Hallo allemaal,
Vanaf april 2002 hadden mijn man en ik een kinderwens. Na een jaar proberen zijn we langs de HA gegaan, die ons vrij snel doorverwees naar de gyn. Na een hoop (vervelende en pijnlijke) onderzoeken (er was weer een jaar voorbij, we zaten inmiddels al in maart 2004) bij mijn man en bij mij kwamen ze tot de conclusie dat het zaad van zeer slechte kwaliteit was. Zo slecht dat inseminatie geen optie was. Alleen voor IVF icsi kwamen we in aanmerking.
Het was een harde klap om dit te horen, maar aan de andere kant was er ook een soort opluchting. We wisten na 2 jaar onderzoeken en teleurstellingen eindelijk waar we aan toe waren. We werden op de wachtlijst gezet en zouden in augustus 2004 aan de beurt zijn. Zover is het niet gekomen want in april kwamen we er achter dat ik zwanger was!
Ik heb 4 testen gedaan voordat ik het een heel klein beetje kon geloven!
Een week later had ik een afspraak bij de gyn. en hij snapte er helemaal niks van.
Gezien alle onderzoeken en de uitslagen daarvan kon hij niet verklaren dat ik toch nog spontaan zwanger was geworden. Een toevalstreffer noemde hij het, en een wonder.
Na een perfecte zwangerschap is in januari 2005 onze dochter gezond geboren.
In september 2006 waren we allebei toe aan een 2e kindje. We hebben wel meteen tegen elkaar gezegd: We gaan het proberen, maar lukt het niet, we gaan niet meer de medische molen in.
Ik ben met de pil gestopt in september, en in oktober was ik zwanger! Ik was er zo van ondersteboven dat ik een week echt tot niks in staat was.
Na 2 weken kon ik bij de gyn. terecht voor een vroege echo en alles was goed, ik was op dat moment 6,5 week zwanger. 4 dagen na de echo kreeg ik wat bruine afscheiding en verloor ik een klein beetje bloed. Ik mocht weer komen voor een echo en alles zag er nog steeds heel goed uit. Het vruchtje was gegroeid en het hartje klopte mooi. Wel bleef ik nog steeds (hele kleine beetjes) bloed verliezen. 2 weken later moest ik nog een keer voor een echo terugkomen (met 9,5 week). Weer was alles heel goed. De gyn. verklaarde het bloedverlies met een gesprongen vaatje aan de baarmoedermond. Het kon verder geen kwaad en volgens hem was de kans dat de zwangerschap mis zou gaan nu heel erg klein, omdat ik al meerdere goede echo's had gehad.
2 weken later werd het bloedverlies alleen maar erger, en op mijn aandringen (de gyn. vond het onzin!) is er toch weer een echo gemaakt. Dit keer zag het er helemaal niet goed uit: het hartje klopte niet meer en het vruchtje was met 10 weken gestopt met groeien. Een ontzettende harde klap was dat! Een week later heb ik een curettage gehad.
We zijn inmiddels 5 maanden verder, maar nog steeds heb ik het er moeilijk mee!
We weten nu wel een ding: ik kan toch nog zwanger worden! Iets wat we eigenlijk niet voor mogelijk hadden gehouden.
We hebben een menstruatie afgewacht en vanaf januari zijn we weer bezig om te proberen zwanger te raken. We moeten maar afwachten of het nog een keer zal lukken (en hopelijk gaat het dan wel goed).
Ik wilde mijn verhaal met jullie delen (doet me ook goed om het van me af te schrijven), en ik wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen tijdens de behandelingen.
Ik hoop dat iedereen snel zwanger zal worden, en wie weet, misschien zit er nog wel een toevalstreffer bij voor iemand? Je ziet het maar bij mij, je weet het nooit......geef de moed niet op!
Liefs Sanneke
Vanaf april 2002 hadden mijn man en ik een kinderwens. Na een jaar proberen zijn we langs de HA gegaan, die ons vrij snel doorverwees naar de gyn. Na een hoop (vervelende en pijnlijke) onderzoeken (er was weer een jaar voorbij, we zaten inmiddels al in maart 2004) bij mijn man en bij mij kwamen ze tot de conclusie dat het zaad van zeer slechte kwaliteit was. Zo slecht dat inseminatie geen optie was. Alleen voor IVF icsi kwamen we in aanmerking.
Het was een harde klap om dit te horen, maar aan de andere kant was er ook een soort opluchting. We wisten na 2 jaar onderzoeken en teleurstellingen eindelijk waar we aan toe waren. We werden op de wachtlijst gezet en zouden in augustus 2004 aan de beurt zijn. Zover is het niet gekomen want in april kwamen we er achter dat ik zwanger was!
Ik heb 4 testen gedaan voordat ik het een heel klein beetje kon geloven!
Een week later had ik een afspraak bij de gyn. en hij snapte er helemaal niks van.
Gezien alle onderzoeken en de uitslagen daarvan kon hij niet verklaren dat ik toch nog spontaan zwanger was geworden. Een toevalstreffer noemde hij het, en een wonder.
Na een perfecte zwangerschap is in januari 2005 onze dochter gezond geboren.
In september 2006 waren we allebei toe aan een 2e kindje. We hebben wel meteen tegen elkaar gezegd: We gaan het proberen, maar lukt het niet, we gaan niet meer de medische molen in.
Ik ben met de pil gestopt in september, en in oktober was ik zwanger! Ik was er zo van ondersteboven dat ik een week echt tot niks in staat was.
Na 2 weken kon ik bij de gyn. terecht voor een vroege echo en alles was goed, ik was op dat moment 6,5 week zwanger. 4 dagen na de echo kreeg ik wat bruine afscheiding en verloor ik een klein beetje bloed. Ik mocht weer komen voor een echo en alles zag er nog steeds heel goed uit. Het vruchtje was gegroeid en het hartje klopte mooi. Wel bleef ik nog steeds (hele kleine beetjes) bloed verliezen. 2 weken later moest ik nog een keer voor een echo terugkomen (met 9,5 week). Weer was alles heel goed. De gyn. verklaarde het bloedverlies met een gesprongen vaatje aan de baarmoedermond. Het kon verder geen kwaad en volgens hem was de kans dat de zwangerschap mis zou gaan nu heel erg klein, omdat ik al meerdere goede echo's had gehad.
2 weken later werd het bloedverlies alleen maar erger, en op mijn aandringen (de gyn. vond het onzin!) is er toch weer een echo gemaakt. Dit keer zag het er helemaal niet goed uit: het hartje klopte niet meer en het vruchtje was met 10 weken gestopt met groeien. Een ontzettende harde klap was dat! Een week later heb ik een curettage gehad.
We zijn inmiddels 5 maanden verder, maar nog steeds heb ik het er moeilijk mee!
We weten nu wel een ding: ik kan toch nog zwanger worden! Iets wat we eigenlijk niet voor mogelijk hadden gehouden.
We hebben een menstruatie afgewacht en vanaf januari zijn we weer bezig om te proberen zwanger te raken. We moeten maar afwachten of het nog een keer zal lukken (en hopelijk gaat het dan wel goed).
Ik wilde mijn verhaal met jullie delen (doet me ook goed om het van me af te schrijven), en ik wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen tijdens de behandelingen.
Ik hoop dat iedereen snel zwanger zal worden, en wie weet, misschien zit er nog wel een toevalstreffer bij voor iemand? Je ziet het maar bij mij, je weet het nooit......geef de moed niet op!
Liefs Sanneke