Mijn verhaal

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal,

Afgelopen zondag  hebben mn man en ik besloten om weer voor een nieuwe zwangerschap te gaan.

Ik zal even in het kort mn voorgeschiedenis vertellen.

Ik ben inmiddels 27 jaar (mn naam zegt anders)  Op 7 december 2006 ben ik  bevallen na een zwangerschap van 23 weken. We hebben de zwangerschap afgebroken omdat ons kindje een ernstige hartafwijking en een te kleine  longslagader had.  Uiteindelijk ben ik dus bevallen van ons zoontje Danny. We hebben hier nog steeds veel verdriet om, maar we liepen wel al een  klein poosje  met het idee, of we weer een nieuwe zwangerschap aan zouden durven. Zondag hebben we een goed gesprek gehad, en we gaan het weer proberen. Ik vind het echt enorm spannend. En het zal vast niet makkelijk worden, maar de kinderwens is inmiddels heel groot geworden. Uiteindelijk zouden we het toch wel fijn vinden om een broertje of zusje voor Danny te krijgen.

Hebben meer mensen hier  iets soortgelijks meegemaakt?

Groetjes, Kitty
 
Hoi Kitty,

Ik wil je gewoon even heel veel sterkte wensen!

Het lijkt me zó moeilijk om met 23 wkn te moeten bevallen van een kindje dat niet levensvatbaar is. Dat verdriet zul je ook wel altijd met je mee blijven dragen.
En ik kan me voorstellen dat het besluit om opnieuw voor een zwangerschap te gaan, heel erg spannend is.
Probeer vertrouwen te hebben, ik wens jullie heel veel succes!

Jaine
 
Lieve Kitty

Ik denk dat je me nog wel kent wij zijn ons zoontje Jayden*  verloren
met 20 weken zwangerschap op 18-05-07.
Ook wij hebben toevallig zondag een goed gesprek gehad en hebben we besloten
ook al is het vrij snel toch weer voor een nieuwe zwangerschap te gaan.
Ik vind het wel erg moeilijk nog maar toch geeft het mij wel weer een beetje
een posetieve kijk op het leven nu we het weer gaan proberen.
Gister hebben we weer voor het eerst "geklust" sinds mijn bevalling.

Ik moet zeggen ik vond het wel een beetje een eng idee maar achteraf
voel ik me wel heel blij en opgelucht.
Nou ik hoop voor je dat het snel mag gaan lukken en dan dan alles
maar wel goed mag gaan voor ons.

groetjes Ilona (mama van Jayden*)
 
Hoi beiden,

Jaine, bedankt voor je lieve woorden. Het zal inderdaad altijd meegedragen worden in de rest van ons leven. Het is en blijft toch ons eerste kindje.

En Ilona: Ja, jou weet ik nog te herinneren. Ik vind het echt knap dat jullie nu al er weer voor proberen te gaan. Wij hebben echt een paar maanden nodig gehad om alles op een rijtje te zetten, en het verdriet een plekje te geven en hier goed mee om te gaan. Maar het is ieder voor zich hoor. Absoluut. Ik vind het nu ook enorm spannend. Ik weet ook niet hoe ik zal zijn als ik zwanger ben. Misschien dat ik wel de gehele 9 maanden emotioneel ben? Of dat ik juist heel rustig eronder ben? De tijd zal het leren denk ik.
Wat betreft het "klussen". Ik moet wel een beetje lachen om die benaming , ik las het al een paar keer hier en bij zwanger worden. Erg grappig. Nou ja, ik heb in ieder geval uitgerekend wanneer het bij  ons de beste dag is om te "klussen", en dat is 18 juli. Nu ben ik nog ongesteld...maar daarna gaan we het dan toch echt proberen.

Spannend hoor.

Liefs, Kitty (mama van Danny*)
 
Hallo kitty

Ik heb mijn dochtertje met 38 weken zwangerschap verloren.
En dat was op 5 januari 2007.( een domme pech zeggen ze)
Ben daarna 2x gecurreteerd geweest omdat ik nog niet helemaal schoon van binnen was.Heb 3 maanden lang gevloeid na mijn bevalling.
Ik ben er nog helemaal kapot van.We zijn nu ook voor de 2de bezig.
We willen ook dol graag een broertje of zusje voor haar maken.
En het zal nooit een vervanging voor haar zijn , en dat mag ook niet.
Ze is toch me eerste dochter en dat blijft ook zo.

Veel liefs

Peggy mama van *Anouk*
 
Beste Kitty,

Wij zijn, vorig jaar 4 september 2006,  na een zwangerschap van 19 weken bevallen van een zoontje Sven*. Het liefst wilde ik (en mijn vriend ook) direct weer zwanger worden. Maar ik had na de bevalling nog diverse onderzoeken en nog een curretage. Uiteindelijk hebben 29 december (ik vergeet die dag nooit meer) 2006 "toestemming" van de gyn gekregen om het weer te proberen. Ik ben daarna nooit meer ongesteld geworden.

Inmiddels ben ik 20 weken zwanger, maar vind het wel supereng allemaal. Gelukkig hebben we goede begeleiding vanuit het ziekenhuis en zijn ze heel begripvol. Soms vind ik het ook allemaal heel raar. Dit kindje zou er nooit zijn geweest als Sven* niet was overleden.
Een ieder moet voor zichzelf weten wanneer ze weer zwanger willen worden na het verlies van een kindje.

Ik wil iedereen heel veel sterkte wensen en ook heel veel geluk en ik hoop dat het snel raak is!

Liefs,
Ivanka
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan