Mijn bevalling begon nadat ik precies met 41 weken gestript was door de verloskundige, tijdens de wekelijkse controle om 10 uur s'ochtends. Ik had toen 1 cm ontsluiting maar alleen nog voorweeen. Ik voelde er niks van, ik dacht oooh, valt wel mee, dat strippen. Maarrr de weg naar huis in de auto mocht mijn man niet te hard over de drempels rijden, ik voelde me zo raar.... geen weeen, maar een heel vreemd gevoel, alsof mijn baarmoeder eruit was gerukt. s'avonds om een uur of 10, 11 begon ik voorweeen te krijgen, heel licht, dus ik ging wat zappen op tv. Toen mijn man zich afvroeg waarom ik naar een EO praatprogramma aan het kijken was, en waarom ik mijn chocoladekoekje maar half opat, werd ik 'wakker' en realiseerde ik me dat het begonnen was! Nou, ik dacht, ik ga nog even slapen, maar dat lukte niet. Te hevig om te slapen, niet hevig genoeg om de verloskundige te bellen. Mijn man bleef trouw aan mijn zijde, van het begin tot het eind, de lieverd. Om 3:00 braken -pang!!- mijn vliezen, en de verloskundige moest komen. "ooh, wat een mooi stofje", zei ze, terwijl ze voelde aan mijn hemelbedbekleding....terwijl ik krepeerde van de pijn! Mij lastig vallen over zo'n onbenulligheid!! En toen ze kwam met de mededeling dat ik nog steeds maar 1 cm ontsluiting had, het waren geen ontsluitingsweeen maar voorweeen, dat mijn vliezen niet gebroken waren, en dat de weeen waarschijnlijk weer zouden verdwijnen, óf dat het nog wel een paar dagen zo kon duren, had ik het helemaal gehad met haar. Ik moest maar wat rondlopen,zei ze, en in verschillende houdingen zitten. Zodra ze weg was wilde ik douchen, om daarna het druppelende vruchtwater op te vangen, als bewijs dat mijn vliezen toch echt gebroken waren! Maar ik kon amper op mijn benen staan, mijn man moest me overal naar toe slepen waar ik heen wilde. "ALS DIT NOG EEN PAAR DAGEN DOORGAAT, OVERLEEF IK HET NIET!!!!" riep ik boos en wanhopig, hangend over het bed, naakt, teveel pijn om me weer aan te kleden. Om acht uur in de ochtend (de tijd vlóóg voorbij, achteraf, het leek maar een uurtje) wist ik niet meer hoe ik moest ademen, en ik hijgde: "bellen" maar mevrouw moest eerst nog onbijten, en zou dan komen. Toen ze aankwam bekeek ze het opgevangen vruchtwater, het was inderdaad vruchtwater, en bleek ik al 10 cm ontsluiting te hebben en was ik 'braaf' mijn persween al een hele tijd aan het wegzuchten!!!! Paniek in de tent, mijn man moest voor kraamhulp spelen, en ik was blij, blij dat het bijna voorbij zou zijn. Na 12 minuten persen was mijn mooie ventje er, om 9:45 op 24 maart Omdat de verloskundige mij zo perfect heeft begeleid bij het persen, waardoor ik niet uitscheurde, vergaf ik haar het te laat komen, haha. Want hij was bijna acht pond, mooi he.
Achteraf ben ik heel tevreden over mijn hele bevallingsverhaal, ik had het niet anders gewild hoor.
Achteraf ben ik heel tevreden over mijn hele bevallingsverhaal, ik had het niet anders gewild hoor.