Hai lieverds 
Ik bedacht me ineens dat ik eigenlijk een beetje was binnengevallen in de club door de vroeggeboorte van Gabriël en ik me helemaal niet had voorgesteld. Bij deze wil ik dat toch nog even doen, want ik heb eht hier best wel naar mijn zin met jullie ;-)
Nou mijn naam is dus ook Marieke ;-) ik ben inmiddels 26 en woon al bijna 4 jaar samen met mijn vriend. Oktober 2010 besloten we dat we toe waren aan gezinsuitbreiding en konden in januari 2011 al het blijde nieuws verkondigen. Helaas eindigde deze zwangerschap in een miskraam, maar hierdoor werd onze kinderwens alleen maar sterker. 2 cyclussen na mijn miskraam had ik wederom een positieve test in handen. Blij maar ook wel heel bang hebben we het toen slechts aan 3 mensen verteld en aan de rest pas na onze eerste positieve echo (9 weken). Huilend lag ik op de bank bij de echo, het was zo prachtig! Toch kon ik nog niet echt genieten van mijn zwangerschap, omdat ik nog steeds erg bang was. Ik durfde zelfs niet naar de wc op bepaalde momenten omdat ik bang was mijn kindje weer kwijt te raken.
Het was allemaal ook wat dubbel gezien mijn zus in januari ook verkondigde zwanger te zijn (een ongelukje), wij waren zelfs in dezelfde week uitgerekend. Door de extra lading heb ik het de eerste weken van de zwangerschap best moeilijk gehad, ondanks dat ik natuurlijk ontzettend blij was.
Ook de 20-weken echo was prachtig en daarna begon ik echt te genieten. Mijn buik was al vrij snel goed zichtbaar en van mij mocht iedereen het weten. Ik was zo trots op mijn zwangerschap en er zo blij mee, eindelijk ging mijn kinderwens in vervulling en alles ging ontzettend goed kreeg ik steeds weer te horen van de vroedvrouw. Tot ik met 29 weken ineens stekende pijnscheuten kreeg bij het opstaan uit bed. Ik vertrouwde het niet helemaal en heb meteen mijn vroedvrouw gebeld, waar ik meteen moest langskomen. Ze voelde aan mijn buik, luisterde naar het hartje van Gabriël, dit was allemaal goed. Toch wilde ze even een inwendig onderzoek doen en concludeerde dat mijn baarmoedermond verkort was en een vingertop open stond. Ik werd meteen doorverwezen naar het ziekenhuis voor een CTG en een echo. Nietsvermoedend gingen we naar het ziekenhuis waar al snel bleek dat ik daar moest blijven ter observatie. Ik moest in bed blijven liggen en kreeg corticosteroiden om de longrijping te versnellen. Er gebeurde echter verder niets. Ik heb een week lang in het ziekenhuis gelegen en werd overspoeld met informatie over vroeggeboorte. Toen na een week niets was veranderd mocht ik toch weer naar huis, maar moest zoveel mogelijk bedrust houden. Na een week moest ik weer op controle in het ziekenhuis en daar werd besloten dat ik weer bij mijn vroedvrouw op controle mocht omdat er nog steeds niets was veranderd. Maar nog steeds bedrust en geen inspanning (en vooral geen seks!).
Op donderdag 10 november had ik 's nachts wat buikpijn en belde meteen mijn vroedvrouw, die de volgende ochtend langs kwam om weer te controleren. Er was weer niets gebeurd en ik had ook verder nergens last van dus we besloten dat ik maar rustig aan bleef doen en dat ik zo dan misschien toch langer zwanger zou kunnen zijn. Er waren zelfs uitspraken van zowel het ziekenhuis en de vroedvrouw dat ik de 40 weken zou kunnen halen.
Op zondag 13 november had ik af en toe een harde buik. Ik belde mijn vroedvrouw en moest maar in bed blijven liggen en proberen te ontspannen om te kijken of het erger werd of ophield. Ik bleef braaf liggen en er veranderde niets. Ik had geen pijn, geen bloed- of vruchtwaterverlies, voelde de kleine nog goed bewegen en maakte me dus ook niet veel zorgen. De vroedvrouw belde na een paar uur om te kijken hoe het ging maar er was nog niets veranderd. Om half 4 kreeg ik weer harde buiken en besloot eens te kijken hoe vaak ze kwamen, omdanks dat er geen pijn was. Om half 5 toch maar de vroedvrouw gebeld want ik had er in een uur tijd toch 7 gehad. Er werd overlegd met het ziekenhuis en ik moest meteen die kant op voor (je raadt het al) weer een CTG. Nog steeds nietsvermoedend bel ik mijn oom en tante om te kijken of ze ons konden brengen, gezien we zelf geen auto hebben. Rond 5 uur lag ik aan de CTG en zaten mijn vriend en oom en tante gezellig bij me. Ik begon me vanaf toen steeds meer zorgen te maken. De harde buiken hielden aan en kwamen steeds sneller achter elkaar. Rond half 7 moest ik mezelf echt rustig houden tijdens een harde buik en kon geen gesprek meer houden. Om 7 uur werd gekeken of er buiten de weeen verder nog wat gebeurde en ja hoor, mijn baarmoedermond was volledig verstreken en ik had 1 centimeter ontsluiting en wat bloedverlies. Ik werd meteen naar een verloskamer gebracht en daar ging alles sneller dan ik kon bijhouden. Toen ik om 9 uur de persweeen niet meer kon wegpuffen werd er weer gekeken en had ik volledige ontsluiting. Mijn vliezen waren nog niet gebroken en ze besloten dan ik toch mocht persen om te kijken of ze dan braken. Helaas gebeurde dit niet en werden ze om half 10 gebroken, wat een verademing was dat. Ik besefte me dat dit het was, nu kwam de kleine er echt uit en ik perste met al mijn kracht. Na 3 persweeen lag de kleine op het bed te huilen en zat ik in een roze wolk. Hij was 43 centimeter en 2366 gram, een flinke jongen voor 32w5d zwangerschap. Gabriël is 5 minuten op de verloskamer geweest, ik heb hem heel even mogen vasthouden voor een foto en is daarna in een couveuse met mijn vriend en een heleboel artsen naar de couveuseafdeling gereden. Ik besefte nog steeds niet helemaal wat me was overkomen en lag daar nog vol ongeloof te kijken naar mijn platte buik waar niets meer in bewoog. Persen voor de placenta? Ik vond het maar een raar idee en had er totaal geen behoefte aan. Ik kreeg een nare prik in mijn been waarna de placenta toch snel naar buiten kwam. Alles was in orde en mijn bloedverlies was normaal. Ik had wat kleine scheurtjes in mijn binnenste schaamlippen die elk een hechting kregen om te voorkomen dat het aan elkaar ging plakken. Op dat moment vond ik alles wel best, zolang ze maar opschoot zodat ik naar mijn kindje kon! Helaas heb ik tot 2 uur 's nachts moeten wachten om hem eindelijk te zien, en toen zag ik nog bijna niets. hij had een muts op tot bijna over zijn ogen, een buis naar zijn neus die zijn longen open hield en lag tot aan zijn oren onder een dekentje. Maar dat was toch echt mijn kind, ik voelde het meteen.
Daarna werd ik op een kamer gelegd met 2 andere vrouwen die pas waren bevallen. Helaas voor mij hadden zij hun kindjes wel bij hun en heb ik die nacht veel liggen huilen en meermalig de verpleegster gebeld of ik alsjeblieft mijn kindje mocht zien. Om kwart over 8 kon er eindelijk iemand mij naar boven rijden, waar ik niets anders kon doen dan naast de couveuse zitten. Ik werd geholpen met het starten met kolven en heb tot het bezoekuur begon naast hem gezeten. Al snel bleek dat hij heel hard vooruit ging, de buis om zijn longen open te houden werd 's middags verwijderd en toen zag het er toch wat vriendelijker uit allemaal. Hij had een infuus met vocht en glucose, een maagsonde en kreeg antibiotica omdat ze nog steeds niet wisten waarom ik zo vroeg was bevallen (wat ze nu nog niet weten). Gabriël kreeg een vorm van geel-zien en moest 3 dagen onder een speciale lamp om dit te verhelpen. Rustig aan werd gestart met ons te leren hem te verzorgen en mochten we hem 2 keer per dag bij ons houden. De donderdag na mijn opname en bevalling werd ik het ziekenhuis uitgeschopt. Omdat er bij mij geen complicaties waren mocht ik niet blijven en moest dus maar elke dag heen en weer met het OV om mijn kindje te mogen zien. In de tram huilde ik tranen met tuiten, wat een vreselijk gevoel je kindje zo achter te moeten laten...
Inmiddels is Gabriël natuurlijk alweer 1 week en 2 dagen thuis en genieten we volop! Hij is ook hard gegroeid en is inmiddels 47 centimeter lang en weeg 3010 gram. We merken wel dat hij sommige dingen nog erg moeilijk vind en dat hij ontzettend moet wennen. Gelukkig gaat met behulp van Infacol dat we sinds gisterenmiddag gebruiken het boeren en windjes laten steeds beter en krijst hij niet meer van de pijn. Het is wel grappig te zien hoe verbaasd hij is als hij een boer heeft gelaten. Hij begrijpt geloof ik nog niet helemaal dat dat goed is en dat dat de krampjes oplost.
Nou dat was mijn vreselijk lange verhaal wat iets langer is uitgevallen dan gedacht... Maar ja als je het niet wil lezen hoeft dat natuurlijk ook niet ;-)
Veel liefs en knuffels,
Marieke & Gabriël
Ik bedacht me ineens dat ik eigenlijk een beetje was binnengevallen in de club door de vroeggeboorte van Gabriël en ik me helemaal niet had voorgesteld. Bij deze wil ik dat toch nog even doen, want ik heb eht hier best wel naar mijn zin met jullie ;-)
Nou mijn naam is dus ook Marieke ;-) ik ben inmiddels 26 en woon al bijna 4 jaar samen met mijn vriend. Oktober 2010 besloten we dat we toe waren aan gezinsuitbreiding en konden in januari 2011 al het blijde nieuws verkondigen. Helaas eindigde deze zwangerschap in een miskraam, maar hierdoor werd onze kinderwens alleen maar sterker. 2 cyclussen na mijn miskraam had ik wederom een positieve test in handen. Blij maar ook wel heel bang hebben we het toen slechts aan 3 mensen verteld en aan de rest pas na onze eerste positieve echo (9 weken). Huilend lag ik op de bank bij de echo, het was zo prachtig! Toch kon ik nog niet echt genieten van mijn zwangerschap, omdat ik nog steeds erg bang was. Ik durfde zelfs niet naar de wc op bepaalde momenten omdat ik bang was mijn kindje weer kwijt te raken.
Het was allemaal ook wat dubbel gezien mijn zus in januari ook verkondigde zwanger te zijn (een ongelukje), wij waren zelfs in dezelfde week uitgerekend. Door de extra lading heb ik het de eerste weken van de zwangerschap best moeilijk gehad, ondanks dat ik natuurlijk ontzettend blij was.
Ook de 20-weken echo was prachtig en daarna begon ik echt te genieten. Mijn buik was al vrij snel goed zichtbaar en van mij mocht iedereen het weten. Ik was zo trots op mijn zwangerschap en er zo blij mee, eindelijk ging mijn kinderwens in vervulling en alles ging ontzettend goed kreeg ik steeds weer te horen van de vroedvrouw. Tot ik met 29 weken ineens stekende pijnscheuten kreeg bij het opstaan uit bed. Ik vertrouwde het niet helemaal en heb meteen mijn vroedvrouw gebeld, waar ik meteen moest langskomen. Ze voelde aan mijn buik, luisterde naar het hartje van Gabriël, dit was allemaal goed. Toch wilde ze even een inwendig onderzoek doen en concludeerde dat mijn baarmoedermond verkort was en een vingertop open stond. Ik werd meteen doorverwezen naar het ziekenhuis voor een CTG en een echo. Nietsvermoedend gingen we naar het ziekenhuis waar al snel bleek dat ik daar moest blijven ter observatie. Ik moest in bed blijven liggen en kreeg corticosteroiden om de longrijping te versnellen. Er gebeurde echter verder niets. Ik heb een week lang in het ziekenhuis gelegen en werd overspoeld met informatie over vroeggeboorte. Toen na een week niets was veranderd mocht ik toch weer naar huis, maar moest zoveel mogelijk bedrust houden. Na een week moest ik weer op controle in het ziekenhuis en daar werd besloten dat ik weer bij mijn vroedvrouw op controle mocht omdat er nog steeds niets was veranderd. Maar nog steeds bedrust en geen inspanning (en vooral geen seks!).
Op donderdag 10 november had ik 's nachts wat buikpijn en belde meteen mijn vroedvrouw, die de volgende ochtend langs kwam om weer te controleren. Er was weer niets gebeurd en ik had ook verder nergens last van dus we besloten dat ik maar rustig aan bleef doen en dat ik zo dan misschien toch langer zwanger zou kunnen zijn. Er waren zelfs uitspraken van zowel het ziekenhuis en de vroedvrouw dat ik de 40 weken zou kunnen halen.
Op zondag 13 november had ik af en toe een harde buik. Ik belde mijn vroedvrouw en moest maar in bed blijven liggen en proberen te ontspannen om te kijken of het erger werd of ophield. Ik bleef braaf liggen en er veranderde niets. Ik had geen pijn, geen bloed- of vruchtwaterverlies, voelde de kleine nog goed bewegen en maakte me dus ook niet veel zorgen. De vroedvrouw belde na een paar uur om te kijken hoe het ging maar er was nog niets veranderd. Om half 4 kreeg ik weer harde buiken en besloot eens te kijken hoe vaak ze kwamen, omdanks dat er geen pijn was. Om half 5 toch maar de vroedvrouw gebeld want ik had er in een uur tijd toch 7 gehad. Er werd overlegd met het ziekenhuis en ik moest meteen die kant op voor (je raadt het al) weer een CTG. Nog steeds nietsvermoedend bel ik mijn oom en tante om te kijken of ze ons konden brengen, gezien we zelf geen auto hebben. Rond 5 uur lag ik aan de CTG en zaten mijn vriend en oom en tante gezellig bij me. Ik begon me vanaf toen steeds meer zorgen te maken. De harde buiken hielden aan en kwamen steeds sneller achter elkaar. Rond half 7 moest ik mezelf echt rustig houden tijdens een harde buik en kon geen gesprek meer houden. Om 7 uur werd gekeken of er buiten de weeen verder nog wat gebeurde en ja hoor, mijn baarmoedermond was volledig verstreken en ik had 1 centimeter ontsluiting en wat bloedverlies. Ik werd meteen naar een verloskamer gebracht en daar ging alles sneller dan ik kon bijhouden. Toen ik om 9 uur de persweeen niet meer kon wegpuffen werd er weer gekeken en had ik volledige ontsluiting. Mijn vliezen waren nog niet gebroken en ze besloten dan ik toch mocht persen om te kijken of ze dan braken. Helaas gebeurde dit niet en werden ze om half 10 gebroken, wat een verademing was dat. Ik besefte me dat dit het was, nu kwam de kleine er echt uit en ik perste met al mijn kracht. Na 3 persweeen lag de kleine op het bed te huilen en zat ik in een roze wolk. Hij was 43 centimeter en 2366 gram, een flinke jongen voor 32w5d zwangerschap. Gabriël is 5 minuten op de verloskamer geweest, ik heb hem heel even mogen vasthouden voor een foto en is daarna in een couveuse met mijn vriend en een heleboel artsen naar de couveuseafdeling gereden. Ik besefte nog steeds niet helemaal wat me was overkomen en lag daar nog vol ongeloof te kijken naar mijn platte buik waar niets meer in bewoog. Persen voor de placenta? Ik vond het maar een raar idee en had er totaal geen behoefte aan. Ik kreeg een nare prik in mijn been waarna de placenta toch snel naar buiten kwam. Alles was in orde en mijn bloedverlies was normaal. Ik had wat kleine scheurtjes in mijn binnenste schaamlippen die elk een hechting kregen om te voorkomen dat het aan elkaar ging plakken. Op dat moment vond ik alles wel best, zolang ze maar opschoot zodat ik naar mijn kindje kon! Helaas heb ik tot 2 uur 's nachts moeten wachten om hem eindelijk te zien, en toen zag ik nog bijna niets. hij had een muts op tot bijna over zijn ogen, een buis naar zijn neus die zijn longen open hield en lag tot aan zijn oren onder een dekentje. Maar dat was toch echt mijn kind, ik voelde het meteen.
Daarna werd ik op een kamer gelegd met 2 andere vrouwen die pas waren bevallen. Helaas voor mij hadden zij hun kindjes wel bij hun en heb ik die nacht veel liggen huilen en meermalig de verpleegster gebeld of ik alsjeblieft mijn kindje mocht zien. Om kwart over 8 kon er eindelijk iemand mij naar boven rijden, waar ik niets anders kon doen dan naast de couveuse zitten. Ik werd geholpen met het starten met kolven en heb tot het bezoekuur begon naast hem gezeten. Al snel bleek dat hij heel hard vooruit ging, de buis om zijn longen open te houden werd 's middags verwijderd en toen zag het er toch wat vriendelijker uit allemaal. Hij had een infuus met vocht en glucose, een maagsonde en kreeg antibiotica omdat ze nog steeds niet wisten waarom ik zo vroeg was bevallen (wat ze nu nog niet weten). Gabriël kreeg een vorm van geel-zien en moest 3 dagen onder een speciale lamp om dit te verhelpen. Rustig aan werd gestart met ons te leren hem te verzorgen en mochten we hem 2 keer per dag bij ons houden. De donderdag na mijn opname en bevalling werd ik het ziekenhuis uitgeschopt. Omdat er bij mij geen complicaties waren mocht ik niet blijven en moest dus maar elke dag heen en weer met het OV om mijn kindje te mogen zien. In de tram huilde ik tranen met tuiten, wat een vreselijk gevoel je kindje zo achter te moeten laten...
Inmiddels is Gabriël natuurlijk alweer 1 week en 2 dagen thuis en genieten we volop! Hij is ook hard gegroeid en is inmiddels 47 centimeter lang en weeg 3010 gram. We merken wel dat hij sommige dingen nog erg moeilijk vind en dat hij ontzettend moet wennen. Gelukkig gaat met behulp van Infacol dat we sinds gisterenmiddag gebruiken het boeren en windjes laten steeds beter en krijst hij niet meer van de pijn. Het is wel grappig te zien hoe verbaasd hij is als hij een boer heeft gelaten. Hij begrijpt geloof ik nog niet helemaal dat dat goed is en dat dat de krampjes oplost.
Nou dat was mijn vreselijk lange verhaal wat iets langer is uitgevallen dan gedacht... Maar ja als je het niet wil lezen hoeft dat natuurlijk ook niet ;-)
Veel liefs en knuffels,
Marieke & Gabriël