A
Anoniem
Guest
Hallo dames allemaal,
Mijn vriend (32) en ik (30) zijn gisteren bij de gynaecoloog geweest voor een eerste afspraak. Momenteel proberen we dus reeds een jaar lang zwanger te worden, tot op heden zonder baby in het vooruitzicht...
Ik was zo superzenuwachtig, alsof ik een examen ging afleggen... Ik had ook enorm negatieve commentaar gehoord over die man,... maar een autoriteit in dat ziekenhuis op het vlak van verminderde vruchtbaarheid, dus,...
We kwamen binnen en hij vroeg meteen hoe hij ons kon helpen. Ik legde uit dat we al een jaar aan het proberen waren, en dat we het resultaat van het onderzoek mijn vriend zijn sperma bij hadden.
We moesten een heleboel vragen beantwoorden, om onze medische voorgeschiedenis te beschrijven (niet roker, geen kanker in de familie, geen tromboses, geen aandoeningen zoals suikerziektes, geen vorige operaties,... enzovoort)... Op de weegschaal gaan staan, bloeddruk genomen,... (Leuk hoor: met mijn blote kont bij 2 mannen...), inwendig onderzoek van de baarmoederhals en baarmoeder (normale grootte, alles zag er normaal uit...)
Maar hij was zo begripvol... en grappig bovendien. Hij vroeg me mijn beroep (ik ben architect), en na het onderzoek zei hij 'alles ziet er op architectonisch vlak perfect uit...' En het ijs was hiermee gebroken uiteraard...
Zijn advies was - wegens mijn volstrekt blanco gezondheidsregister- om het nog 6 maand aan te zien omdat hij echt van mening is dat er wezenlijk niets aan de hand is om ons zorgen over te maken.
We mogen nog kiezen hoor: ofwel beslissen we om nu meteen een aantal onderzoeken te laten uitvoeren bij mij, ofwel doen we dat binnen 6 maand.
We hebben het er al even over gehad en we kiezen ervoor om het nog 6 maand aan te zien. We willen echt wel graag kinderen, maar ik had na dat gesprek zo iets van, hij gelooft het, dus geven wij ons vertrouwen dat het kan... en we blijven dus nog 6 maand proberen.
Hij vroeg ook of we er al zot van worden... en dat is niet zo. Ik blijf er eigenlijk over het algemeen heel koel onder, ik onderga het, want je hebt geen andere keuze dan het te ondergaan, nu althans nog.
Hij zei ook dat zulke onderzoeken stress kunnen meebrengen en dat geloof ik ook wel.
Dus, wij kozen ervoor nog wat te wachten... Klinkt misschien raar na een jaar en de 30 voorbij, maar ik ben gerust gesteld nu. Onze beurt komt hopelijk nog wel.
Ondertussen hou ik de stand van zaken nog wel bij...
PS: We staan ACHTER ten opzichte van vorige week, komaan zwangeren! Hoe gaat het met Nathalie, Ikkuh, Simone, Nadine, Sharon, Petra uit H, Lilian, Pico, Iris, Marjolein, Chili, Jytte, Live, Mirza, Brechtje, Jans en Joosje? Jullie NOD is toch al gepasseerd?
Laten weten, he!
Dikke zoen,
Vele lieve groetjes allemaal,
Erika
Mijn vriend (32) en ik (30) zijn gisteren bij de gynaecoloog geweest voor een eerste afspraak. Momenteel proberen we dus reeds een jaar lang zwanger te worden, tot op heden zonder baby in het vooruitzicht...
Ik was zo superzenuwachtig, alsof ik een examen ging afleggen... Ik had ook enorm negatieve commentaar gehoord over die man,... maar een autoriteit in dat ziekenhuis op het vlak van verminderde vruchtbaarheid, dus,...
We kwamen binnen en hij vroeg meteen hoe hij ons kon helpen. Ik legde uit dat we al een jaar aan het proberen waren, en dat we het resultaat van het onderzoek mijn vriend zijn sperma bij hadden.
We moesten een heleboel vragen beantwoorden, om onze medische voorgeschiedenis te beschrijven (niet roker, geen kanker in de familie, geen tromboses, geen aandoeningen zoals suikerziektes, geen vorige operaties,... enzovoort)... Op de weegschaal gaan staan, bloeddruk genomen,... (Leuk hoor: met mijn blote kont bij 2 mannen...), inwendig onderzoek van de baarmoederhals en baarmoeder (normale grootte, alles zag er normaal uit...)
Maar hij was zo begripvol... en grappig bovendien. Hij vroeg me mijn beroep (ik ben architect), en na het onderzoek zei hij 'alles ziet er op architectonisch vlak perfect uit...' En het ijs was hiermee gebroken uiteraard...
Zijn advies was - wegens mijn volstrekt blanco gezondheidsregister- om het nog 6 maand aan te zien omdat hij echt van mening is dat er wezenlijk niets aan de hand is om ons zorgen over te maken.
We mogen nog kiezen hoor: ofwel beslissen we om nu meteen een aantal onderzoeken te laten uitvoeren bij mij, ofwel doen we dat binnen 6 maand.
We hebben het er al even over gehad en we kiezen ervoor om het nog 6 maand aan te zien. We willen echt wel graag kinderen, maar ik had na dat gesprek zo iets van, hij gelooft het, dus geven wij ons vertrouwen dat het kan... en we blijven dus nog 6 maand proberen.
Hij vroeg ook of we er al zot van worden... en dat is niet zo. Ik blijf er eigenlijk over het algemeen heel koel onder, ik onderga het, want je hebt geen andere keuze dan het te ondergaan, nu althans nog.
Hij zei ook dat zulke onderzoeken stress kunnen meebrengen en dat geloof ik ook wel.
Dus, wij kozen ervoor nog wat te wachten... Klinkt misschien raar na een jaar en de 30 voorbij, maar ik ben gerust gesteld nu. Onze beurt komt hopelijk nog wel.
Ondertussen hou ik de stand van zaken nog wel bij...
PS: We staan ACHTER ten opzichte van vorige week, komaan zwangeren! Hoe gaat het met Nathalie, Ikkuh, Simone, Nadine, Sharon, Petra uit H, Lilian, Pico, Iris, Marjolein, Chili, Jytte, Live, Mirza, Brechtje, Jans en Joosje? Jullie NOD is toch al gepasseerd?
Laten weten, he!
Dikke zoen,
Vele lieve groetjes allemaal,
Erika