mijn eerste

A

Anoniem

Guest
hallo,

Ik ben voor het eerst zwanger! Nou gefeliciteerd natuurlijk denk je dan. Jah..naja   was dat maar zo.

Mijn vriend en ik hebben net een huisje gekocht en we waren aan het klussen. En ach ik voelde me   al 6 weken flink beroerd, ik werk met een verstandelijk gehandicapt meisje, dus ik dacht dat ik weer eens wat van haar had opgelopen.
Ik ben altijd onregelmatig, dus het kon wat lijden dacht ik. Alleen 3 maanden is wel erg lang he. I

k had al eerder een test gedaan en die was negatief, maar die heb ik waarschijnlijk te vroeg gedaan. Ik wou niet meer roken, vond het zo smerig. Alchohol raakte ik ook ineens niet meer aan. En mijn moeder maakte de opmerking: Je bent toch niet zwanger he, dat zou werkelijk een ramp zijn.

En nu, ben ik ongeveer 3 maanden zwanger, waarschijnlijk meer maar dat ontdekken we morgen. Mijn vriend is door het dolle heen.....en ik ben doodsbang. Ik ben 22!!!!...Ik heb zelfs gedacht dat ik het niet eens zo erg vond als het een miskraam zou worden...ik weet het, dat is echt heel erg. En ik wil het ook niet denken, ik wil er blij mee zijn. En ik weet wel dat ik het kan. Maar of ik het wil...Het laten afbreken wil ik absoluut niet. Duus de enige optie die ik hou, is het maar gewoon laten komen.

Mijn hele leven staat op zijn kop, ben net verhuisd naar een andere stad, wou lekker samen gaan wonen. En samen gaan genieten, en nu komt er zo'n klein hummeltje. Ik word gek als ik eraan denk.

Misschien komt het ook wel door mijn moeder, die gaat flippen als ze het vanmiddag hoort. Vooral door die opmerking. Vrienden en broer en zus, reageren stomverbaasd maar wel leuk. En toch weet ik niet of ik dit wel wil. Ik ben steeds misselijk en voel me beroerd, stort in op een punt van de dag, ben sjago en het hele huis is nog lang niet klaar, dus we leven in een rotzooi...

Voel me zo verloren, in iets wat ik altijd heb gewild en waarvan ik heb gedroomd. Waarom kan ik er nu gewoon niet van genieten????

Groetjes, Hannah



ps ik ben nieuw, Hoi dus :)
 
Hoi meis,

Waar jij last van hebt zijn de hormonen hoor.... Als je ongepland zwanger wordt dan zet het je leven nog iets meer op zn kop dan als je wel gepland zwanger wordt.
Want eerlijk is eerlijk ook dan kunnen hormonen rare dingen doen met je en ga je de meest rare dingen denken.
Geef jezelf een beetje de tijd. Als je binnenkort naar de VK of gyn ga dan hoor je waarschijnlijk voor het eerst het hartje kloppen en dan gaat het veel meer leven voor je.
En duik anders samen een paar babywinkels in, dat helpt soms ook wel hoor....
Overhaast niets en als mensen raar reageren, draai dan je hoofd om en loop weg. Negativiteit kan je nu niet gebruiken.

Sterkte

Liefs Reneke
 
Hoi Hannah,

Mijn eerste was ook ongepland, ik was 23, was net terug bij mijn ex en bleek zwanger van een "tussendoortje". Ontdekt bij 18 weken, door een rontgenapp. na paardrijongeval.

In het begin veel gehuild, veel problemen, maar uiteindelijk is het allemaal goedgekomen. Inmiddels is hij alweer bijna 4 en hebben we er nog een kleintje van 1 bijgekomen.

Snap dat je schrikt, zo onverwachts een kleine, maar ik hoop dat je uiteindelijk net zo verliefd raakt als ik op mijn kids

 
Hoi Hannah,

De kans is groot dat je ouders heel anders reageren dan je nu denkt. Het is toch heel wat anders om te denken dat je dochter zwanger is of dat ze horen dat het daadwerkelijk zo is.

Daarbij, zoals een voorgangster al schreef, de hormonen gieren nu door je lijf. Ik ben nu zwanger van de 2e. We willen een kleine verbouwing doen boven, ik raak bijna in paniek als ik eraan denk. Terwijl ik goed weet dat het allemaal wel meevalt. Dat zijn ook de hormonen!

Let maar op, als je dadelijk het kindje ziet op een echo, dan smelt je en ben je meteen verliefd op dat kleine rondzwemmende ukje. Probeer er vertrouwen in te hebben dat het allemaal goed zal komen. Je huisje is straks lekker klaar, en inderdaad je hebt dan niet echt veel tijd om met zijn tweeën te wennen. Maar dat loopt straks vanzelf. Je vriend is helemaal blij! Ga er samen lekker blij om zijn, en wat de rest denkt maakt dan toch niets meer uit!

Ik ben in elk geval wel heel blij om te lezen dat je weg laten halen geen optie vind!

Echt, meid het komt allemaal wel goed! Let maar op.

Groetjes,
Leeuwtje
 
Hoi Hanah,
Ik herken mezelf helaas niet in je verhaal ("keurig getrouwd" toen ik op mijn 29e zwanger was van onze 1e ) maar wil je wel veel sterkte wensen.
Je vriend is er blij mee en ik denk dat dat al een winstpunt is. Neem samen de tijd om aan het idee te wennen!
En ik hoop dat je moeder milder reageert dan je verwacht!
Nogmaals sterkte!
Groetjes, J
 
bedankt voor jullie reacties, ja eigenlijk valt alles mee. Iedereen reageerde heel positief eigenlijk, mijn ma vroeg het direct toen ik binnenkwam en gaf me een knuffel :) dus het komt goed, en morgen echo!!  
 
heyhey.

ben blij dat je toch leuke reacties heb gehad en dat je moeder je een hug gaf.
ik zelf ben 19. was ook doodsbang om het aan mn ouders te vertellen.
gelukkig wisten ze al dat we er mee bezig waren maar had niet verwacht dat ze positief zou reageren. was 18 toen ik zwanger raakte, en het dus vertelde. woonde net 3 maanden samen met mn vriend. had nog niet eens een jaar een relatie met hem.
nee, dacht echt dat ze het niet zo leuk zouden vinden.
ik zelf zat ook een beetje met de zwangerschap in mn maag. ( heb hiervoor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad, dus was erg bang dat het nog een keer zou gebeuren)

toen ik het aan mn ouders vertelde, waren ze heel erg blij.
voor mij gevoel had ik hun goedkeuring gekregen en ik was zelf ook opeens een stuk blijer en onwijs opgelucht!

en toen ik het hartje zag kloppen van die kleine, was ik helemaal verkocht.

ik hoop dat jij net zo kan genieten als ik van de zwangerschap.
praat veel met je vriend.

ook wil ik je heeel veel succes wensen met de echo vandaag.
als je dit nog leest voordat je er naar toe gaat: vraag of je een fototje mee mag nemen!! zodat je veel kan kijken naar de kleine uk.

veel liefs, do
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan