Met mezelf in de knoop.

A

Anoniem

Guest
<p>Hoi Dames,</p><p>Ik zit met mezelf in de knoop.</p><p>Twee weken geleden kwamen mijn partner en ik erachter dat ik zwanger ben. De kinderwens is groot, de eerste ronde was het direct raak, en inmiddels ben ik 6 weken zwanger. Mijn partner lijkt de gelukkigste man op aarde en geniet intens, hij zorgt ervoor dat ik werkelijk nergens meer over hoef na te denken.</p><p>Als ik dit schrijf, weet ik dat het klinkt als een droom, een situatie waar ik altijd naar uit keek. Helaas voelt het niet zo. </p><p>Vanaf het moment dat ik de positieve test in handen kreeg, ben ik erg onzeker geworden, en herken ik mezelf helemaal niet meer. Ik maak me constant zorgen en durf me niet te verheugen op de tijd die gaat komen. Ik heb géén typische zwangerschapskwaaltjes, eigenlijk heb ik alleen stekende en beurse pijn in mijn onderbuik. Zo erg zelfs dat de verloskundige bang was voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Na lichamelijk onderzoek is dit zo goed als het kan (zonder echo) uitgesloten.</p><p>Over een week heb ik de eerste echo, en ik ben zo bang dat het niet goed zit. Echte aanleiding om dit te denken heb ik niet, maar toch kan ik mijn negatieve gedachtes niet omzetten in positieve gedachtes, hoezeer ik dat ook probeer. Ik maak me gewoon enorm zorgen.</p><p>Zijn er vrouwen die dit herkennen?</p><p>Lieve groetjes Milo</p><p> </p><p> </p>
 
Natuurlijk is het ontzettend spannend, maar realiseer je dat het meestal gewoon goed zit :) geef ook bij de verloskundige aan dat je het spannend vindt, misschien kan ze wat zorgen wegnemen. En het kindje zien zal dat ook wel met je doen. Probeer toch te genieten hoor, waarschijnlijk groeit er gewoon een prachtig baby'tje. 
 
Yes, ik herken je gevoel. Ik had al voor mijn NOD een positieve test dus tot aan mijn NOD heb ik er niet zoveel aandacht aan geschonken omdat natuurlijk nog mis kon gaan.. Tot vorige week met de gedachte rond gelopen dat het mis zou kunnen gaan. Toen mijn moeder met 7 weken al met kleine slofjes voor de deur stond dacht ik, ja en nu? Ik denk dat het cht komt omdat het zo snel is gegaan, bij ons ook de eerste ronde.. 3 weken na "het" gesprek was het al raak. 
Inmiddels 9 weken zwanger en iedere dag geniet ik steeds een beetje meer.. De eerste weken waren voor mij niet echt leuk en dat terwijl mijn man al baby namen aan het bedenken was. Ik vind mezelf altijd wel nuchter en positief maar de eerste weken vond ik één lange emotionele rollercoaster!
Gelukkig ook hier geen lichamelijke klachten maar blijkbaar wel last gehad van hormonen waardoor de afgelopen weken iets heftiger waren? No idea! Maar weet dat het beter wordt en ook jij straks kan genieten :).. 
 
Bedankt voor de tips Kindersuperise, jullie reacties zorgen al voor wat meer "rust" bij mij. Dankjewel daarvoor :)
NicolineL, ik heb het mijn ouders ook al moeten vertellen toen ze bij een etentje aankwamen met een heerlijke kaasplank vol met rauwmelkse kazen.. De volgende dag had mijn moeder het al over een babyshower en welke kinderwagen we zouden willen hebben! Super lief natuurlijk, maar enorm overweldigend wanneer je al met dit gevoel zit. Het gevoel om iemand teleur testellen wordt daarmee ook onbedoeld groter. Bedankt voor het delen van jouw verhaal, ik heb er echt wat aan!
Liefs!
 
Ik herken je gevoel heel goed. Ik had heel erg het gevoel dat als het fout zou gaan, dat ik dan de schuldige was of dat ik zou falen. Maar mocht het zo zijn dat het niet goed gaat, dan stel JIJ niemand teleur, jij doet niets fout. Dat hielp mij heel erg om rustig te blijven.
ik ben nu 11 weken en na een goede echo bij 7+4 werd het gevoel bij mij gelukkig iets minder. Aanstaande maandag de termijnecho, het blijft spannend, dat sowieso! Maar probeer ook echt te genieten!
 
Heel herkenbaar hoor, het zijn ook de hormonen die door je lichaam gaan gieren.  Ik had er heel mijn zwangerschap wel last van, tot week 20 de angst of alles wel goed zat (zelf bij de eerst x een mk gehad) dus bij de 2e was het nog erger. Ik ben goed ziek geweest waardoor ik veel moest laten dus ging me soms ook eenzaam voelen en werd een emo wrak.. richting het einde ging ik in eens twijfelen of ik dit wel wilde en het wel kon.. was gewoon de angst want de bevalling kwam dichter bij.  Ondanks de rollercoaster heb ik gelukkig ook wel kunnen genieten, op de momenten dat ik dit had was mijn partner super lief voor me en nam me dan op sleeptouw.  Een zwangerschap is gewoon spannend, en die hormonen maken het je soms net wat moeilijker dan nodig is. Ik ben nu 2 weken geleden bevallen van een zoon en als ik hem zie dan ben ik de gelukkigste mama op aarde. De tijd gaat hard, dus probeer daar ook echt van genieten. Je echo s, dat is heel bijzonder. De eerste keer dat je hem/haar gaat voelen. Je buik dat gaat groeien. De spulletjes die uit eindelijk allemaal gaat kopen. Wanneer je weet wat het gaat worden. Etc etc dat soort dingen zijn echt fantastisch!  En ik mis stiekem mijn buikje wel en de schopjes die ik voelde. Nu moet ik hem delen ?
 
Ja ik vond de eerste 15 weken echt niet leuk. Aan de ene kant wel blij maar ook een rollercoaster, veel piekeren, angstig zijn of alles goed was en zou blijven gaan. Na 12 weken verteld aan de mensen om me heen vd zwangerschap en toen kon ik mezelf gelukkig meer uiten maar iedereen was meer enthousiast dan ik. Elke keer weer nieuwe spanningen zoals de termijnecho, NIPT, 20 weken echo maar echt probeer tussendoor ook aan de leuke dingen te denken. Jezelf extra te verwennen met leuke uitjes, leuke tijdschriften en proberen niet teveel te gaan doemdenken. Ik lag vele avonden op bed (vooral de eerste maanden) voor me uit te staren en dacht ook heel negatief en voelde me echt eenzaam want mijn vriend wist niet waarom ik nou zo aan het piekeren was. Daardoor voelde ik me weer een aansteller etc. Het komt ook echt door de hormonen, het verandert je de hele dag door. Nu ben ik vandaag 25 weken zwanger en sinds 17 weken begon ik pas echt meer te genieten van het wonder in mijn buik. Mijn buik werd meer zichtbaar etc. Het werd meer werkelijkheid plus mijn energie kwam iets meer terug. Ookal zit nu bv weer de angst voor een vroeggeboorte in m'n hoofd. Zo gaat het maar door maar toch... ik voel me wel echt meer op een roze wolk zitten. Maar kortom, het is echt niet raar hoe je je voelt. Continu blij zijn en zorgeloos zijn had ik ook willen zijn maar zodra je de positieve test in handen heb, zal je je toch altijd wel zorgen blijven maken over van alles en nog wat maar bedenk ook hoe bijzonder het allemaal is. Ik wens je in ieder geval een hele mooie zwangerschap toe. 
Liefs Zoë
 
Allereerst gefeliciteerd :) 
Ik ben inmiddels 36 weken zwanger. Alle fases brengen iets spannends met zich mee.. De eerste echo, nipt test, 20 weken echo zoals hierboven ook is genoemd :)
Je moet er echt van proberen te genieten. Mijn man steunde me hier ook heel erg in. Die zei elke keer kom op geniet alles gaat goed met de kleine. En als je tijdens je zwangerschap ergens over twijfelt of denkt er is iets dan kan je altijd de verloskundige bellen. Ik dacht eerst ook echt ik ga hier niet voor bellen hoor, maar ze willen juist dat je dat doet. Ze kunnen je dan gerust stellen door bijv later in je zwangerschap even naar het hartje te luisteren. Stress is niet goed voor de kleine. Ik heb echt gemerkt dat ze je ten alle tijden serieus nemen. En dat was een heel fijn gevoel.
 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan