Hoi allemaal,
Vier september ben ik bevallen van een 19 weken oud zoontje, Sven. Graag wil ik hier mijn verhaal doen.
De ellende begon eigenlijk met 15 weken. Daarvoor had ik een vrij relaxte zwangerschap, de enige klachten waren gevoelige borsten en moeheid. Ik werd ’s nachts wakker omdat ik iets uit mij voelde lopen. Ik ging naar het toilet en schrok mij wezenloos, ik bloedde en niet zo’n beetje ook. Ik maakte mijn vriend wakker en trok de matrashoes van het martras, nog veel meer bloed. Direct de verloskundige gebeld en die kwam gelijk. Met het kindje was gelukkig alles goed, maar na overleg met de gynaecoloog toch maar even naar het ziekenhuis voor een echo om te kijken waar dat bloed vandaan kwam.
In het ziekenhuis kreeg ik een inwendige echo en ze dachten dat een stukje van mijn placenta voor de baarmoedermond lag waardoor er bloedingen ontstonden (achteraf was dit niet zo). Dat was schrikken, ik had hier nog nooit van gehoord, gelukkig was met het kindje alles goed.
Ik bleef constant bloed verliezen, maar niet zo heftig als die ene nacht. Ik was wel gewaarschuwd dat het bloed de baarmoeder kan prikkelen, waardoor de bevalling op gang kan komen. Ik heb vooral rustig aan gedaan deze periode.
De hele donderdag (31 aug) had ik al last lichte krampen, maar herkende dit niet als weeën (dit was mijn eerste zwangerschap). Ik was die ochtend zelfs nog naar de gynaecoloog geweest. Deze had net besloten dat ik niet meer via de verloskundige zou lopen, omdat ik nog steeds bloedde en zij zag dat het niet om een voorliggende placenta ging, maar dat de bloeding van bovenaf kwam en dat er zelfs flinke stolsels bovenin de baarmoeder zaten. Ik had die week wel twee stolsels verloren en had verder nergens last van. Toen ik dit melde aan de gynaecoloog schrok ze wel. Ze vertelde wel dat mijn baarmoeder wel wat onrustig kon zijn, omdat die zich wil ontdoen van de stolsels. Ik vroeg nog hoe dat voelde, zoals menstrueren zei ze nog.
Die middag ben ik nog met vriend zwangerschapkleding wezen kopen, want mijn eigen kleding paste ik echt niet meer. ’s Nachts lag ik in bed en de krampen werden zo heftig dat ik het ziekenhuis belde. Ik mocht gelijk langskomen en kreeg weer een echo. Ze vermoedden dat ik weeën had, ik kreeg een zetpil en werd direct opgenomen. Die pil hielp gelukkig en het werd weer rustig van binnen. Met het kindje was nog steeds alles goed. De volgende ochtend (vrijdag) verloor ik een flink stolsel. Toen ik dit aan de gynaecoloog vertelde dacht hij dat dit de weeën had geactiveerd.
Helaas toen de zetpil was uitgewerkt kwamen de weeën des te heftiger terug. Ik besefte heel goed dat dit niet goed was, maar je hebt toch nog ergens hoop dat het wel goed komt. De weeënremmers die ik kreeg mag je niet te lang krijgen, want dat is schadelijk voor het kindje. Zondagnacht waren de weeënremmers uitgewerkt en kreeg ik te horen dat ik nog een keer een remmer kreeg en dat ze dan niets meer konden doen. Het was alsof de wereld uiteen spatte en ik heb direct mijn vriend laten bellen. Inmiddels vermoeden ze ook dat ik een infectie had in de baarmoeder en kreeg ik antibiotica. Deze ontsteking zou de baarmoeder ook kunnen activeren en met de antibiotica hoopten ze da het rustig zou worden. We hebben gevraagd of ze wilden kijken wat het zou worden, zodat we ons kindje een naam konden geven.
Maandag om 3 uur was de remmer uitgewerkt en kwamen de weeën weer terug en binnen een uur zat ik op weeën van om de anderhalve minuut. De pijn was echt verschrikkelijk. Normaal is je lichaam helemaal klaar voor een bevalling en maak je een hormoon aan die er voor zorgt dat de pijn enigszins dragelijk wordt. Ik heb een morfine-achtige pijnstiller gekregen die de ergste pieken opving. Deze was na vier uur uitgewerkt en toen besloten ze om een ruggenprik te geven (deze krijg je pas als echt duidelijk is dat de bevalling doorzet). Het duurde twintig minuten voordat deze uiteindelijk gezet was, maar het leek wel een uur te duren, zo heftig was het allemaal. Gelukkig deed de prik vrij snel zijn werk en voelde ik helemaal niets meer. Aangezien ik helemaal niets gewend ben aan pijnstillers lag ik alleen maar high te wezen en te slapen terwijl mijn vriend het allemaal maar moest aanzien. Na verloop van tijd kreeg ik weer gevoel aan mijn linkerkant, waarschijnlijk omdat dat doseerding was verschoven. Ze verhoogden de dosis en ik moest op mijn linkerkant gaan liggen, maar dat hielp allemaal niet. De verpleegster liep weg om bij de arts na te vragen of ze de dosis mochten verhogen en ineens werd Sven geboren. Ik had mijn onderbroek zelfs nog aan. Het was 23.55 uur.
We hebben rustig afscheid van Sven kunnen nemen en hebben veel foto’s gemaakt en afdrukjes laten maken. Het was al echt een mensje alleen zo klein en teer.
Ik heb nog geen idee hoe ik dit verdriet een plek moet geven en probeer mijn oude leven weer een beetje op te pakken. Dit is erg moeilijk, maar ik merk dat dit toch beter is dan wegkwijnen in mijn verdriet (bedankt Miep34 voor je woorden in een ander forum). Ik voel mij vooral heel leeg en mis mijn buik die ik nu zou moeten hebben. Het is niet eerlijk dat dit kindje ons is afgenomen. Maandagmiddag zwom het nog vrolijk rond in de baarmoeder en 's avonds lag Sven in mijn armen.
Gelukkig kunnen mijn vriend goed met elkaar praten. Aanstaande woensdag hebben we een eindgesprek bij de gynaecoloog en krijgen we de uitslagen van alle testen die ze hebben afgenomen (urine, bloed, placenta en afscheiding). Inmiddels weet ik dat een eventuele infectie een gevaar was voor het kindje en dat het eigenlijk niet tegen te houden was. Ik probeer mij erbij neer te leggen dat we nooit een antwoord zullen krijgen op het waarom.
Het is een beetje lang verhaal geworden, maar het helpt mij als ik het opschrijf.
Heel veel sterkte allemaal met het verwerken van jullie verdriet.
Groetjes,
Ivanka
Vier september ben ik bevallen van een 19 weken oud zoontje, Sven. Graag wil ik hier mijn verhaal doen.
De ellende begon eigenlijk met 15 weken. Daarvoor had ik een vrij relaxte zwangerschap, de enige klachten waren gevoelige borsten en moeheid. Ik werd ’s nachts wakker omdat ik iets uit mij voelde lopen. Ik ging naar het toilet en schrok mij wezenloos, ik bloedde en niet zo’n beetje ook. Ik maakte mijn vriend wakker en trok de matrashoes van het martras, nog veel meer bloed. Direct de verloskundige gebeld en die kwam gelijk. Met het kindje was gelukkig alles goed, maar na overleg met de gynaecoloog toch maar even naar het ziekenhuis voor een echo om te kijken waar dat bloed vandaan kwam.
In het ziekenhuis kreeg ik een inwendige echo en ze dachten dat een stukje van mijn placenta voor de baarmoedermond lag waardoor er bloedingen ontstonden (achteraf was dit niet zo). Dat was schrikken, ik had hier nog nooit van gehoord, gelukkig was met het kindje alles goed.
Ik bleef constant bloed verliezen, maar niet zo heftig als die ene nacht. Ik was wel gewaarschuwd dat het bloed de baarmoeder kan prikkelen, waardoor de bevalling op gang kan komen. Ik heb vooral rustig aan gedaan deze periode.
De hele donderdag (31 aug) had ik al last lichte krampen, maar herkende dit niet als weeën (dit was mijn eerste zwangerschap). Ik was die ochtend zelfs nog naar de gynaecoloog geweest. Deze had net besloten dat ik niet meer via de verloskundige zou lopen, omdat ik nog steeds bloedde en zij zag dat het niet om een voorliggende placenta ging, maar dat de bloeding van bovenaf kwam en dat er zelfs flinke stolsels bovenin de baarmoeder zaten. Ik had die week wel twee stolsels verloren en had verder nergens last van. Toen ik dit melde aan de gynaecoloog schrok ze wel. Ze vertelde wel dat mijn baarmoeder wel wat onrustig kon zijn, omdat die zich wil ontdoen van de stolsels. Ik vroeg nog hoe dat voelde, zoals menstrueren zei ze nog.
Die middag ben ik nog met vriend zwangerschapkleding wezen kopen, want mijn eigen kleding paste ik echt niet meer. ’s Nachts lag ik in bed en de krampen werden zo heftig dat ik het ziekenhuis belde. Ik mocht gelijk langskomen en kreeg weer een echo. Ze vermoedden dat ik weeën had, ik kreeg een zetpil en werd direct opgenomen. Die pil hielp gelukkig en het werd weer rustig van binnen. Met het kindje was nog steeds alles goed. De volgende ochtend (vrijdag) verloor ik een flink stolsel. Toen ik dit aan de gynaecoloog vertelde dacht hij dat dit de weeën had geactiveerd.
Helaas toen de zetpil was uitgewerkt kwamen de weeën des te heftiger terug. Ik besefte heel goed dat dit niet goed was, maar je hebt toch nog ergens hoop dat het wel goed komt. De weeënremmers die ik kreeg mag je niet te lang krijgen, want dat is schadelijk voor het kindje. Zondagnacht waren de weeënremmers uitgewerkt en kreeg ik te horen dat ik nog een keer een remmer kreeg en dat ze dan niets meer konden doen. Het was alsof de wereld uiteen spatte en ik heb direct mijn vriend laten bellen. Inmiddels vermoeden ze ook dat ik een infectie had in de baarmoeder en kreeg ik antibiotica. Deze ontsteking zou de baarmoeder ook kunnen activeren en met de antibiotica hoopten ze da het rustig zou worden. We hebben gevraagd of ze wilden kijken wat het zou worden, zodat we ons kindje een naam konden geven.
Maandag om 3 uur was de remmer uitgewerkt en kwamen de weeën weer terug en binnen een uur zat ik op weeën van om de anderhalve minuut. De pijn was echt verschrikkelijk. Normaal is je lichaam helemaal klaar voor een bevalling en maak je een hormoon aan die er voor zorgt dat de pijn enigszins dragelijk wordt. Ik heb een morfine-achtige pijnstiller gekregen die de ergste pieken opving. Deze was na vier uur uitgewerkt en toen besloten ze om een ruggenprik te geven (deze krijg je pas als echt duidelijk is dat de bevalling doorzet). Het duurde twintig minuten voordat deze uiteindelijk gezet was, maar het leek wel een uur te duren, zo heftig was het allemaal. Gelukkig deed de prik vrij snel zijn werk en voelde ik helemaal niets meer. Aangezien ik helemaal niets gewend ben aan pijnstillers lag ik alleen maar high te wezen en te slapen terwijl mijn vriend het allemaal maar moest aanzien. Na verloop van tijd kreeg ik weer gevoel aan mijn linkerkant, waarschijnlijk omdat dat doseerding was verschoven. Ze verhoogden de dosis en ik moest op mijn linkerkant gaan liggen, maar dat hielp allemaal niet. De verpleegster liep weg om bij de arts na te vragen of ze de dosis mochten verhogen en ineens werd Sven geboren. Ik had mijn onderbroek zelfs nog aan. Het was 23.55 uur.
We hebben rustig afscheid van Sven kunnen nemen en hebben veel foto’s gemaakt en afdrukjes laten maken. Het was al echt een mensje alleen zo klein en teer.
Ik heb nog geen idee hoe ik dit verdriet een plek moet geven en probeer mijn oude leven weer een beetje op te pakken. Dit is erg moeilijk, maar ik merk dat dit toch beter is dan wegkwijnen in mijn verdriet (bedankt Miep34 voor je woorden in een ander forum). Ik voel mij vooral heel leeg en mis mijn buik die ik nu zou moeten hebben. Het is niet eerlijk dat dit kindje ons is afgenomen. Maandagmiddag zwom het nog vrolijk rond in de baarmoeder en 's avonds lag Sven in mijn armen.
Gelukkig kunnen mijn vriend goed met elkaar praten. Aanstaande woensdag hebben we een eindgesprek bij de gynaecoloog en krijgen we de uitslagen van alle testen die ze hebben afgenomen (urine, bloed, placenta en afscheiding). Inmiddels weet ik dat een eventuele infectie een gevaar was voor het kindje en dat het eigenlijk niet tegen te houden was. Ik probeer mij erbij neer te leggen dat we nooit een antwoord zullen krijgen op het waarom.
Het is een beetje lang verhaal geworden, maar het helpt mij als ik het opschrijf.
Heel veel sterkte allemaal met het verwerken van jullie verdriet.
Groetjes,
Ivanka