Mijn vriend wil huisvader worden.

M

MarijkePlusTwee

<p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 8pt;"><span style="color: #000000; font-family: Courier New; font-size: small;">Mijn vriend is sinds meer dan drie jaar bij huis door een burn-out. Nu loopt zijn uitkering af en heeft hij een paar dagen geleden de mogelijkheid geopperd dat hij misschien wel bij huis wil blijven tot ons anderhalf jaar oude dochter naar de basisschool gaat. Dan heeft hij ook geen druk om nu aan het werk te gaan. </span></p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 8pt;"><span style="color: #000000; font-family: Courier New; font-size: small;">Ik ben het daar nog niet zo mee eens. Dat zou betekenen dat ik mijn mama-dag moet opgeven en we dan alsnog financieel behoorlijk moeten interen. </span></p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 8pt;"><span style="color: #000000; font-family: Courier New; font-size: small;">Dochter gaat nu twee dagen in de week naar de opvang, en dat wil hij dan opzeggen. Hij kan ook wel naar een ouder-kind cluupje voor de sociale interactie. Ook de baby-zwemmen op mijn mamadag kan hij wel overnemen, zegt hij.</span></p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 8pt;"><span style="color: #000000; font-family: Courier New; font-size: small;">Even ter vergelijk, hij heeft nu de drie dagen (2 dagen opvang en mijn mamadag) nodig om bij te trekken van de twee dagen die hij haar nu heeft. In nood kunnen zijn ouders nog wel eens oppassen, vind hij.</span></p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 8pt;"><span style="color: #000000; font-family: Courier New; font-size: small;">Ik ben er echt ontzettend verdrietig over. We hebben altijd besproken dat we samen zouden werken en samen voor eventuele kindjes zouden zorgen. Dat nu de financiele zorg totaal bij mij komt te liggen vind ik oneerlijk. Ook vind ik vijf dagen werken nu te veel, liever zou ik nog meer dagen bij mijn dochter willen zijn, maar ben ik blij met de verdeling – 2 papadagen en 1 mamadag – zodat mijn vriend wat meer tijd kan doorbrengen met haar. Maar als ik nu mijn dag ook nog moet opgeven.</span></p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 8pt;"><span style="color: #000000; font-family: Courier New; font-size: small;">Zelf zit ik ook niet lekker in mijn vel. De afgelopen drie jaar hebben ook zijn tol geeist bij mij. Ik doe mijn best om alle ballen in de lucht te houden. Vaak val ik ’s avonds op de bank in slaap, om na een paar uur weer op bed te gaan. Ik kom ’s ochtends niet uit mijn bed, kan ’s middags mij niet verzetten om naar huis te gaan en kan ’s avonds mij niet verzetten om íets te doen. Vriend klaag dat ik niet genoeg tijd met hem doorbreng. Dat wordt (ben ik bang) alleen maar minder als ik 5 dagen werk. </span></p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 8pt;"><span style="color: #000000; font-family: Courier New; font-size: small;">Wat vinden jullie? Mag ik hem wijzen op zijn verantwoordelijkheid/afspraak? Of moet ik het accepteren dat we de taken nu herverdelen. </span></p><p> </p>
 
Je moet uiten naar je vriend waar jij achter staat. Wat jij wil en kan moet eveneens plaats voor zijn in je relatie. Geef aan wat je hier ook aangeeft: je loopt zelf ook op je tenen. 
Heel veel sterkte!
 
Je weet hierboven heel mooi uit te leggen hoe jij je voelt onder deze situatie en waarom je niet graag ziet dat hij volledig thuis blijft. Kan je het ook niet op deze manier met hem delen? Niet per se door hem op zijn verantwoordelijkheden te wijzen maar zeker wel op hoe jij je voelt? Dan kunnen julle hopelijk vanuit daar naar een situatie zoeken die voor iedereen fijn is. Succes, komt goed!
 
Ik zou zeker met hem gaan zitten en het hierover hebben. Een verdeling waarbij de ene ouder niet- en de ander fulltime werkt is niet niks. Als in, er zijn genoeg mensen die het zo doen natuurlijk, maar het moet wel zijn waar jullie beiden achter staan. Het klinkt nu een beetje alsof jij al een beetje op je tenen loopt, je moet goed bedenken of je het zelf aan zou kunnen.
Er zijn heel veel mogelijkheden tussen niet werken en allebei bijna fulltime. Hij kan ook voor een paar dagen iets zoeken, een paar halve dagen en zo opbouwen.. ik noem maar iets.
En daarnaast vind ik niet dat het een uitgemaakte zaak moet zijn dat jij je mamadag inlevert. Bedenk goed of je dat wel wil, want (hoe cliché dit ook klinkt) deze leeftijd krijg je nooit meer terug. Ikzelf ben echt een workaholic, geniet van mijn dagen op kantoor en keek ernaar uit weer aan het werk te gaan na verlof, maar ik zou die ene dag met mijn zoontje (nu) echt niet willen missen. Dat is ook belangrijk he!
 
Ik denk buiten het feit dat jij ook graag een dag met je kindje bent, het ook niet echt bevorderlijk is voor zijn burn-out. Mij lijkt het na 3 jaar echt wel weer goed om weer een beetje normaal aan het werk proberen te gaan. Als hij nu niet meer gaat werken denk ik dat de stap alleen maar moeilijker wordt om ooit weer te beginnen. Heeft hij geen goeie begeleiding hierbij. Ik weet dat bij mijn werkgever bij een burn out meteen een goed coach traject in gang wordt gezet met als doel om binnen enkele maanden weer op de rit te zijn.
 
Als hij en jij hem nu ook nog een vrijpas geven van 2,5 jaar niet werken dan gaat het nooit meer gebeuren...dus hij kan wel de doelstelling zetten op: zodra de kleine nasr school gaat.. maar dan komt er ineens de wens voor een 2de kindje (bijvoorbeeld) en kan hij die weer gebruiken voor uitstelling enzenz. Dus het gaat zich hier om het nu of nooit. Hij moet even goed inzien dat hij jou ermee benadeeld, door dit egoisme. ( alleen aan eigen wensen denken) dit vooropgesteld dat jij hebt aangegeven dat je je mama dag hard nodig hebt en dat je eigenlijk ook meer centjes in het laatje wilt zien komen om juist minder druk te voelen en daardoor financieel en emotioneel ook meer leuke dingen kan gaan doen met hem. Je loopt dus al een tijd op eierschalen vanwege zijn burn-out. En je hebt jezelf op nummer 2 gezet. Dit moet stoppen want hij heeft er ook geen baat bij. Ja het is fijn, geen verantwoordelijkheid te hoeven voelen, maar er is geen weg voor genezing naar een volwassen en onafhankelijke man. Om dit te bereiken moet je die eierschalen die hij heeft neergelegd opvegen en weggooien en daarmee klaar zijn hoe moeizaam dit ook zal zijn. Begrip tonen en tot een bepaalde mate rekening houden met iets is heel wat anders als alles op jezelf nemen en alles maar accepteren omdat hij dat heeft meegemaakt. Want waar sta jj dan in de relatie? Dan ook fast forward een paar jaar verder mocht je dit wel toestaan: jij helemaal leeg/op/jezelf kwijt. Schuld gevoel dat je je kind zo weinig hebt meegekregen. Relatie is niks meer waard want hij voelt zich bemoedert en jij voelt je teleurgesteld omdat hij geen gelijkwaardige partner bleek te zijn (kan hij wel maar dat moet een vereiste zijn) dus even in het kort: wijs hem om je verwachtingen en wensen en dromen, op een repectvolle manier eigenlijk aangeven dat je het niet meer langer accepteert dat hij vluchtgedrag vertoont ipv vechten voor jullie toekomst. Succes ??
 
Nou, als hij er al zo lang uit is, dan snap ik wel dat het voor hem moeilijk is om weer aan het werk te gaan en zoiets voorstelt. 
Ik zou mijn mamadag niet opgeven, denk niet dat je dat volhoudt. En ik zou heel duidelijk tegen hem zeggen dat hij weer aan het werk moet en iets van zijn leven moet maken, dat jij het zo ook niet trekt! Misschien kan hij een paar uur vrijwilligerswerk doen om het proces naar betaald werk wat makkelijker te maken. En dat hij bijvoorbeeld parttime begint en steeds opbouwt. 
Echt zonde dat hij dit niet ten tijde van zijn uitkering heeft gedaan. Misschien had hij een leuke omscholing of bijscholing kunnen volgen. Wordt hij wel behandeld voor zijn burnout? 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan