Zo eindelijk even een gaatje gevonden om mijn verhaal te doen.
Zoals ik al eens eerder verteld had werd het hier een geplande keizersnede...Dus de laatste dagen was het hier thuis aftellen geblazen!!
22 maart was het dan zo ver...Om half 11 's ochtends moesten we ons melden in het ziekenhuis. Daar kregen we te horen dat ik om half 2 op stond om naar boven te gaan...Dat was het enige wat we nog niet wisten!! Wat leek vanaf toen de tijd voorbij te kruipen...Maar ineens stond de zuster aan mijn bed met de mededeling dat ze gebeld waren en dat we naar boven konden...Spannend!!
Boven aangekomen werd ik naar de uitslaapkamer gebracht en werd het infuus aangesloten. na een klein kwartiertje werd ik de ok ingereden en was het wachten op de anesthesist want die had nog even een spoedje...Ondertussen werd ik steeds zenuwachtiger, want ik zag best op tegen de ruggenprik. Deze keer werd het een dubbele een met een katheter die ze konden bij spuiten als dat nodig mocht zijn en later op de pijnstillingspomp konden aansluiten. De prikken waren niet lekker, maar ik wist waar ik het voor deed en toen ze eenmaal gezet waren werden mijn benen al warm en tintelig. Toen mijn man binnenkwam in zijn ok outfit was ik er helemaal klaar voor.
Alleen waar ik vorige keer niks voelde heb ik nu dus iedere beweging gevoeld...Niet dat het pijn deed, maar ik kon precies voelen wat ze aan het doen waren een hele vreemde gewaarwording was dat!! Maar na nog 15 minuten althans het leek nog korter was onze Jamie geboren om 14.32 uur en begon vrijwel gelijk te huilen...Wat was ik blij!! Een (inverhouding met zijn broer) heel klein breekbaar ventje. Jamie en papa gingen met de kinderarst op stap terwijl ik nog even bleef liggen zodat ze me weer netjes konden dicht maken. Na een tijdje kwam papa met Jamie op zijn arm naar mij toe en heb ik hem heel erg goed kunnen bewonderen en voelen!! Wat een mooie ervaring was dat (aangezien ik dat bij de 1e niet heb kunnen ervaren). Daarna was het tijd voor Jamie om naar beneden te gaan want het scheen best fris te zijn op de ok en werd ik toen ik weer helemaal dicht was naar de uitslaapkamer gebracht.
Met mama ging het daar iets minder mijn temp was behoorlijk gezakt 35 en een beetje dus moest ik opgewarmd worden!! Ook kreeg ik pijn aan mijn litteken en hebben ze me platgespoten met pijnstillers, dat leek in eerste instantie niet te werken dus gaven ze me een pijnstilling die accuut zou werken...nou ja accuut na een kleine 10 minuten nam de pijn wat af gelukkig en mijn temp kwam ook weer terug. Na ruim een uur (16.15 uur) mocht ik dan eindelijk ook weer naar beneden en zou ik Jamie voor het eerst zelf in mijn armen mogen gaan houden.
Eenmaal beneden aangekomen werd Jamie uit de couveusse gehaald en naakt bij mij op de borst gelegt...Wat was ik trots en heb ik genoten van dat wonderlijke moment!! Na een tijdje hebben ze Jamie meegenomen om hem aan te kleden en werd ik aangesloten op de pijnstillingspomp.
Het enige probleem was dat het gevoel nog steeds niet terug was in mijn benen, maar dat zou uiterlijk om 19.00 uur terug moeten zijn...Zo werd het dus 19.00 uur en had ik nog steeds 0,0 gevoel. Belletje naar de arts die aangaf dat dan de pomp maar uit moest en dan zou ik toch om uiterlijk 21.00 uur mijn benen weer moeten voelen...Het werd 21.00 uur, maar nog steeds 0,0 gevoel ze hebben geknepen getikt en gekieteld, maar voelde helemaal niks...Uiteindelijk om 22.00 uur kwam het gevoel langzaam terug en kon ik mijn tenen weer een beetje wiebelen...wat was ik opgelucht.
In de tussentijd was met Jamie alles prima alleen de bv deed waanzinnig veel pijn (ben woensdags gaan kolven en met de fles bv gaan voeden) en hij wilde niet goed happen hij vocht echt met de zusters. Ook was hij best wel misselijk en sliep heel veel die dinsdag heeft hij 1 keertje wat gedronken en daarna die dag niet meer.
Zo denk het zo toch wel allemaal beschreven te hebben wat de geboorte en de eerste paar uur van Jamie betreft!! Het is in ieder geval een heel verhaal geworden
Zoals ik al eens eerder verteld had werd het hier een geplande keizersnede...Dus de laatste dagen was het hier thuis aftellen geblazen!!
22 maart was het dan zo ver...Om half 11 's ochtends moesten we ons melden in het ziekenhuis. Daar kregen we te horen dat ik om half 2 op stond om naar boven te gaan...Dat was het enige wat we nog niet wisten!! Wat leek vanaf toen de tijd voorbij te kruipen...Maar ineens stond de zuster aan mijn bed met de mededeling dat ze gebeld waren en dat we naar boven konden...Spannend!!
Boven aangekomen werd ik naar de uitslaapkamer gebracht en werd het infuus aangesloten. na een klein kwartiertje werd ik de ok ingereden en was het wachten op de anesthesist want die had nog even een spoedje...Ondertussen werd ik steeds zenuwachtiger, want ik zag best op tegen de ruggenprik. Deze keer werd het een dubbele een met een katheter die ze konden bij spuiten als dat nodig mocht zijn en later op de pijnstillingspomp konden aansluiten. De prikken waren niet lekker, maar ik wist waar ik het voor deed en toen ze eenmaal gezet waren werden mijn benen al warm en tintelig. Toen mijn man binnenkwam in zijn ok outfit was ik er helemaal klaar voor.
Alleen waar ik vorige keer niks voelde heb ik nu dus iedere beweging gevoeld...Niet dat het pijn deed, maar ik kon precies voelen wat ze aan het doen waren een hele vreemde gewaarwording was dat!! Maar na nog 15 minuten althans het leek nog korter was onze Jamie geboren om 14.32 uur en begon vrijwel gelijk te huilen...Wat was ik blij!! Een (inverhouding met zijn broer) heel klein breekbaar ventje. Jamie en papa gingen met de kinderarst op stap terwijl ik nog even bleef liggen zodat ze me weer netjes konden dicht maken. Na een tijdje kwam papa met Jamie op zijn arm naar mij toe en heb ik hem heel erg goed kunnen bewonderen en voelen!! Wat een mooie ervaring was dat (aangezien ik dat bij de 1e niet heb kunnen ervaren). Daarna was het tijd voor Jamie om naar beneden te gaan want het scheen best fris te zijn op de ok en werd ik toen ik weer helemaal dicht was naar de uitslaapkamer gebracht.
Met mama ging het daar iets minder mijn temp was behoorlijk gezakt 35 en een beetje dus moest ik opgewarmd worden!! Ook kreeg ik pijn aan mijn litteken en hebben ze me platgespoten met pijnstillers, dat leek in eerste instantie niet te werken dus gaven ze me een pijnstilling die accuut zou werken...nou ja accuut na een kleine 10 minuten nam de pijn wat af gelukkig en mijn temp kwam ook weer terug. Na ruim een uur (16.15 uur) mocht ik dan eindelijk ook weer naar beneden en zou ik Jamie voor het eerst zelf in mijn armen mogen gaan houden.
Eenmaal beneden aangekomen werd Jamie uit de couveusse gehaald en naakt bij mij op de borst gelegt...Wat was ik trots en heb ik genoten van dat wonderlijke moment!! Na een tijdje hebben ze Jamie meegenomen om hem aan te kleden en werd ik aangesloten op de pijnstillingspomp.
Het enige probleem was dat het gevoel nog steeds niet terug was in mijn benen, maar dat zou uiterlijk om 19.00 uur terug moeten zijn...Zo werd het dus 19.00 uur en had ik nog steeds 0,0 gevoel. Belletje naar de arts die aangaf dat dan de pomp maar uit moest en dan zou ik toch om uiterlijk 21.00 uur mijn benen weer moeten voelen...Het werd 21.00 uur, maar nog steeds 0,0 gevoel ze hebben geknepen getikt en gekieteld, maar voelde helemaal niks...Uiteindelijk om 22.00 uur kwam het gevoel langzaam terug en kon ik mijn tenen weer een beetje wiebelen...wat was ik opgelucht.
In de tussentijd was met Jamie alles prima alleen de bv deed waanzinnig veel pijn (ben woensdags gaan kolven en met de fles bv gaan voeden) en hij wilde niet goed happen hij vocht echt met de zusters. Ook was hij best wel misselijk en sliep heel veel die dinsdag heeft hij 1 keertje wat gedronken en daarna die dag niet meer.
Zo denk het zo toch wel allemaal beschreven te hebben wat de geboorte en de eerste paar uur van Jamie betreft!! Het is in ieder geval een heel verhaal geworden