Waar moet ik beginnen?
De negen maanden zwangerschap was niet echt een pretje. Ik ben m'n baan verloren en had het tijdens de zwangerschap best wel zwaar, fysiek maar ook mentaal. Ik heb denk ik ruim een half jaar binnen gezeten en vrij weinig mensen om mij heen gehad. Ik had thuis ook stress ivm een niet leuke relatie. Tijdens de zwangerschap is de intimiteit erg achteruit gegaan, iedere keer wanneer ik toenadering zocht werd ik keihard afgewezen. Je begrijpt natuurlijk wel hoe dat dan voelt als zwangere emotionele vrouw.
De 40ste week is aangebroken en met vier dagen overtijd mocht ik eindelijk gaan bevallen van een jongetje. Nu is de bevalling niet echt soepeltjes begonnen waardoor ik een ruggenprik kreeg en met 17uur was mijn kleine hummeltje er. Tijdens het persen was mijn partner mijn steun en toeverlaat en had ik mijn liefde voor hem weer terug gevonden.
Een uur na de bevalling bleek dat m'n zoontje een infectie had opgelopen en moest hij gelijk naar de couveuseafdeling. Ik als kers verse moeder werd met bed en al naar de kleine man gebracht en wat ik zag brak mijn hart. Allerlei slangetjes en plakkertjes, een infuus en als klap op de vuurpijl werd er verteld dat er bloed in z'n maagje was gevonden en een week moest blijven. Wat een rollercoaster van emoties. Ik moest zo hard huilen dat ik weg wilde van de afdeling en om mij op dat moment nog rotter te laten voelen dat ik me al voelde zei een verpleegster " ga je nu al weg? Je bent wel z'n moeder hoor."
De week ging voor mijn gevoel heel langzaam voorbij. M'n vent kwam iedere ochtend voor z'n werk en na z'n werk langs. Maar voor de rest was ik alleen in het ziekenhuis. Ik sta nog steeds versteld hoe sterk ik ben geweest om iedere nacht het flesje te geven en er voor m'n kleine man te zijn toen de zoveelste infuus was gesneuveld en hij wel vijf keer werd geprikt. De mama knop was gelijk aangezet.
Nu is hij 3 maanden en dan hoop je dat je het gezeik wel hebt gehad maar niets is minder waar. De kleine heeft verborgen reflux. Van het ziekenhuis naar de osteopaat weer naar het ziekenhuis en weer naar de osteopaat. Nu heeft hij medicijnen en maandag heb ik weer een afspraak met de kinderarts en ga ik het hebben over koemelkallergie. En dat ik wil switchen van voeding. Nu zullen de meeste moekes wel afvragen waarom hij geen borstvoeding krijgt. Dat kreeg hij maar aanleggen wilde hij niet. Dus was ik constant aan het kolven en dat was best zwaar. Ik was bezig met voeden en daarna kolven en zo was ik eigenlijk de hele dag bezig en dat was niet te doen. Nu krijgt hij nutrilon omneo met Johannes broodpitmeel en wil overstappen naar nutrilon pepti.
Desondanks alle verhalen ik heb gelezen kwam ik steeds bij het stukje "ik ben zo dankbaar voor mijn steunende partner". Ik ben jaloers op alle moeders met een steunende partner want die van mij is niet mijn steun en toeverlaat. Nee het is meer een strijd. Ik leg mijzelf continue uit, hoe ik me voel, dat ik het zwaar heb en dat ik hem nodig heb. Vervolgens staat hij op een festival en heb ik uit boosheid zijn spullen buiten de deur gezet (wel waar alleen de bewoners kunnen komen op de parkeerplek) en de sleutel in de deur gedaan. We zijn nu een week verder, we hebben gesproken en hij vind dat hij veel doet. Hij werkt, hij heeft z'n eigen zaak en dat is best stressvol en ik snap dat. Maar is het zo raar dat ik ook m'n vent nodig heb, een steunende vader. Die de kleine man alleen in bed hoeft te leggen of het even over hoeft te nemen wanneer ik het niet trek? Hij hoeft niet in de nacht op te staan want dat doe ik. Hij geeft hem zelfs in de ochtend geen flesje meer alleen als ik het hem vraag. Het laatste flesje geef ik ook. En als ik zeg " papa jou naar bed brengen?" Dan krijg ik ja wat dan? Ik leg hem gewoon neer hoor. Als antwoord.
Nu zit ik met de kleine man bij mijn moeder alleen, m'n moeder is een weekendje weg. En morgen is het vaderdag, hij komt morgenochtend even langs en gaat dan gezellig naar het strand. Ik vraag hem wil jij die kleine meenemen zodat ik m'n handen even vrij heb en ik krijg weer ja wat dan? Dat was toch niet de afspraak? De afspraak was toch dat we even de ruimte zouden hebben. Op dat moment kookt m'n bloed en het liefst smijt ik m'n telefoon van 6 hoog naar beneden.
Er ontstaat een discussie met woorden dat ik zeg jij bent ook zijn vader en je hoort ook je verantwoording te nemen. Hij zegt dat dat niet relevant is en dat hij zijn verantwoording wel neemt. En dat ik er niet omheen moet draaien en dan gewoon moet zeggen dat ik het niet trek en of hij de kleine man wilt meenemen. Nu ik dit weer schrijf word ik weer laaiend, ik vroeg hem letterlijk "wil jij die kleine meenemen zodat ik mijn handen vrij heb" wat is er dan zo anders aan hoe hij het formuleert?
Ben ik dan echt gek? Hij maakt mij gek!
Dus ja, genieten van deze periode doe ik niet. Ja de kleine momentjes wanneer m'n hummeltje vrolijk is en naar me lacht. Dan smelt m'n hartje. Maar het is verdomd moeilijk om met beiden benen op de grond te blijven staan en niet door te draaien.
De negen maanden zwangerschap was niet echt een pretje. Ik ben m'n baan verloren en had het tijdens de zwangerschap best wel zwaar, fysiek maar ook mentaal. Ik heb denk ik ruim een half jaar binnen gezeten en vrij weinig mensen om mij heen gehad. Ik had thuis ook stress ivm een niet leuke relatie. Tijdens de zwangerschap is de intimiteit erg achteruit gegaan, iedere keer wanneer ik toenadering zocht werd ik keihard afgewezen. Je begrijpt natuurlijk wel hoe dat dan voelt als zwangere emotionele vrouw.
De 40ste week is aangebroken en met vier dagen overtijd mocht ik eindelijk gaan bevallen van een jongetje. Nu is de bevalling niet echt soepeltjes begonnen waardoor ik een ruggenprik kreeg en met 17uur was mijn kleine hummeltje er. Tijdens het persen was mijn partner mijn steun en toeverlaat en had ik mijn liefde voor hem weer terug gevonden.
Een uur na de bevalling bleek dat m'n zoontje een infectie had opgelopen en moest hij gelijk naar de couveuseafdeling. Ik als kers verse moeder werd met bed en al naar de kleine man gebracht en wat ik zag brak mijn hart. Allerlei slangetjes en plakkertjes, een infuus en als klap op de vuurpijl werd er verteld dat er bloed in z'n maagje was gevonden en een week moest blijven. Wat een rollercoaster van emoties. Ik moest zo hard huilen dat ik weg wilde van de afdeling en om mij op dat moment nog rotter te laten voelen dat ik me al voelde zei een verpleegster " ga je nu al weg? Je bent wel z'n moeder hoor."
De week ging voor mijn gevoel heel langzaam voorbij. M'n vent kwam iedere ochtend voor z'n werk en na z'n werk langs. Maar voor de rest was ik alleen in het ziekenhuis. Ik sta nog steeds versteld hoe sterk ik ben geweest om iedere nacht het flesje te geven en er voor m'n kleine man te zijn toen de zoveelste infuus was gesneuveld en hij wel vijf keer werd geprikt. De mama knop was gelijk aangezet.
Nu is hij 3 maanden en dan hoop je dat je het gezeik wel hebt gehad maar niets is minder waar. De kleine heeft verborgen reflux. Van het ziekenhuis naar de osteopaat weer naar het ziekenhuis en weer naar de osteopaat. Nu heeft hij medicijnen en maandag heb ik weer een afspraak met de kinderarts en ga ik het hebben over koemelkallergie. En dat ik wil switchen van voeding. Nu zullen de meeste moekes wel afvragen waarom hij geen borstvoeding krijgt. Dat kreeg hij maar aanleggen wilde hij niet. Dus was ik constant aan het kolven en dat was best zwaar. Ik was bezig met voeden en daarna kolven en zo was ik eigenlijk de hele dag bezig en dat was niet te doen. Nu krijgt hij nutrilon omneo met Johannes broodpitmeel en wil overstappen naar nutrilon pepti.
Desondanks alle verhalen ik heb gelezen kwam ik steeds bij het stukje "ik ben zo dankbaar voor mijn steunende partner". Ik ben jaloers op alle moeders met een steunende partner want die van mij is niet mijn steun en toeverlaat. Nee het is meer een strijd. Ik leg mijzelf continue uit, hoe ik me voel, dat ik het zwaar heb en dat ik hem nodig heb. Vervolgens staat hij op een festival en heb ik uit boosheid zijn spullen buiten de deur gezet (wel waar alleen de bewoners kunnen komen op de parkeerplek) en de sleutel in de deur gedaan. We zijn nu een week verder, we hebben gesproken en hij vind dat hij veel doet. Hij werkt, hij heeft z'n eigen zaak en dat is best stressvol en ik snap dat. Maar is het zo raar dat ik ook m'n vent nodig heb, een steunende vader. Die de kleine man alleen in bed hoeft te leggen of het even over hoeft te nemen wanneer ik het niet trek? Hij hoeft niet in de nacht op te staan want dat doe ik. Hij geeft hem zelfs in de ochtend geen flesje meer alleen als ik het hem vraag. Het laatste flesje geef ik ook. En als ik zeg " papa jou naar bed brengen?" Dan krijg ik ja wat dan? Ik leg hem gewoon neer hoor. Als antwoord.
Nu zit ik met de kleine man bij mijn moeder alleen, m'n moeder is een weekendje weg. En morgen is het vaderdag, hij komt morgenochtend even langs en gaat dan gezellig naar het strand. Ik vraag hem wil jij die kleine meenemen zodat ik m'n handen even vrij heb en ik krijg weer ja wat dan? Dat was toch niet de afspraak? De afspraak was toch dat we even de ruimte zouden hebben. Op dat moment kookt m'n bloed en het liefst smijt ik m'n telefoon van 6 hoog naar beneden.
Er ontstaat een discussie met woorden dat ik zeg jij bent ook zijn vader en je hoort ook je verantwoording te nemen. Hij zegt dat dat niet relevant is en dat hij zijn verantwoording wel neemt. En dat ik er niet omheen moet draaien en dan gewoon moet zeggen dat ik het niet trek en of hij de kleine man wilt meenemen. Nu ik dit weer schrijf word ik weer laaiend, ik vroeg hem letterlijk "wil jij die kleine meenemen zodat ik mijn handen vrij heb" wat is er dan zo anders aan hoe hij het formuleert?
Ben ik dan echt gek? Hij maakt mij gek!
Dus ja, genieten van deze periode doe ik niet. Ja de kleine momentjes wanneer m'n hummeltje vrolijk is en naar me lacht. Dan smelt m'n hartje. Maar het is verdomd moeilijk om met beiden benen op de grond te blijven staan en niet door te draaien.