A
Anoniem
Guest
Grappig dat iedereen op dit forum praat over “ei kwijt kunnenâ€. We willen liever op een andere manier ons ei kwijt natuurlijk!
Ook voor mij is het reden om mij na lange tijd weer eens tot dit forum te wenden. Wat een verhalen toch allemaal. Waarom is het toch voor velen zo moeilijk om zwanger te worden?
Ik ben 35 jaar en al ruim vier jaar bezig om een kind te krijgen. Zwanger worden is mij tot 2 keer toe gelukt maar helaas zijn die geëindigd in een miskraam. De eerste keer spontaan en de twee keer met een curettage.
Wat ik nu zo graag met jullie wil delen is dat het psychisch zo belastend is. Daarnaast ben ik zelf erg aan het twijfelen of ik nu voor IUI (en evt. daarna IVF) moet gaan. De gynaecoloog zegt dat ik gewoon zwanger kan worden en dat ik het beste af kan wachten. Bij ons zijn namelijk geen afwijkingen geconstateerd. Ik heb onlangs een kijkoperatie gehad en daaruit bleek dat alles goed was. Daarbij is ook de toegankelijkheid van de eileiders bekeken dmv contrastvloeistof. Nu wachten wij nog de resultaten van een bloedtest af, waaruit mogelijk zou kunnen komen dat er chromosomenafwijkingen zijn waardoor de zwangerschappen zijn geresulteerd in een miskraam. Dat horen we binnenkort. De vraag is dan: IUI? Ik wil dat wel proberen, maar dan zonder hormoonbehandeling. Ik geloof dat dat ook mogelijk is, ik hoop het wel.
Wat beheerst het je leven toch, zwanger willen worden. Als er weer een reclame van de ETOS-babyweken op tv is, voel ik al een pijnlijke steek in mijn hart. Steeds meer in mijn omgeving maakt mij ervan bewust dat ik kinderloos ben. En dat terwijl ik heel gelukkig ben zo, zonder kinderen. Maar door mijn leeftijd en mijn hormonen ben ik met niets anders bezig dan met zwanger worden. Ik heb een Persona aangeschaft, ik slik Agnus Castus wat bevorderlijk is voor o.a. de vruchtbaarheid en ik rook niet en drink weinig. Daarnaast tikt de biologische klok lekker hard door, want ik word alweer bijna 36. Met andere woorden: ik heb haast! Als ik nu zou weten dat ik over anderhalf jaar zwanger zou worden met een goed resultaat dan zou ik het prima vinden maar die maandelijkse onzekerheid maakt mij gek. De dagen voor mijn NOD zijn vreselijk. Ik voel dan allerlei buikpijnen die op een menstruatie duiden, maar ik weet dat ik dat ook had toen ik eerder zwanger was. Het eerste lichte bloedverlies doet mij eveneens twijfelen, want bij mijn eerste zwangerschap had ik ook bloedverlies, wat een innestelingsbloeding bleek te zijn. Pas als pijn en bloedverlies echt toenemen, houdt het twijfelen op. Op naar de volgende ronde denk ik dan. Ik lees op dit forum ook dat vrouwen bezig zijn in ronde 9 voor kind 1 en dan besef ik dat al in ronde 49 zit voor kind 1……ik wil zo graag opgeven en een maand geen seks hebben want dan weet je tenminste zeker dat je ongesteld wordt….maar tegelijkertijd wil ik zo graag een kindje!
Hebben jullie dat ook dat je er zo mee bezig bent, dat je zo twijfelt over dat medische geklooi aan je lijf en dat je soms zelfs twijfelt of je uberhaupt nog wel een kindje zou willen? (en je dan daarover weer schuldig voelt)
groeten,
Beppie4
Ook voor mij is het reden om mij na lange tijd weer eens tot dit forum te wenden. Wat een verhalen toch allemaal. Waarom is het toch voor velen zo moeilijk om zwanger te worden?
Ik ben 35 jaar en al ruim vier jaar bezig om een kind te krijgen. Zwanger worden is mij tot 2 keer toe gelukt maar helaas zijn die geëindigd in een miskraam. De eerste keer spontaan en de twee keer met een curettage.
Wat ik nu zo graag met jullie wil delen is dat het psychisch zo belastend is. Daarnaast ben ik zelf erg aan het twijfelen of ik nu voor IUI (en evt. daarna IVF) moet gaan. De gynaecoloog zegt dat ik gewoon zwanger kan worden en dat ik het beste af kan wachten. Bij ons zijn namelijk geen afwijkingen geconstateerd. Ik heb onlangs een kijkoperatie gehad en daaruit bleek dat alles goed was. Daarbij is ook de toegankelijkheid van de eileiders bekeken dmv contrastvloeistof. Nu wachten wij nog de resultaten van een bloedtest af, waaruit mogelijk zou kunnen komen dat er chromosomenafwijkingen zijn waardoor de zwangerschappen zijn geresulteerd in een miskraam. Dat horen we binnenkort. De vraag is dan: IUI? Ik wil dat wel proberen, maar dan zonder hormoonbehandeling. Ik geloof dat dat ook mogelijk is, ik hoop het wel.
Wat beheerst het je leven toch, zwanger willen worden. Als er weer een reclame van de ETOS-babyweken op tv is, voel ik al een pijnlijke steek in mijn hart. Steeds meer in mijn omgeving maakt mij ervan bewust dat ik kinderloos ben. En dat terwijl ik heel gelukkig ben zo, zonder kinderen. Maar door mijn leeftijd en mijn hormonen ben ik met niets anders bezig dan met zwanger worden. Ik heb een Persona aangeschaft, ik slik Agnus Castus wat bevorderlijk is voor o.a. de vruchtbaarheid en ik rook niet en drink weinig. Daarnaast tikt de biologische klok lekker hard door, want ik word alweer bijna 36. Met andere woorden: ik heb haast! Als ik nu zou weten dat ik over anderhalf jaar zwanger zou worden met een goed resultaat dan zou ik het prima vinden maar die maandelijkse onzekerheid maakt mij gek. De dagen voor mijn NOD zijn vreselijk. Ik voel dan allerlei buikpijnen die op een menstruatie duiden, maar ik weet dat ik dat ook had toen ik eerder zwanger was. Het eerste lichte bloedverlies doet mij eveneens twijfelen, want bij mijn eerste zwangerschap had ik ook bloedverlies, wat een innestelingsbloeding bleek te zijn. Pas als pijn en bloedverlies echt toenemen, houdt het twijfelen op. Op naar de volgende ronde denk ik dan. Ik lees op dit forum ook dat vrouwen bezig zijn in ronde 9 voor kind 1 en dan besef ik dat al in ronde 49 zit voor kind 1……ik wil zo graag opgeven en een maand geen seks hebben want dan weet je tenminste zeker dat je ongesteld wordt….maar tegelijkertijd wil ik zo graag een kindje!
Hebben jullie dat ook dat je er zo mee bezig bent, dat je zo twijfelt over dat medische geklooi aan je lijf en dat je soms zelfs twijfelt of je uberhaupt nog wel een kindje zou willen? (en je dan daarover weer schuldig voelt)
groeten,
Beppie4