A
Anoniem
Guest
Hoi meiden,
Nou zeg, het lijkt wel alsof ik vanmiddag met het lot heb gespeeld....had ik het nou maar niet gedaan! Ik moest naar de stad om een kadootje en toen dacht ik 'laat ik toch maar een goede test meenemen' (clearblue digitaal), want je weet maar nooit....en die goedkope internet testen van babybrabbel vertrouw ik toch eigenlijk voor geen meter.... Nog nergens last van toen ik naar de stad toe ging....en toen kwam ik thuis en trok meteen die zeurende pijn van mijn rug tot mijn knieen: voortekenen van mijn menstruatie! Zo begint het namelijk altijd een dag of 2 van tevoren. Moest ook supersnel huilen en ben gewoon helemaal totaal zielig. Ik hoop natuurlijk dat mijn lijf me voor de gek houdt en dat ik toch niet ongesteld word, maar ik heb eigenlijk de hoop al wel opgegeven. Toen ik 2 en een half jaar geleden 2 keer zwanger ben geweest (2 keer mk) voelde ik me volgens mij ook wel een beetje alsof ik ongesteld moest worden, maar ik kan me niet herinneren dat dat zo hevig was als nu. Eerlijk gezegd zakt de moed me nu een beetje in de schoenen, had er zo ontzettend op gehoopt dat het nu toch eens raak zou zijn. Ik wacht er al zoveel jaar op en ik zou zo graag een bevestiging van mijn lichaam willen dat het toch nog kan na die chemokuren....maar dat blijft nu steeds maar de vraag. Als het nu niet raak is, gaan we nog 2 maanden met clomid en pregnyl proberen zo zwanger te raken, lukt dat niet dan wordt het toch IUI. En ik had zo gehoopt dat dat niet nodig zou zijn, omdat ik toch voor mijn ziekte 2 keer spontaan (alleen met clomid) zwanger ben geraakt. Nou ja, we zien het wel, one step at the time....
Dankjulliewel dat ik mijn gevoelens even van me af kon schrijven hier, dat scheelt al een hele boel. Want mijn omgeving snapt toch vaak niet zo veel van me, sommigen vinden zelfs dat ik maar gewoon blij moet zijn dat ik de kanker overwonnen heb en nu niet ook nog een kind te eisen heb.... Nou ja, je hebt van die mensen!!!
Liefs, Anke
Nou zeg, het lijkt wel alsof ik vanmiddag met het lot heb gespeeld....had ik het nou maar niet gedaan! Ik moest naar de stad om een kadootje en toen dacht ik 'laat ik toch maar een goede test meenemen' (clearblue digitaal), want je weet maar nooit....en die goedkope internet testen van babybrabbel vertrouw ik toch eigenlijk voor geen meter.... Nog nergens last van toen ik naar de stad toe ging....en toen kwam ik thuis en trok meteen die zeurende pijn van mijn rug tot mijn knieen: voortekenen van mijn menstruatie! Zo begint het namelijk altijd een dag of 2 van tevoren. Moest ook supersnel huilen en ben gewoon helemaal totaal zielig. Ik hoop natuurlijk dat mijn lijf me voor de gek houdt en dat ik toch niet ongesteld word, maar ik heb eigenlijk de hoop al wel opgegeven. Toen ik 2 en een half jaar geleden 2 keer zwanger ben geweest (2 keer mk) voelde ik me volgens mij ook wel een beetje alsof ik ongesteld moest worden, maar ik kan me niet herinneren dat dat zo hevig was als nu. Eerlijk gezegd zakt de moed me nu een beetje in de schoenen, had er zo ontzettend op gehoopt dat het nu toch eens raak zou zijn. Ik wacht er al zoveel jaar op en ik zou zo graag een bevestiging van mijn lichaam willen dat het toch nog kan na die chemokuren....maar dat blijft nu steeds maar de vraag. Als het nu niet raak is, gaan we nog 2 maanden met clomid en pregnyl proberen zo zwanger te raken, lukt dat niet dan wordt het toch IUI. En ik had zo gehoopt dat dat niet nodig zou zijn, omdat ik toch voor mijn ziekte 2 keer spontaan (alleen met clomid) zwanger ben geraakt. Nou ja, we zien het wel, one step at the time....
Dankjulliewel dat ik mijn gevoelens even van me af kon schrijven hier, dat scheelt al een hele boel. Want mijn omgeving snapt toch vaak niet zo veel van me, sommigen vinden zelfs dat ik maar gewoon blij moet zijn dat ik de kanker overwonnen heb en nu niet ook nog een kind te eisen heb.... Nou ja, je hebt van die mensen!!!
Liefs, Anke