mannen die praten.

[Anoniem]

Hallo ik wilde aan jullie vragen . Praten jullie mannen nou echt. Mijn vriend is echt een schat hoor daar ligt het niet aan maar ik kan nooit echt over zwanger worden met hem praten. Hij zegt altijd zoiets van ach onze tijd komt nog wel of je bent er gewoon te veel mee bezig of juich niet te vroeg ( als ik b.v al denk dat ik zwanger ben)

Het lijkt net alsof het hem minder doet en daar word ik dan weer onzeker van.
Hij wil echt net zo graag een kindje als ik maar maakt zich niet zo druk dat het intussen al twee jaar niet lukt.

Ik weet dat mannen hun emoties vaak minder tonen als vrouwen maar ben gewoon benieuwd hoe dat bij jullie is.

Groetjes Denise

 

[Anoniem]

Hi Denise,

Je verhaal is heel herkenbaar hoor. Mijn man is ook veel meer gesloten en praat er niet te veel over. Ik vind het vaak moeilijk om af te tasten wanneer ik het er wel over kan hebben zonder dat hij geirriteerd raakt ofzo. Wij hebben net te horen gekregen dat zijn zaadkwaliteit erg minimaal is. Dat is een hele klap. Nu merk ik aan hem dat het het hem wel degelijk wat doet. Hij zit er heel erg mee maar gaat er op zijn manier mee om en dat is toch heel anders dan dat vrouwen dat doen denk ik. Daarom zit ik nu af en toe hier, om dingen te kunnen delen en bij mijn moeder en vriendinnen kan ik gelukkig ook terecht. Je moet er denk ik niet vanuit gaan dat je alles bij je man kan vinden. Hoeveel hij ook van je houd en hoe groot zijn kinderwens ook is. Mannen lijden in stilte!

Ik hoop voor jullie dat jullie wens snel in vervulling gaat, dat wachten is gewoon ook heel erg moeilijk als je zo graag mama wilt worden!

Zijn jullie al naar de gynaecoloog geweest?

Sterkte meid, liefs Sprookje

 

[Anoniem]

      Hallo Sprookje

Wij zitten nu een jaartje in de mm. We zijn begonnen met een samenlevingstest daarna een hsg daarna een kijkoperatie en alles blijkt gewoon goed te zijn.

In feb. was ik zomaar zwanger natuurlijk verrast en blij maar helaas kreeg ik een week later erge buikpijn en bleek het een bbz te zijn.
Ook nu met nog maar een eileider gaan ze in het ziekenhuis niks doen omdat zij denken/ verwachten dat het nog spontaan kan gaan gebeuren.
Ze hebben een regel dat ze pas na drie jaar met iui gaan beginnen omdat er uit alle onderzoeken niks is gekomen. Dat is dec. voor ons. Natuurlijk hoop ik voor die tijd zwanger te zijn maar soms verlies je een beetje de moed.

Hoe lang zijn jullie al bezig en ook al veel onderzoeken gehad!

Groetjes Denise

 

[Anoniem]

Hoi hoi,

mijn man praat er niet echt veel over. Hij vindt het wel heel erg jammer en als ik verdrietig ben kan ik ook wel bij hem terecht. Maar hij was degene die na de HSG , waar niets bijzonders uitkwam, eigenlijk meteen door wilde voor iui. Omdat we al zolang (2 jaar) bezig zijn. Dat heb ik nog even tegen gehouden. Ik moet het uiteindelijk doen en het is mijn lichaam en ik hou niet zo van gefriemel aan  mijn lichaam door vreemden. De onderzoeken waren ook steeds een behoorlijke drempel. Er wordt dus ook niets overhaast gedaan ondanks dat ik wel heel graag een kindje wil.
Maar om nog even terug te komen op je vraag, nee het is geen dagelijks onderwerp waar wij over praten. (wil niet zeggen dat het niet uit onze gedachten is, dat lukt niet.)

Groetjes Belle

 

[Anoniem]

Hoi Hoi,

Mijn man begint er niet uit zichzelf over, maar als ik erover  praat (wat ik wel vaak doe) praat hij wel mee. Ik kan ook heel goed met mijn gevoelens bij hem terecht. Hij staat altijd voor me klaar.  Hij voelt zich vaak schuldig dat ik alles moet ondergaan terwijl het aan hem ligt, hij heeft slecht zaad. Ik heb hem al zo vaak duidelijk gemaakt, dat we het samen moeten doen, dus dat hij zich niet zo schuldig moet voelen. Maar ja, mannen en hun edele delen, dat blijft een gevoelig onderwerp voor ze he. Hun ego zit daarin.
Ik heb echt een top vent en ben erg blij met hem.
 
Kruimel

 

[Anoniem]

ja het blijven mannen haha!

kruimel, ik kan me wel voorstellen hoe je man zich moet voelen, als je het hebt over schuldig voelen, dat heb ik namelijk ook best heel erg, ik heb eerst een curretage gehad en daarna was ik weer zwanger en toen had ik een bbz en toen hebben ze een eileider verwijderd, en op de een of andere manier kan ik het niet verkroppen dat ik een "beetje" van mijn vrouwzijn kwijt ben, (ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen) het voelt gewoon als falen van je lichaam.  het idee dat in mijn hoofd zit, dat ik hem  nog niet eens een  kind zou kunnen schenken vind ik vreselijk.zo te lezen ben je erg gek met je mannetje, en laat het hem goed weten, want dat zal hij waarderen.

wij praten er ook niet veel over, het is voor mannen denk ik gewoon niet zo'n geschikt gespreksonderwerp, al merk ik wel aan hem dat hij het heeeeel erg graag wil, hij doet gewillig mee met de klusdagen, en telt ook de dagen met me af.
maar om maar een voorbeeld te noemen, toen ik te horen kreeg dat ons kindje niet meer leefde op 9 wk, stortte ik in, hij heeft me getroost, en is daarna naar zijn werk gereden om vervolgens na een uur weer thuis te komen, en ik hoorde van een vriendin dat hij in de auto heeft zitten huilen, ik heb hem gevraagd waarom hij dat thuis niet liet merken, waarop hij antwoorde, ik moet sterk zijn, en er voor jou zijn!
ik vind dat onzin natuurlijk maar het is zijn manier en ik laat hem maar gaan.

succes iedereen met klussen en testen en wachten.....

 

[Anoniem]

Ik heb er ook zoeen: wel meeleven maar er uit zichzelf niet over beginnen. Bij hem is er niets aan de hand, ikzelf heb een onregelmatige cyclus, maar ben wel een keer zwanger geweest (kwam ik achter toen ik een miskraam i.p.v. een menstruatie kreeg).

Het is allemaal ook wel onhandig, ik zit momenteel zonder werk en kan dus zo naar de dokter, maar hij heeft een beperkt aantal vrije dagen, dus hij gaat alleen mee als het serieus is. Er komt immers misschien nog meer! (Zoals toen ik misschien gecuretteerd moest worden, gelukkig hoefde het niet maar de gyneacoloog was een hork die zonder aankondiging de echostaaf naar binnen duwde, fijn dat mijn man erbij was!)

Gelukkig zitten we op één lijn qua afkeer van de medische molen, het is niet zo dat ik tot het uiterste wil gaan en hij niet of andersom. Maar wie weet, het kan nog veranderen, zolang zijn we ook nog niet bezig. Het is trouwens mazzel dat ik een onregelmatige cyclus heb begrijp ik, ik mag meteen door naar de gyneacoloog!

Ik merk trouwens wel dat het fijn is om er naast mijn man ook nog met  een vriendin  over te praten, die heeft toch een andere kijk erop. En leve het forum!

Liefs,
Zeeuws Meisje