<p>Hey! Even voorstellen, ik ben Lis. <br />26 jaar en wil dolgraag kindjes met mijn man Jo. Dat heeft wel even geduurd voor ik er klaar voor was. Ten opzichte van mijn man die wel geboren lijkt om papa te worden. Mijn jeugd was zelf niet bepaald rozengeur en manenschijn waardoor ik mijn ouders al een aantal jaar niet meer zie. Dat brengt wel onzekerheid met zich mee als je dan die grote stap wil nemen. Maar uiteindelijk hadden we dan 2 maanden geleden beslist om te stoppen met de pil. Ik keek er zo naar uit, heb wel 20 boeken gelezen en al enkele kleertjes zelfs ... maar sinds enkele weken zit een collega van me in een zware scheiding. Ik ben een luisteraar, dus komt die naar mij met zijn verhaal.. ik hoor alsmaar door dat zijn vrouw en kinderen door en door slecht zijn. Ik probeer hem te helpen en heb hem doorgestuurd naar een psycholoog. Tevergeefs.. want nu komt ie elke dag verslag uitbrengen bij mij.. Tot op het moment dat ik er zelf zo onzeker van werd (was het wel een goed plan om aan kinderen te beginnen? en wat als mijn partner zo ook over mij gaat denken? En is er wel genoeg ruimte om mezelf te zijn met kinderen? Wat nu? Ga ik wel een goede mama zijn? Wat als mijn kind later vind van niet? Of mijn partner?). Nu zit ik in een emotionele stroom, ik wil, nog steeds, dolgraag kinderen met mijn man. Maar is dat wel een goed idee? Het moederschap en ouder zijn kan toch niet zo slecht zijn? Waarom zouden er anders zo veel mensen van genieten om dat kleine wonder te zien opgroeien? Ik wou dat ik hem niet had proberen helpen. Wil zo graag verder met mijn leven. Hoe kan ik de angst voor mislukking van me afschuiven? Ligt het aan de hormonen dat ik zo op de emotionele schommel zit? Ik heb gelezen dat stoppen met de pil wel eens invloed kan hebben. <br />Voel me ook enorm schuldig dat mijn gedachten zo afdwalen. Heel erg voor mijn partner, die al wel wat te verduren kreeg met de vaarwel naar mijn ouders toe. Oh God, ik hoop ergens dat ik niet de enige ben die zo’n rollercoaster in haar hoofd heeft. Als jij ook zo’n last van je onzekerheid hebt, wil je dan een berichtje laten? Ik weet ergens dat het allemaal wel goed komt. Maar het zou zo fijn zijn om met iemand te praten die mij ergens begrijpt. Misschien heb je wel goede tips? Laat het me gerust weten, want alles is welkom! Liefs Lis ?</p>
