lichamelijk als geestelijk. Ik zal er niet teveel over uitwijden want die tijd is geweest. Maar nu komt het probleem dat ik mij vreselijk opgelaten voel tegen over vrouwen waar het niet bij lukt. Als ik ze tegenkom durf ik zelfs mijn jas niet uit te trekken omdat ze dan mijn groeiende buik zien. Ik voel mij zo machteloos tegen over hun. Ik merk zelfs dat sommigen het moeilijk vinden met mij te praten (enkelen) Mijn man denkt er iets nuchterder over die zegt steeds dat ik niet moet vergeten wat wij allemaal hebben meegemaakt en deze mensen daar ook begrip voor moeten hebben. Dat is ook wel zo maar gevoelens heb je soms niet in de hand. Ik wil deze mensen begrijpen maar snap hun ook zo goed. We worden nog best veel met het verleden geconfronteerd want we staan onder controle bij de gyn van het fertilliteitscentrum. Ik durf nu niet eens meer naar plaatsen waar ik die vrouwen tegen kom, puur en alleen om ze maar niet te kwetsen. Het klinkt voor jullie misschien heel raar allemaal en het is waar soms gaan mijn gevoelens met mij aan de loop. Maar ik zit er wel mee.
Ik wou dit even met jullie delen en misschien hebben jullie er een mening over. Trouwens ik geniet wel heel erg van mijn zwangerschap.
Groeten pinklady