man heeft het moeilijk...

A

ANONYMOUS_USERNAME

Mijn man heeft het erg moeilijk. Eigenlijk is hij sinds dat Tim er is (nu 10 maanden) niet echt meer gelukkig.
Er zijn verschillende dingen waar hij mee zit:
- hij mist zijn vrijheid
- hij vindt dat de ontwikkeling van Tim zo langzaam gaat, hij heeft weinig geduld en ziet zo dus ook niet meer de dingen die Tim nu al wel kan
- Tim is een lastige eter (zie mijn topic onder 'voeding') en vraagt dus erg veel geduld
- hij heeft het erg druk op zijn werk en staat er daarnaast zo'n 3 a 4 keer per week (dag/nacht aangezien ik in de zorg werk) alleen voor
- we zijn bezig met ons huis verkopen en willen dus groter gaan wonen, dus met zwaardere woonlasten
- hij wilt eigenlijk geen 2e kind (meer)

Ik zeg al vaker tegen hem:
- laat die verkoop maar zitten, dan blijven de lasten lager
- ik blijf wel gewoon (24 uur) werken, vind ik niet erg! dan hoeft hij de financiele lasten niet alleen te dragen.
- maar ik wil ook wel stoppen als dat meer rust geeft thuis (en dus op het werk)...
- ik bied bijna mijn excuses aan voor mijn kinderwens...

Het jammere is dat mijn man geen goede vriend heeft met wie hij dit gevoel kan delen, aangezien zijn vrienden (nog) geen kinderen hebben.
De enige die tot hem door had kunnen dringen, was zijn moeder, maar die is er niet meer...

Iemand hier ervaring mee en tips? Ik probeer te blijven communiceren, maar ik voel me dus soms door hem ongelukkig, terwijl we een hartstikke leuk mannetje hebben!
Dat ziet mijn man ook wel, maar hij heeft het echt moeilijk... En ik dus ook...
 
Wat een verdrietig verhaal Marrigje!!!

Ik weet niet zo goed wat ik moet schrijven, maar wat ik wel wil zeggen is dat jij ervoor moet waken dat jij straks als enige je vrijheid opgeeft, omdat hij het er zo moeilijk mee heeft.

Mijn ex had ook iets soortgelijks, en om hem maar bij me te houden gaf ik mijn hele sociale leven op om voor ons kind te zorgen. Wat erop neerkwam dat toen hij uiteindelijk toch zijn eigen weg koos, ik niemand meer had.

Ik zal zo je topic bij voeding lezen, dan reageer ik daar nog wel op.

Waarom vind hij dat de ontwikkeling te langzaam gaat? Is dat een reeele gedachte, of had hij gewoon gehoopt dat het sneller zou gaan? Mensen hebben ook vaak de neiging kinderen met elkaar te vergelijken, misschien doet hij dat ook? Terwijl je kinderen niet met elkaar kan vergelijken, net zoals volwassenen. Iedereen is uniek, iedereen doet alles op eigen niveau en tempo.

Pfff, wel een moeilijk probleem hoor. Ik hoop dat julile eruit komen.
 
Wat erg zeg!
Het zou beter zijn als zijn vrienden ook kinderen hadden, want ik heb een beetje het gevoel dat vooral zij hem in dit gevoel geven (sommige mannen zonder kinderen begrijpen niets van hoe het is met kinderen). Dat ze van hem vragen mee te doen alsof er niets is veranderd nu hij een kind heeft. Dat is natuurlijk onzin, alles veranderd met een kind, maar dat is niet meteen slecht.
Het zou echt verschrikkelijk zonde zijn als hij nu alles op zou geven zodat hij weer mee kan doen. Stel je voor zeg, dan krijgt over een jaar misschien wel een van zijn vrienden een kind en heeft hij niemand meer. Hij moet even doorbijten, zijn vrienden blijven echt niet hun hele leven kinderloos en iemand moet toch de eerste zijn.
Ik heb het gevoel dat hij gewoon niet zo sterk in zijn schoenen staat. Als hij meer zelfvertrouwen had zou hij naar zijn vrienden toe uitstralen dat het erg leuk is om vader te zijn (ook al moet je daar soms iets voor opgeven).
Misschien helpt het hem als jullie je kind wat vaker meenemen ook naar zijn vrienden. Dan zien zij ook hoe leuk een kind is (vooral nu hij meer reageert op anderen, dat vinden mannen echt ook leuk hoor).
Ik hoop dat hij zich er overheen kan zetten en even doorbijt. Straks zijn zijn vrienden ook vader en dan komen ze bij hem vragen wat ze moeten doen. Dat zal hem ook veel trots geven, dat hij dan ervaring heeft.
Heel veel sterkte ermee ook voor je man en natuurlijk voor je zoontje (ik hoop dat hij niets merkt van de teleurstelling van zijn vader, want dat kan hem erg schaden in zijn zelfvertrouwen). Ga lekker eens een dagje met het gezin weg en bouw zo leuke gezinsherinneringen op. Dat zal je man ook goed doen, er even uit zijn. Probeer op te trekken met mensen die wel kinderen hebben als dat kan.

Sterkte ermee en eventjes doorbijten nu.

Groetjes,
mammavanJoas.

(PS mijn man heeft ook wel eens dat hij het even niet meer ziet zitten, wel met Joas, maar de hele week werken, geen uitzicht op minder werken, elke dag hetzelfde en dergelijk. Dan helpt het om met z'n allen lekker een dagje uit te gaan. Dat is anders dan een avondje stappen met vrienden, maar hij zal zien dat het nog veel leuker is!)
 
@ Moonpoontje: mijn man is gewoon geen babyman... Dus ja, dan kan Tim erg weinig, terwijl hij zich echt snel ontwikkelt hoor! Mijn man voelt zich regelmatig machteloos omdat Tim dan huilt/niet eet, wat dan ook, maar dus niet kan zeggen wat er is.
En ik zal inderdaad nooit alles opgeven voor mijn man, we moeten allebei wat inleveren. Maar ik ben altijd al meer een 'huismus' geweest dan mijn man, dus in die zin is de verandering voor mij iets minder groot...
@ mamma: het is echt zijn eigen gevoel, niemand geeft hem dat gevoel. Wij nemen Tim altijd mee naar vrienden en doen genoeg leuke dingen met Tim, maar verre vakanties en spontaan uit eten zit er nu even niet meer in. Daar zal hij zich bij meer moeten leggen.

Hij doet echt wel zijn best om het leuke ervan in te zien hoor, maar soms heb je van die dagen dat dat even niet lukt, die heb ik zelf zo nu en dan ook, al worden ze wel steeds minder.
 
Wat lastig en vervelend!! Ik kan zeggen dat het hier in het begin andersom was....
Ik miste mijn vrijheid, ben altijd een onwijze stappen geweest, druk sociaal leven en veel vrienden. Geen van mijn beste vriendinnen hebben kinderen en wel fulltime banen. Had weinig geduld en het gevoel dat alles om Carmen draaide. Bij mijn vriend ging het zo makkelijk. Werkt 10 uur op een dag en dan kwam hij thuis en nam ook zonder mokken de zorg voor Carmen op zich. Dat terwijl ik vrij was en als een afgeblust vogeltje op de bank zat. Nee was geen leuke tijd. Moet zeggen, ben ook geen babymens. Na 6 maanden ging ik het pas echt leuk vinden. (niet dat ik niet van haar hield, dat is iets anders) Maar ik kan me voorstellen dat je man het af & toe moeilijk heeft (daar probeer ik het niet goed mee te praten, want ik weet hoe moeilijk het is voor een partner)
Wat hier erg geholpen heeft was het samen dingen doen. Carmen gaat regelmatig logeren bij mijn zus en dan gaan we samen naar een feestje of uit. Ook nemen we Carmen veel mee. Gewoon campingbedje mee en daar slapen en 's avonds weer mee naar huis. En.... wat echt de sleutel is maar misschien erg lastig, vrijlaten!! Ik ga regelmatig stappen, uit eten, biosje met vrienden en dan is Dave thuis. Die is meer een huismus en hoeft niet zo nodig en hij weet dat ik daardoor normaal blijf functioneren ;-)!! Maar door mijn gekkigheid hoeft hij ook geen kids meer. Ik twijfel maar denk dat het voor ons beter is.....
Heel veel succes & sterkte, ik hoop echt dat jullie hier uit komen.
 
He bah meid, wat vervelend zeg! Voor jullie allebei! Of alledrie eigenlijk.. Wat moeilijk!
Ik denk dat het idd goed is (voor iedereen trouwens) om samen dingen te blijven doen! De kleine lekker uit logeren, lekker een avond uit, samen uitslapen.. Wij vinden het heerlijk om dan ergens buiten de deur te gaan ontbijten/lunchen.. Ik kan daar echt van genieten!
En bij ons is het zo dat mijn man ook veel vaker 's avonds weg gaat, ik vind dat geen probleem gelukkig! Zelf heb ik er lang niet zoveel behoefte aan.. En ik vind het ook niet zo'n probleem om alleen thuis te zitten... Misschien als hij dan een avond even geen papa is geweest dat hij het thuis ook leuker gaat vinden! Ik denk dat het belangrijk is om daar een balans in te vinden..
En als ik het zo lees zou ik nu zeker niet op zoek gaan naar een nieuw huis, dat is weer een stresspunt extra... dat kan altijd nog toch? Ik denk niet dat dat jullie gelukkiger gaat maken nu.
Ik wens je veel sterkte, ik hoop echt dat jullie hier uit komen samen!
 
We hebben gisteren een goed gesprek gehad. Het blijkt dat het echt vooral de financiele druk is die mijn man voelt bij het idee dat we groter gaan wonen. Dus als er iets met hem gebeurt (ziek worden oid) dan kan ik dat financiele gat niet opvullen met mijn baan.
Hij heeft duidelijk aan gegeven dat Tim dus het probleem niet is (gelukkig!).
Op een gegeven moment zei hij dat ik de discussie 'tweede kind' toch wel zou winnen. Ik barstte toen in tranen uit: ik wil dat we gelukkig zijn samen, als dat beter gaat zonder 2e kind, dan zonder 2e kind! Ik wil die discussie niet winnen, die moeten we sámen winnen!
Hij gaf uiteindelijk ook aan dat hij gewoon nog goed moet nadenken over een tweede... Die ruimte krijgt hij ook gewoon van mij, ik heb nog wel geduld!

Dus na dat goede gesprek en de ware gevoelens en gedachten die we naar elkaar hebben uitgesproken, zit ik weer een stuk rustiger op de bank dit verhaal te typen!
Met een zoontje die op alle knopjes wilt dr-ukken// (wat zo nu blijkbaar lukt :))
 
Wat fijn dat jullie een gesprek hebben gehad! En idd fijn dat het niet aan Tim ligt! Dus ik zou zeggen, lekker blijven zitten waar je zit!
En idd, een kindje is iets wat je samen moet willen, dat is niet iets om te winnen! Als 1 van beide er niet voor de volle 100% achter staat moet je er in mijn ogen niet aan beginnen, hoe moeilijk dat ook misschien is.. Geef het idd de tijd..
Maar goed, fijn dat je wat rustiger bent!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan