@Marina en hannah

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi meiden pf stom forum had gister dus een heeeeeeeeeeel berricht naar jullie geschreven en die is dus niet geplaats.

Marina als je het niet vertrouwd met daniel en zijn gedrag zal ik je gevoel volgen en kijken wat ze kunnen doen. het si al super goed dat je naar het opvoedspreekuur gaat want sommige kindjes hebben gewoon wat extra begeleiding nodig en dan hoefd er niet meteen sprake te zijn van een gedrag stoornis.succes en als je vragen hebt kan je los branden. p.s hoe is het nu meet daniel en zijn hoofdje, wat een schrik zeg.

@Hannah ik heb best wel wat vragen en als je wilt/kan kan je antwoord geven hierop.
-Mijn man is vooral benieuwd wat ons in de toekomst staat te wachten.
-Hoe gaan anderen/familie ermee om.
-Hoe oud was hij toen jullie het ontdekten en hoe?
-Gebuikt hij medicijnen
-hebben jullie speciale cursus/begeleiding gehad of wilden jullie dit niet.
-Neem aan dat hij een KGB heefd wat kan je hiermee allemaal mee doen ?
_en vooral hoe is het nu met jezelf en toen der tijd, hoe kwam je de dagen door want het is zo herkenbaar wat je zij. het is vaak overleven en kijken hoe je op een leuke en redelijke ontspannen manier de dag door kan komen.
-Hoe gaan ze zusjes nu met hem om en weet/beseft hij dat hij anders is.

bedankt als je ze wilt/kan antwoorden.

liefs van Mariska

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Mariska,

Mijn gevoel zeg wel dat hij minder concentratie heeft en een stuk drukker is als een ander kindje.
Maar wil het even aankijken tot hij naar de peuterspeelzaal gaat... een neefje (zoontje van manliefs broer) heeft ws autistische stoornis met concentratieproblemen en adhd... en hij vertoont nu wel wat overeenkomsten.
Mijn moeder zei dat daniel ook erg lijkt op mij van vroeger en dat ze vaak met dr handen in dr haar heeft gezeten dat ze het niet meer wist... maar sinds ik naar school ging enorm veranderd ben... dus mijn gevoel zegt dat ik het gewoon effe lekker aan kijk en nu de tijd zo goed mogelijk doorkom met advies van steunpunt opvoeding en dat als hij naar school gaat enorm verbeterd, zn neefje is ook enorm vooruitgegaan sinds hij naar school gaat.
Zelf heb ik geen stoornissen ofzo, hihi kan wel druk zijn maar ben nog de minst drukke thuis.

Lief dat je er naar vraagt en ik wens jouw alle goeds en alle geluk toe met je kindjes en je man,

Liefs Marina

 

[Hannah38]

Hoi Mariska, ik snap dat je veel vragen hebt. Onze zoon was bijna 6 toen voor het eerst gesproken werd over een stoornis in het autistisch spectrum. Zelf heb ik al wel aan de bel getrokken vanaf nou ja, ongeveer zijn geboorte, maar het consultatieburo heeft me daarin niet gesteund. "Hij zal wel gefrustreerd zijn. Wacht maar tot ie kan kruipen, kan lopen, tot ie naar school kan, enz.''

Ik snap dat je man zich druk maakt (en jij misschien ook) wat er in de toekomst kan gebeuren. Maar dat is nu net wat ik heb geleerd deze jaren: me richten op het nu, en geen zorgen meer maken voor de toekomst. Het is nl. zo dat het beeld heel erg kan veranderen, onder invloed van heel veel factoren (medicatie, school, ouder worden enz). Kortom: je kunt er dus niets van zeggen. Bij ons is het beter gegaan vanaf een jaar of 7, maar dat hoeft niet voor een ander te gelden.
Het slapen bv. was altijd een enorm probleem. Hij werd veel wakker, sliep nauwelijks overdag en wilde niet inslapen. Dat is nu een stuk beter.

Onze zoon gebruikt geen medicatie, behalve melatonine incidenteel om beter te kunnen inslapen. Hij heeft wel vaak hoofdpijn na een drukke dag.

Hoe anderen ermee omgaan? Dat wisselt sterk. De meesten snappen het gewoon toch niet goed. Of menen het te snappen, maar kunnen zich er geen voorstelling van maken hoe het is om er de hele dag in te zitten. Er zijn familieleden die het zo ongeveer negeren, en er zijn familieleden die heel erg mee willen denken.

Wij hebben een oudercursus gehad bij de GGZ. Dat bestond uit een aantal lezingen over verschillende aspecten van autisme. Je hoort veel verhalen en je steekt er aardig wat van op.

Hij heeft inderdaad een PGB. Hieruit betalen we weekendopvang: 1x per maand gaat hij een weekend 'op kamp' met andere kinderen, ter ontlasting van de thuissituatie. Verder kregen we ook begeleiding (maar dat is nu net gestopt, geen geld meer voor gekregen van buro jeugdzorg, het gaat 'te goed' met onze zoon) voor thuis: elke 2 weken op woensdagmiddag kwam er iemand die iets met hem ging doen, en ondertussen probeerde om hem vooral op sociaal gebied en op het gebied van 'hoe leer je jezelf alleen te vermaken'.

Even spieken welke vragen je nog meer had:
Onze zoon weet goed dat hij 'anders' is, hij wordt nu ook opnieuw getest, en wil zelf heel graag weten wat er uit komt. Hij wil niet anders zijn, dus hij baalt er vreselijk van. De zusjes weten dat hij 'snel druk in zijn hoofd is'. Er zijn speciale brussencursussen, maar daar zijn ze nu nog wat te jong voor.

En tja, de lastigste vraag: hoe ben ik die tijd zelf door gekomen? Ik weet het niet meer goed, het was wel echt overleven, ja. Het scheelde een hoop toen ik wist wat er aan de hand was. Dan zie je wat beter dat je kind het niet 'expres' doet. Geen onwil, maar onmacht. Dan wil je met alle liefde wat meer gaan structureren, om hem meer veiligheid te bieden. Ik ben veel tegen mezelf aangelopen in die periode. Ik, normaal heel rustig en beheerst, zag ineens een heel ander iemand...... Dus heel veel over mezelf geleerd. In het begin wilde ik graag aan iedereen uitleggen hoe het precies zat, maar merkte dat niet iedereen dat wilde of kon bevatten, dat was weer frustrerend, dus heb ik moeten loslaten. Veel met mijn man erover praten, was ook goed, hoewel je lang niet altijd op dezelfde golflengte zit. Mannen redeneren dan toch vaak wat anders. De diagnose was indertijd voor mij erkenning van iets wat ik al heel lang wist, hij schoot eerst flink in de ontkenning. Inmiddels ligt dat wel anders, maar je moet elkaar dan ook echt weer even vinden. Ik maakte me indertijd heel druk over de toekomst (kan hij wel naar een normale school, kan hij wel ooit op zichzelf wonen), en mijn man vond dat ik veel te ver dacht... dat soort dingetjes.
We hebben moeten leren om te vertrouwen op ons kind, en de eigen weg die hij te gaan had.
Nogmaals: het gaat hier inmiddels behoorlijk goed, vergeleken met de baby-, peuter- en kleutertijd, maar je weet nooit hoe de toekomst eruit gaat zien. Wij zijn hier in de puberteit aanbeland, en zijn ook erg benieuwd welke kant het op gaat!

Hoe reageert jouw familie op de hulp die jullie krijgen, en de vermoedens die er zijn geuit?
Hoe gaat je man ermee om? Hoe reageert Zifjon op Zilvian? Hoe gaat het slapen bij hem?

Groetjes, sterkte!!

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

och ben echt te moe net heeeeeeeeeeeeeeeel lang berricht getypt sluit het forum om geen rede af. Morgen beantwoord ik je vragen weer opnieuw.

thx voor al je antwoorden is erg fijn.

liefs van Mariska

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

och ben echt te moe net heeeeeeeeeeeeeeeel lang berricht getypt sluit het forum om geen rede af. Morgen beantwoord ik je vragen weer opnieuw.

thx voor al je antwoorden is erg fijn.

liefs van Mariska

 

[Hannah38]

Ja, het is flink raak hier op het forum, ik heb ook een aantal antwoorden getypt die of niet verschenen of zomaar weg waren, grrrrrrrr. Zal je net zien dat je dat bij lange berichtjes hebt!
Als je liever privé wilt mailen omdat het best persoonlijk is, mag dat ook hoor Mariska, zeg maar wat je het prettigst vindt.
Groetjes!!