Mijn innerlijke stress waarschijnlijk oorzaak miskraam.....

A

ANONYMOUS_USERNAME

Lieve allemaal,

Ben inmiddels weer terug van vakantie.. heerlijk gehad en ben weer volop aan het werk. Pffff ik zit even in een dipje na een zeer lastig telefoongesprek met een zeer onredelijke klant die mij uit eindelijk voor alles en nog wat uitschold. Ik heb besloten het maar even van mij af te schrijven dus bij deze.

Van de buitenkant af schijn ik een zeer stabiel en sterk persoontje te zijn, de kalmheid zelve zegt men.  Vanaf mijn 25ste heb ik voor diverse jaren echter een emotioneel zeer zware traumatische periode gehad wat uiteindelijk leidde tot zelfs diverse hartklachten. De cardioloog waar ik nu sinds 2 jaar bij loop  adviseert mij een hartoperatie gevolgd door de  implantatie van een  pacemaker. Relatie lichaam/geest wordt niet snel door cardiologen gelegd, maar  gelukkig heb ik  nu een cardioloog in Maastricht gevonden die mijn innerlijke stressgehalte wel als relatie ziet als oorzaak, ik sta nu voor behandeling op de wachtlijst... en die zijn altijd erg lang... sta al sinds januari op de wachtlijst  :-(

Het schijnt dat mijn stresshormoon in stress-situaties toe kan nemen tot wel 17x de adrelaninestoot die een topsporter krijgt waardoor ik o.m. hartslagen krijg van wel 350 slagen p/m. Pffff... zonet had ik dat dus ook.

Tijdens mijn zwangerschap is het vruchtje overleden toen ik 6 ½ week was..... exact met 6 ½ week had ik dus zo'n zelfde hartklopping. Tijdens de curretage heb ik aan de gyn. gevraagd of een hartklopping een  oorzaak kon zijn, hij antwoordde dit toen ontkennend. Inmiddels weet ik dus dat  stressgehalte de waarschijnlijke oorzaak  is van mijn hartkloppingen en zelf ben ik er haast wel van overtuigd dat dit ook de oorzaak is van mijn miskraam. Op zich heerlijk om de oorzaak te weten, ik doe er dan ook alles aan om mij zoveel mogelijk te ontspannen, doe bijv ook veel aan Yoga. Echter sommige situaties kan ik gewoon niet omzeilen, het leven gaat nl. ook gewoon door, ik werk voor mezelf en ik kan niet altijd voorkomen dat ik niet in de stress schiet! Vooral niet als zo'n klojo mij onterecht de huid vol scheld terwijl ik toch echt altijd mijn uiterste best doe aan alle verwachtingen te voldoen. Na het gesprek ben ik naar boven gerend en ben in huilen uitgebarsten..... volgende week is nl. mijn nod en mocht het deze maand goed zijn gegaan dan heb ik nu al het gevoel dat door dit gebeuren opnieuw mijn kansen verkeken zijn....... Dat gevoel heb ik nu eenmaal.

Jullie snappen wel dat ik mezelf dus een beetje gek aan het maken ben, a.s. donderdag heb ik  de check-up afspraak na de curretage met de gyn.... ik ben bang dat hij mij zal zeggen dat ik moet wachten met zwanger worden totdat mijn hartproblemen verholpen zijn.. waarmee mijn eigen cardiologe dus bedoeld pacemaker/hartoperatie.. Volgens mijn eigen cardiologe overigens mag ik wel gewoon zwanger raken... Pfffff, ik voel mij gewoon erg triest op het moment, bah, het ging allemaal net zo lekker......

Sorry voor het lange verhaal hoor moest het gewoon eventjes van mij afschrijven, het lucht ietjes op, ik ga nu weer even naar boven, nog even het restant tranen eruit gooien.

Liefs,
Brigitte
 
Hi Birgitte,

Wat een toestanden zit je allemaal in zeg. Jeetje meid wat kan je je toch belabberd voelen he, goed dat je het even van je afschrijft, ik hoop dat het al een beetje oplucht. Ik kan me goed voorstellen dat je je bijzonder druk maakt en dat je het gevoel hebt dat die hartkloppingen de oorzaak zijn van je mk. Jouw situatie is wel anders maar in principe kan het nooit zijn dat jij zelf schuldig bent aan een mk zeker niet in zo'n vroeg stadium. Het embryotje volgt zijn eigen weg en eigen patroon ongeacht wat jij doet (te grote druk door te heftig inspannen door sport of zwaar tillen zijn niet goed maar ook dan). In de meeste gevallen gaat er iets mis in de celdeling oid. Dit is nooit jouw schuld, dus alsjeblieft niet meer boos zijn op jezelf. Je lichaam doet echt haar best daar ben ik van overtuigd.

Ik hoop dat je snel in wat rustiger vaarwater komt. Het is wel erg vervelend dat die twee dingen, het zwanger worden en die operatie, zo dicht bij elkaar komen. Bespreek je angsten nog eens duidelijk met je gyn, ik hoop dat jullie er dan uitkomen. Moet toch haast wel.

Sterkte en schrijf het lekker van je af, we zijn er voor je. Ennuh voel je niet triest hoor, iedereen hier kamt zo nu en dan met de gevoelens die jij omschrijft, het is zo begrijpelijk!

