Mijn man en zijn kinderen

M

Minty

<p>hallo, sinds kort schrijf ik hier op het forum in de categorieën zwanger worden, heel leuk!</p><p>echter ben ik al een tijdje op zoek naar een manier om wat andere dingen van me af te schrijven en bedacht ik zojuist dat ik dat hier ook wel bespreekbaar kan maken.</p><p>Mijn vriend en ik zijn al heel wat jaartjes samen. Om het weekend wonen zijn kinderen ook bij ons. De band met zijn ex is prima en de kinderen hebben ook respect voor mij. Toen ik ze leerde kennen waren ze nog jong, 5 en 7 maar inmiddels zijn het pubers. Over het algemeen gaat het best goed, maar ik kan zeggen dat ik het er soms heel erg moeilijk mee heb. Vandaag is zo’n dag dat het huilen me nader staat dan het lachen. </p><p>Omdat mama best een eindje hier vandaan woont hebben ze hier geen vriendjes. Wij zijn ook pas verhuisd naar een nieuwe stad. Ze nemen niet de moeite om naar buiten te gaan en zijn weinig actief. Ik stoor me daar zooo ontzettend aan dat het voor mij vaak vervelender is dan voor hen. Dan probeer ik ze de hele dag te vermaken, maar ze willen niets wat ik voorstel en komen ook niet met ideeen. Iedereen wordt er chagrijnig van, maar blijft erin hangen en ik zit me de pleuris te vervelen omdat ik me schuldig voel. Dan kook ik iets wat iedereen lekker vind, maar wordt er met een lang gezicht 1 hap naar binnen geduwd en dan is de honger over, maar wel klagen over honger daarna enz. </p><p>We hebben beide regels en zitten op een lijn wat dat betreft maar omdat ze er maar zo weinig zijn wordt dat elke keer zo’n strijd en dat vind mijn vriend vervelend. Als ze na twee weken weer komen begint t hele verhaal weer opnieuw! Ook als we de keren daarvoor wel consequent zijn geweest.</p><p>sorry voor mijn klaagzang maar ik moet het af en toe gewoon even kwijt ?</p><p>Nog meer mensen in zo’n soort situatie?</p>
 
Hoi,
Ja pubers zijn lastig maar hebben (volgens mij) nog steeds een planning nodig. Waarom plan je niet een uitje voor de volgende keer dat ze komen? Ik denk wel dat je weet wat ze leuk vinden dus kan je iets bedenken om erop uit te gaan. 
Me vriend is ook laatst verhuisd en ik heb/had helemaal niks met deze stad en gingen niet wandelen met onze dochter. Me vriend en ik gingen er meer uit en door de stad lopen en kwamen zo erachter dat deze stad nog niet zo slecht was. 
Ik weet niet hoe het zit met huisdieren maar een hond "dwingt" je eigenlijk om naar buiten te gaan. Wel op een leuke manier.
 
 
Hoi Minty,
ik vond mijn puberteit vreselijk! Al dat gezeur van ouders over mee moeten, moeten eten en het ‘gezellig’ moeten hebben.. bah! (Ik ben nu 25?) 
toen ik op mijn 21e uit huis ging werd de relatie met mijn ouders veel beter. Mijn zusjes waren ook van die echte pubers. Af en toe zijn ze liever bij mij thuis dan bij onze ouders. Dat hoort denk ik echt bij het puberen. 
Mijn moeder kwam wel eens met de handen in het haar bij me over wat mijn zusjes nu weer deden... 
Als ik in jou schoenen zou staan zou ik niet teveel vragen van de kinderen. Nodig ze uit om samen wat te doen, maar dwing ze niet. Van gedwongen gezelligheid word het nooit leuk is mijn ervaring. Zorg dat jij en je vriend het fijn hebben. Ga met hem op stap, de jeugd kan echt wel een paar uurtjes zonder je?. Daarmee krijgen jullie allemaal lucht. Ik denk dat als de kinderen zien dat jullie plezier hebben, zij vanzelf een keer aansluiten.
voor wat betreft eten zou ik het in overleg met ze doen. Wat vinden ze lekker? Waar heb jij vandaag zin in? Misschien een beetje kinderachtig, maar daarmee word eten denk ik weer iets waar naar uitgekeken word. En als je commentaar krijgt op je kook kunsten is het antwoord vrij eenvoudig: als je het beter kunt mag jij het een keer proberen! Wees op die manier iets minder de ‘strenge stiefmoeder’ en iets meer het gezelligheidsmens dat je (denk ik) bent. Dingen forceren heeft geen nut... 
Veel succes! Puberteit gaat een keer over en mijn ervaring is dat daarna relaties een stuk beter worden?
 
Dankjewel voor jullie reactie!
Dat is inderdaad wat ik doe MarritA, ik bied “activiteiten” aan maar dwing ze niet iets te gaan doen. Soms zeg ik ook: “kom trek je schoenen aan, we gaan nu .. doen” en meestal gaan ze dan zonder morren mee. Dan hebben we t er ook over dat ze niks doen en blijkbaar vinden ze dat fijn en doen ze graag niet veel in het weekend. Maar aan het eind van de dag willen ze dan vanalles doen, maar weten nooit wat ? en dan wordt het naar. Mwehh noem ik t altijd haha.
denk inderdaad echt puber gedrag. Over het eten laat ik ze vaak kiezen tussen 3 gerechten en dit was unaniem het gerecht dat ze wilden ? soms laat ik ze koken, dan is het ook goed voor ze, maar wel ongezond ?
ik ben absoluut geen strenge stiefmoeder en ook nooit geweest. Wij hebben duidelijke grenzen en zijn consequent, maar ze hebben hier alle ruimte en vrijheid. En mijn partner is degene die over de opvoeding gaat, daar houd ik me helemaal buiten.
Het probleem ligt ook meer bij mij denk ik. Ik voel me schuldig als ze zich vervelen en ik heb het gevoel dat ze vanalles van mij verwachten. Omdat ik daar zoveel mee bezig ben lijkt het net alsof ik mijn hele leven opzij moet zetten als zij er zijn, terwijl niemand dat blijkbaar van me verwacht.
Zelf hebben mijn broer en ik de pubertijd een beetje overgeslagen dus heb dit ook nooit meegemaakt. Wij hadden zelden woorden met elkaar, werden het altijd wel eens door te praten. Ik kan dan ook echt zo slecht tegen geschreeuw en gooien met deuren enzo ??
 
 
 
Soms kan het ook gewoon heel erg fijn zijn om even je gedachten te uitten en je hart te luchten. 
Het is misschien een beetje bot, maar je hoeft je niet schuldig te voelen als ze zich vervelen. Iemand zei ooit eens tegen me: soms is verveling wel even goed. 
Maar waarschijnlijk hebben ze vanalles. Telefoons, computers, spelletjes het ontbreekt ons tegenwoordig aan niks. Ze maken zelf een keuze om wel of niet iets te doen. Probeer het schuldgevoel van je af te zetten. Je hebt er (waarschijnlijk) alleen jezelf mee... 
en probeer het nog eens met man te bespreken. Misschien kan hij iets doen om jouw gevoel te veranderen?
 
Hoi 
Lijkt veel op wat wij mee maken. De kinderen van mijn man 15 en 10. Willen niets. Komen om het weekend hier en als ze binnen zijn is het gelijk achter de telefoon. We vinden dit beide er vervelend. Ook om dat wij heel anders daar in zijn. 
Vorige week hoorde van ex dat de kinderen niet meer willen komen, dit hadden we wel een beetje verwacht. Maar nu de vraag wat gaan we doen. Van ons hoeft het verplichte niet. Als hun niet gelukkig zijn waarom zullen we ze moeten dwingen?  Al komen ze maar af en toe wie weet gaat het dan beter met ze. Maar ex is het er niet mee eens. Er is niet makkelijk met haar te praten. We willen alleen het best voor ze. We hopen dat we er uit komen.
 
Hoi, 
ik heb een stiefdochter van 10, en precies het zelfde. Zodra ze een weekend hier is gaat ze gelijk op haar telefoon na een uurtje moet ze de telefoon weg leggen en dan komt er dikke drama. Hier is het ook zo als ik alleen met haar ben dan scheld ze me uit en heeft ze totaal geen respect voor mij.m, en zodra mijn man dan thuis is doet ze weer lief en aardig. Ik kan hier heel slecht tegen. En ga proberen om haar maar lekker te laten. Ik we hebben nog 2 kids van 4 en 1 en die geef ik dan wel mijn aandacht. En wil niet door haar dat ik chagrijnig word en de rest van de dag er ben. Ik zet me er over heen maar daarom knaagt het wel erg aan mij. Als ik er over begin tegen mijn man krijg ik het antwoord zo doet ze nooit als ik er bij ben. Nee als jij er bij bent dan nergeert ze mij compleet. Heeft iemand hier tips hoe ik het beste ee mee om jan gaan ? 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan