Dit verhaal ken ik heel goed, omdat ik zelf ook niet naar mijn vader wilde. Overigens om dezelfde redenen, al waren er geen kadootjes. Ik kwam ook altijd huilend thuis, omdat het dus vaak geen fijne bezoekjes waren.
Mijn moeder voelde zich echter verplicht ivm de rechtzaken die al gevoerd waren.
Een kind van 10 weet heel goed wat hij wil. Praten met vader zal niet helpen. Ik raad aan om contact op te nemen met kinderbescherming en je zoon met hen te laten praten. Dat kan helpen om af te dwingen dat je zoon niet meer verplicht naar zijn vader hoeft. Ook kunnen zij assisteren in het contact tussen je zoon en zijn vader, mocht je zoon wel contact willen.
Onthou vooral, jij bent niet verantwoordelijk voor een goede relatie tussen je zoon en zijn vader. Dat je zoon hiermee naar jou toekomt, is omdat hij jou vertrouwt en jouw bescherming nodig heeft. Dat is zwaar en dat kan je niet alleen. Het lastige is hierbij is de wet die vaak dwingend is.
Mocht kinderbescherming niet kunnen helpen, onthou dan: Vanaf 12 jaar oud mag je zoon zelf beslissen. Als hij dan niet wil gaan, hoeft hij niet meer te gaan. Dat duurt nog twee jaar, maar het kan een fijn vooruitzicht zijn voor je zoon.