De miskraam die eindigde met een lieveheersbeestje
Liefde, warmte, volledig
Eerst zo duidelijk aanwezig
Verlaten in het donker
Alles gedaan zoals het hoorde
Het mocht niet baten
Weg in het niets
Zo duidelijk aanwezig
En dan stilte
geen zicht
Leegte en verdriet blijft over
We blijven verbonden in het niets
Vaarwel lief kind
10-11-2020
Op 10 oktober 2020 kwam ik er achter dat ik zwanger was. Mijn partner, P, was daarbij. Ik dacht in eerste instantie dat het een negatieve test was, maar P dacht dat het een positieve test was. Nog twee testen later hadden we uitsluitsel. Dankzij de Clearblue digitale test waar heel duidelijk op kwam te staan zwanger 1-2 weken. Wij waren extatisch en hebben het dat weekend meteen met onze beste vrienden gedeeld. Ik voelde me erg goed. Had bijna geen symptomen. Hierdoor ging ik toch ook erg twijfelen of alles wel goed was. Vijf dagen na de test heb ik in mijn dagboek geschreven dat ik bang was voor een miskraam en dat we de echo zouden krijgen zonder hartslag. Gelukkig werd een paar weken later duidelijk dat de baby een hartslagje had. Het was zo’n mooi moment. Eentje van opluchting en geluk. We voelde nog meer blijdschap. Wel vertelde de verloskundige dat de baby kleiner was dan we eigenlijk dachten en er zat bloed in de baarmoeder wat er nog uit moest komen. Anderhalve week na de eerste echo kreeg ik bruine afscheiding. Ik maakte me hier erg veel zorgen over, maar omdat de verloskundige had aangegeven dat er bloed in mijn baarmoeder zat wilde ik er niet teveel bij stil staan. Na een paar dagen kwam er helderder bloed bij en alles in mij schreeuwde dat het niet goed was. Ik heb in het weekend nog de verloskundige gebeld, maar omdat ik aan het begin van de week de echo weer had kon ze op dat moment niet veel betekenen.
Vervolgens kwam daar de dag van de tweede echo. Met pijn in mijn hart, enorme spanningen en een verdrietig gevoel ging ik naar de praktijk. Samen met P liepen we naar binnen en mocht ik gaan liggen. Doordat het nog vroeg in de zwangerschap was wordt de echo inwendig gemaakt. Dan lig je daar met je benen wijdt, het apparaat gaat je vagina binnen en je krijgt de baarmoeder te zien. Je baby zit er maar er is geen hartslag meer te zien. Even hou je nog hoop dat de apparatuur niet werkt of er een ruis is. Dan zegt de verloskundige hardop dat wat we zien echt waar is. Ze vond het heel erg om het tegen ons te moeten zeggen, maar het is niet goed er is geen hartslagje meer is. De exacte woorden weet ik niet meer, want het enige wat ik meekreeg was geen hartslag.
De angst die ik vanaf begin al voelde was bevestigd. Hoewel je rationeel gezien weet dat de natuur heel goed weet wat hij doet, is je gevoel niet rationeel. Heel mijn wereld brak in stukken. Ik kon niet stoppen met huilen en niks had meer waarde. Ik kon niet meer. Mijn eerste baby is dood. Hoe moet ik nu verder?
De tweede dag na het uitvinden dat de baby dood is en ik voel me zeer emotioneel. Ik voelde me schuldig, ik voelde me boos, ik voelde me ellendig en ik voelde me leeg en zo ontzettend verdrietig. Ik zwelgde in zelfmedelijden.
Het ergste vond ik dat ik van alle kanten te horen kreeg hoe ik me hoorde te voelen en hoe ik de situatie moest bekijken, maar wat als dat nou niet terecht is? Wat als je wel gewoon de jaloezie, de woede en de schuld mag voelen? Het hoort er toch gewoon bij? Dat is toch een proces om door te maken naar een hogere vorm van gewaarwording? Het positieve kan niet bestaan zonder het negatieve. Alles wat men aan negatieve ervaart is een opstapje naar het leren wat het positieve is. Ik kan niet zomaar over de negatieve gevoelens heen stappen om weer positief te zijn. Het is hopelijk begrijpelijk dat ik dus erg veel moeite had om in contact te zijn met andere mensen. Ze konden mij gewoon niet begrijpen en ik hen niet.
Een paar dagen na de echo die mijn leven op zijn kop zette, begon ik aan het eind van een middag meer pijn in mijn onderbuik en rug te krijgen. Rond etenstijd bereikte dit een punt dat ik twee paracetamol en een kruik heb gemaakt. Na het eten ben ik naar boven gegaan om te gaan liggen, maar eerst moest ik naar de wc. Op de wc kwam er een grote prop bloed uit. Het kletterde in de wcpot en ik kon alleen maar bloed zien. Ik wist op dat moment dat mijn baby eruit was gekomen. Het was weg en ik schrok enorm van wat ik voelde. Het was een heel raar gevoel toen mijn baby eruit kwam. Je voelt hoe iets uit je vagina glibbert zonder eigenlijk echt te weten hoe het eruit ziet. Dat is best een eng gevoel. Ik wist niet wat ik er mee moest. Moest ik het opvangen, uit de wc vissen of gewoon laten gaan? Doordat het zo snel ging en ik niet voorbereid was op hoe het zou voelen of wat er ging gebeuren, wist ik niet wat ik moest doen. Ik heb in de wc gekeken en zag alleen maar bloed. Ik heb doorgetrokken. Verdriet stroomde als een tsunami over mij heen. Naast verdriet voelde ik ook enorme boosheid. Hoewel ik weet dat mijn baby amper bestaan heeft, was het voor mij toch al een persoon. Om dan op deze manier afscheid te moeten nemen van mijn baby was verschrikkelijk. Het was net of je een dode goudvis door de wc spoelt, iets wat ik ook niet over mijn hart verkrijg. Nu moest ik dat doen met het kindje waar ik zo naar verlangde en al een heel leven mee had voorgesteld. Het voelde zo oneerbiedig, maar op dat moment kon ik niks anders dan de wc doorspoelen voor mijn gevoel. Dat maakte mij woedend.
Nadat ik het bloed had weggeveegd en maandverband in mijn ondergoed had gedaan, heb ik huilend P geappt dat ik de baby verloren had. Toen ben ik huilend met de kruik in bed gestapt. P kwam bij me liggen en zo hebben we samen gelegen. Verbonden in ons verdriet van het verlies. De krampen waren afgenomen maar liepen op een gegeven moment weer op. Tot ik weer naar de wc moest en er een tweede bloedprop uit kwam. Het is helemaal weg. Ik voel het. Ik ben leeg. Om mezelf uit te zetten qua gedachten en gevoelens heb ik heel de avond Netflix gekeken. Tot de vermoeidheid het over wilde nemen. Zelfs toen heb ik nog via YouTube één van mijn favoriete documentaire series opgezet en ben daarmee in slaap gevallen.
Mijn baby is weg en ik moet verder
Na een paar dagen stopte het bloeden en was de fysieke pijn weg. Dat is het moment dat je geconfronteerd gaat worden met een lege baarmoeder. Op een of andere manier ben ik tegelijkertijd blij en boos op mijn lichaam dat het zo verschrikkelijk sterk is. Het heeft mij behoed voor een kind wat mogelijk een ongelukkige toekomst zou hebben, maar tegelijkertijd mijn wens afgepakt. Het heeft zelfs mijn baarmoeder schoongemaakt binnen een week. Mijn lichaam is een weergave van de natuur die alles kan en doet. Een machtig iets waar ik geen controle op heb. Er zijn oeroude systemen aan het werk in mijn lichaam. Ik moet er maar op vertrouwen dat mijn lichaam en dus de natuur het beste met mij voor heeft. Ik moet er ook maar vanuit gaan dat mijn baarmoeder nu heeft geproefd van het zwanger zijn en de volgende zwangerschap goed zal laten verlopen. In het verleden heb ik van alles pas de tweede keer gehaald. Denk aan mijn rijbewijs of andere belangrijke examens. Mijn leven staat in het teken van blijven proberen. Het is vermoeiend, maar het geeft me hoop dat de volgende zwangerschap gewoon goed zal verlopen. Ik moet daar in geloven anders ga ik er aan onderdoor ik voel me nu al verloren, leeg, wanhopig, machteloos en de pijn in mijn hart straalt uit naar buiten. Ik moet blijven hopen en verwachten dat de volgende zwangerschap goed zal gaan. Het is gek om zo dubbel te voelen over mijn lichaam.
Ik vraag me toch ook echt nog steeds af wat ik in het universum heb geplaatst waardoor mij dit is over komen. Ik kan het toch op geen mogelijkheid positief maken. Sowieso het verlies van een kind is niet te rechtvaardigen. Ik kan dan nog denken dat het universum mij beschermd heeft voor een kind met een afwijking, maar waarom zou het me in eerste instantie al een kind met afwijking geven? Daar kan ik geen positief argument voor bedenken. Ik denk er ook over na dat alles wat in iemands leven gebeurt met een reden gebeurt. Blijkbaar moet ik een les hiervan leren maar wat dan? Hoe om te gaan met verlies? Hoe meer in balans te zijn voor ik een kind mag opvoeden? Leren accepteren hoe oneerlijk de wereld is? Ik weet het niet. Soms denk ik ook dat het universum heeft besloten dat ik er nog niet klaar voor ben. Echter die gedachte vind ik lastig, want nu mijn baby van me is afgenomen weet ik des te meer hoe graag ik moeder wil worden. Hoe belangrijk het voor me is om een baby te ontvangen. Ik zal eens goed naar mijn leven moeten gaan kijken. Meer op mijn gevoel vertrouwen en wat wijzigingen moeten maken om het voor mijn kinderen een goede omgeving te maken. Ik denk dat ik beter voor mezelf moet zorgen en meer naar mijn gevoel moeten luisteren. Het leven vraagt iets anders van me als ik een kind wil mogen ontvangen. Ik ga uitzoeken hoe ik dat kan bereiken.
Tot de kern
Samen met een verloskundige die gespecialiseerd is in rouwverwerking en EMDR rondom alles wat met zwangerschap te maken heeft, een massagetherapeut en een jobcoach ben ik tot mijn kern gegaan. Ik heb onderzocht wat de les is die ik moet leren. Ik kwam tot de conclusie dat ik een hoop wrok, woede en teleurstelling had over mijn jeugd. Hoewel ik dit al jaren wist, durfde ik hier nooit aan te komen. Het is niet eerlijk tegenover mijn ouders en broer en zus, omdat zij het niet wisten. Ze hebben altijd hun best gedaan en het beste met me voor gehad, maar helaas heb ik toch een hoop gemist. Dit heb ik verder verkend en met alle professionals besproken hoe ik dat het beste kon verwerken. De miskraam werd symbool voor de dood van mezelf als kind en het grootste faalmoment van mijn leven. Ik realiseerde me dat ik mijn gevoelens over het verleden moest confronteren en moest delen met mijn familie. Doordat ik geen super goed spontane prater ben, heb ik het voorbereid. Ik heb een brief geschreven voor mijn ouders en voor mijn broer. Met mijn zus heb ik het al wel vaker besproken en het had voor mij geen meerwaarde om dat nog een keer met mijn zus te doen. Mijn zus is van nature heel open, misschien niet over haar meest diepste gevoelens en gedachten, maar laten we eerlijk zijn, wie is dat nou wel? Echter met mijn zus heb ik het vaker gehad over hoe wij onze jeugd hebben ervaren. Ik ben zes jaar ouder dan zij en de oudste thuis. Dat heeft er voor gezorgd dat ik een heel ander soort jeugd heb gehad dan zij, ook al zijn we lid van hetzelfde gezin. Daar komt bij dat we twee tegenpolen qua karakter zijn en hierdoor het verschil van jeugd ook groot was. Hier heb ik het met mijn zusje vaker over gehad. Hoe zij de opvoedingsstijl van onze ouders heeft ervaren en het contact met onze broer tegenover mijn ervaring. In deze gesprekken heb ik openlijk naar haar benoemd dat ik toch wel het een en ander gemist heb in de opvoeding. Dat ik mij dit ben gaan realiseren toen ik psychologische hulp heb gekregen toen ik rond mijn 23ste een depressie had. Het heeft alleen bijna 10 jaar geduurd voordat ik pas echt durfde te benoemen wat ik nou gemist heb en wat ik onbewust mijn ouders en broer kwalijk heb genomen.
Al op jonge leeftijd voelde ik mij anders dan mijn familieleden. Ik voelde me vaak niet gezien of gehoord. Ik was de oudste dus had daar volgens mijn ouders een verantwoordelijkheid in. Zo moest ik meehelpen in het huishouden, moest ik altijd degene zijn die het beter wist omdat de andere twee jonger waren en vroeg ik minder aandacht dan mijn broertje en zusje waardoor ik vaak aan de zijlijn stond. Ik voelde me nooit goed genoeg toen ik opgroeide. Mijn broertje voetbalde in zijn kinderjaren voor een Nederlands voetbal jeugdteam en dat vroeg veel aandacht van mijn ouders. Mijn zusje had veel verschillende hobby’s waar mijn ouders ook veel tijd aan kwijt waren. Ik ben van nature niet iemand die op de voorgrond treed en heb dat dus ook nooit gedaan. Het gevaar hiervan is dat je dan als kind een beetje vergeten wordt. Iedereen gaat er van uit dat, omdat je toch nergens om vraagt of geen ontevredenheid uit dat alles goed is en je niet veel aandacht nodig hebt. Dat had ik echter wel nodig, maar kon ik als kind niet om vragen. Doordat mijn broertje, als enige jongen van het gezin en ook nog eens slim, talentvol en een goed uiterlijk had, voor mijn gevoel niks verkeerd kon doen, ontzien werd en gezien werd als het sterrenkind door mijn ouders, begon ik jaloezie tegenover hem te koesteren. Mijn broertje is geen prater, in tegenstelling tot mijn zusje. Daarom heb ik nooit met hem diepzinnige gesprekken gevoerd over onze opvoeding en opgroei ervaringen. Op het moment van onze miskraam waren mijn broertje en zijn vrouw ook zwanger. We liepen ongeveer een week uit elkaar qua uitgerekende datum. Uiteraard gun je het hen dat zij geen miskraam hoeven mee te maken en dat alles goed gaat gedurende de zwangerschap, maar voor mij was het zo ontzettend pijnlijk om mee te maken. Weer was er iets waar mijn broertje beter in was en meer positieve aandacht voor ging krijgen. Weer was ik het die aan de zijlijn moest gaan toekijken hoe hij met mijn ouders en zusje het perfecte gezinnetje konden zijn, terwijl ik er buiten viel. Het was zo ontzettend oneerlijk mijn gevoel, maar ik ga het niet ontkennen. Dat is hoe ik mij voelde, hoe kleinzielig en jaloers het ook is. Deze gevoelens van mij, maakte dat ik kerst met mijn broertje en zijn vrouw bij mijn ouders heb afgeketst. Dit zorgde voor gekwetste gevoelens bij mijn schoonzusje en veel vragen over waarom ik mij zo opstelde. Ze hebben deze vragen niet gesteld, maar ik vul ze in naar aanleiding van hoe ik mij zou hebben gevoeld. Ik vond dus dat zij ook recht hadden op een uitleg, net als mijn ouders. Want mijn ouders heb ik ook buiten de deur gehouden nadat het gebeurt was. Zij wilde er voor mij zijn, zouden elke dag zijn langsgekomen of hadden gebeld als ik het had toegelaten. Het lukte me alleen niet om ze toe te laten. Ik voelde boosheid, teleurstelling, angst en verdriet richting hen. Ik kon dat niet erbij hebben, terwijl ik mijn eigen verlies aan het verwerken was. Uiteindelijk ben ik toch op een punt gekomen dat ik klaar was voor een confrontatie.
Ik heb een afspraak gemaakt bij mijn ouders en los bij mijn broer en zijn vrouw met de mededeling dat ik graag uitleg wilde geven over waarom ik ben zoals ik ben. Tot dan toe heb ik iedereen van mijn familie actief buiten gesloten rondom mijn miskraam. Ik kon mijn verdriet en pijn niet met hen delen en kon hun verdriet en pijn niet aanzien.
De brieven heb ik aan hen allemaal voorgelezen. Het waren de moeilijkste gesprekken die ik ooit in mijn leven heb moeten voeren. Ik heb vooral mijn moeder heel veel pijn gedaan. Ondanks dat waren ze allemaal ontzettend begripvol en bracht het voor hen zoveel helderheid dat het op slag onze relatie onderling beter maakte. Er viel een enorme last van me af. Ik wist dat hoewel ik uiteraard mijn patronen niet overnacht kon veranderen hiermee, ik wel de volgende stap had gezet in mijn eigen ontwikkeling. Er kwam een rust over me heen en een acceptatie. Eindelijk voelde ik me geaccepteerd, gehoord en begrepen. Het was een opluchting. Het zorgde ervoor dat ik de miskraam kon accepteren als iets wat me is overkomen, niet als iets waarin ik heb gefaald. Uiteraard was ik nog steeds verdrietig maar de volgende stap was gezet.
Vlak na de gesprekken liep ik op een dag door een bos bij ons in de buurt. Het was een heerlijke herfstdag. Het zonnetje scheen door de rood, bruin en gele bladeren die nog aan de bomen hingen en de lucht rook heerlijk fris. Ik zou me hier beter door voelen, maar naar mate ik verder wandelde werd ik steeds verdrietiger. Op een gegeven moment kwam ik bij een plekje in het bos waar ik even kon zitten met de warme zonnestralen op mijn gezicht. Daar zittende liet ik de tranen gaan. Dikke druppels rolde over mijn wangen en ik voelde me verloren. Ik keek naar beneden en naast mij zaten opeens drie lieveheersbeestjes. Alle drie verschillend, eentje actief, eentje wat rustiger aan en eentje half dood. Ik keek naar de drie beestjes en vond het zo indringend. Het was alsof dit een boodschap was. Mijn hoofd werd helder en ik voelde de drang om op te zoeken waar lieveheersbeestjes symbool voor staan. Vlug pakte ik mijn telefoon erbij en begon te Googlen. Al snel vond ik wat ik zocht. De betekenis van een lieveheersbeestje op je pad. Het lieveheersbeestje staat symbool voor (weder)geboorte, leven en dood. Het is de cyclus van het leven en geeft de boodschap dat je op de juiste weg bent. Dit was de boodschap van de natuur aan mij. Het gaf me de bevestiging dat de miskraam met een reden is gebeurt. Het was niet om mij neer te slaan, maar juist om mij te helpen stijgen. Hoe krom het ook klinkt ik heb met de miskraam een cadeautje gekregen. Ik ben de confrontatie met mezelf aangegaan en heb daarmee een grote wond op mijn ziel geheeld. Door de wond op mijn ziel te genezen kan ik een betere moeder worden. Ik kan daar alleen maar dankbaar voor zijn.
Het vervolg
De eerste ongesteldheid nadat je te horen hebt gekregen dat je baarmoeder schoon is was hel voor mij. Ik had een paar dagen voor de ongesteldheid zou beginnen al een zwangerschapstest gedaan. Op een of andere manier hielp mij dit om de ergste klap van de ongesteldheid te verzachten. Toch als je het bloed dan ziet verschijnen wordt je er weer aan herinnert hoe efficiënt je lichaam een levend organisme kan opruimen. Het was een pijnlijk moment. Eentje waarbij ik toch wel een dag weer erg verdrietig om ben geweest. Deze ongesteldheid kwam en ging en ik moest weer wachten tot de volgende ongesteldheid. In de tussentijd hadden we besproken wat we wilde met opnieuw proberen. We spraken af dat we geen bescherming zouden gebruiken, maar ook geen druk op een nieuwe zwangerschap zouden leggen. Hoewel ik oprecht met deze intentie de afspraak in ging, kon ik het niet helpen om toch mijn ovulatie bij te houden en informatie op te zoeken over zwanger worden na een miskraam. Ik heb er niet naar gehandeld, maar in mijn hoofd was ik er zo mee bezig dat ik soms echt wanhopig van mezelf werd. In die tijd was ik dan ook naarstig op zoek naar afleiding en ontspanning, om maar niet bezig te zijn met opnieuw zwanger te worden. Bij mijn tweede ongesteldheid na de miskraam deed ik hetzelfde als bij mijn eerste ongesteldheid. Ik deed een zwangerschapstest een paar dagen voor ik ongesteld ging worden. Echter tot mijn verbazing, kwam er niet te staan niet zwanger, maar juist zwanger 1-2 weken. Ik kon het niet geloven. Zo’n 8 weken na het fysieke afscheid van ons kindje was ik opnieuw zwanger. Ik las de test en voelde zo’n enorme schok in mijn systeem. Ik kon niet anders dan huilen en op de grond gaan zitten. Daar zat ik in onze badkamer op de vloer met de test in mijn hand waar toch echt op stond dat ik zwanger was!
Enorme blijdschap overspoelde mij. Ik was alleen thuis. P zou na zijn werk thuis komen wat nog een uur ongeveer zou duren. Ik zag mijn kans schoon om hem te verassen. Want ik wist zeker dat het voor hem net zo’n verassing was als voor mij. Helemaal extatisch heb ik mijn beste vriendin gebeld en haast schreeuwend door de telefoon verteld dat ik opnieuw zwanger was. Mijn beste vriendin werd helemaal gek aan de andere kant van de lijn. Zo blij en opgelucht was ze voor ons. Samen gingen we brainstormen over hoe ik het aan P ging vertellen dat ik zwanger was. We kwamen op het idee dat ik vlug nog een schilderij zou maken van een baby in een hart met daar september 2021 bij geschreven. Dat was namelijk de uitgerekende datum. Zo gezegd zo gedaan. Al beeldbellend met mijn beste vriendin heb ik het schilderij gemaakt en een positie in de kamer uitgekozen waarop ik P kon filmen als hij binnen kwam en het schilderij zou zien.
Vlak voor P thuis kwam heb ik opgehangen en ben ik klaar gaan zitten. Hij kwam binnen en zag bijna meteen het schilderij. Zijn reactie was een verbaasde “ben je weer zwanger? Is het al weer gelukt?” Ik kan alleen maar lachen en ja zeggen. Meteen daarna kwam hij naar mij toe en nam me in zijn armen. Hij was stomverbaasd, maar super blij.
Op dit moment ben ik 20 weken zwanger en alles gaat goed. Onze baby groeit als kool. Alles zit er op en eraan en functioneert zoals het hoort te functioneren. Het is zo fascinerend en wonderlijk om te zien dat mijn buik groeit en hoe de echo’s eruit zien. We weten dat het een jongetje wordt. Het lijkt soms nog steeds zo onrealistisch, maar het is toch echt zo. Na een miskraam worden we dan toch echt ouders.
Liefde, warmte, volledig
Eerst zo duidelijk aanwezig
Verlaten in het donker
Alles gedaan zoals het hoorde
Het mocht niet baten
Weg in het niets
Zo duidelijk aanwezig
En dan stilte
geen zicht
Leegte en verdriet blijft over
We blijven verbonden in het niets
Vaarwel lief kind
10-11-2020
Op 10 oktober 2020 kwam ik er achter dat ik zwanger was. Mijn partner, P, was daarbij. Ik dacht in eerste instantie dat het een negatieve test was, maar P dacht dat het een positieve test was. Nog twee testen later hadden we uitsluitsel. Dankzij de Clearblue digitale test waar heel duidelijk op kwam te staan zwanger 1-2 weken. Wij waren extatisch en hebben het dat weekend meteen met onze beste vrienden gedeeld. Ik voelde me erg goed. Had bijna geen symptomen. Hierdoor ging ik toch ook erg twijfelen of alles wel goed was. Vijf dagen na de test heb ik in mijn dagboek geschreven dat ik bang was voor een miskraam en dat we de echo zouden krijgen zonder hartslag. Gelukkig werd een paar weken later duidelijk dat de baby een hartslagje had. Het was zo’n mooi moment. Eentje van opluchting en geluk. We voelde nog meer blijdschap. Wel vertelde de verloskundige dat de baby kleiner was dan we eigenlijk dachten en er zat bloed in de baarmoeder wat er nog uit moest komen. Anderhalve week na de eerste echo kreeg ik bruine afscheiding. Ik maakte me hier erg veel zorgen over, maar omdat de verloskundige had aangegeven dat er bloed in mijn baarmoeder zat wilde ik er niet teveel bij stil staan. Na een paar dagen kwam er helderder bloed bij en alles in mij schreeuwde dat het niet goed was. Ik heb in het weekend nog de verloskundige gebeld, maar omdat ik aan het begin van de week de echo weer had kon ze op dat moment niet veel betekenen.
Vervolgens kwam daar de dag van de tweede echo. Met pijn in mijn hart, enorme spanningen en een verdrietig gevoel ging ik naar de praktijk. Samen met P liepen we naar binnen en mocht ik gaan liggen. Doordat het nog vroeg in de zwangerschap was wordt de echo inwendig gemaakt. Dan lig je daar met je benen wijdt, het apparaat gaat je vagina binnen en je krijgt de baarmoeder te zien. Je baby zit er maar er is geen hartslag meer te zien. Even hou je nog hoop dat de apparatuur niet werkt of er een ruis is. Dan zegt de verloskundige hardop dat wat we zien echt waar is. Ze vond het heel erg om het tegen ons te moeten zeggen, maar het is niet goed er is geen hartslagje meer is. De exacte woorden weet ik niet meer, want het enige wat ik meekreeg was geen hartslag.
De angst die ik vanaf begin al voelde was bevestigd. Hoewel je rationeel gezien weet dat de natuur heel goed weet wat hij doet, is je gevoel niet rationeel. Heel mijn wereld brak in stukken. Ik kon niet stoppen met huilen en niks had meer waarde. Ik kon niet meer. Mijn eerste baby is dood. Hoe moet ik nu verder?
De tweede dag na het uitvinden dat de baby dood is en ik voel me zeer emotioneel. Ik voelde me schuldig, ik voelde me boos, ik voelde me ellendig en ik voelde me leeg en zo ontzettend verdrietig. Ik zwelgde in zelfmedelijden.
Het ergste vond ik dat ik van alle kanten te horen kreeg hoe ik me hoorde te voelen en hoe ik de situatie moest bekijken, maar wat als dat nou niet terecht is? Wat als je wel gewoon de jaloezie, de woede en de schuld mag voelen? Het hoort er toch gewoon bij? Dat is toch een proces om door te maken naar een hogere vorm van gewaarwording? Het positieve kan niet bestaan zonder het negatieve. Alles wat men aan negatieve ervaart is een opstapje naar het leren wat het positieve is. Ik kan niet zomaar over de negatieve gevoelens heen stappen om weer positief te zijn. Het is hopelijk begrijpelijk dat ik dus erg veel moeite had om in contact te zijn met andere mensen. Ze konden mij gewoon niet begrijpen en ik hen niet.
Een paar dagen na de echo die mijn leven op zijn kop zette, begon ik aan het eind van een middag meer pijn in mijn onderbuik en rug te krijgen. Rond etenstijd bereikte dit een punt dat ik twee paracetamol en een kruik heb gemaakt. Na het eten ben ik naar boven gegaan om te gaan liggen, maar eerst moest ik naar de wc. Op de wc kwam er een grote prop bloed uit. Het kletterde in de wcpot en ik kon alleen maar bloed zien. Ik wist op dat moment dat mijn baby eruit was gekomen. Het was weg en ik schrok enorm van wat ik voelde. Het was een heel raar gevoel toen mijn baby eruit kwam. Je voelt hoe iets uit je vagina glibbert zonder eigenlijk echt te weten hoe het eruit ziet. Dat is best een eng gevoel. Ik wist niet wat ik er mee moest. Moest ik het opvangen, uit de wc vissen of gewoon laten gaan? Doordat het zo snel ging en ik niet voorbereid was op hoe het zou voelen of wat er ging gebeuren, wist ik niet wat ik moest doen. Ik heb in de wc gekeken en zag alleen maar bloed. Ik heb doorgetrokken. Verdriet stroomde als een tsunami over mij heen. Naast verdriet voelde ik ook enorme boosheid. Hoewel ik weet dat mijn baby amper bestaan heeft, was het voor mij toch al een persoon. Om dan op deze manier afscheid te moeten nemen van mijn baby was verschrikkelijk. Het was net of je een dode goudvis door de wc spoelt, iets wat ik ook niet over mijn hart verkrijg. Nu moest ik dat doen met het kindje waar ik zo naar verlangde en al een heel leven mee had voorgesteld. Het voelde zo oneerbiedig, maar op dat moment kon ik niks anders dan de wc doorspoelen voor mijn gevoel. Dat maakte mij woedend.
Nadat ik het bloed had weggeveegd en maandverband in mijn ondergoed had gedaan, heb ik huilend P geappt dat ik de baby verloren had. Toen ben ik huilend met de kruik in bed gestapt. P kwam bij me liggen en zo hebben we samen gelegen. Verbonden in ons verdriet van het verlies. De krampen waren afgenomen maar liepen op een gegeven moment weer op. Tot ik weer naar de wc moest en er een tweede bloedprop uit kwam. Het is helemaal weg. Ik voel het. Ik ben leeg. Om mezelf uit te zetten qua gedachten en gevoelens heb ik heel de avond Netflix gekeken. Tot de vermoeidheid het over wilde nemen. Zelfs toen heb ik nog via YouTube één van mijn favoriete documentaire series opgezet en ben daarmee in slaap gevallen.
Mijn baby is weg en ik moet verder
Na een paar dagen stopte het bloeden en was de fysieke pijn weg. Dat is het moment dat je geconfronteerd gaat worden met een lege baarmoeder. Op een of andere manier ben ik tegelijkertijd blij en boos op mijn lichaam dat het zo verschrikkelijk sterk is. Het heeft mij behoed voor een kind wat mogelijk een ongelukkige toekomst zou hebben, maar tegelijkertijd mijn wens afgepakt. Het heeft zelfs mijn baarmoeder schoongemaakt binnen een week. Mijn lichaam is een weergave van de natuur die alles kan en doet. Een machtig iets waar ik geen controle op heb. Er zijn oeroude systemen aan het werk in mijn lichaam. Ik moet er maar op vertrouwen dat mijn lichaam en dus de natuur het beste met mij voor heeft. Ik moet er ook maar vanuit gaan dat mijn baarmoeder nu heeft geproefd van het zwanger zijn en de volgende zwangerschap goed zal laten verlopen. In het verleden heb ik van alles pas de tweede keer gehaald. Denk aan mijn rijbewijs of andere belangrijke examens. Mijn leven staat in het teken van blijven proberen. Het is vermoeiend, maar het geeft me hoop dat de volgende zwangerschap gewoon goed zal verlopen. Ik moet daar in geloven anders ga ik er aan onderdoor ik voel me nu al verloren, leeg, wanhopig, machteloos en de pijn in mijn hart straalt uit naar buiten. Ik moet blijven hopen en verwachten dat de volgende zwangerschap goed zal gaan. Het is gek om zo dubbel te voelen over mijn lichaam.
Ik vraag me toch ook echt nog steeds af wat ik in het universum heb geplaatst waardoor mij dit is over komen. Ik kan het toch op geen mogelijkheid positief maken. Sowieso het verlies van een kind is niet te rechtvaardigen. Ik kan dan nog denken dat het universum mij beschermd heeft voor een kind met een afwijking, maar waarom zou het me in eerste instantie al een kind met afwijking geven? Daar kan ik geen positief argument voor bedenken. Ik denk er ook over na dat alles wat in iemands leven gebeurt met een reden gebeurt. Blijkbaar moet ik een les hiervan leren maar wat dan? Hoe om te gaan met verlies? Hoe meer in balans te zijn voor ik een kind mag opvoeden? Leren accepteren hoe oneerlijk de wereld is? Ik weet het niet. Soms denk ik ook dat het universum heeft besloten dat ik er nog niet klaar voor ben. Echter die gedachte vind ik lastig, want nu mijn baby van me is afgenomen weet ik des te meer hoe graag ik moeder wil worden. Hoe belangrijk het voor me is om een baby te ontvangen. Ik zal eens goed naar mijn leven moeten gaan kijken. Meer op mijn gevoel vertrouwen en wat wijzigingen moeten maken om het voor mijn kinderen een goede omgeving te maken. Ik denk dat ik beter voor mezelf moet zorgen en meer naar mijn gevoel moeten luisteren. Het leven vraagt iets anders van me als ik een kind wil mogen ontvangen. Ik ga uitzoeken hoe ik dat kan bereiken.
Tot de kern
Samen met een verloskundige die gespecialiseerd is in rouwverwerking en EMDR rondom alles wat met zwangerschap te maken heeft, een massagetherapeut en een jobcoach ben ik tot mijn kern gegaan. Ik heb onderzocht wat de les is die ik moet leren. Ik kwam tot de conclusie dat ik een hoop wrok, woede en teleurstelling had over mijn jeugd. Hoewel ik dit al jaren wist, durfde ik hier nooit aan te komen. Het is niet eerlijk tegenover mijn ouders en broer en zus, omdat zij het niet wisten. Ze hebben altijd hun best gedaan en het beste met me voor gehad, maar helaas heb ik toch een hoop gemist. Dit heb ik verder verkend en met alle professionals besproken hoe ik dat het beste kon verwerken. De miskraam werd symbool voor de dood van mezelf als kind en het grootste faalmoment van mijn leven. Ik realiseerde me dat ik mijn gevoelens over het verleden moest confronteren en moest delen met mijn familie. Doordat ik geen super goed spontane prater ben, heb ik het voorbereid. Ik heb een brief geschreven voor mijn ouders en voor mijn broer. Met mijn zus heb ik het al wel vaker besproken en het had voor mij geen meerwaarde om dat nog een keer met mijn zus te doen. Mijn zus is van nature heel open, misschien niet over haar meest diepste gevoelens en gedachten, maar laten we eerlijk zijn, wie is dat nou wel? Echter met mijn zus heb ik het vaker gehad over hoe wij onze jeugd hebben ervaren. Ik ben zes jaar ouder dan zij en de oudste thuis. Dat heeft er voor gezorgd dat ik een heel ander soort jeugd heb gehad dan zij, ook al zijn we lid van hetzelfde gezin. Daar komt bij dat we twee tegenpolen qua karakter zijn en hierdoor het verschil van jeugd ook groot was. Hier heb ik het met mijn zusje vaker over gehad. Hoe zij de opvoedingsstijl van onze ouders heeft ervaren en het contact met onze broer tegenover mijn ervaring. In deze gesprekken heb ik openlijk naar haar benoemd dat ik toch wel het een en ander gemist heb in de opvoeding. Dat ik mij dit ben gaan realiseren toen ik psychologische hulp heb gekregen toen ik rond mijn 23ste een depressie had. Het heeft alleen bijna 10 jaar geduurd voordat ik pas echt durfde te benoemen wat ik nou gemist heb en wat ik onbewust mijn ouders en broer kwalijk heb genomen.
Al op jonge leeftijd voelde ik mij anders dan mijn familieleden. Ik voelde me vaak niet gezien of gehoord. Ik was de oudste dus had daar volgens mijn ouders een verantwoordelijkheid in. Zo moest ik meehelpen in het huishouden, moest ik altijd degene zijn die het beter wist omdat de andere twee jonger waren en vroeg ik minder aandacht dan mijn broertje en zusje waardoor ik vaak aan de zijlijn stond. Ik voelde me nooit goed genoeg toen ik opgroeide. Mijn broertje voetbalde in zijn kinderjaren voor een Nederlands voetbal jeugdteam en dat vroeg veel aandacht van mijn ouders. Mijn zusje had veel verschillende hobby’s waar mijn ouders ook veel tijd aan kwijt waren. Ik ben van nature niet iemand die op de voorgrond treed en heb dat dus ook nooit gedaan. Het gevaar hiervan is dat je dan als kind een beetje vergeten wordt. Iedereen gaat er van uit dat, omdat je toch nergens om vraagt of geen ontevredenheid uit dat alles goed is en je niet veel aandacht nodig hebt. Dat had ik echter wel nodig, maar kon ik als kind niet om vragen. Doordat mijn broertje, als enige jongen van het gezin en ook nog eens slim, talentvol en een goed uiterlijk had, voor mijn gevoel niks verkeerd kon doen, ontzien werd en gezien werd als het sterrenkind door mijn ouders, begon ik jaloezie tegenover hem te koesteren. Mijn broertje is geen prater, in tegenstelling tot mijn zusje. Daarom heb ik nooit met hem diepzinnige gesprekken gevoerd over onze opvoeding en opgroei ervaringen. Op het moment van onze miskraam waren mijn broertje en zijn vrouw ook zwanger. We liepen ongeveer een week uit elkaar qua uitgerekende datum. Uiteraard gun je het hen dat zij geen miskraam hoeven mee te maken en dat alles goed gaat gedurende de zwangerschap, maar voor mij was het zo ontzettend pijnlijk om mee te maken. Weer was er iets waar mijn broertje beter in was en meer positieve aandacht voor ging krijgen. Weer was ik het die aan de zijlijn moest gaan toekijken hoe hij met mijn ouders en zusje het perfecte gezinnetje konden zijn, terwijl ik er buiten viel. Het was zo ontzettend oneerlijk mijn gevoel, maar ik ga het niet ontkennen. Dat is hoe ik mij voelde, hoe kleinzielig en jaloers het ook is. Deze gevoelens van mij, maakte dat ik kerst met mijn broertje en zijn vrouw bij mijn ouders heb afgeketst. Dit zorgde voor gekwetste gevoelens bij mijn schoonzusje en veel vragen over waarom ik mij zo opstelde. Ze hebben deze vragen niet gesteld, maar ik vul ze in naar aanleiding van hoe ik mij zou hebben gevoeld. Ik vond dus dat zij ook recht hadden op een uitleg, net als mijn ouders. Want mijn ouders heb ik ook buiten de deur gehouden nadat het gebeurt was. Zij wilde er voor mij zijn, zouden elke dag zijn langsgekomen of hadden gebeld als ik het had toegelaten. Het lukte me alleen niet om ze toe te laten. Ik voelde boosheid, teleurstelling, angst en verdriet richting hen. Ik kon dat niet erbij hebben, terwijl ik mijn eigen verlies aan het verwerken was. Uiteindelijk ben ik toch op een punt gekomen dat ik klaar was voor een confrontatie.
Ik heb een afspraak gemaakt bij mijn ouders en los bij mijn broer en zijn vrouw met de mededeling dat ik graag uitleg wilde geven over waarom ik ben zoals ik ben. Tot dan toe heb ik iedereen van mijn familie actief buiten gesloten rondom mijn miskraam. Ik kon mijn verdriet en pijn niet met hen delen en kon hun verdriet en pijn niet aanzien.
De brieven heb ik aan hen allemaal voorgelezen. Het waren de moeilijkste gesprekken die ik ooit in mijn leven heb moeten voeren. Ik heb vooral mijn moeder heel veel pijn gedaan. Ondanks dat waren ze allemaal ontzettend begripvol en bracht het voor hen zoveel helderheid dat het op slag onze relatie onderling beter maakte. Er viel een enorme last van me af. Ik wist dat hoewel ik uiteraard mijn patronen niet overnacht kon veranderen hiermee, ik wel de volgende stap had gezet in mijn eigen ontwikkeling. Er kwam een rust over me heen en een acceptatie. Eindelijk voelde ik me geaccepteerd, gehoord en begrepen. Het was een opluchting. Het zorgde ervoor dat ik de miskraam kon accepteren als iets wat me is overkomen, niet als iets waarin ik heb gefaald. Uiteraard was ik nog steeds verdrietig maar de volgende stap was gezet.
Vlak na de gesprekken liep ik op een dag door een bos bij ons in de buurt. Het was een heerlijke herfstdag. Het zonnetje scheen door de rood, bruin en gele bladeren die nog aan de bomen hingen en de lucht rook heerlijk fris. Ik zou me hier beter door voelen, maar naar mate ik verder wandelde werd ik steeds verdrietiger. Op een gegeven moment kwam ik bij een plekje in het bos waar ik even kon zitten met de warme zonnestralen op mijn gezicht. Daar zittende liet ik de tranen gaan. Dikke druppels rolde over mijn wangen en ik voelde me verloren. Ik keek naar beneden en naast mij zaten opeens drie lieveheersbeestjes. Alle drie verschillend, eentje actief, eentje wat rustiger aan en eentje half dood. Ik keek naar de drie beestjes en vond het zo indringend. Het was alsof dit een boodschap was. Mijn hoofd werd helder en ik voelde de drang om op te zoeken waar lieveheersbeestjes symbool voor staan. Vlug pakte ik mijn telefoon erbij en begon te Googlen. Al snel vond ik wat ik zocht. De betekenis van een lieveheersbeestje op je pad. Het lieveheersbeestje staat symbool voor (weder)geboorte, leven en dood. Het is de cyclus van het leven en geeft de boodschap dat je op de juiste weg bent. Dit was de boodschap van de natuur aan mij. Het gaf me de bevestiging dat de miskraam met een reden is gebeurt. Het was niet om mij neer te slaan, maar juist om mij te helpen stijgen. Hoe krom het ook klinkt ik heb met de miskraam een cadeautje gekregen. Ik ben de confrontatie met mezelf aangegaan en heb daarmee een grote wond op mijn ziel geheeld. Door de wond op mijn ziel te genezen kan ik een betere moeder worden. Ik kan daar alleen maar dankbaar voor zijn.
Het vervolg
De eerste ongesteldheid nadat je te horen hebt gekregen dat je baarmoeder schoon is was hel voor mij. Ik had een paar dagen voor de ongesteldheid zou beginnen al een zwangerschapstest gedaan. Op een of andere manier hielp mij dit om de ergste klap van de ongesteldheid te verzachten. Toch als je het bloed dan ziet verschijnen wordt je er weer aan herinnert hoe efficiënt je lichaam een levend organisme kan opruimen. Het was een pijnlijk moment. Eentje waarbij ik toch wel een dag weer erg verdrietig om ben geweest. Deze ongesteldheid kwam en ging en ik moest weer wachten tot de volgende ongesteldheid. In de tussentijd hadden we besproken wat we wilde met opnieuw proberen. We spraken af dat we geen bescherming zouden gebruiken, maar ook geen druk op een nieuwe zwangerschap zouden leggen. Hoewel ik oprecht met deze intentie de afspraak in ging, kon ik het niet helpen om toch mijn ovulatie bij te houden en informatie op te zoeken over zwanger worden na een miskraam. Ik heb er niet naar gehandeld, maar in mijn hoofd was ik er zo mee bezig dat ik soms echt wanhopig van mezelf werd. In die tijd was ik dan ook naarstig op zoek naar afleiding en ontspanning, om maar niet bezig te zijn met opnieuw zwanger te worden. Bij mijn tweede ongesteldheid na de miskraam deed ik hetzelfde als bij mijn eerste ongesteldheid. Ik deed een zwangerschapstest een paar dagen voor ik ongesteld ging worden. Echter tot mijn verbazing, kwam er niet te staan niet zwanger, maar juist zwanger 1-2 weken. Ik kon het niet geloven. Zo’n 8 weken na het fysieke afscheid van ons kindje was ik opnieuw zwanger. Ik las de test en voelde zo’n enorme schok in mijn systeem. Ik kon niet anders dan huilen en op de grond gaan zitten. Daar zat ik in onze badkamer op de vloer met de test in mijn hand waar toch echt op stond dat ik zwanger was!
Enorme blijdschap overspoelde mij. Ik was alleen thuis. P zou na zijn werk thuis komen wat nog een uur ongeveer zou duren. Ik zag mijn kans schoon om hem te verassen. Want ik wist zeker dat het voor hem net zo’n verassing was als voor mij. Helemaal extatisch heb ik mijn beste vriendin gebeld en haast schreeuwend door de telefoon verteld dat ik opnieuw zwanger was. Mijn beste vriendin werd helemaal gek aan de andere kant van de lijn. Zo blij en opgelucht was ze voor ons. Samen gingen we brainstormen over hoe ik het aan P ging vertellen dat ik zwanger was. We kwamen op het idee dat ik vlug nog een schilderij zou maken van een baby in een hart met daar september 2021 bij geschreven. Dat was namelijk de uitgerekende datum. Zo gezegd zo gedaan. Al beeldbellend met mijn beste vriendin heb ik het schilderij gemaakt en een positie in de kamer uitgekozen waarop ik P kon filmen als hij binnen kwam en het schilderij zou zien.
Vlak voor P thuis kwam heb ik opgehangen en ben ik klaar gaan zitten. Hij kwam binnen en zag bijna meteen het schilderij. Zijn reactie was een verbaasde “ben je weer zwanger? Is het al weer gelukt?” Ik kan alleen maar lachen en ja zeggen. Meteen daarna kwam hij naar mij toe en nam me in zijn armen. Hij was stomverbaasd, maar super blij.
Op dit moment ben ik 20 weken zwanger en alles gaat goed. Onze baby groeit als kool. Alles zit er op en eraan en functioneert zoals het hoort te functioneren. Het is zo fascinerend en wonderlijk om te zien dat mijn buik groeit en hoe de echo’s eruit zien. We weten dat het een jongetje wordt. Het lijkt soms nog steeds zo onrealistisch, maar het is toch echt zo. Na een miskraam worden we dan toch echt ouders.