Hey,
Hebben jullie dat nou ook? Vlak na mijn bevalling vertelde ik nog vrolijk aan iedereen dat het me zo was meegevallen en dat ik het zo weer zou doen. Ook de zwangerschap vond ik heel fijn, leuk en makkelijk en voor mijn gevoel kon ik wel tien kinderen dragen en baren.
Maar nu?
Als ik eraan terug denk heb ik echt zoiets van Poehhhh wat zwaar. Dat zware lijf en die 9 maanden onzekerheid. Die bevalling die uiteindelijk eindigde met een hele grote knip en vacuum waarvan ik het litteken nu nog kan voelen... Voorlopig even niet!
Ook als ik nu een liedje hoor waar ik tijdens het einde van mijn zwangerschap veel naar luisterde krijg ik een heel gek, zwaar soort van eenzaam gevoel, terwijl ik op dat moment niet het idee had dat ik dat was. Heel in mezelf gekeerd eigenlijk... Een beetje in een andere wereld. Niet het gevoel dat ik nu zo een twee drie weer terug zou willen hebben. Toch ervaarde ik het op het moment zelf totaal niet als negatief en vlak daarna dus ook niet.
Volgens mijn moeder zijn dit de hormonen. Maar wat zijn dan de hormonen? Dat euforische gevoel vlak na de bevalling of het gevoel dat ik nu heb... Met terugwerkde kracht beseffen dat het toch allemaal wel heel erg heftig was en een grote gebeurtenis om alleen door te maken...
Ik vraag me ook af of ik over een paar maanden ook zo terug zal kijken op de eerste periode met mijn dochter. Ik ervaar dat ook nu niet als zwaar, maar misschien straks wel opeens? Dat zou toch jammer zijn... Hopelijk groei je daar ook weer overheen en zie ik de dingen over een paar jaar wel in het juiste perspectief. Het is ook allemaal niet zo erg dat ik bij wijze van spreke geen kinderen meer zou willen hoor, ik wil er nog steeds wel tien! Maar toch, het gevoel is veranderd.
Herkent iemand dit?
Liefs Bebek
Hebben jullie dat nou ook? Vlak na mijn bevalling vertelde ik nog vrolijk aan iedereen dat het me zo was meegevallen en dat ik het zo weer zou doen. Ook de zwangerschap vond ik heel fijn, leuk en makkelijk en voor mijn gevoel kon ik wel tien kinderen dragen en baren.
Maar nu?
Als ik eraan terug denk heb ik echt zoiets van Poehhhh wat zwaar. Dat zware lijf en die 9 maanden onzekerheid. Die bevalling die uiteindelijk eindigde met een hele grote knip en vacuum waarvan ik het litteken nu nog kan voelen... Voorlopig even niet!
Ook als ik nu een liedje hoor waar ik tijdens het einde van mijn zwangerschap veel naar luisterde krijg ik een heel gek, zwaar soort van eenzaam gevoel, terwijl ik op dat moment niet het idee had dat ik dat was. Heel in mezelf gekeerd eigenlijk... Een beetje in een andere wereld. Niet het gevoel dat ik nu zo een twee drie weer terug zou willen hebben. Toch ervaarde ik het op het moment zelf totaal niet als negatief en vlak daarna dus ook niet.
Volgens mijn moeder zijn dit de hormonen. Maar wat zijn dan de hormonen? Dat euforische gevoel vlak na de bevalling of het gevoel dat ik nu heb... Met terugwerkde kracht beseffen dat het toch allemaal wel heel erg heftig was en een grote gebeurtenis om alleen door te maken...
Ik vraag me ook af of ik over een paar maanden ook zo terug zal kijken op de eerste periode met mijn dochter. Ik ervaar dat ook nu niet als zwaar, maar misschien straks wel opeens? Dat zou toch jammer zijn... Hopelijk groei je daar ook weer overheen en zie ik de dingen over een paar jaar wel in het juiste perspectief. Het is ook allemaal niet zo erg dat ik bij wijze van spreke geen kinderen meer zou willen hoor, ik wil er nog steeds wel tien! Maar toch, het gevoel is veranderd.
Herkent iemand dit?
Liefs Bebek