<p>Hoi ?</p><p>Ik denk dat mijn gevoelens komen omdat ik zwanger ben maar ik wil toch van me afschrijven. Het wordt een lang verhaal.. het zit ook al heel lang een beetje aan me te knagen. Wij zijn een klein gezinnetje van 3 en straks, in augustus, zijn we met z’n vieren. Twee dochters hebben wij dan. Ik heb weinig tot geen familie, mijn beide ouders zijn overleden en met de rest heb ik geen contact. Ik heb gelukkig wel een hoop andere mensen om mij heen. Ook heb ik 2 hele lieve schoonouders. Ik kan erg goed met ze en kom er graag. Ik merk dat ze ook gek zijn op mijn dochtertje van bijna 2. Wij hebben de luxe dat ik thuis kan blijven voor de kinderen. Dit vind ik niet per definitie altijd geweldig leuk maar ik vind het wel heel fijn om het zelf te mogen doen en heb het ervoor over en in mijn ogen vind ik: als je het kan dan moet je het doen. Dit neemt niet weg dat er behoorlijk zware dagen tussen kunnen zitten met een 2 jarige.. helemaal nu ik zwanger ben. </p><p> </p><p>De broer van mijn man en zijn vrouw hebben ook een kindje, een zoontje, bijna even oud als onze dochter en ook zij krijgen nog een baby die wordt geboren in juli. Zij hebben een compleet andere kijk op het opvoeden. Al voordat deze jongen geboren werd dwongen zij al een vaste oppasdag af bij mijn schoonouders. Eigenlijk zonder te vragen of ze het zelf wel leuk vonden om een vaste oppasdag te hebben werd deze er gewoon ingeschoven bij hen. Terwijl mijn schoonouders beide hebben aangegeven dit echt niet te willen. ik vind dat echt brutaal.. mijn schoonmoeder kan maar moeilijk nee zeggen.</p><p>Mijn beide schoonouders werken allebei nog maar hebben dit toch maar geaccepteerd. Die zorg komt met name terecht op de schouders van mijn schoonmoeder. Het kind wordt daar altijd gebracht op die dag, ook als beide ouders vrij zijn. De rest van de week gaat hij of naar de opvang of naar de andere opa en oma. Nu zij zwanger is en verlof heeft brengt ze haar zoontje nog steeds iedere dag weg. Mijn schoonouders hebben een mooi plekje op de camping om de drukte te ontsnappen en moeten wekelijks speciaal terugkomen om op hun kleinzoon te passen. Ook als zij niet hoeven te werken, en bijvoorbeeld ook op feestdagen als de oppasdag toevallig op die dag valt moeten mijn schoonouders terugkomen terwijl ouders zelf gewoon leuke dingen doen of in dit geval rust moeder uit want ze vindt de zwangerschap zwaar. <br />Ze brengen hem dan zo vroeg mogelijk weg, halen hem zo laat mogelijk op en eten als het kan dan nog even een hapje mee.Ook slaapt hun zoontje met enige regelmaat een nachtje bij opa&oma van beide kanten.</p><p>ik ken er niks aan doen maar ik vind hier iets van, sterker nog WIJ vinden hier iets van maar vinden dat wij vooral niet in de positie staan om ons hier mee te bemoeien. maar soms kijken wij elkaar thuis vol ongeloof aan: “hebben ze hem nu weer weggebracht?”. <br />i know niet helemaal netjes maar we zijn soms echt verbaasd over met welk gemak dat gemoeid gaat en mijn schoonouders maar als station worden gebruikt om hem op te vangen. </p><p>Ik merk aan mijn schoonmoeder dat ze het best aanpoten vindt en eigenlijk niet weet hoe ze het straks met een baby erbij moet gaan bolwerken. Ik zie ook dat ze het leuk vindt om haar kleinzoon vaak te zien maar dat ze het ook zwaar vindt en soms gewoon lastig om alles aan de kant te moeten zetten.</p><p> Het liefst neem ik het voor haar op als het in de groepsapp openlijk wordt opgedrongen. Als ik of iemand anders het tegen haar zeg bagatelliseert ze het een beetje maar vind ze het zelf soms ook wel een belasting. Ook merk ik dat de lol van het vrijwillig oppassen er een beetje af is doordat het voor het andere gezin een “moetje” is en dáár wringt de schoen een beetje voor mij.. Ze klaagde laatst dat ze onze dochter niet zo vaak zag (klopt, ik heb zelf namelijk niet zoveel behoefte aan een oppas) maar ik dacht dus leuk te zijn om voor te stellen dat ik haar dan 1 dag in de 2 weken een dagje kon komen brengen. Ik vind zo’n vrij dagje ook echt wel fijn een keer maar geen must maar dit deed ik voornamelijk voor haar maar mijn schoonmoeder gaf aan dat ze niet nog meer vaste dagen wil oppassen en dat ik best een keer van te voren mag vragen maar niks vast, wat ik snap dus nu kom ik samen met mijn dochtertje regelmatig op dezelfde dag dat haar neefje er ook is zodat ze ze beide ziet, ik blijf er dan bij om ook mijn schoonmoeder een beetje te ontlasten. </p><p>Haar reactie heeft er wel voor gezorgd dat wij eigenlijk liever niet meer vragen als we wel een keertje uit nood of een keer voor de leuk oppas nodig hebben om haar zo min mogelijk te belasten omdat we weten dat ze al zo vaak moet. Jammer want ik vind dat opa&oma zijn vooral ook leuk moet blijven!</p><p>Mijn man en ik zijn al heel lang niet meer samen weg geweest en we zijn nu bezig met een externe oppas die bij ons thuis komt (want ik heb gewoon zelf geen andere opties wat betreft oppas adressen, niet erg maar in geval van nood wel vervelend)</p><p>Nu lopen wij tegen het volgende aan wat wel een beetje de pot geroerd heeft. ik ga in augustus bevallen… ik zou niet weten waar ik mijn dochter naar toe moet brengen. De vriendinnen die mij kunnen helpen staan zelf ook op het punt om te bevallen dus wij moesten wel een beroep doen op mijn schoonouders. nu blijkt dat zij 2 vakanties achter elkaar hebben gepland in de periode dat ik moet bevallen en moet zeggen dat dát wel een beetje steekt. </p><p>Wij hebben nu echt moeten rondvragen waar onze dochter dan wel terecht kan en hebben gelukkig iets gevonden maar ik voel me er wel een beetje rot over. <br /><br />Sinds ik zwanger ben merk ik dat ik ook minder begrip heb voor mijn schoonzus. Ik tolereer haar minder. Dit geeft allemaal hele negatieve gevoelens die ik niet van mezelf herken. Ik weet alleen even niet meer of deze gevoelens wel eerlijk zijn en of het misschien meer steekt dat er door hen minder ruimte is voor onze dochter terwijl wij soms ècht in een lastig parket zitten. Ik weet dat ik weinig met de situatie kan… maar daarom gaf ik al aan.. even anoniem van me afschrijven! Heerlijk!</p><p>? fijne dag </p>
Mijn schoonouders
- Onderwerp starter Lelala
- Startdatum
..
Heel erg begrijpelijk
Maar waar maak je druk om ieder doet de opvoeding op haar of zijn manier.
En je kan toch spontaan x vragen zou je op ons dochtertjewillen passen of iets leuks doen dit omdat je aangaf wat zie ik der weinig.
Je kan het ook samen met je partner aan zijn ouders vertellen hoe het voelt.
Je kan aangeven wil jemiddagje wat leuks doen met die kleine en ons bijvoorbeeld dat ze kunnen zien dat bij jullieanders gaat
Maar waar maak je druk om ieder doet de opvoeding op haar of zijn manier.
En je kan toch spontaan x vragen zou je op ons dochtertjewillen passen of iets leuks doen dit omdat je aangaf wat zie ik der weinig.
Je kan het ook samen met je partner aan zijn ouders vertellen hoe het voelt.
Je kan aangeven wil jemiddagje wat leuks doen met die kleine en ons bijvoorbeeld dat ze kunnen zien dat bij jullieanders gaat
Goedemorgen,
Rot dat je je zo voelt! Ik denk dat het voor buitenstaanders erg lastig beoordelen is waar het probleem precies zit omdat het nogal een gecompliceerde situatie is en we jullie niet kennen. Persoonlijk denk ik dat er aan alledrie de kanten (bij je schoonouders, schoonzus, en jullie zelf) dingen zijn die anders/beter zouden kunnen of die je in ander perspectief zou kunnen plaatsen.
Dat laatste is best lastig, want het zit je al lang dwars en nu heb je ook nog eens hormomen die niet helpen. Ik merk zelf ook wel eens dat ik bepaalde negatieve gevoelens soms heel sterk heb (ook mbt mijn zwangerschap en schoonfamilie) en maar niet los kan laten, die ik op een later moment beter kan relativeren. Dat wil niet zeggen dat de gevoelens er niet mogen zijn maar ik zoek op dat moment bijvoorbeeld mijn partner op voor een knuffel en huil het even eruit en dan gaat het erna weer beter.
Ik vind dat je schoonouders bijvoorbeeld zelf verantwoordelijk zijn voor het aangeven van hun eigen grenzen en ook voor het maken van keuzes. Gek bijvoorbeeld dat ze aangeven jullie kleine weinig te zien maar tegelijk het gevoel geven dat meer oppassen er eigenlijk niet bij kan. Het kan niet allebei hè?
Daarentegen heb ik wel begrip voor de keuze van je schoonouders om vakanties te plannen. Het afgelopen jaar is voor veel mensen erg stressvol geweest. Voor je schoonouders is dat misschien ook wel zo. Vooral als ze het lastig vinden om nee te zeggen. Ik ben daar zelf ook enorm slecht in en voel me schuldig als ik te vaak mijn grenzen aangeef, ook al weet ik dat ik daar het volste recht toe heb. Mede daardoor sta ik zelf ook enorm te springen om er lekker tussenuit te gaan. Mijn eigen moeder heeft ook wat vakanties gepland staan op momenten dat ik haar graag om me heen zou hebben omtrent mijn zwangerschap, maar het is zo moeilijk om met iedereens kalender rekening te houden dat ik er begrip voor heb dat ze voor zichzelf heeft gekozen en weer even echt lekker gaat genieten. Daarbij: opa's en oma's die iets voor ons willen betekenen vind ik leuk, maar ik vind ook dat dat een privilege is en als ze een andere keus maken, is dat ook oké. Ik heb er zelf voor gekozen een kindje te krijgen, dus is het ook mijn verantwoordelijkheid. Mijn partner en ik redden ons wel.
Je schoonzus en broer zouden dan weer beter op de grenzen van je schoonouders kunnen letten, vooral als die het moeilijk vinden om nee te zeggen. Als ik het zo lees is het geen bewuste keuze van je schoonouders om minder belang te hechten aan jouw kind maar komt het meer door onacceptabel gedrag uit een andere hoek. Aan de andere kant: wie weet heeft je schoonzus het wel heel zwaar om een reden die je niet kent en kan of wil ze die niet delen omdat het erg persoonlijk is. De ene persoon en zwangerschap is de andere niet. Ik zit zelf nog niet eens in mijn derde trimester en ben fysiek weer heel snel moe en moet lang bijkomen van huishoudelijke taken en een te drukke agenda. Mijn schoonfamilie daarentegen wil nu de corona maatregelen afnemen allerlei activiteiten inplannen de komende weken terwijl we ook nog vanalles voor de baby moeten doen. Ik voel me enorm zeurderig als ik continu nee zeg of voorwaarden stel aan afspraken, maar als ik dat niet doe lig ik twee dagen in bed om bij te komen van een drukke dag of moet ik vrienden die ik al een jaar niet heb gezien teleurstellen. Als ze mijn grenzen vervelend vinden is dat jammer maar ze vragen mij ook nooit wat de reden is dat ik zo terughoudend ben.
Kortom je gevoel mag er zeker zijn en kan heel goed terecht zijn, maar ik zou toch ook proberen het te relativeren. Er zijn zo veel factoren die hierin meespelen en je hebt op de meeste erg weinig invloed.
Rot dat je je zo voelt! Ik denk dat het voor buitenstaanders erg lastig beoordelen is waar het probleem precies zit omdat het nogal een gecompliceerde situatie is en we jullie niet kennen. Persoonlijk denk ik dat er aan alledrie de kanten (bij je schoonouders, schoonzus, en jullie zelf) dingen zijn die anders/beter zouden kunnen of die je in ander perspectief zou kunnen plaatsen.
Dat laatste is best lastig, want het zit je al lang dwars en nu heb je ook nog eens hormomen die niet helpen. Ik merk zelf ook wel eens dat ik bepaalde negatieve gevoelens soms heel sterk heb (ook mbt mijn zwangerschap en schoonfamilie) en maar niet los kan laten, die ik op een later moment beter kan relativeren. Dat wil niet zeggen dat de gevoelens er niet mogen zijn maar ik zoek op dat moment bijvoorbeeld mijn partner op voor een knuffel en huil het even eruit en dan gaat het erna weer beter.
Ik vind dat je schoonouders bijvoorbeeld zelf verantwoordelijk zijn voor het aangeven van hun eigen grenzen en ook voor het maken van keuzes. Gek bijvoorbeeld dat ze aangeven jullie kleine weinig te zien maar tegelijk het gevoel geven dat meer oppassen er eigenlijk niet bij kan. Het kan niet allebei hè?
Daarentegen heb ik wel begrip voor de keuze van je schoonouders om vakanties te plannen. Het afgelopen jaar is voor veel mensen erg stressvol geweest. Voor je schoonouders is dat misschien ook wel zo. Vooral als ze het lastig vinden om nee te zeggen. Ik ben daar zelf ook enorm slecht in en voel me schuldig als ik te vaak mijn grenzen aangeef, ook al weet ik dat ik daar het volste recht toe heb. Mede daardoor sta ik zelf ook enorm te springen om er lekker tussenuit te gaan. Mijn eigen moeder heeft ook wat vakanties gepland staan op momenten dat ik haar graag om me heen zou hebben omtrent mijn zwangerschap, maar het is zo moeilijk om met iedereens kalender rekening te houden dat ik er begrip voor heb dat ze voor zichzelf heeft gekozen en weer even echt lekker gaat genieten. Daarbij: opa's en oma's die iets voor ons willen betekenen vind ik leuk, maar ik vind ook dat dat een privilege is en als ze een andere keus maken, is dat ook oké. Ik heb er zelf voor gekozen een kindje te krijgen, dus is het ook mijn verantwoordelijkheid. Mijn partner en ik redden ons wel.
Je schoonzus en broer zouden dan weer beter op de grenzen van je schoonouders kunnen letten, vooral als die het moeilijk vinden om nee te zeggen. Als ik het zo lees is het geen bewuste keuze van je schoonouders om minder belang te hechten aan jouw kind maar komt het meer door onacceptabel gedrag uit een andere hoek. Aan de andere kant: wie weet heeft je schoonzus het wel heel zwaar om een reden die je niet kent en kan of wil ze die niet delen omdat het erg persoonlijk is. De ene persoon en zwangerschap is de andere niet. Ik zit zelf nog niet eens in mijn derde trimester en ben fysiek weer heel snel moe en moet lang bijkomen van huishoudelijke taken en een te drukke agenda. Mijn schoonfamilie daarentegen wil nu de corona maatregelen afnemen allerlei activiteiten inplannen de komende weken terwijl we ook nog vanalles voor de baby moeten doen. Ik voel me enorm zeurderig als ik continu nee zeg of voorwaarden stel aan afspraken, maar als ik dat niet doe lig ik twee dagen in bed om bij te komen van een drukke dag of moet ik vrienden die ik al een jaar niet heb gezien teleurstellen. Als ze mijn grenzen vervelend vinden is dat jammer maar ze vragen mij ook nooit wat de reden is dat ik zo terughoudend ben.
Kortom je gevoel mag er zeker zijn en kan heel goed terecht zijn, maar ik zou toch ook proberen het te relativeren. Er zijn zo veel factoren die hierin meespelen en je hebt op de meeste erg weinig invloed.
Ik snap je gevoel heel goed. Wij zitten in een soort van gelijkaardige situatie. Mijn schoonouders passen iedere week een dag of 2, soms 3 op de 2 kinderen van mijn schoonbroer, al sinds ze net geboren waren. De andere dagen gaan ze naar de andere grootvader. Ondertussen gaan ze allebei naar school, maar wordt er wel verwacht dat ze tijdens het uurtje middagpauze dat er is, de kinderen van school gaan halen om bij hen te lunchen. Wanneer wij dan op bezoek komen, klagen ze voortdurend over hoe zwaar het wel niet is en dat het hen te veel wordt. Tegen mijn schoonbroer en schoonzus durven ze dit precies niet duidelijk en direct te uiten. Ondertussen ben ik ook zwanger van ons eerste kindje en voor ons is het al meteen duidelijk dat wij ons dochtertje nooit een dag per week ofzo naar hen zullen sturen, omdat ze het al zo zwaar hebben met die 2 andere. Dus wij gaan op zoek naar opvang want met 1 inkomen lukt het voor ons ook echt niet om rond te komen en we zullen allebei terug moeten gaan werken. Wanneer mijn schoonzus er toch op wordt aangesproken dat de opvang door mijn schoonouders te zwaar is, speelt ze het slachtoffer en gaan de handen de lucht in want 'wat moet ze dan doen'? Opvang kost geld. Ja, dat zullen wij ook wel ondervinden over een aantal maanden, maar het zal wel moeten. Mijn man maakt zich vaak kwaad over de hele situatie en begint dan tegen zijn ouders ook te klagen dat zij meer op hun strepen moeten staan en nee moeten zeggen. Hij is maar bang dat er geen energie meer over zal zijn voor ons dochtertje om vb. tijdens het weekend er een keer leuke dingen mee te gaan doen of een logeerpartijtje op tijd en stond (hoeft echt niet elke week). Er zijn hier al serieuze discussies over ontstaan... Vooral de schoolvakanties zijn voor mijn schoonouders heel zwaar en ze kijken enorm op tegen de zomervakantie die eraan komt.
Dergelijke situaties zijn zeker en vast niet fijn! Als je er echt heel erg mee zit, lijkt het me heel belangrijk om het gesprek aan te gaan met alle partijen en duidelijk te zeggen wat er op je lever ligt en samen op zoek te gaan naar oplossingen. Hopelijk komen jullie er samen uit!
Dergelijke situaties zijn zeker en vast niet fijn! Als je er echt heel erg mee zit, lijkt het me heel belangrijk om het gesprek aan te gaan met alle partijen en duidelijk te zeggen wat er op je lever ligt en samen op zoek te gaan naar oplossingen. Hopelijk komen jullie er samen uit!
Ik snap je gevoel wel. Maar het klinkt ook wel heel jaloers. Alsof je recht hebt op hetzelfde. Dat is volledig aan je schoonouders om te bepalen. Je kan toch incidenteel een keertje oppas vragen zoals ze heeft aangeboden? Ze heeft nee gezegd tegen een vaste dag. En dat jij je dan in zn algeheel bezwaard voelt is jouw invulling. Geen vaste oppasdag zegt niks over de band die je kindjes met hun opa en oma krijgen.
Je kan ook niet oordelen over je schoonzus. Ik heb zelf vanaf week 18 algehele rust moeten houden en toch is mijn kindje een maand te vroeg gekomen. Dat jouw zwangerschap gewoon te doen was, zegt niks over die van haar. Net als dat jouw leven als thuisblijfmoeder of werkende moeder te doen is, zegt niets over hoe een ander dit ervaart. Iedereen verliest en krijgt op een andere manier energie.
Het is best lastig om op jezelf aangewezen te zijn met de kinderen. Hier helemaal geen familie in de buurt of vrienden die op willen of kunnen passen. Wij doen eigenlijk sinds halverwege de zwangerschap al geen date nights buiten huis, kunnen nooit een keer uitslapen of vrij zijn, hebben geen oppas voor belangrijke afspraken of lockdowns van de opvang, en werken noodgedwongen ook nog eens allebei. Dat is pittig. Maar ook waar we voor kozen, wat we wilden toen we besloten dat we voor een kindje gingen.
Je kan ook niet oordelen over je schoonzus. Ik heb zelf vanaf week 18 algehele rust moeten houden en toch is mijn kindje een maand te vroeg gekomen. Dat jouw zwangerschap gewoon te doen was, zegt niks over die van haar. Net als dat jouw leven als thuisblijfmoeder of werkende moeder te doen is, zegt niets over hoe een ander dit ervaart. Iedereen verliest en krijgt op een andere manier energie.
Het is best lastig om op jezelf aangewezen te zijn met de kinderen. Hier helemaal geen familie in de buurt of vrienden die op willen of kunnen passen. Wij doen eigenlijk sinds halverwege de zwangerschap al geen date nights buiten huis, kunnen nooit een keer uitslapen of vrij zijn, hebben geen oppas voor belangrijke afspraken of lockdowns van de opvang, en werken noodgedwongen ook nog eens allebei. Dat is pittig. Maar ook waar we voor kozen, wat we wilden toen we besloten dat we voor een kindje gingen.
@Lewis
Buiten het feit of het jaloers over komt (wat ik me kan voorstellen als ik de tekst zo lees) vind ik zeker dat mijn dochter dezelfde behandeling verdient als haar neefje. Het gaat namelijk niet om mij, zoals je kunt lezen heb ik niet zoveel behoefte aan oppas en wij regelen onze eigen (oppas) zaakjes wel buiten mijn schoonouders om. Maar in het belang van de band tussen opa,oma en kleinkinderen vind ik het zeker zaak dat tussen de kleinkinderen geen onderscheidt wordt gemaakt. Ze zal het nu nog niet goed snappen maar hoe ga ik straks uitleggen dat haar neefjes wel met regelmaat bij opa&oma mogen (moeten) logeren maar haar zusje en zij niet? Wij begrijpen wel hoe het werkt maar die kinderen niet en ik vind dat daar echt wel aan gedacht mag worden op langere termijn. Mijn dochter is namelijk stapelgek op haar opa en oma maar ziet ze vrijwel nooit eens omdat opa&oma dat zelf willen.
Wat betreft mijn schoonzus.. ik mag er niet over oordelen maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niks van haar houding vind. Dat is niet helemaal puur vanuit mij maar ik vind het enorm lastig om het te begrijpen. Buiten dit kan ik opzich prima met haar, al zijn we 2 uitersten van elkaar en zal ze wellicht ook haar vraagtekens zetten bij mijn aanpak. Ik zet in ieder geval mijn vraagtekens wel bij haar aanpak met name omdat het gevoelsmatig meerdere mensen "raakt" ditzal ongetwijfeld een gebrek zijn van mij en niet zo zeer van haar maar het voelde fijn om het even op "papier" te zetten
Ik vind het trouwens (gelukkig) ook helemaal niet lastig om op mezelf aangewezen te zijn mbt de kinderen. Ik heb al heel lang geen ouders en familie meer en dus wist ik wat dat betreft waar ik aan begon. Ik heb een heleboel vrienden en vriendinnen die voelen als de geweldige warme familie die ik nooit heb gehad.
Wat ik wèl heel lastig vind is dat mijn dochters maar 1 setje opa en oma hebben en dus ook maar de liefde kunnen krijgen van 1 opa, 1 oma en dat die dan vaak weinig ruimte meer over hebben voor haar.
Of ik daar wat aan kan en ook wil doen, of ik daarover met ze in gesprek wil gaan dat denk ik niet. Het is hun verantwoordelijkheid... wel had ik in mijn hart natuurlijk heel graag willen zien dat mijn dochter(s) net als de andere jongen(s) wat vaker betrokken zouden worden. Ik merk namelijk dat er een intense band is ontstaan tussen opa&oma en kleinzoon en met mijn dochter is die band duidelijk minder. Ik word daar verdrietig van. Ik heb me zelf afgewezen gevoeld als kind.. ik zou het erg moeilijk vinden om dit (onbedoeld) te zien gebeuren bij mijn kinderen dus wat dát betreft lijkt het me dan weer wél verstandig er eens over te praten en toch vind ik het onderwerp enorm gevoelig dus dit zou ik erg eng vinden.
Net zoals een ieder ander met kinderen kunnen wij ook niet meer uitslapen of vrij zijn... dat is ook het hele probleem niet gelukkig
Buiten het feit of het jaloers over komt (wat ik me kan voorstellen als ik de tekst zo lees) vind ik zeker dat mijn dochter dezelfde behandeling verdient als haar neefje. Het gaat namelijk niet om mij, zoals je kunt lezen heb ik niet zoveel behoefte aan oppas en wij regelen onze eigen (oppas) zaakjes wel buiten mijn schoonouders om. Maar in het belang van de band tussen opa,oma en kleinkinderen vind ik het zeker zaak dat tussen de kleinkinderen geen onderscheidt wordt gemaakt. Ze zal het nu nog niet goed snappen maar hoe ga ik straks uitleggen dat haar neefjes wel met regelmaat bij opa&oma mogen (moeten) logeren maar haar zusje en zij niet? Wij begrijpen wel hoe het werkt maar die kinderen niet en ik vind dat daar echt wel aan gedacht mag worden op langere termijn. Mijn dochter is namelijk stapelgek op haar opa en oma maar ziet ze vrijwel nooit eens omdat opa&oma dat zelf willen.
Wat betreft mijn schoonzus.. ik mag er niet over oordelen maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niks van haar houding vind. Dat is niet helemaal puur vanuit mij maar ik vind het enorm lastig om het te begrijpen. Buiten dit kan ik opzich prima met haar, al zijn we 2 uitersten van elkaar en zal ze wellicht ook haar vraagtekens zetten bij mijn aanpak. Ik zet in ieder geval mijn vraagtekens wel bij haar aanpak met name omdat het gevoelsmatig meerdere mensen "raakt" ditzal ongetwijfeld een gebrek zijn van mij en niet zo zeer van haar maar het voelde fijn om het even op "papier" te zetten
Ik vind het trouwens (gelukkig) ook helemaal niet lastig om op mezelf aangewezen te zijn mbt de kinderen. Ik heb al heel lang geen ouders en familie meer en dus wist ik wat dat betreft waar ik aan begon. Ik heb een heleboel vrienden en vriendinnen die voelen als de geweldige warme familie die ik nooit heb gehad.
Wat ik wèl heel lastig vind is dat mijn dochters maar 1 setje opa en oma hebben en dus ook maar de liefde kunnen krijgen van 1 opa, 1 oma en dat die dan vaak weinig ruimte meer over hebben voor haar.
Of ik daar wat aan kan en ook wil doen, of ik daarover met ze in gesprek wil gaan dat denk ik niet. Het is hun verantwoordelijkheid... wel had ik in mijn hart natuurlijk heel graag willen zien dat mijn dochter(s) net als de andere jongen(s) wat vaker betrokken zouden worden. Ik merk namelijk dat er een intense band is ontstaan tussen opa&oma en kleinzoon en met mijn dochter is die band duidelijk minder. Ik word daar verdrietig van. Ik heb me zelf afgewezen gevoeld als kind.. ik zou het erg moeilijk vinden om dit (onbedoeld) te zien gebeuren bij mijn kinderen dus wat dát betreft lijkt het me dan weer wél verstandig er eens over te praten en toch vind ik het onderwerp enorm gevoelig dus dit zou ik erg eng vinden.
Net zoals een ieder ander met kinderen kunnen wij ook niet meer uitslapen of vrij zijn... dat is ook het hele probleem niet gelukkig
Bedankt voor jullie reacties Bijzonder en vervelend om te horen dat er meerdere mensen zijn in dezelfde situatie.
Ik denk indd ook dat mijn zwangerschap wat dingen op scherp zet. Mijn gevoelens zijn wat sterker en mijn mening uit ik wat heftiger.. dit had ik in mijn vorige zwangerschap precies zo. En nogmaals is het daarom zo fijn om soms eens anoniem te ventileren over zaken die je normaal niet zo snel in je directe omgeving zou roepen
Bijzonder en vervelend om te horen dat er meerdere mensen zijn in dezelfde situatie. Ik denk indd ook dat mijn zwangerschap wat dingen op scherp zet. Mijn gevoelens zijn wat sterker en mijn mening uit ik wat heftiger.. dit had ik in mijn vorige zwangerschap precies zo. En nogmaals is het daarom zo fijn om soms eens anoniem te ventileren over zaken die je normaal niet zo snel in je directe omgeving zou roepen