mama, blijf uit mijn buurt!

A

Anoniem

Guest
Hoi lieve meiden,

wilde het even van me afschrijven..wat me nu overkwam.......................Isis (bijna 13 maanden) is een 'papaskindje', niets mis mee, ik heb ook een goede band met haar. Nu hebben we een rare week achter de rug, Isis heeft bij oma gelogeerd, is daar ziek geworden (buikgriepje), is weer thuis gekomen bij papa (ik was aan het werk) en ik zag haar pas de volgende dag (kunnen jullie het nog volgen).....anyway, toen ze me weer zag moest ze niets van me hebben! (lees: huilen/driftbui) Ze 'ontdooide' pas na een uurtje of wat. En vanmorgen was het weer raak, papa haalde haar uit bed, na haar ochtendslaap en wéér mocht ik niet in haar buurt komen! Nu weet ik wel dat het niet persoonlijk is, dat het bij haar ontwikkeling hoort enz., maar het was niet fijn, moest zelf ook bijna huilen  Gelukkig was alles vanmiddag weer koek en ei, alhoewel ze de laatste dagen wel veel (voor haar doen) driftbuien heeft en dat ze bij het minste of geringste van slag is.
(volgens 'oei, ik groei' het bijna 13 maanden sprongetje)
Verder een geweldige meid, hoor. Met haar eerste paar schoentjes, echt een meisje, handtassen, kettingen vind ze helemaal goed, en sinds vandaag borstelt ze ook haar eigen haar(tjes)

Enige herkenning?

x Esther (mv Isis)
 
Oeh, da's echt een rotgevoel voor jou als mama!
Ik herken het wel een beetje. Momenteel gaat het wel en zoekt Lara zowel bij papa als mama d'r heil. Maar ik merk wel dat als een van beide veel meer tijd met haar doorbrengt ze in eerste instantie naar diegene toetrekt (alhoewel mama altijd een klein streepje voor heeft).
Ik weet niet of het helpt, maar je kunt proberen om net even iets meer tijd met haar door te brengen. Bijvoorbeeld als jij haar uit bed haalt, ze daarna wat beter de balans weet te vinden tussen d'r mama en papa. En dat je net even een maaltijd meer "voert" of haar in bad doet.
En hou verder goed voor ogen; het is altijd maar tijdelijk. Volgende week kan het weer compleet anders zijn!

Sterkte ermee!!!

Jacoline.
 
Jeetje Esther, dat zal niet echt prettig zijn voor jou, maar zoals je zelf al zei; het hoort erbij.
Bij Chloë ken ik het niet, dat is zo'n giga-mama's-kindje (ook erg vermoeiend overigens),
Maar Kyara heeft dat ook heel sterk gehad. Nou je weet van mijn depressie, mijn onzekerheden en ik kon dat dus op dat moment helemaal niet relativeren en gaf mezelf de schuld, ik zou wel een slechte moeder zijn...
Achteraf weet ik dat dat natuurlijk helemaal niet zo is, maar op dat moment deed het idd erg veel pijn.
De tips die Jacoline gaf zijn het proberen waard. Maar je weet dat het niet aan jou persoonlijk ligt hè en er komt vast ook weer een tijd dat het andersom is.
Groetjes Sil
 
Hoi Esther,

Ik herken het hier niet maar kan me wel heel goed voorstellen dat het voor jou helemaal niet leuk is. Ik zou er zelf superonzeker van worden, want je vraagt je dan ineens toch af of je kindje wel van je houdt.
Probeer inderdaad voor ogen te houden dat het niet aan jou ligt maar dat het een fase is die bij de ontwikkeling kan horen. Hopelijk draait ze gauw weer bij en ziet ze jou ook weer klaar staan voor haar.

Heel veel sterkte

Ida
 
Dank je wel meiden,

Vanmorgen ging het weer stukken beter en hebben we lekker veel gekroeld. Ik kreeg ook weer van die lieve lachjes, ik weet zeker dat het wel goed zit tussen ons en dat het met haar ontwikkeling te maken heeft. Maar leuk is anders, werd er idd onzeker door. Je word door het moederschap wel geconfronteerd met jezelf zeg!

Esther
 
Oei wat een rot gevoel moet je dat geven zeg!Kan ik wel begrijpen.
Hier ken ik het wel, alleen dan niet naar mij toe maar naar me man.
Bijv.Als ze zich pijn doet en dus heel erg moet huilen, en me man haar
probeert te troosten, word ze vaak nog booser dan dat ze was.
Alleen ik kan haar dan troosten.Nog een voorbeeld:Als ik s'avonds wel
es een keer weg moet dan legt me man haar op bed.Vaak blijft ze
dan een half uur huilen in bed, totdat ze in slaap valt.Als ik er in bed
leg dan huilt ze niet.Maar daarin tegen kan ze ook hardstikke gek met
hem zijn hoor.Gelukkig!Ik snap ook wel eens dat het niet zo leuk
voor hem is.Maar aan de andere kant misschien wel logisch, want door
de weeks ziet ze hem vaak maar een uurtje, en dan gaat ze naar bed.

Ik hoop iig voor jou dat deze periode snel over is, want voor een mama
is het helemaal niet leuk als je dochter zo doet....

liefs
 
hoi hoi,

hier hebben we het precies andersom,en ook dat is vervelend!
als papa binnenkomt uit zijn werk begint hij te huilen en is het mama mama mama!
en als we samen thuis zijn hangt hij alleen maar aan mijn been,als ik moet plassen is het al mis,dan begint hij te huilen:(
maar als papa meer aandacht aan hem besteed dan gaat het wel beter,maar ja ik werk 3 dagen en hij 5,dus ik trek wel meer met aaron op,maar ja het is niet handig als hij 1 van beide niet ziet staan...

het lijkt me voor jou en voor alle andere ouders echt een piepgevoel!!!!

groetjes nienke...
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan