Hoi, Ik wilde gewoon heel erg graag mijn verhaal doen. Ik ben 23 jaar en ik heb een zoontje van bijna 4 jaar.
Ik en mijn vriend zijn sinds begin oktober begonnen met daten. Ik ben stappelgek op hem en we hadden een typische verliefdheids fase. Voordat ik mijn eerste nacht met hem doorbracht en wij wat serieuzer begonnen te daten. Wilde ik hem gewoon heel erg graag vertellen hoe ik tegenover abortus stond. Ik vond dit erg belangrijk. Omdat ik van mezelf weet hoe vruchtbaar ik ben en ik wilde daar wel gewoon erg eerlijk over zijn.
Ik gaf aan aan de anticonceptie te zitten en het graag ook nog met condoom te willen doen. En dat ik na een hele nare abortus die fout ging en met de ambulance 2 weken moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Ik dit echt niet meer wilde doorstaan. Ik gaf aan dat ondanks we het veilig deden, ik erg bang was om zwanger te raken en dat ik dus echt niet meer een abortus zou doorstaan. Hij snapte dit en gaf aan achter mij te staan. Dit gesprek heb ik misschien wel 27 keer gevoerd. Omdat ik hier dus echt heel erg bang voor was. De persoon waarbij ik samen was en mij een abortus liet plegen, heeft mij zwanger achtergelaten en is op mij vreemdgegaan toen ik werd opgenomen. Nog al, een vervelende situatie. Ik wilde deze situatie graag voorkomen. Dus daarom heb ik dit mijn vriend zo vaak duidelijk willen maken.
Nu ben ik er achtergekomen dat ik zwanger ben. En ondanks wij er niet allemaal heel blij van zijn. Staat mijn standpunt vast. Ik wil het houden. Ik zag gister de kleine spruit en ik hoorde het hartje kloppen. En ik wist het gewoon zeker. Al zet ik hierna er maar een knip in. Deze kleine is van harte welkom. Mijn vriend overigens is helemaal in paniek. Hij is meer de rationele denker in onze relatie. Hij wilt dat ik abortus pleeg. Waar hij obstakels ziet, zie ik oplossingen. In zijn hoofd zijn we te kort samen, wonen we niet samen, financiel is het niet op een rijtje. kortom. dus te vroeg en niet gepland. Ik gaf aan dat daar oplossingen voor waren. Ik heb mijn eigen huis (koop) en een vaste baan. We zouden op zich samen kunnen wonen en financiel staan we er goed voor alleen niet hoe we misschien er voor hadden willen staan. Ook is hij meer van de oude stempel en had hij gewoon graag gezien dat we eerst zouden trouwen. Hij voelt zich heel erg in het nauw gedreven. En dat snap ik ook wel! en vind ik erg logisch!
Ik houd zoveel van hem dat ik ook echt de eerste twee weken heb geprobeerd mezelf toch tot abortus te forceren. Ik vind het vreselijk hem in deze positie te plaatsen, maar tegerlijkertijd is het zwaar dat ik de gene ben die achteraf de keuze moet maken. Ik snap hem ontzettend goed en ik wil hem ook helemaal niet dwingen een vader te worden. Maar tegerlijkertijd ben ik boos. Want hij dwingt mij wel tot abortus wetende duidelijk wat mijn stand punt hier in is. Maar goed... dan nog. een ding is een standpunt maken een andere is er echt door heen gaan en meemaken.
Het doet me ontzettend pijn hem te zien lijden. En soms popt het weer even in mijn hoofd op. Het misschien toch wel abortus plegen. Maar eigenlijk weet ik heel zeker dat ik dat niet kan. Ik probeer zijn pijn te verlichten en goed te luisteren naar zijn innerlijke strijd. Maar het voelt alsof hij een muis is die in het nauw is gedreven en ik ervoor spring hem te beschermen van de boze grote kat, die ik vervolgens ook ben. Er lijkt niets goed en slecht te zijn. Het voelt als een race waarin we beiden strijden tegen een uitkomst vol verlies. Hij zegt niet dat hij bij me weg gaat. Hij voelt het aankomen dat hij waarschijnlijk vader word. Maar zijn perfecte plaatje is omgevallen. Zijn hele stappen plan vol roet.
Ik vind het zo erg om hem zo te zien. Ik lig nachten wakker met tranen in mijn ogen. Hij is dichtbij maar voelt tegerlijkertijd zo ver weg. Ik steun hem... terwijl ik eigenlijk had gewild dat hij mij zou steunen. Ik ben boos. Hoe durft hij mij nogmaals in deze positie te plaatsen. Hij wist wat hem zou kunnen overkomen. Waarom sta ik hier dan nu weer.. zo alleen. Maar ik kan niet lang boos blijven dus probeer ik zijn angsten te verzachten. Maar ik weet me geen raad met welke kant ik op moet.
Hij word 33. Hij wilde midden twintig vader worden. Dus dat is niet het probleem. Hij plannend gewoon alles en is zo rationeel dat ik nu met mijn emotionele redenering zo paal recht tegen over hem sta. Meestal vult dat wel goed aan, maar ontremt deze situatie.. niet. maar het lijkt een spel in een 8-bocht. en waar hij zich in het nauwe geduwd voelt om vader te worden en ik om abortus te plegen.
Ik wil hem geen pijn doen. Ik wil hem niet kwijt. Maar ik kan dit gewoon echt niet. Ik wil deze kleine niet kwijt.
Soms denk ik echt. Kom op nou. je bent 33. word volwassen en ga door. Maar ik snap ook zo ontzettend goed dat als je dit niet plannend opeens heel je wereld op z'n kop staat.
Ik weet gewoon echt niet meer wat ik kan doen.
Ik heb het gevoel te staan tussen mijn partner, mijn baby en mezelf.
Ik en mijn vriend zijn sinds begin oktober begonnen met daten. Ik ben stappelgek op hem en we hadden een typische verliefdheids fase. Voordat ik mijn eerste nacht met hem doorbracht en wij wat serieuzer begonnen te daten. Wilde ik hem gewoon heel erg graag vertellen hoe ik tegenover abortus stond. Ik vond dit erg belangrijk. Omdat ik van mezelf weet hoe vruchtbaar ik ben en ik wilde daar wel gewoon erg eerlijk over zijn.
Ik gaf aan aan de anticonceptie te zitten en het graag ook nog met condoom te willen doen. En dat ik na een hele nare abortus die fout ging en met de ambulance 2 weken moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Ik dit echt niet meer wilde doorstaan. Ik gaf aan dat ondanks we het veilig deden, ik erg bang was om zwanger te raken en dat ik dus echt niet meer een abortus zou doorstaan. Hij snapte dit en gaf aan achter mij te staan. Dit gesprek heb ik misschien wel 27 keer gevoerd. Omdat ik hier dus echt heel erg bang voor was. De persoon waarbij ik samen was en mij een abortus liet plegen, heeft mij zwanger achtergelaten en is op mij vreemdgegaan toen ik werd opgenomen. Nog al, een vervelende situatie. Ik wilde deze situatie graag voorkomen. Dus daarom heb ik dit mijn vriend zo vaak duidelijk willen maken.
Nu ben ik er achtergekomen dat ik zwanger ben. En ondanks wij er niet allemaal heel blij van zijn. Staat mijn standpunt vast. Ik wil het houden. Ik zag gister de kleine spruit en ik hoorde het hartje kloppen. En ik wist het gewoon zeker. Al zet ik hierna er maar een knip in. Deze kleine is van harte welkom. Mijn vriend overigens is helemaal in paniek. Hij is meer de rationele denker in onze relatie. Hij wilt dat ik abortus pleeg. Waar hij obstakels ziet, zie ik oplossingen. In zijn hoofd zijn we te kort samen, wonen we niet samen, financiel is het niet op een rijtje. kortom. dus te vroeg en niet gepland. Ik gaf aan dat daar oplossingen voor waren. Ik heb mijn eigen huis (koop) en een vaste baan. We zouden op zich samen kunnen wonen en financiel staan we er goed voor alleen niet hoe we misschien er voor hadden willen staan. Ook is hij meer van de oude stempel en had hij gewoon graag gezien dat we eerst zouden trouwen. Hij voelt zich heel erg in het nauw gedreven. En dat snap ik ook wel! en vind ik erg logisch!
Ik houd zoveel van hem dat ik ook echt de eerste twee weken heb geprobeerd mezelf toch tot abortus te forceren. Ik vind het vreselijk hem in deze positie te plaatsen, maar tegerlijkertijd is het zwaar dat ik de gene ben die achteraf de keuze moet maken. Ik snap hem ontzettend goed en ik wil hem ook helemaal niet dwingen een vader te worden. Maar tegerlijkertijd ben ik boos. Want hij dwingt mij wel tot abortus wetende duidelijk wat mijn stand punt hier in is. Maar goed... dan nog. een ding is een standpunt maken een andere is er echt door heen gaan en meemaken.
Het doet me ontzettend pijn hem te zien lijden. En soms popt het weer even in mijn hoofd op. Het misschien toch wel abortus plegen. Maar eigenlijk weet ik heel zeker dat ik dat niet kan. Ik probeer zijn pijn te verlichten en goed te luisteren naar zijn innerlijke strijd. Maar het voelt alsof hij een muis is die in het nauw is gedreven en ik ervoor spring hem te beschermen van de boze grote kat, die ik vervolgens ook ben. Er lijkt niets goed en slecht te zijn. Het voelt als een race waarin we beiden strijden tegen een uitkomst vol verlies. Hij zegt niet dat hij bij me weg gaat. Hij voelt het aankomen dat hij waarschijnlijk vader word. Maar zijn perfecte plaatje is omgevallen. Zijn hele stappen plan vol roet.
Ik vind het zo erg om hem zo te zien. Ik lig nachten wakker met tranen in mijn ogen. Hij is dichtbij maar voelt tegerlijkertijd zo ver weg. Ik steun hem... terwijl ik eigenlijk had gewild dat hij mij zou steunen. Ik ben boos. Hoe durft hij mij nogmaals in deze positie te plaatsen. Hij wist wat hem zou kunnen overkomen. Waarom sta ik hier dan nu weer.. zo alleen. Maar ik kan niet lang boos blijven dus probeer ik zijn angsten te verzachten. Maar ik weet me geen raad met welke kant ik op moet.
Hij word 33. Hij wilde midden twintig vader worden. Dus dat is niet het probleem. Hij plannend gewoon alles en is zo rationeel dat ik nu met mijn emotionele redenering zo paal recht tegen over hem sta. Meestal vult dat wel goed aan, maar ontremt deze situatie.. niet. maar het lijkt een spel in een 8-bocht. en waar hij zich in het nauwe geduwd voelt om vader te worden en ik om abortus te plegen.
Ik wil hem geen pijn doen. Ik wil hem niet kwijt. Maar ik kan dit gewoon echt niet. Ik wil deze kleine niet kwijt.
Soms denk ik echt. Kom op nou. je bent 33. word volwassen en ga door. Maar ik snap ook zo ontzettend goed dat als je dit niet plannend opeens heel je wereld op z'n kop staat.
Ik weet gewoon echt niet meer wat ik kan doen.
Ik heb het gevoel te staan tussen mijn partner, mijn baby en mezelf.