<p>Hallo allemaal, <br />Ik wil graag even hier mijn verhaal kwijt en ik hoop wat steun en ervaringen van andere dames te krijgen.</p><p>Ik heb gisteren ontdekt dat ik zwanger ben. Ik ben 36. Het is helemaal ongepland en ik ben al 6 weken ver. Door mijn pil heen. Ik heb geen kinderen van mezelf maar wel een knappe en lieve bonuszoon van 11. <br />Mijn vriend is 48<br />Tijdens onze gesprekken over kinderen was mijn vriend nooit heel enthousiast omdat hij al wat ouder is maar hij zei wel: ik laat de optie open als jij het aangeeft dat je ECHT wilt op een gegeven moment. Zoals het leven gaat en we zijn allebei ZZp'ers en hebben we het super druk dus ik heb het ook wat op de lange baan geschoven.<br />Nu heb ik hem gisteren verteld dat ik zwanger ben. Hij reageerde niet boos maar ook niet enthousiast en hij zei: het is jouw keuze wat je ermee wilt doen. Hij was natuurlijk ook geschrokken en hij zei: dit past nu gewoon niet echt in ons leven en weer in de luiers en creche en en en… Dus hij kwam met allerlei argumenten waarom hij het niet zo ziet zitten. En dat begrijp ik natuurlijk wel. Mijn bonuszoon gaat volgend jaar naar de middelbare school dus nu weer een baby in huis schrikt hem af.<br />Ik worstel nu want ik heb altijd een voorstelling gehad van : als je aan je partner vertelt dat je zwanger bent dan is iedereen altijd blij en gelukkig. En dat is voor hem niet het geval en eerlijk gezegd voor mij nu ook nog even niet. Ik wil geen abortus want ik ben 36 en ja nu het gebeurt (zal wel een reden hebben) is dit misschien wel mijn laatste kans om moeder te worden, maar ik wil het kind ook niet in mij laten groeien met het gevoel dat hij of zij niet welkom is en zo voelt het nu wel. Ik merk ook helemaal niet dat ik zwanger ben, geen gevoelige borsten of geen misselijkheid, niks...</p><p>Waren jullie altijd zo blij en wat als je partner niet zo enthousiast is?</p>
Mijn partner is niet enthousiast over zwangerschap
- Onderwerp starter Gebruiker10210775
- Startdatum
Gefeliciteerd met je zwangerschap.
Ik snap het idee wat je in je hoofd had dat als een vrouw haar man verteld zwanger te zijn, dat iedereen blij en gelukkig is. Maar.. dat is dan in een situatie waarin je beide besluit om te proberen zwanger te raken. In jullie geval is het ongepland en moeten jullie denk ik beide aan de situatie wennen. Geef het wat tijd en praat beide over jullie gevoelens hierbij.
Als jullie voor dit kindje gaan, dan groeit er echt geen kindje in je buik dat niet welkom is.
Ik snap het idee wat je in je hoofd had dat als een vrouw haar man verteld zwanger te zijn, dat iedereen blij en gelukkig is. Maar.. dat is dan in een situatie waarin je beide besluit om te proberen zwanger te raken. In jullie geval is het ongepland en moeten jullie denk ik beide aan de situatie wennen. Geef het wat tijd en praat beide over jullie gevoelens hierbij.
Als jullie voor dit kindje gaan, dan groeit er echt geen kindje in je buik dat niet welkom is.
Doe wat jij moet doen voor jezelf. Dit wordt jouw eerste kind. Als jij vindt dat je er klaar voor bent, dan moet je er ook voor gaan. Plus jr brnt door de pil heen zwanger geworden. THAT'S A SIGN GIRL!!
Hey! Ik had zelf hetzelfde maar dan met mijn ouders, die zagen het niet aankomen en moesten heel erg wennen aan het idee... jammer is dat want je gaat je er heel onzeker over voelen. Maar ik kan je verzekeren: dat gevoel gaat weg 
mn ouders zijn niet weg te slaan bij mn dochtertje en kibbelen zelfs over wie haar mag vasthouden. Geef het de tijd: je vriend is misschien ook geschrokken en ziet nu alleen maar beren op de weg, zeker omdat het ongepland is moet hij misschien aan het idee wennen.
mn ouders zijn niet weg te slaan bij mn dochtertje en kibbelen zelfs over wie haar mag vasthouden. Geef het de tijd: je vriend is misschien ook geschrokken en ziet nu alleen maar beren op de weg, zeker omdat het ongepland is moet hij misschien aan het idee wennen. Dankjewel dames voor jullie lieve reacties...Doet me goed! Ik moet het waarschijnlijk gewoon wat tijd geven en even wat rust nemen en kijken hoe het over een paar dagen voelt. Ook voor hem!
Gefeliciteerd met je zwangerschap!! Ik snap het ergens wel. Ik ben 37 en mijn partner is net 49. We proberen al meer dan een jaar actief om zwanger te raken (inmiddels lopen we bij een fertiliteitskliniek). Mijn partner heeft twee kinderen uit een vorige relatie. Hij wil net zo graag een kindje als ik, maar hij ziet echt op tegen de gebroken nachten en de drukte. Je bent gewoon iets meer gebonden met een kleintje in vergelijking dan met tieners. Ik denk dat het even tijd bij hem nodig heeft..
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Neem de tijd om eraan te wennen en bedenk goed wat je zelf wil.
Daarnaast iets kleins: bij ons was het wel gepland, maar mijn vriend reageerde ook niet zo enthousiast als je altijd in films of op plaatjes ziet. Het was snel gegaan en hoewel dus wel de bedoeling hadden we beiden niet verwacht dat het zo snel zou gebeuren. Dus wat ik hiermee bedoel te zeggen: het is niet altijd alleen maar glitters poepen en huilen van vreugde als je die positieve test hebt en het nieuws aan je partner vertelt. Mijn vriend zei zelfs "de kans dat het misgaat is toch heel groot?". Mijn vriend is ook wat ouder dan ik (43 en 28) en had het papa worden al min of meer opgegeven. Hij moest gewoon mega wennen aan het nieuws.
Ik denk, als ik je verhaal zo lees dat hij het aan jou laat nu en er ook evt voor open had gestaan bewust ervoor te gaan als jij dat echt graag zou willen, dat hij er ook echt gewoon aan moet wennen. En geef hem eens ongelijk, hij denkt gewoon aan de chaos die een baby weer met zich mee brengt. Maar als jij hem gelooft dat hij écht meent dat wat jij ook beslist hij achter je staat, vind ik dat al heel wat waard.
Een baby past nooit echt in je leven - niet op een negatieve manier bedoeld, maar er is altijd wel een reden te verzinnen waarom het niet zo goed uitkomt. Zoiets komt altijd op zijn pootjes terecht uiteindelijk. Luister goed naar jezelf, hoe zie jij je leven voor je - zeg - over 10 jaar? Wil je moeder worden? Houd het bij jezelf. En wat betreft de bonus zoon.. hij zal er wel aan wennen, als jullie besluiten het te houden. Mijn vader komt uit een gezin met 12 jaar verschil tussen hem en zijn jongste broertje en hij was he-le-maal gek op die baby toen hij geboren werd (hij heeft het er mijn hele zwangerschap over gehad, dat het moment dat ie zijn broertje in de wieg zag liggen en geluidjes hoorde maken het moment was dat hij wist dat hij later ook een vader wilde worden).
Succes!
Daarnaast iets kleins: bij ons was het wel gepland, maar mijn vriend reageerde ook niet zo enthousiast als je altijd in films of op plaatjes ziet. Het was snel gegaan en hoewel dus wel de bedoeling hadden we beiden niet verwacht dat het zo snel zou gebeuren. Dus wat ik hiermee bedoel te zeggen: het is niet altijd alleen maar glitters poepen en huilen van vreugde als je die positieve test hebt en het nieuws aan je partner vertelt. Mijn vriend zei zelfs "de kans dat het misgaat is toch heel groot?". Mijn vriend is ook wat ouder dan ik (43 en 28) en had het papa worden al min of meer opgegeven. Hij moest gewoon mega wennen aan het nieuws.
Ik denk, als ik je verhaal zo lees dat hij het aan jou laat nu en er ook evt voor open had gestaan bewust ervoor te gaan als jij dat echt graag zou willen, dat hij er ook echt gewoon aan moet wennen. En geef hem eens ongelijk, hij denkt gewoon aan de chaos die een baby weer met zich mee brengt. Maar als jij hem gelooft dat hij écht meent dat wat jij ook beslist hij achter je staat, vind ik dat al heel wat waard.
Een baby past nooit echt in je leven - niet op een negatieve manier bedoeld, maar er is altijd wel een reden te verzinnen waarom het niet zo goed uitkomt. Zoiets komt altijd op zijn pootjes terecht uiteindelijk. Luister goed naar jezelf, hoe zie jij je leven voor je - zeg - over 10 jaar? Wil je moeder worden? Houd het bij jezelf. En wat betreft de bonus zoon.. hij zal er wel aan wennen, als jullie besluiten het te houden. Mijn vader komt uit een gezin met 12 jaar verschil tussen hem en zijn jongste broertje en hij was he-le-maal gek op die baby toen hij geboren werd (hij heeft het er mijn hele zwangerschap over gehad, dat het moment dat ie zijn broertje in de wieg zag liggen en geluidjes hoorde maken het moment was dat hij wist dat hij later ook een vader wilde worden).
Succes!
Ook ik denk bij jouw verhaal: geef het de tijd en probeer in je hoofd alvast ruimte te maken voor de baby die op komst is.
Ik ben ook zzper en bijna 8 weken zwanger en ik merk nu al dat mijn prioriteiten gaan veranderen. Ik dacht eerder altijd: hoe moet dat in godsnaam allemaal met een babietje die verzorgd moet worden en aandacht nodig heeft? Wat bij mij enorm hielp voor rust en vertrouwen was een weekindeling maken wie wanneer voor de baby zal zorgen en wie wanneer kan werken. Met dagdelen werken is voor ons een uitkomst. Maargoed, dat is qua tijd en financieel. Emotioneel is een ander verhaal natuurlijk. Maar als jouw vriend al vader is en dit gaat goed met zijn drieën, past daar vast een kind van jullie samen bij. Die vaderliefde komt helemaal vanzelf en dan maak je er echt wel de ruimte en tijd voor.
Misschien zijn jullie gewoon even wat 'vertraagd' in de wolken! Dat ga je vast nog wel voelen.
Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Ik ben ook zzper en bijna 8 weken zwanger en ik merk nu al dat mijn prioriteiten gaan veranderen. Ik dacht eerder altijd: hoe moet dat in godsnaam allemaal met een babietje die verzorgd moet worden en aandacht nodig heeft? Wat bij mij enorm hielp voor rust en vertrouwen was een weekindeling maken wie wanneer voor de baby zal zorgen en wie wanneer kan werken. Met dagdelen werken is voor ons een uitkomst. Maargoed, dat is qua tijd en financieel. Emotioneel is een ander verhaal natuurlijk. Maar als jouw vriend al vader is en dit gaat goed met zijn drieën, past daar vast een kind van jullie samen bij. Die vaderliefde komt helemaal vanzelf en dan maak je er echt wel de ruimte en tijd voor.
Misschien zijn jullie gewoon even wat 'vertraagd' in de wolken! Dat ga je vast nog wel voelen.
Gefeliciteerd met je zwangerschap!