Ik zit met het volgende.
Sorry voor de lap tekst maar ik moet het even kwijt. Adviezen zijn zeer welkom.
Na 3 jaar een relatie te hebben met mijn vriend realiseer ik me ineens dat hij een moederskindje is. Ik begin me aan steeds meer dingen te ergeren. Ik heb hieronder wat punten opgeschreven.
- Haar wens is zijn bevel. Als hij bijvoorbeeld 's avonds bij mij thuis wilt slapen, maar zij wilt dat hij 's ochtends hààr honden uitlaat, dan gebeurt dat en slaapt hij maar een andere keer bij mij.
- Als we dan eindelijk een keer samen bij mij thuis sliepen, moest hij vaak al 's ochtends naar huis om zijn moeder te helpen in het bedrijf.
- Hij noemt haar 'mams' of 'mammie'.
- Als we met z'n drieën op pad gaan met de auto, zit zij altijd naast mijn vriend voorin. Ik moet achterin zitten. Ik voel me op zo'n moment echt een derde wiel aan de wagen, aangezien ze mij nooit echt bij een gesprek betrekken.
- Toen ik nog voor haar oude bedrijf werkte (geitenhouderij), hoorde ik haar wel eens klagen over mij tegen hem. Het ergste vond ik dat hij er gewoon in mee ging. Geen idee of dit nu nog gebeurt aangezien ik ben gestopt met werken voor het bedrijf, maar dat was wel pijnlijk.
- Ze gaan samen in maatschap om een camping te kunnen kopen en runnen, terwijl hij weet dat ik absoluut niet met zijn moeder onder èèn dak wil wonen. Om dit punt maak ik me wel het meeste zorgen, ook omdat dit gaat over mijn toekomst met hem.
Zo kan ik nog wel een aantal dingen opnoemen. Het zijn er inmiddels zoveel dat ik er even niet op kan komen.
Ondanks dit alles heb ik wel het gevoel dat hij van mij houdt. We hebben vorige maand samen een ontzettend toffe vakantie gehad op de Canarische Eilanden, maar ook daar moest hij zowat iedere dag natuurlijk even met zijn moeder bellen. Het begint in ieder geval steeds meer mensen in onze kring op te vallen dat de relatie die hij heeft met zijn moeder nogal ongezond is.
Wat te doen?
Sorry voor de lap tekst maar ik moet het even kwijt. Adviezen zijn zeer welkom.
Na 3 jaar een relatie te hebben met mijn vriend realiseer ik me ineens dat hij een moederskindje is. Ik begin me aan steeds meer dingen te ergeren. Ik heb hieronder wat punten opgeschreven.
- Haar wens is zijn bevel. Als hij bijvoorbeeld 's avonds bij mij thuis wilt slapen, maar zij wilt dat hij 's ochtends hààr honden uitlaat, dan gebeurt dat en slaapt hij maar een andere keer bij mij.
- Als we dan eindelijk een keer samen bij mij thuis sliepen, moest hij vaak al 's ochtends naar huis om zijn moeder te helpen in het bedrijf.
- Hij noemt haar 'mams' of 'mammie'.
- Als we met z'n drieën op pad gaan met de auto, zit zij altijd naast mijn vriend voorin. Ik moet achterin zitten. Ik voel me op zo'n moment echt een derde wiel aan de wagen, aangezien ze mij nooit echt bij een gesprek betrekken.
- Toen ik nog voor haar oude bedrijf werkte (geitenhouderij), hoorde ik haar wel eens klagen over mij tegen hem. Het ergste vond ik dat hij er gewoon in mee ging. Geen idee of dit nu nog gebeurt aangezien ik ben gestopt met werken voor het bedrijf, maar dat was wel pijnlijk.
- Ze gaan samen in maatschap om een camping te kunnen kopen en runnen, terwijl hij weet dat ik absoluut niet met zijn moeder onder èèn dak wil wonen. Om dit punt maak ik me wel het meeste zorgen, ook omdat dit gaat over mijn toekomst met hem.
Zo kan ik nog wel een aantal dingen opnoemen. Het zijn er inmiddels zoveel dat ik er even niet op kan komen.
Ondanks dit alles heb ik wel het gevoel dat hij van mij houdt. We hebben vorige maand samen een ontzettend toffe vakantie gehad op de Canarische Eilanden, maar ook daar moest hij zowat iedere dag natuurlijk even met zijn moeder bellen. Het begint in ieder geval steeds meer mensen in onze kring op te vallen dat de relatie die hij heeft met zijn moeder nogal ongezond is.
Wat te doen?