Ik heb inmiddels al bijna 8 jaar een relatie met me vriendin zij heeft twee kinderen uit haar vorige relatie die inmiddels 10 en 12 zijn en ik zelf heb ook 2 kinderen 14 en 15 die wonen bij hun moeder , nu is het dat al vanaf begin af aan het me opviel dat haar kinderen geen makkelijke kinderen zijn, ze hebben moeite met gezag en normen en waarden, de vader van de kinderen die is niet echt aanwezig kwa opvoeding deze beste man komt 1 keer in de week de kinderen voor een halve dag ophalen
In het begin was het heel erg lastig vanwege dat de vader van de kinderen zich erg onvolwassen opstelde richting mij, zodra de kinderen met hem waren begon hij dingen tegen zijn kinderen te zeggen zoals: wat hij ook zegt niet naar hem luisteren hij is jullie vader niet dus zodra de kinderen terug kwamen van hun vader veranderde hun gedrag richting mij ze stelde zich opstandig richting mij op, dit hield een bepaalde tijd aan waardoor er best wat moeilijke periodes heeft plaatsgevonden tussen mij en haar kinderen en ook tussen mij en mijn vriendin.
Mijn kinderen kunnen gelukkig goed vinden met haar kinderen, alleen wat me wel opvalt is dat ik wel wat strenger ben kwa opvoeding met mijn kinderen dan dat zij dat is met haar kinderen
En het is niet zo dat ik verwacht dat zij haar kinderen precies opvoed zoals ik de mijne opvoed
alleen het is wel zo dat zodra haar kinderen iets hebben gedaan wat niet gepast is kwa gedrag of het nou respectloos is naar haar toe of richting mij dan vind ze dat ik me daar niet in mag mengen
Want ik ben niet de vader , ja ik weet dat ik niet hun vader ben en die rol zou ik ook niet willen overnemen want ze hebben al een vader
Ik ben niet in haar leven gekomen om vader te spelen voor haar kinderen , kan een voorbeeld voor ze zijn en dat vind ik totaal niet erg om een voorbeeld voor ze te zijn alleen het maakt het wel lastig zodra je respectloos wordt behandeld
Terwijl zodra mijn kinderen en haar kinderen samen zijn behandel ik ze allemaal gelijk ik trek mijn kinderen niet voor.
Als mijn kinderen zich misdragen dan spreek ik ze daarop aan en soms krijgen ze gepaste straf ( zoals tijdelijk niet meer op hun mobiel of op de PlayStation)
Maar zodra haar kinderen zich misdragen dan spreekt zij hun niet direct aan en vaak zijn er ook geen consequenties voor hun, waardoor het gedrag zich vaak weer herhaalt , zodra ik mijn vriendin hierop benaderd dan schiet ze vaak in de verdediging wat ik niet snap , ik benoem het op een rustige en respectvolle manier maar dan krijg ik vanuit haar te horen: ik spreek ze wel aan
Nu is het zo dat zodra ik bij mijn vriendin over de vloer kom zij het niet vind kunnen dat ik haar kinderen aanspreek op hun gedrag of dat ik tegen ze kan zeggen: zou je je bord/glas kunnen opruimen of zou je de hond uit kunnen laten want het is hun hondje , ik gaf haar aan dat ik zie dat zij als moeder alles in huis doet en dat haar kinderen echt minimaal dingen doen om mee te draaien in huis, en dat het voor haar ook wel fijn zou zijn als ze haar zouden helpen al is het om de vuilniszak weg te gooien
Nu zijn we wat jaren verder en we krijgen samen een kindje, we wonen niet samen ik heb mijn eigen woning en zij heeft haar woning heb meerdere keren aangeven om samen een huis te zoeken zodat we samen kunnen zijn in een huis en ook voor ons aankomende baby
Alleen het zal lastig woorden als ik mezelf niet kan of mag uitspreken wat betreft haar kinderen
Mijn vriendin is er van overtuigd dat ik haar kinderen niet mag aanspreken en dat alles via haar moet gaan , dus had haar een voorbeeld gegeven: dus zodra jij aan het slapen bent vanwege dat je moe bent na de bevalling en ik ben bezig met de baby en ik zie dat jou kinderen hun bord op tafel laten staan, dat ik eerst moet wachten tot jij wakker word en dan tegen jou moet zeggen dat jou kinderen hun bord hebben laten staan en dan pas spreek jij hun daarop aan?
Ze antwoord : ja zo zal dat moeten gaan.
