Machtsstrijd

A

ANONYMOUS_USERNAME

Mijn dochtertje is nu ruim 2 jaar oud en is bezig, denk ik, met een machtsstrijd. Alles wat ik zeg luisterd ze niet naar, als iets niet mag dan doet ze dat toch, ookal wordt ik boos op haar. Vanmorgen was ik ook erg kwaad en schreeuwde tegen haar, ik voel me erg verdrietig en heb geen zin om de hele dag boos te zijn op haar. Ik weet me eerlijk gezegt geen raad meer. Ik heb geprobeerd om haar af te leiden of niet mijn stem te verheffen, maar dat gaat nu vanzelf om dat ik het even niet meer zie zitten dat boze gedoe. Ze schreeuwd naar me en slaat me. Uitleggen dat dat niet mag luisterd ze niet naar.
Ik hou zielsveel van haar, maar ik zou haar wel achter het behang willen plakken soms.
Hebben jullie advies voor me.
 
Mijn zoontje is 3 jaar en 2mnd en met hem is het ook hommeles op het moment.
Hij heeft iets in zijn hoofd en als het niet gaat zoals hij wil dan is het huis te klein. Ik lees ook overal dat je dan rustig moet blijven, nou dat lukt mij ook niet altijd. Wat ik sinds een week doe is op het moment dat hij weer helemaal door het dolle is en ik het helemaal zat wordt; hem oppakken, naar boven en hem op zijn kamer zetten. Als hij weer rustig is mag hij weer naar beneden. En meestal is het dan na 5 seconden al over. We drogen z'n traantjes en hij mag weer naar beneden. Afleiden werkt bij mijn zoontje ook niet. Maar misschien als je je dochter even uit de situatie weg haalt en ergens anders neerzet dat ze dan weer met beide voetjes op de aarde terechtkomt? Ik weet dat dit een fase is, maar ik vind het niet makkelijk! Sterkte ermee.
 
Ik herken dit heel duidelijk!!
ik heb een zoontje van bijna 2,5 jaar.
Het is net of ik deze oproep heb ziten typen.
Net als jij heb ik ook geen zin om te gaan schreeuwen naar mijn zoontje maar soms ben je het zo zat dat je je soms niet meer kan inhouden.
Ik merk soms ook dat het lijkt of hij ook bang voor me begint te worden en dat wil ik zeker niet.
Wat ik doe op zulke momenten is hem straffen door hem op de gang te zetten en met zijn gezicht naar de muur .
Negeren is iets waar kinderen niet van houden over het algemeen .
Na hem een poosje te hebben laten staan vraag ik hem of hij kan luisteren, zegt hij nee dan zeg ik; blijf dan maar staan net zolang jij wel kan luisteren.
op een gegeven moment roept hij zelf wel ik zal luisteren en komt binnen en zegt sorry mama ik zal het niet meer doen,en dan prijs ik hem.
Ik merk steeds vaker als je dit consequent volhoudt dat hij al onderweg naar de gang roept ik zal luisteren.
op het csb zeggen ze dit beter niet te doen omdat hij dit niet begrijpt,nou voor mij wel dus ik blijf het toch volhouden om te behoeden dat ik straks met een onhandelbaar kind zit.
hopelijk heb je wat aan deze tips en ben je(en ik ook) gesterkt in de gedachten dat je niet de enige bent met dit probleem.
En als laatste wil ik toch nog kwijt dat ik ondanks alles toch het liefste en eigengereidste kind vande hele wereld heb.
 
Zelf merk ik met mijn zoontje van 2,5 jaar dat heel veel afhangt van je eigen creativiteit en flexibiliteit. Hij is bij tijd en wijle ook echt ONTZETTEND vervelend. Heel vaak kan ik het op een creatieve manier oplossen maar soms ben ik ook doodmoe en is mijn creativiteit op en dan zet ik hem ook op de gang en dat werkt prima (hij vindt dat vreselijk erg). Toen ik vorige week ziek was lukte er echt niets, ik kon zelf nergens tegen en heb de hele tijd boos gedaan wat ik vreselijk vond....en dacht je dat het werkte???....averechts!! Ik heb hem toen een dagje wegggebracht naar mijn moeder en de volgende dag waren we allebei weer afgekoeld en ging het weer veel beter. Ik merk wel dat hij perioden onhandelbaar is om daarna weer een tijdje heel lief te zijn...volgens een boek zijn dat sprongen in de ontwikkeling.
 
