mijn moeder overleden

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal,

In januari is heel onverwachts mijn moeder overleden. Anderhalve week later kwam ik erachter dat ik voor het eerst  zwanger was. Hoewel ik heel graag zwanger wilde worden vond (en vind ik het nog steeds wel eens) ik het heel moeilijk om hier mee om te gaan. De eerste maanden van mijn zwangerschap heb ik er eigenlijk niet van kunnen genieten. Ik was erg angstig. Het gevoel dat je wereld onder je vandaan kan verdwijnen in een seconde zorgde ervoor dat ik eigenlijk nergens meer vertrouwen in had.
Inmiddels ben ik 26 weken zwanger en gaat het genieten nu veel beter. Maar er blijven hele moeilijke momenten. Na een echo wil ik toch het allerliefste aan mijn moeder vertellen dat het goed gaat en dat ze een kleindochter krijgt.
Ik vind het heel moeilijk om aan andere mensen uit te leggen wat het met je doet, aan de ene kant het grootste verdriet te moeten verwerken en aan de andere kant het grootste geluk.
Ook ik heb veel domme reacties gekregen van mensen die het niet begrijpen en maar vinden dat ik maar gelukkig moet zijn met mijn zwangerschap. Helaas werkt dit niet altijd zo.
Gelukkig heb ik een hele lieve man en vader.

Groetjes
 
Hoi Reisa,

Wat ontzettend naar voor je joh! Ik weet heel goed wat je voelt want ik heb precies hetzelfde meegemaakt. Van mij is het inmiddels 2 jaar geleden maar het doet nog steeds pijn. Mijn moeder wist dat we bezig waren om zwanger te worden maar dat gaat bij mij niet zo makkelijk en ik zat aan de hormonen. Op de dag voor mijn moeder overleed zei ze al dat ze geen zin meer had om verder te leven (ze lag al een tijd in het ziekenhuis en haar onderbeen moest eraf) Ik was heel verdrietig en zei haar dat mijn eventuele kinderen toch ook een oma moesten hebben. Het enige wat ze deed was mijn hand pakken en hem vasthouden. Volgens mij voelde ze dat ik al zwanger was ofzo. Die nacht is ze overleden en ik was ontroostbaar. Twee weken later kwam ik erachter dat ik zwanger was. Wat er dan door je heen gaat is met geen pen te beschrijven. Je bent blij vanwege de zwangerschap maar intens verdrietig dat je het niet met je moeder kan delen. Maar op de één of andere manier heb ik steeds het gevoel gehad dat ze het geweten heeft en dat ze nu ergens samen met mijn vader (want die is helaas ook al overleden) op een wolkje toekijkt   Mijn zoontje is inmiddels bijna 17 maanden en iedere keer denk ik bij mezelf "goh, hadden pa en ma en maar kunnen meemaken, wat zouden ze trots zijn" Nogmaals meid, ik weet precies hoe je je voelt. Het doet zo'n pijn! De kraamverzorgster adviseerde mij om een foto van mijn zoontje op het graf van mijn ouders te zetten of naast hun graf te begraven zodat hij bij hun zou zijn. Ik heb dat niet gedaan want ik vind dat een eng idee maar misschien is het wel wat voor jou. Ik wens je onwijs veel sterkte en probeer toch te genieten van je zwangerschap ook al valt dat misschien niet mee.

Veel liefs van Nanda
 
hoi reisa,
ik herken je verhaal,
ik ben zelf anderhalf jaar geleden mijn moeder   verloren, onverwachts.
het is het meest ergste wat ik ooit heb meegemaakt, wat een verdriet he.
ik ben   5maanden daarna zwangergeraakt en heb nu een dochtertje van 7weken, ontzettend leuk , en gen iet er ook onwijs van , maar het verdriet wordt er echt niet minder om(die reactie krijg ik regelmatig van mensen).
het is ontzettend moeilijk want had zo graag gewild dat ze dit ook mee zou maken, maar helaas.
meid ik wens je heel   veel sterkte en probeer even goed van je zwangerschap tegenieten,
ik heb zelf sterk het gevoel   datme moeder altijd bij me is en vanaf boven ook alles mee maakt, het geeft me een klein stukje troost.
maar het gemis zal altijd blijven!
liefs renate&roxanne
 
hoi meiden,

pfff kippenvel bij het lezen van jullie verhalen,
natuurlijk gaat de pijn van het missen van je vader/moeder of beiden NOOIT over!
hoe kunnen mensen in vredesnaam denken dat de komst van een kindje dat
verdriet weg kan nemen. Natuurlijk wil je de vreugde van je eigen kind met je ouders delen en ook dat gaat nooit meer over, haar of zijn eerste stapjes, eerste woordjes, dat  zijn toch de momenten die je meteen met je ouders wilt delen.
Ik kan me niet eens voorstellen hoe het moet voelen dat niet te kunnen.
Ik heb dit (nog) niet meegemaakt, maar ja ook ik kom er ooit voor te staan natuurlijk (moet er niet aan denken overigens)
Ik wens jullie alle sterkte van de wereld toe, want tja: je ouders zijn altijd te jong, ook al sterven ze nog zo oud toch???

liefs sandra
 
Hoi,

Heel erg herkenbaar...
Mijn moeder is vorig jaar oktober overleden en ik ben nu bijna 26 weken in verwachting van mijn eerste kind.
Het overlijden van mijn moeder heeft een diepe impact geslagen in mijn leven en nadat ik ontdekte dat ik zwanger was, ben ik even helemaal ingezakt.
Ik had deze zwangerschap ook graag met mijn moeder willen delen.
Ikzelf ben uitgerekend op 11 november...de datum valt precies tussen de verjaardag van mijn vader en hun huwelijksdag in...
Over 12 dagen is mijn moeder's 67e verjaardag...tenminste als zij nu nog geleefd had en daar zie ik toch wel als een berg tegenop.
Vorige jaar hebben wij met het hele gezin haar laatste verjaardag gezamelijk gevierd en die blik in haar ogen zal de rest van mijn leven in mijn geheugen gegrift staan.

Het verdriet gaat nooit over...alle kleine dingetjes herinneren mij aan mijn moeder...de eerste verjaardag zonder haar, de eerste kerstdagen en oud en nieuw zonder haar...Moederdag....en nu...mijn eerste kind.

Ik wens je heel veel sterkte met het verwerken...en neem van mij aan dat het goed is om je van tijd tot tijd eens lekker te laten gaan want ook dat doe ik nogsteeds.

Groetjes Marlene
 
Hi,

Heel herkenbaar. Ik ben van het april forum. (6 april 2005 ben ik bevallen van mijn zoontje Bowdy). Mijn vader is 12 juni vorig jaar overleden aan een hartinfarct. Een maand later was ik zwanger. Zeker de eerste 4 maanden heb ik niet kunnen genieten van mijn zwangerschap doordat ik veel verdriet had van de plotselinge dood van mijn vader.

Ik baal er nog steeds van dat mijn vader nooit mijn zoontje heeft mogen aanschouwen. Toch blijft dat balen........hij zou zeker trots geweest zijn op Bowdy en op mij.

Praat veel over je moeder..........dit helpt beter bij de verwerking. Zelf kan ik heel goed over mijn vader praten.

Sterkte met de rest van je zwangerschap
(en denk maar zo.........je moeder weet heus wel dat je zwanger bent en leeft met je mee....alleen niet lijfelijk).
 
Hallo.

Helemaal geen troost denk ik... mijn moeder is 20 jaar geleden gestorven en het doet nog steeds pijn!!!! Ik heb een zoontje van 3 en en ben nu van de 2 zwanger en ik mis haar nog steeds ontzettend. Zeker op deze momenten... want wees eerlijk... dat zijn de momenten dat je je moeder erbij wilt hebben...

Het slijt allemaal wel dames maar sommige dingen zullen nooit minder worden, helaas!!

Veel sterkte allemaal....

Liefs Daniëlle
 
Ook hier herkenning.
Ik was 15 weken zwanger van mijn 2e toen mijn moeder vorig jaar december overleed. Mijn dochtertje is nu 3 maand oud, en zou mijn moeders enige kleindochter geweest zijn. Elke keer als Mirthe wat nieuws ontwikkeld denk ik wat zou ma trots op haar geweest zijn en dan krijg ik weer tranen in mijn ogen. En ik weet zeker dat mijn moeder Mirthe's bewaarengeltje is, dat ze over haar waakt. Soms denk ik wel eens we waren gewoon te laat, dit omdat mijn moeder al een tijd ziek was en het er wel een keer aan zat te komen dat ze zou overlijden. We waren ook al 3 kwart jaar bezig om weer zwanger te raken wat niet lukte, en dat doet nog erg veel pijn. Maar ze wist dat ik zwanger was (dag van het testen) en ze wist hoe het zou gaan heten  als het een jongetje of meisje zou worden. Ik had gehoopt dat ik haar het geslacht had kunnen vertellen maar helaas mocht dat niet zo zijn.   De illusie dat ze de bevalling nog zou meemaken die had ik inmiddels al niet meer. En heel frapant, op de dag van de begrafenis, in de kerk, heb ik de eerste beweginkjes gevoeld, alsof het zo moest zijn....
De bevalling was  ook erg moeilijk, het moment dat we met mijn vader en mijn zus en zwager bij elkaar waren was heel intens. We hebben samen gehuild en gelachen, en dat doen we nu nog op bepaalde momenten.
Ik denk dat het nog heel lang moeilijk zal blijven bij alle bijzonderheden die we zelf en die de kindjes doormaken.
Ik heb niet van deze laatste zwangerschap kunnen genieten, en ik moet zeggen daar voel ik me tegenover Mirthe best wel een beetje schuldig over.
Maar je komt er wel doorheen, ik stond ook versteld van de kracht die ik in me had. Ik had ook alles tegelijk, ik kreeg ontslag van mijn werk en een week daarna overleed mijn moeder (na een lang ziekbed), ik kreeg kort daarop bi en ook nog zwangerschapssuiker, en ik had een verkoudheid waarbij ik 12 weken mijn stem kwijt was haha. Ik denk dat dat allemaal het effect was van het feit dat ik emotioneel helemaal in de put zat. Nouja die bi daar kamp ik nog steeds mee, maar de rest...

Ik zou zeggen geniet zoveel je kunt...het resultaat wat je straks krijgt.....

groetjes Christel mama van Bart en Mirthe
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan