Hallo allemaal,
Ook ik wil even mn verhaal doen. Op 28 november had ik een 20 weken echo (ik was toen al 21,5 week zwanger). Die dag werd een ernstige hartafwijking bij ons kindje geconstateerd. Die dagen erna hebben we veel in het LUMC ziekenhuis gezeten om te horen, hoe het verder zou gaan na de bevalling. Dit was te erg voor woorden, ons kind zou geen menswaardig leven krijgen. Veel operaties, veel risico's, kortom: dit wilden we niet voor ons kindje. We hebben helaas de beslissing op 5 december genomen om een eind aan de zwangerschap te maken. Op 6 december werd ik opgenomen op op 7 december is onze zoon dood ter wereld gekomen. Vreselijk om dit mee te moeten maken, ik en mn man hebben alleen maar kunnen huilen. Ze hebben Danny (zo hebben we hem genoemd) op mn buik gelegd, en we hebben 2 uur echt alleen maar versuft naar hem gekeken. Daarna kwam familie om hem te bekijken. Heel emotioneel allemaal. De dagen erna zijn als een roes voorbij gegaan. We hebben een crematie geregeld voor Danny en op 13 december is hij gecremeerd.
Nog steeds, na anderhalve maand, heb ik een enorm leeg gevoel. Alsof een deel van mij is gestorven. Helaas gaat het leven om ons heen gewoon door, alsof er niets gebeurd is. In het begin schrok iedereen natuurlijk enorm....maar nu? Het gaat gewoon weer door.....Ik ben ook weer halve dagen aan het werk. Op arbeidstherapeutische basis. Aanstaand weekend gaan we verhuizen (want we zaten in die periode ook midden in een verhuizing, die we toen hebben uitgesteld).
We hebben een kaartje gemaakt om te laten weten dat Danny is overleden, en een gedichtje er op gezet:
Tranen van verdriet vullen onze ogen
We kunnen het nog steeds niet geloven
Lief klein ventje zo teer
Wat doet dit afscheid nemen ons zeer
Wat blijft is de herrinnering
Maar 1 ding weten we zeker:
nooit zullen we jou vergeten
Altijd blijf je in onze gedachten
Lieve Danny, rust maar zacht
En weet goed dat oma hoog boven ons
op je wacht
We hebben echter wel goed nieuws gehad van het ziekenhuis: Na onderzoeken, blijkt de hartafwijking een foutje van de natuur te zijn. Dus mochten we ooit weer een zwangerschap aandurven, dan zien zij geen reden om dit niet te doen. Dus ooit gaan we weer een poging wagen, maar ook dan zal het spannend blijven.
Liefs Kitty
Ook ik wil even mn verhaal doen. Op 28 november had ik een 20 weken echo (ik was toen al 21,5 week zwanger). Die dag werd een ernstige hartafwijking bij ons kindje geconstateerd. Die dagen erna hebben we veel in het LUMC ziekenhuis gezeten om te horen, hoe het verder zou gaan na de bevalling. Dit was te erg voor woorden, ons kind zou geen menswaardig leven krijgen. Veel operaties, veel risico's, kortom: dit wilden we niet voor ons kindje. We hebben helaas de beslissing op 5 december genomen om een eind aan de zwangerschap te maken. Op 6 december werd ik opgenomen op op 7 december is onze zoon dood ter wereld gekomen. Vreselijk om dit mee te moeten maken, ik en mn man hebben alleen maar kunnen huilen. Ze hebben Danny (zo hebben we hem genoemd) op mn buik gelegd, en we hebben 2 uur echt alleen maar versuft naar hem gekeken. Daarna kwam familie om hem te bekijken. Heel emotioneel allemaal. De dagen erna zijn als een roes voorbij gegaan. We hebben een crematie geregeld voor Danny en op 13 december is hij gecremeerd.
Nog steeds, na anderhalve maand, heb ik een enorm leeg gevoel. Alsof een deel van mij is gestorven. Helaas gaat het leven om ons heen gewoon door, alsof er niets gebeurd is. In het begin schrok iedereen natuurlijk enorm....maar nu? Het gaat gewoon weer door.....Ik ben ook weer halve dagen aan het werk. Op arbeidstherapeutische basis. Aanstaand weekend gaan we verhuizen (want we zaten in die periode ook midden in een verhuizing, die we toen hebben uitgesteld).
We hebben een kaartje gemaakt om te laten weten dat Danny is overleden, en een gedichtje er op gezet:
Tranen van verdriet vullen onze ogen
We kunnen het nog steeds niet geloven
Lief klein ventje zo teer
Wat doet dit afscheid nemen ons zeer
Wat blijft is de herrinnering
Maar 1 ding weten we zeker:
nooit zullen we jou vergeten
Altijd blijf je in onze gedachten
Lieve Danny, rust maar zacht
En weet goed dat oma hoog boven ons
op je wacht
We hebben echter wel goed nieuws gehad van het ziekenhuis: Na onderzoeken, blijkt de hartafwijking een foutje van de natuur te zijn. Dus mochten we ooit weer een zwangerschap aandurven, dan zien zij geen reden om dit niet te doen. Dus ooit gaan we weer een poging wagen, maar ook dan zal het spannend blijven.
Liefs Kitty