Ben ik nou gek of is dit normaal
Ben inmiddels al 8 jaar in hun leven.
Ik zelf heb geen problemen mee als mijn vriendin mijn kinderen aanspreekt op hun gedrag zolang het op een respectvolle manier gaat richting de kinderen.
In het begin was het heel erg lastig vanwege dat de vader van de kinderen zich erg onvolwassen opstelde richting mij, zodra de kinderen met hem waren begon hij dingen tegen zijn kinderen te zeggen zoals: wat hij ook zegt niet naar hem luisteren hij is jullie vader niet dus zodra de kinderen terug kwamen van hun vader veranderde hun gedrag richting mij ze stelde zich opstandig richting mij op, dit hield een bepaalde tijd aan waardoor er best wat moeilijke periodes heeft plaatsgevonden tussen mij en haar kinderen en ook tussen mij en mijn vriendin.
Mijn kinderen kunnen gelukkig goed vinden met haar kinderen, alleen wat me wel opvalt is dat ik wel wat strenger ben kwa opvoeding met mijn kinderen dan dat zij dat is met haar kinderen
En het is niet zo dat ik verwacht dat zij haar kinderen precies opvoed zoals ik de mijne opvoed
alleen het is wel zo dat zodra haar kinderen iets hebben gedaan wat niet gepast is kwa gedrag of het nou respectloos is naar haar toe of richting mij dan vind ze dat ik me daar niet in mag mengen
Want ik ben niet de vader , ja ik weet dat ik niet hun vader ben en die rol zou ik ook niet willen overnemen want ze hebben al een vader
Ik ben niet in haar leven gekomen om vader te spelen voor haar kinderen , kan een voorbeeld voor ze zijn en dat vind ik totaal niet erg om een voorbeeld voor ze te zijn alleen het maakt het wel lastig zodra je respectloos wordt behandeld
Terwijl zodra mijn kinderen en haar kinderen samen zijn behandel ik ze allemaal gelijk ik trek mijn kinderen niet voor.
Als mijn kinderen zich misdragen dan spreek ik ze daarop aan en soms krijgen ze gepaste straf ( zoals tijdelijk niet meer op hun mobiel of op de PlayStation)
Maar zodra haar kinderen zich misdragen dan spreekt zij hun niet direct aan en vaak zijn er ook geen consequenties voor hun, waardoor het gedrag zich vaak weer herhaalt , zodra ik mijn vriendin hierop benaderd dan schiet ze vaak in de verdediging wat ik niet snap , ik benoem het op een rustige en respectvolle manier maar dan krijg ik vanuit haar te horen: ik spreek ze wel aan
Nu is het zo dat zodra ik bij mijn vriendin over de vloer kom zij het niet vind kunnen dat ik haar kinderen aanspreek op hun gedrag of dat ik tegen ze kan zeggen: zou je je bord/glas kunnen opruimen of zou je de hond uit kunnen laten want het is hun hondje , ik gaf haar aan dat ik zie dat zij als moeder alles in huis doet en dat haar kinderen echt minimaal dingen doen om mee te draaien in huis, en dat het voor haar ook wel fijn zou zijn als ze haar zouden helpen al is het om de vuilniszak weg te gooien
Nu zijn we wat jaren verder en we krijgen samen een kindje, we wonen niet samen ik heb mijn eigen woning en zij heeft haar woning heb meerdere keren aangeven om samen een huis te zoeken zodat we samen kunnen zijn in een huis en ook voor ons aankomende baby
Alleen het zal lastig woorden als ik mezelf niet kan of mag uitspreken wat betreft haar kinderen
Mijn vriendin is er van overtuigd dat ik haar kinderen niet mag aanspreken en dat alles via haar moet gaan , dus had haar een voorbeeld gegeven: dus zodra jij aan het slapen bent vanwege dat je moe bent na de bevalling en ik ben bezig met de baby en ik zie dat jou kinderen hun bord op tafel laten staan, dat ik eerst moet wachten tot jij wakker word en dan tegen jou moet zeggen dat jou kinderen hun bord hebben laten staan en dan pas spreek jij hun daarop aan?
Ze antwoord : ja zo zal dat moeten gaan.
Ben ik nou gek of is dit normaal
Ben inmiddels al 8 jaar in hun leven.
Ik zelf heb geen problemen mee als mijn vriendin mijn kinderen aanspreekt op hun gedrag zolang het op een respectvolle manier gaat richting de kinderen.