Liefs,
Daantje
 
Hee Brigitte
Goh hee ik schrik hier best van. Had het al eerder gelezen dit maar dat is dus júist mijn schrikreactie. Geen woorden kunnen vinden. Dan denk ik er af en toe aan en beginnen de woorden zinnen te vormen en zo plaats ik dus nu een berichtje voor je. Ik kan me voorstellen dat een hartkwaal geen pretje is. Ik heb één jaar lang na het overlijden van mijn vader en nog een paar nare dingen, ook een soort van hartkwaal gehad. Mijn hart sloeg over en dat 24 uur per dag. Ik kreeg toen medicijnen maar durfde dat niet aan. Je wil niet weten hoe ik me voelde toen ik na een jaar merkte dat mijn hart weer normaal deed. Een paar jaar later kreeg ik een 'vibrerend hart' maar na het spreken van de ha scheen dat vaker voor te komen bij mensen tussen de 25 en 40 jaar. Dat duurde op dat moment 5 minuten maar het leek wel een uur. Van mij ging het over dus maar bij jou blijft dit als je in de stress schiet!! Je weet gelukkig zelf heel goed hoe je er mee om moet gaan. Ja, ik heb echt respect voor je, ik vindt dit geen eitje. Ik hoop dat er ooit iets voor je gevonden wordt om dit tegen te gaan. Voor nu....heel veel sterkte en niet te veel stress!!

liefs Jeannette
 
Hi lieve meiden,

Bedankt voor jullie reacties. Tja, ik heb er al best mee leren omgaan hoor, vooral psychisch viel mij dit nl. erg zwaar, ik bedoel het is geen wondje aan je vinger, we hebben het over de motor die je levend houdt. Vooral tijdens al die onderzoeken, verschrikkelijk, er  kwamen  echt pure doodsangsten bij, tja en als dan dit de oorzaak schijnt te zijn (alhoewel dit dan nog wel daadwerkelijk onderzocht dient te worden) kun je je voorstellen dat dit mijn gemoedstoestand niet echt ten goede kwam.

Nu gaat het al veel beter, de opluchting dat er dus lichamelijk niets gevonden is heeft mij dit leren verwerken en vanaf toen eis ik van mezelf alles van de zonnige kant in te zien!  Kon nl. nogal zwartkijken, maar het is gewoon dat je je zegeningen moet tellen!

Na mijn miskraam  was mijn enige angst dat ik weer terug zou vallen in  dat zwarte gat, gelukkig is dat  niet gebeurd en ben ik zonnestraaltje zelve  ..

Ben net overigens bij de gyn. geweest voor nacontrole. Hij meldde dat uit het onderzoek van het vruchtje is gebleken dat het bij de aanleg al verkeerd is gegaan. Is voor mij een enorme geruststelling omdat het dus niet zo schijnt te zijn dat mijn hartklopping hier de oorzaak van is. Ik heb hem (op jouw advies  Daan... dank je! ) e.e.a. hierover uitgelegd en jeetje hij vroeg  mij  wel gelijk of een abnormale  adrenalinestoot en/of het stresshormoon hiervan de oorzaak was. Ik heb hem uitgelegd dat ik hiervoor nu dus onderzocht ga worden door een cardioloog die wel deze link legt.

Hij adviseerde mij te wachten met zwanger worden totdat e.e.a. goed en wel was uitgezocht omdat het mogelijk is dat ik hiervoor hormoniale dingen krijg toegedient. Tja, ik ben van mijzelf een vrij eigenwijze en heb hem eerlijk uitgelegd dat ik dat niet doe. Ik zie nl. wel hoe het loopt want als ik mijzelf deze beperking opleg komt dat zeker mijn gemoedsrust niet ten goede. De enige reden dat ik moet wachten heeft overigens met de bevalling te maken, die voor mij dan misschien  een stress-situatie kan zijn. Pff, ja dat zie ik dan wel weer hoor! Ik  ben er nl. zelf al van overtuigd dat ik die stress zeker wel aan kan en zo niet dan zijn er altijd nog andere oplossingen als bijv. een keizersnee toch?? (Jeetje, ben  nog geeneens zwanger hahaha).  

Ik kon het hem dus wel redelijk duidelijk maken waarom ik niet wacht, we hebben hierop wel afgesproken dat  als ik weer zwanger mocht zijn ik bij hem langskom voor in ieder geval een echo rond de 7  Ã  8 weken en  zolang bij hem onder behandeling blijf staan... daar kon ik wel mee leven .  

Dus ja ik ga weer volop aan de slag, komende week is weer spannend want a.s. dinsdag is mijn nod. O ja, hey Costa... dat gevoel van de woorden niet kunnen vinden, ik begrijp dat volkomen hoor, ik baal er vaak als een stekker van dat ik niet vaak reageer op al die treurige en trieste berichtjes die je hier vaak ziet. Vaak begin ik wel met schrijven, maar dan komt er gewoon niets goeds uit en haal ik het weer weg, de woorden kan ik dan niet vinden. Maar toch wel even bij deze, ik leef met jullie allemaal mee hoor en Daan die kleine in jou slaat zich overal doorheen hoor! Over een paar maandjes mag jij deze gezonde meid of knul lekker in je armen houden!

Lieve groeten,
Brigitte
 
Hoi Brigitte,

Wat een lang verhaal maar wat triest en meid wat maak jij toch allemaal mee zeg.
Petje af hoe je hiermee omgaat hoor.
Hoop dat je gauw weer zwanger zult zijn en dat het goed gaat dan.
Dan is toch het enige wat wij allemaal willen!
Meid hou je taai en doe je best ( natuurlijk samen met je partner he')

groetjes astrid
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan