Mijn verhaal

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal,

Ik ben 40 jaar,heb een dochter van 16 en ben gescheiden.Nu woon ik inmiddels al weer twee jaar samen met mijn vriend en we wilde graag een kindje.
We besloten mijn dochter niets te vertellen want haar eventuele negetieve reactie mocht onze keuze niet beinvloeden.Gestopt met de pil en meteen raak !
Toch nog maar niks tegen mijn dochter vertellen want je weet nooit wat er nog gebeurd en bovendien zat ze voor haar eindexamens.
Wat doet zich nu toch voor.....
Haar vriendin vertelt dat haar gescheiden moeder een baby wil met haar nieuwe vriend ! In geuren en kleuren kregen wij te horen hoe belachelijk en stom dat wel niet was. Daar kwam ook nog eens bij dat dat vriendinnetje toen ze bij haar vader kwam hem mocht vertelllen dat moeder zwanger was van die nieuwe vriend, dat was hardstikke moeilijk voor dat kind en pa schiet meteen in een levensgrote dip!! Al weken hoorde wij het reilen en zeilen bij de familie van die vriendin en er was erg weinig positiefs te bespeuren.Dat wilde wij dus helemaal niet horen en nu hadden we het toch !!
Onze zwangerschap ging ook niet goed bij 5 weken zag de vk geen vruchtje, dus leeg vruchtzakje.Bij 7 weken jawel!!!daar zat ons kleine mensje,het was er wel maar.....geen hartslag!! Bij 8 weken weer terug voor echo en nog geen hartslag,omdat het wel gegroeid was zou er in die afgelopen week wel een hartje geweest moeten zijn maar voordat we het hadden kunnen zien was het al weer gestopt. Dus bij 11 weken een curretage dat is nu net 7 dagen geleden en nu weet ik niet meer of ik nog wel een kindje wil. Ik wil mijn dochter daarmee niet verliezen en ook wil ik mijn ex niet zoveel pijn aandoen als bij dat vriendiinetje het geval was.
Wat vinden jullie van mijn verhaal??
Groetjes Joske
 
Hallo Joske,

Wat verdrietig dat het vruchtje niet mocht uitgroeien tot een wolk van een baby. Ik zou me echter niet laten tegenhouden om opnieuw zwanger te raken. Vergeet niet dat je dochter zestien is. Ze heeft inmiddels al een vriendje. Voordat je het weet is ze de deur uit. Jij hebt nog een heel leven voor je, een leven dat je wilt opbouwen met je nieuwe partner. Jullie wensen beide een kindje. Ga ervoor! En dat je bang bent dat je ex hier moeite mee zal hebben is begrijpelijk maar geen reden om dan maar geen kindje te krijgen. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen leven. Probeer er wat van te maken.
 
Hoi Joske,
Go for it!!! maak het bespreekbaar met je dochter! ben open en eerlijk dat zal je zwagerschap zeker ten goede komen.
Ik ben er van overtuigd dat als je eerlijk bent tegen je dochter je haar ook een speciaal plekje geeft en ze dit misschien niet in eerste instantie maar zeker op een later moment zal waarderen!
Ik wens je veel succes.
 
Hai Joske,

Jouw verhaal is heel herkenbaar voor mij.
Ik zit in zo'n zelfde situatie, ook gescheiden, nieuwe (goede) relatie, inmiddels al weer 7 jaar, grote kinderen, 16 en 12 en een kinderwens die al 2x nu is uitgelopen op ee n drama. 1x een miskraam bij 5 weken en 1x een buitenbaarmoederlijke bij 8 weken. Ik ben met spoed geopereerd en heb daarom nog maar 1 eileider. Nu krijg ik ook steeds meer de twijfel of ik er wel goed aan doe om nog een kindje te willen. Mijn jongste zou het hartstikke leuk vinden maar mijn oudste absoluut niet. Zij weten trouwens niets van die miskraam en zelfs niets van die buitenbaarmoederlijke. We hebben er een hele andere versie van gemaakt; plotseling blinderdarmontsteking, erg he, ik schaam me er gewoon voor. Maar door al die opmerkingen waar jij het ook over hebt doe je dat gewoon.
Ik ben nou net weer ongi geworden en was daar zeer verdrietig om terwijl ik vrijdag zoiets over me had van: laat maar komen die ongi,dan ga ik maandag weer aan de pil. En nu vandaag zit ik er een potje om te janken.
Dus heel herkenbaar jouw gevoelens hoor! Ik weet het ook niet meer en zit nu te denken dat ik 2 weken de tijd heb om een beslissing te nemen want dan is mijn vruchtbare tijd er weer.Zoveel tijd heb ik ook niet meer want ik wordt dit jaar ook al 39.
We zitten dus een beetje in het zelfde schuitje.
Als je er verder over wilt praten, dan hoor ik dat wel,
Groetjes Ietje
 
hallo Letje,
Ik heb ondertussen samen met mijn vriend besloten om het maar niet meer te proberen.Ik ben vandaag voor het eerst ongi geworden na mijn curettage en pak vanavond mijn eerste pilletje (de pil) weer.Wij zijn tot de conclusie gekomen dat we blij en dankbaar mogen zijn met wat we hebben.Ook zijn we bang voor nog meer toestanden in of met een zwangerschap en dat mijn gezondheid er onder zou kunnen lijde.(hoorde laatst weer over bekkeninstabiliteit)Ik heb een nieuwe uitdaging gezocht.Afgelopen vrijdag ben ik aangenomen voor de verkorte cursus kraamzorg.18 maanden leren en stage en daarna aant werk.Heb er erg veel zin in.Tis niet kraamzorg geworden vanwege de baby die we nooit zullen hebben maar gewoon omdat me dat al lang een leuk beroep lijkt.De cursus start in oktober.Ben erg,ontzettend blij en trots en dankbaar voor mijn dochter en heb besloten dat het voor mij zo wel zal zijn voorbestemd.De grote...hoe of wat het ook is "daar boven" heeft me waarschijnlijk een waarschuwing of tip gegeven die ik wil repecteren.En daar heb ik nu vrede mee.Misschien heb je er iets aan als je dit leest.
Erg veel goeds toegewenst en misschien lees ik nog wat van je alhier.Groetjes Joske
 
Hoi Joske,

Ik zou me bij het nemen van de beslissing niet door je dochter laten beïnvloeden. Als ze straks volwassen is en hoort dat je om hààr geen kind meer hebt 'genomen', voelt ze zich misschien schuldig. En als er wel een babietje komt, is er een grote kans dat ze helemaal weg is van de baby. Je kunt niet je beslissing baseren op de aanname dat ze er blijvend problemen mee heeft, terwijl dat waarschijnlijk helemaal niet zo is.

Dus kijk in je hart en denk na wat je vriend en jij zelf willen. Vrouwen hebben vaker de neiging om zichzelf weg te cijferen, maar m.n. bij dit soort belangrijke beslissingen, die zoveel meer bepalend zijn voor jouw leven dan voor haar leven (over twee jaar kan ze het huis al uitgaan), moet je je eigen wensen volgen.

Ik denk niet dat je de miskraam moet zien als een waarschuwing van Onze Lieve Heer of iets/iemand anders daarboven. Rond jouw leeftijd heb je ongeveer 30 % kans dat je een miskraam krijgt, dus als je nog een keer zwanger wordt heb je 70 % kans dat je geen miskraam krijgt. Dat eerste heeft te maken met het feit dat er minder eicellen zijn en er dus eicellen springen die geen kans hadden gehad als ze meer concurrenten hadden gehad; het heeft niets te maken met 'daarboven'. Als God bestaat, dan heeft hij echt wel wat beters te doen dan vrouwen miskramen bezorgen.

Als je een baby krijgt, hoeft dat niet in de weg te staan aan je kansen om kraamhulp te worden. Ik werk zelf parttime, en vind dat prima te combineren met de zorg voor twee kinderen.

En ik vraag me af of je als 40-jarige nou werkelijk zoveel meer kans hebt op bekkeninstabiliteit dan een jongere moeder. Je hoort zelden dan vrouwen blijvende lichamelijke klachten overhouden aan een zwangerschap. Als kraamhulp riskeer je ook dat je bijv. je rug bezeert bji het verschonen van een bed, maar dat is toch ook geen reden om dan maar geen kraamhulp te worden.

Als je besluit om niet meer zwanger te worden is dat prima, zolang het maar echt de eigen keuze is van je vriend en jou samen. Dan kun je er later ook geen spijt van krijgen.

Succes!

Lisa
36 jaar, 18 weken zwanger van nr. 3
 
Lisa,

Allereerst bedankt voor je reactie en wat fijn dat je er zo duidelijk over vertelt.
Alhoewel onze keuze vaststaat ga ik toch weer nadenken na jou mening....
Ik wens je erg veel geluk en alle goeds met je gezin en de nieuwe spruit,en ik vond het erg fijn jou mening te lezen.
Bedankt !
Groetjes Joske
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan