mijn hart huilt....

[ANONYMOUS_USERNAME]

hallo lieve meiden,

Net belandde ik op het forum van verlies en verdriet. daar las ik wat verhalen van ouders die hun kindje zijn verloren om welke reden dan ook. Vreselijk, mijn hart huilt en inmiddels zijn de echte tranen weer droog.
Ik ben zo dankbaar dat wij 2 gezonde kinderen hebben, dat alles goed is en gaat. Ik neem dat vaak voor lief, maar niets is vanzelfsprekend.
Ik heb zo'n diepe bewondering voor de ouders die een dergelijk verlies meemaken of hebben moeten meemaken. Onvoorstelbaar..........

Is wel niet de plek hier, maar laten wij, als ouders van gezonde kinderen, ook stilstaan bij ouders van kindjes die niet meer leven.....

Zelf heb ik een miskraam gehad met 6 weken zwnagerschap, was al erg verdrietig omdat je je toch instelt op het krijgen van een kindje. Ik had toen al een zoontje. Nu hebben we een zoontje erbij en deze zwangerschap was niet echt onbezorgd, maar dat was alleen in het begin. Toen ik eenmaal de 6 weken voorbij was, kwam mijn vertrouwen weer wat terug.

Lieve meiden, hele fijne dagen en dit moest ik even kwijt.

Liefs, Misja, mama van Thijmen ( 3 jr) en Marten ( 13 weken)

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Misja,

Ik vind dat je helemaal gelijk heb. Wij mogen zeker gelukkig zijn met onze kleine wereldwonders en het is zeker niet vanzelf sprekend je neemt geen kinderen maar je krijgt ze. Ik wens ook iedereen die iets naars heeft meegemaakt heel veel sterkte toe. En natuurlijk allemaal een fijn kerstfeest.

Liefs Nancy en Tiara (3.5 maand)

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Als er één iemand beseft dat het krijgen van een baby een wonder is, dan ben ik dat idd wel: twee jaar geleden hebben wij een tweeling verloren na 28 weken zwangerschap. Buiten het gigantische verdriet wat je hebt,  moet je ze  namen geven, aangeven bij de burgelijke stand, meteen weer aangifte van overlijden doen, een crematie regelen etc etc.
Nu hebben wij 4 maanden geleden een pracht van een zoon gekregen waar we echt dolgelukkig mee zijn!
Tegelijkertijd besef ik nu eigenlijk pas wat ik toen verloren heb. Het verdriet was toen (en uiteraard nog steeds) erg groot , maar nu is het eigelijk nog erger omdat je bij alles wat onze zoon doet, je jezelf afvraagt hoe dat bij onze tweeling gegaan zou zijn. Ook ben ik super bang dat er iets gebeurd waardoor we onze zoon zullen verliezen. De engste scenario's spoken door mijn hoofd.
Twee jaar geleden heb ik bij een psycholoog gelopen door alles wat er gebeurd was  en ben daar mee gestopt toen ik weer zwanger was omdat ik vooruit wilde kijken, maar nu ga ik weer contact met ze opnemen, want alleen komen we er niet uit..........

Cissy mv Fabio

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

hoi Cissy,

Wat vreselijk voor jullie. En wat goed van jullie om hulp hierbij te zoeken. Ik heb zulk diep respect en verwondering voor jullie. Afschuwelijk om dit te moeten meemaken. Zo oneerlijk ook. Kan me heel goed voorstellen dat je dit niet alleen kunt en echt hulp moet hebben.
Ook kan ik me heel goed indenken dat   juist het hebben van een gezonde zoon je nog eens extra hard met de neus op de feiten drukt.

Ik wens jou en je partner erg veel sterkte en nogmaals, ik heb diep respect en bewondering voor jullie. Ik leef mee.

Liefs, Misja