Erg lastig wanneer kinderen alles doen wat niet mag. Zelf heb ik een dochter van bijna 2, een pittige dame.
Ik werk al jaren in het speciaal onderwijs en merk heel vaak dat kinderen negetief gedrag vertonen als ze bij ons op school komen. Maar we proberen dit gedrag om te draaien in positief gedrag door alles wat de kinderen goed doen te benoemen. Hierdoor leren ze dat positief gedrag wordt beloond en negetief gedrag, ja daar heb je het weer, wordt genegeerd. Ieder kind doet goede dingen, zoals zijn eten opeten, zijn handen wassen, even spelen enz. Benoem al deze dingen dan ook. Wat kan jij lekker eten, wat zijn jouw handen lekker schoon, wat kan jij goed een winkelwagentje duwen enz. De kinderen weten wat ze goed doen en laten steeds meer positief gedrag zien. Bij mij dochter werkt het uitstekend.
Ik let thuis op de positieve dingen en benoem deze dan ook. Zelf roept ze nu ook al :" goed, mama, goed" wanneer ze iets goeds doet, er vermakkelijk.

Succes
 
Wat heerlijk om te lezen dat jullie hier net zo mee worstelen als ik! Mijn dochter is ook 2 en 2 = nee! ze lokt me uit en als ze dan (soms) toch haar zin krijgt, lacht ze me in mijn gezicht uit oef, dan ik haar wel wat doen! Ik zet haar ook op de gang en meestal helpt dat. Ik moest laatst wel heel erg lachen toen ze haar knuffelpoppetje ook op de gang zette en vertelde dat die straf had en dat die niet op de bank mocht springen!
Ook ik hoor mezelf soms tegen een kind van 2 schreeuwen. Wat voel je je dan machteloos hè? Dat, is mijn ervaring, helpt dus niets, maar ja, soms weet je het even echt niet meer.... De gang werkt dan voor ons beide soms even als katalysator!

Sterkte lieve mama's!
 
Hallo allemaal,

Gelukkig ik ben niet alleen!!!!
Ik heb een dochtertje van 3enhalf. Ze is een schat, echt waar. Maar af en toe... Precies zoals jullie allemaal beschrijven, als ze haar zin niet krijgt is het huis te klein! Ook als ik aan haar wil vragen, waarom ze dan zo doet gaat ze hard schreeuwen "dat ze dat niet weet!". Vreselijk. In het begin deed ze het graag op een verjaardag ofzo. Maar daar trek ik me nu niets meer van aan, ook daar blijf ik streng.
Thuis gaat ze gewoon direct naar haar kamer. En (heel herkenbaar) daar mag ze weer uit als ze rustig is. Als we er samen echt niet uit komen op een dag, breng ik 'r weleens naar mijn ouders. Maar daar mag ze toch meer (het zijn toch een opa en oma) en dan is 's avonds nog dwars(er). Maar goed dan ben ik weer opgeladen, dus kan ik er weer tegen.
Waar ik veel moeite mee heb, zijn de blikken en reacties van anderen. Ze vinden mij al gauw te streng, dat merk ik en dat voel ik... Toch heb ik zelf het idee dat het moet anders is er geen houden meer aan. Maar af en toe twijfel je dan toch aan jezelf en hou je er een rotgevoel aan over als je weer boos bent geweest.
Ik moet zeggen dat het opvoeden me zwaar valt. Ik wist dat ik geen makkelijk kind zou krijgen door verhalen over mij van mijn ouders en mijn man was ook geen lieverdje. Maar dit had ik ook weer niet verwacht. Ik dacht dat ik een hele leuke moeder zou worden, altijd gezellig. Maar als je een goede moeder wilt zijn, ben je niet altijd een leuke moeder....
 
Het klinkt misschien kinderachtig, maar soms loop ik gewoon weg. Is het kind in de ene kamer stout bezig, dan loop ik naar de andere kamer. Daagt het kind me uit, dan zeg ik: ik praat met je als je normaal kunt doen. Ik vind het een betere oplossing dan de hele dag staan schreeuwen, het kost me teveel energie. Is dus eigenlijk het bekende negeren van negatief gedrag. En bij positief gedrag ben ik natuurlijk een heel lieve moeder, geef complimentjes en knuffels en als ze de hele dag lief zijn geweest doen we 's avonds een spelletje mens-erger-je-niet, hahaha! Ach ja wat zal ik zeggen, humor sleept me er ook doorheen...
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan